ျမန္မာတို႔၏ဘာသာေရးေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ေသာ "အေနာ္ရထာမင္း"လက္ထက္၌သာသနာေတာ္
သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေရးအတြက္အာဏာစက္ကိုအသံုးျပဳ၍
အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲ႔ပါသည္။
ထိုမင္းလက္ထက္မတိုင္မီက သာသနာေတာ္သည္
အယူ၀ါဒမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ အေတာ္ေလး မသန္႔မရွင္း ျဖစ္ေန၏။
ထိုစဥ္က
"အေနာ္ရထာမင္း" သည္
ကိုးကြယ္မႈ သန္႔စင္ေရးကို ေဆာင္ရြက္ရန္ ဆႏၵ
ရွိေသာ္လည္း
မည္ကဲ႔သို႔ အေရးယူေဆာင္ရြက္ရမည္
ကို မသိဘဲ ျဖစ္ေနသည္ ဆိုပါ၏။
ပထမဦးစြာ တႏၱရ,မႏၱရ,အယူအဆ အမွားမ်ား ျဖင့္ ပုဂံျပည္သူျပည္သားမ်ားကိုလွည့္စားၿပီး အညႊန္႔အဖူး ခူးစားေနေသာ "အရည္းႀကီး" မ်ားကို အာဏာသံုး၊ လူထြက္ ခိုင္းၿပီး ဘုရင့္အမႈေတာ္ ထမ္းခိုင္းပစ္လိုက္၏။
သာသနာေတာ္ နွင့္မအပ္စပ္ေသာ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈအားလံုးကိုလည္း တားဆီးမိန္႔ ထုတ္ျပန္ခဲ႔၏။ သာသနာတြင္းသား အတုအေယာင္မ်ားကို လူ၀တ္လဲတန္လဲ၊အျပဳအမူ အေနအထိုင္ ႏွင့္ပတ္သက္၍ သတိေပးတန္ေပး လုပ္ခဲ႔၏။
သာသနာေတာ္ ကို ဤသို႔ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈရွိေအာင္ အေရးယူေဆာင္ရြက္ခဲ႔ၿပီးလွ်င္ "ရွင္အရဟံ" ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေတာ္မူ၏။
ဆရာ၊ဒကာ ညီညႊတ္စြာျဖင့္ ေဆင္ရြက္ခဲ႔ေသာေၾကာင့္ သာသနာေတာ္ သည္လည္းယေန႔အထိ စည္ပင္ထြန္းကားဆဲပင္ျဖစ္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ အခ်ိန္အခါ ၾကာေညာင္းလာသည္ႏွင့္အမွ် သာသနာေတာ္ သည္ ေရွးကကဲ႔သို႔ပင္ အတုေယာင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ေရာေထြးယွက္တင္ ျဖစ္လာသည္ကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။
ထို အတုအေယာင္မ်ား၏ ရဟန္းက်င့္၀တ္ ႏွင့္မညီေသာ အလုပ္မ်ား၊ အျပဳအမူမ်ားေၾကာင့္ အစစ္အမွန္ကိုးကြယ္သူ ဒါယကာ၊ဒါယကာမမ်ားက ယုန္ထင္ ေၾကာင္ထင္ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့၏။
တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္အညာေဒသသို႔ ဘုရားဖူးထြက္ခဲ႔ပါသည္။
ဘုရားဖူးရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ ရဟန္းတစ္ပါး က လက္ယပ္လွမ္းေခၚသျဖင့္ အနားသို႔ေရာက္ေသာအခါ "ဦးဇင္း က ဒကာႀကီးကို သိလို႔ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူး၊ ေျပာစရာရွိလို႔ေခၚတာပါ။ ဦးဇင္း စာသင္ရာမွာသံုးဖို႔ စာအုပ္ဖိုး၀တၳဳေငြ လိုေနတယ္။ တစ္ေသာင္းေလာက္ လွဴခဲ႔ပါ"…..ဟု ဆိုပါ၏။
ထို ရဟန္း၏ေနပံု၊ထိုင္ပံု၊ေျပာပံု၊ဆိုပံု ၾကည့္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလွပါ။ ဒိထက္ ရွင္းလင္းေအာင္ေျပာရလွ်င္ ေထာင့္မက်ိဳးလွ။
ပါးစပ္တြင္ ကြမ္း က တပ်စ္ပ်စ္၊မ်က္လံုး က ဟိုဒီၾကည့္ဂနာမၿငိမ္၊လက္ေမာင္းတြင္လည္း ေဆးမွင္ေၾကာင္ဗလပြ ႏွင့္။
သူ အလွဴခံခ်ိန္တြင္ သံုးႏႈန္းသည့္ စကား ႏွင့္ သူ ပံုသဏၭာန္ သည္ သဟဇာတ မျဖစ္လွပါ။ အားမနာစတမ္း ေျပာလိုက္ရမည္ ဆိုပါလွ်င္ သူ သည္ စာသင္သားရဟန္း လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။
"အမ်ားသူငါထဲမွာမွ တပည့္ေတာ္ ကို ခုလို အထင္တႀကီးနဲ႔ ၀တၳဳေငြ တစ္ေသာင္း အလွဴခံတာကို ၀မ္းသာပါတယ္ဘုရား။
ဒီ ဘုရား၀င္းအထဲမွာရွိတဲ႔လူေတြထဲမွာ "ေငြငါးရာ မပါတဲ႔သူ အရင္ဦးဆံုး သတ္မယ္" ဆိုခဲ႔ရင္ တပည့္ေတာ္ ေရွ႕ဆံုးက အသတ္ခံရမွာပါ ဘုရာ့။
ဒါဆို အရွင္ဘုရား သေဘာေပါက္ေလာက္ပါၿပီေနာ္ ဘုရာ့..။"ဟု ခ်ိဳသာစြာ ျငင္းခဲ႔ရပါသည္။
တစ္ခါ ကလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕သို႔ ခရီးသြားခဲ႔ရာ လမ္းတြင္ ထမင္းစားနားရန္ ေခတၱ နားၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားမည့္ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕တည့္တည့္(ေနပူထဲတြင္) ရဟန္းတစ္ပါး က "ေငြဖလား" တစ္လံုး ကို"သပိတ္"သဖြယ္ပိုက္၍ "သကၤန္း"ကို ဖရိုဖရဲ ရံု ထားကာ "ဂ်ပန္ဖိနပ္"စီးလွ်က္ မလႈပ္မယွက္ သမာဓိႀကီး စြာျဖင့္ အလွဴခံေနသည္က္ုိ ေတြ႕ရပါ၏။
ထိုပံုစံကိုေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတိၿမိဳ႕ကေလးျဖစ္သည့္"ဧရာ၀တီတိုင္းေဒသႀကီး" "ေျမာင္းျမၿမိဳ႕"တြင္တည္ရွိေသာ"ပေဇၨာတာရံုေက်ာင္းတိုက္"
ကိုစတင္တည္ေထာင္ လွဴဒါန္းသူ "၀န္ေထာက္ႀကီး ဦးစု "ကိုဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္မိပါသည္။
"၀န္ေထာက္ႀကီး ဦးစု" ဆိုသည္မွာ- "အနည္းငယ္ေသာ အျပစ္ကိုေဘးႀကီး ဟုျမင္သူ၊လယ္ယာေျမေကာင္းသဖြယ္ျဖစ္သူ၊သီလ၀ႏၱသိကၡာကာ မျဖစ္သူ၊ဤကဲ႕သို႔ေသာ သံဃာေတာ္ ကိုသာ သူ႔ေက်ာင္းတိုက္၏ ေက်ာင္းထိုင္အျဖစ္ၾကည္ညိဳမည္" ဟုေမွ်ာ္လင့္္ခဲ႔ေသာ ၊၀ိနည္းေတာ္ ကို အေတာ္ေလး နားလည္တတ္ကၽြမ္းေသာ "ေက်ာင္းဒကာႀကီး တစ္ဦး" ျဖစ္ပါသည္။
(အလ်င္းသင့္လွ်င္ "၀န္ေထာက္ႀကီးဦးစု" အေၾကာင္း အား "ကၽြန္ေတာ္ ဦးစု ျဖစ္ခ်င္တယ္" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ဓမၼေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးသားထားသည္ ကို ဆက္လက္တင္ျပ မွ်ေ၀ပါမည္။)
ဤေနရာတြင္ တမဂၤလာ စကားျဖတ္၍ "၀န္ေထာက္ႀကီးဦးစု" သာသနာျပဳပံုေလးတစ္ခု ကို အက်ဥ္းမွ် တင္ျပလိုပါသည္။
"၀န္ေထာက္ႀကီး ဦးစု"သည္ မိမိ အိမ္ေရွ႕ၾကြေတာ္မူၾကေသာ သံဃာေတာ္ က သကၤန္းမရံု၊ ဖိနပ္စီး၊ ထီးေဆာင္း ထားသည္ကိုေတြ႕လၽွင္ လက္အုပ္ခ်ီ ကာ အိမ္ထဲသို႔ပင့္သည္။
အိမ္ထဲတြင္က်နစြာသီတင္းသံုးေစသည္။ထို႔ေနာက္-
"၀ိနည္းေတာ္မွာ ရဟန္းေတာ္မ်ား သကၤန္းမရံုပဲ ၿမိဳ႕ထဲ၊ရြာထဲ မွာ သြားေကာင္းတယ္ လို႔ ပါ ပါသလားဘုရား။ဖိနပ္ စီးေကင္းတယ္ လို႔လဲ ပါပါသလား ဘုရား" ဟုေလွ်ာက္ေတာ့သည္။
သံဃာေတာ္ က အေျဖက်ပ္ ေနလွ်င္
"ဒကာမ်ား ကို သနားငဲ႔ညွာေသာအားျဖင့္ အရွင္ဘုရား က ၀ိနည္းေဒသနာေတာ္ ႏွင့္အညီ သြားလာ၊ေနထိုင္၊က်င့္သံုးပါရန္ ဒကာႀကီး က ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ပါသည္ ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္တတ္ပါ၏။
အထက္ေဖာ္ျပပါ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးေတြ႕ရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ "၀န္ေထာက္ႀကီး ဦးစု "ကိုဖ်တ္ကနဲ သတိရလိုက္မိပါသည္ ဟု ေရးလိုက္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခါကလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕၏ အေ၀းေျပး(EXPERSS) ကား မထြက္မီအခ်ိန္တြင္ျဖစ္ပါသည္။မသပ္မရပ္ သကၤန္း၀တ္ထားေသာ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါး လက္တစ္ဖက္က စာအိပ္မ်ားကိုင္ၿပီး ကား ေပၚတက္လာပါ၏။
ကားေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ ကားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားကို တစ္ခ်က္မွ် အကဲခတ္သလို ေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္ၿပီး စာအိပ္မ်ား လိုက္လံေ၀ငွပါေလေတာ့၏။
စာအိပ္ထဲမွ စာရြက္ တြင္ေရးထားသည္က"ဆြမ္းအတြက္ အခက္အခဲျဖစ္ေနပါသျဖင့္ စြမ္းႏိုင္သမွ် လွဴဒါန္းႏိုင္ပါသည္" ဟူ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ေနရာယူထိုင္လွ်က္ရွိေသာ ခရီးသြား လူငယ္တစ္ဦးက "ဒါ ဘာလုပ္တာလဲဟင္"ဟုေမးရွာပါ၏။
"အတုအေယာင္ေတြ ဂြင္ဖန္တာေပါ့ကြယ္။ စာအိတ္ ကို ဒီအတိုင္းျပန္ေပးလိုက္ပါ။ ရပါတယ္"ဟု ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။
"အလွဴ" ကိုပိတ္ပင္သည္ မဟုတ္ပါ။ "အဆိပ္ပင္ ကိုေရေလာင္း"သလိုျဖစ္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ "ေခတၱ ၀န္ေထာက္ႀကီး ဦးစု"လုပ္လုိက္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ႔သို႔အလုပ္မ်ိဳးကို "ရဟန္းသိကၡာ ေလးစားေစာင့္ထိန္းေသာ"၊ "မိမိ ဘာသာ ကို အျခားေသာ ဘာသာျခားတို႔ အထင္ေသးမွာ ကိုအင္မတန္စိုးရိမ္ေသာ ရဟန္းေကာင္း၊ရဟန္းျမတ္" တို႔ မည္သည့္အခါမွ် မလုပ္ပါ။
မစားရလို႔ လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ခ်င္ေပါက္ပါေစ ဒါမ်ိဳးကိုေတာ့ အလြန္အၾကဴး အထူးသျဖင့္ေရွာင္ၾကဥ္ေတာ္မူၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ႔သို႔ ေတြ႕ကရာလက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ေစ်းဆုိင္၊ကားဂိတ္၊
သေဘၤာဆိပ္၊ဘူတာ၊လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းမ်ား၌ အလွဴခံေသာ "သကၤန္း၀တ္ အေခ်ာင္သမား" (ရဟန္း၊လူ၊သီလရွင္၊ေငြဖလားကိုင္ ေကာ္မရွင္စား အားလံုးအပါအ၀င္) တို႔သည္ နတ္သဒၶါ ထဲ လာေရာေနၾကသည့္ မစင္ မ်ားပင္ျဖစ္ပါသည္။
(အေျပာရိုင္းသည္ဟု မထင္ေစခ်င္ပါ။ေျပာစရာ စကားက ဒါပဲရွိေတာ့၍ျဖစ္ပါသည္။)
"သမီး တစ္ေယာက္ ရည္းစား ထားတာကို တစ္ရပ္ကြက္လံုးသိၿပီး,ေနာက္ဆံုးမွ သိရတာဟာမိဘပဲ" ဟူသည့္စကားကဲ႔သို႔ ထိုကဲ႔သို႔ကိစၥမ်ိဳးကို သက္ဆိုင္ရာ က ခ်က္ခ်င္း မသိၾက။
ခ်စ္လွစြာေသာ သက္ဆိုင္ရာတို႔ကလည္း လူေျပာ သူေျပာမ်ားမွ ရံဖန္ရံခါ အေရးယူတတ္ၾက၏။ သိပ္အားကိုး၍မရပါ။
ျမန္မာ ဟူသည္က ဉာဏ္ရည္ေရာ၊ လူရည္ေရာ၊ ဂုဏ္ရည္ ပါ မညံ့တဲ႔လူမ်ိဳးဟုယံုၾကည္ပါသည္။
ယခုအခ်ိန္အခါလို ႏိုင္ငံျခားသားမ်ား ဥဒဟို ၀င္ထြက္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ ထိုကဲ႔သို႔ေသာ မအပ္စပ္သည့္နည္းျဖင့္ "အလွဴခံျခင္း" ျပဳေနမႈသည္ "သာသနာလည္းညွိဳးႏြမ္း" ။ "လူမ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာလည္း ထိခိုက္" လြန္းလွပါ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ ဓမၼေဆာင္းပါးကေလး ကို နိဂံုးခ်ဳပ္ ပါမည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းေလးငါးဆယ္ ခန္႔က ထြက္ရွိခဲ႔ဖူးေသာ "ကာနယ္ဇင္း"အမည္ရ မဂၢဇင္းေဟာင္းတစ္အုပ္ တြင္ လစဥ္နီးပါး ပါေလ့ရွိေသာ ေၾကာ္ျငာ တစ္ခု ရွိပါသည္။
"ေရနံဆီမီးဖို" သံုးေသာ ေခတ္ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ "ေရနံဆီ မီးဖို ျပဳျပင္ေပးသည္"ဆိုသည့္ ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးျဖစ္ပါသည္။
တစ္ျခား ေၾကာ္ျငာမ်ားႏွင့္မတူ၊ တမူထူးျခားေနသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေၾကာ္ျငာပံုေလးက-
"မီးဖိုပ်က္လို႔ ပစ္ထားရင္
ကၽြန္ေတာ္ အားႀကီး စိတ္ဆိုးတယ္..။
ဗြီစတာ ဗီြးရွင္း
မီးဖိုျပင္ဆိုင္"……………ဟူ၏။
ယခုလည္း "သာသနာ့မ်က္ႏွာ"ကိုမေထာက္ပဲ-
"မအပ္စပ္သည့္နည္းမ်ား နဲ႔ အလွဴခံျခင္းကိစၥမ်ား ျပဳေနၾကပါရင္..
ကၽြန္ေတာ္ အားႀကီး စိတ္ဆိုးတယ္..။
ဗြီစတာ ဗီြးရွင္း
ေမာင္ဉာဏ္.."……………………ဟု ဤသို႔ပင္ ေျပာလိုက္ရေတာ့မည္ထင္ပါသည္။
ခ်မ္းသာပါၾကေစ..၊ေအးၿငိမ္းပါၾကေစ..၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ
ဉာဏ္လင္းၿမိဳ႕ေရးသားေသာပို့မွ ကူးယူမွ်ေ၀သည္။
No comments:
Post a Comment