“ ခ်ည္ေႏွာင္မဆုံးတဲ့ ဒီေႏွာင္ႀကိဳး ”

သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔-
ကမာၻေလာကႀကီးမွာ သြားလာေနထုိင္ က်က္စားေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါတုိင္းဟာ မိမိတုိ႔ဆုိင္ရာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ေလးေတြ ကုိယ္စီရွိၾကပါတယ္..၊
အဲဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕ေလးေတြကုိ ဘယ္သူျပဳလုပ္ ေပးၾကသလဲဆုိလုိ႔ရွိရင္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ပဲျပဳလုပ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္၊ မိမိျပဳလုပ္တဲ့ အဲဒီအေႏွာင္အဖြဲ႕ ေႏွာင္ႀကဳိးေလးေတြထဲက ဘယ္သူမွလြတ္ေအာင္ မရုန္းႏုိင္ၾကဘူး။ ဥပမာနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ ပင့္ကူကေလးေတြဟာ ပင့္ကူအိမ္ကုိ (ပုိက္ကြန္ကုိ) သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သူတုိ႔ရဲ့အမွ်င္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းျပဳလုပ္ၾကတယ္။ မိမိျပဳလုပ္တဲ့ ပုိက္ကြန္ကေန မရုန္းထြက္ႏုိင္ဘဲ အေပၚေရာက္ေအာက္ေရာက္နဲ႔ လွည့္ပတ္ၿပီးေတာ့သာ အခ်ိန္ကုန္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဘးအႏၱရာယ္ေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ပင့္ကူခ်ည္မွ်င္ ပုိက္ကြန္ထဲမွာပဲ ဘ၀ဆုံးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ေႏွာင္ႀကဳိးေလးေတြျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ သူေတာ္စင္တုိ႔ ႀကဳိးစားၾကရမယ္..။ သံေယာဇဥ္ဆုိတာ သံေယာဇန-လုိ႔ေခၚတဲ့ ပါဠိပုဒ္ကလာတဲ့ ပါဠိသက္စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ႀကဳိးကဲ့သုိ႔ေနွာင္ဖြဲ႕အပ္ေသာတရား(ေႏွာင္ႀကဳိး)လုိ႔ပဲ မွတ္ထားလုိက္ပါ။ ဘာေတြကုိ ေႏွာင္ဖြဲ႕သလဲဆုိရင္ သံသရာ၀ဋ္ကမလြတ္ႏုိင္ေအာင္ ဇနီးမယား သမိးသားနဲ႔ စီးပြားဥစၥာေတြေပၚမွာ စြဲလန္းမႈတဏွာနဲ႔ ေႏွာင္ဖြဲ႕တာပါပဲ..။

ဒီေနရာမွာ သံေယာဇဥ္ဆယ္မ်ဳိးထဲမွာပါတဲ့ ကာမရာဂသံေယာဇဥ္ကုိပဲ ရွင္းျပပါမယ္။ ကာမရာဂဆုိတာ ႏွစ္သက္စြဲလန္းစရာေကာင္းတဲ့ အာရုံေလးေတြကုိ တြယ္တာမက္ေမာေနတယ္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ႀကဳိးေလးေတြကုိ ျဖတ္ဖုိ႔ဆုိတာ လြယ္လြယ္ေလးေတာ့ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကဳိးေလးေတြကုိ ျဖတ္ႏုိင္ဖုိ႔ဆုိတာ ပါရမီဥာဏ္ သံေ၀ဂဥာဏ္ ရင့္သန္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ သံေ၀ဂဥာဏ္မရမခ်င္း လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ ကာမဂုဏ္အာရုံထဲမွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကပါတယ္…။
ေႏွာင္ႀကိဳးေတြထဲက လြတ္ခ်င္စိတ္လံုး၀မရွိေတာ့ဘူး..။ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေႏွာင္ႀကိဳးေတြထဲမွာ မိေနပါလားလို႔ သတိမထားမိေတာ့ဘူး။

သံေ၀ဂဥာဏ္ပါရမီဥာဏ္ေတြရင့္သန္လာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အာရံုငါးပါးကာမဂုဏ္တရားေတြကို မမက္ေမာေတာ့ဘူး၊ မတြယ္တာေတာ့ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ သံေ၀ဇနိေယသု ဌာေနသု သံေ၀ေဂါ နာမ ဘ၀ိတေဗၺာ လို႔ ျမတ္ဗုုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့ျခင္းျဖစ္တယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သံေ၀ဂျဖစ္ထုိက္တဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႕လာရင္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ သံေ၀ဂဥာဏ္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ မဃေဒ၀မင္းႀကီးဟာ ဆံျဖဴတစ္ပင္မိမိေခါင္းမွာေတြ႕တာနဲ႔ ငါကိုေသမင္းသတိေပးေနၿပီ ဟုသံေ၀ဂရၿပီး ေတာထြက္ၿပီး တရားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို သံေ၀ဂဥာဏ္လို႔ ေခၚတာပါပဲ။

ဒါ့ေၾကာင့္ သူေတာ္စင္တို႔တေတြ သတိသံေ၀ဂဥာဏ္ေလးေတြ ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ ျမတ္ဗုဒၶက ပိဋကတ္သံုးပံုမွာ ဥပမာမ်ားစြာေပးၿပီး ေဟာထားတာေတြရွိပါတယ္။ အဲဒီ ဥပမာမ်ားစြာထဲက ငွက္ေတြနဲ႔
ဥပမာေပးၿပီးေဟာၾကားထားတာရွိ

ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကို ရွင္းျပပါရေစ..။

အာကာေ၀ဟင္ ထက္ေကာင္းကင္မွာ ေပ်ာ္ကာက်က္စား ပ်ံ၀ဲသြားလာေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ေလးမ်ိဳးေလးစားခြဲလိုက္မယ္။

♦ ပထမအမ်ိဳးအစားငွက္ေတြကေတာ့ ဥခြံအတြင္းေပါက္ခါစ အရြယ္မွစ၍ ႀကီးျပင္းလာၿပီး ေသဆံုးသည့္တုိင္ကာလေအာင္ ေႏွာင္အိမ္ထဲမွာပဲ

 ေနသြားရတဲ့ငွက္ေတြပါပဲ..။ ဒီငွက္ေတြက တစ္ဘ၀လံုးလံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနမသြားရရွာဘ ူး အခ်ဳပ္အျခယ္ေနွာင္အိမ္ထဲမွာပဲ စိတ္မြန္းၾကပ္စြာ ေနသြားရတဲ့ ငွက္ေတြပါ။
 

♦ ဒုတိယငွက္အမ်ိဳးအစားေတြကေတာ့ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာ ေႏွာင္အိမ္ထဲမွာေနရၿပီး အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ေႏွာင္အိမ္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကံ,ဥာဏ္,၀ီရိယေတြနဲ႔ ႀကဳိးစားမႈေၾကာင့္ ဘ၀ေႏွာင္အိမ္က လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ငွက္ကေလးေတြလုိ႔ မွတ္သားထားပါ။
 

♦ တတိယအမ်ဳိးအစားငွက္ေတြကေတာ့ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွာ ေႏွာင္အိမ္ထဲမွာမေနရဘဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းသြားလာေနထုိင္ရပါတယ္။ အသက္အရြယ္ အုိမင္းလာတဲ့အခါၾကမွ မုဆုိးေထာင္ေခ်ာက္ ေႏွာင္အိမ္ထဲမွာ ဖမ္းမိခံရၿပီး ဘ၀နိဂုံး ခ်ဳပ္သြားရတဲ့ ငွက္ကေလးေတြလုိ႔ မွတ္ပါ…။
 

♦ ေနာက္ဆုံးစတုတၳအမ်ဳိးအစားငွက္ေတြကေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါတုန္းကစ၍ အသက္အရြယ္ အုိမင္းသည့္ကာလတုိင္ေအာင္ ေႏွာင္အိမ္ထဲမွာ မေနရဘဲ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခ်မ္းေျမ့စြာ ပ်ံသန္းသြားလာႏုိင္တဲ့ ငွက္ကေလးေတြပါ။ ဒီငွက္အမ်ဳိးအစားကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ငွက္အမ်ဳိးအစားေတြလုိပဲ ကမာၻေလာကႀကီးမွာ ေနထုိင္ၾကတဲ့လူသားေတြလည္း

 ေလးမ်ဳိးေလးစားရွိၾကပါတယ္-
ပထမအမ်ဳိးအစားလူေတြက ဘယ္လုိလူေတြလဲဆုိရင္ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္မွစၿပီး မိဘ,ညီ,အစ္ကုိေမာင္ႏွမေဆြမ်ဳိး သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း ခ်စ္သူေတြနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြဖလွယ္ကာ ေပ်ာ္ေမြ႕ကာ ကာမအာရုံေတြထဲမွာ အေႏွာင္အဖြဲ႕ခံေနရပါတယ္။ 

အရြယ္ေရာက္လာေတာ့လည္း ခ်စ္ရတဲ့သူေတြနဲ႔ခ်စ္ရ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မယားခ်စ္,သားခ်စ္,ေျမးခ်စ္,ျမစ္ခ်စ္စသျဖင့္ အခ်စ္ထဲကကုိ မလြတ္ႏုိင္ဘဲ အခ်စ္ေတြပတ္လည္၀ုိင္း အခ်စ္ေတြနဲ႔ေႏွာင္ဖြဲ႕ခံရၿပီး အဲဒီအခ်စ္ဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ႀကဳိးေတြကေန မလြတ္ႏုိင္ဘဲ တစ္ဘ၀တာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိအခ်စ္ေတြနဲ႔ အေႏွာင္ဖြဲ႕ခံရၿပီး ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္သြားတဲ့သူေတြ ေဟာဒီသတၱေလာကႀကီးထဲမွာ အမ်ားႀကီး မေရမတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွပါတယ္။

♦ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ အမရပူရ မဟာဂႏၶာရုံ
ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက “အခ်စ္အခ်စ္ ၊ ခ်စ္တုိင္းခ်စ္၍ ၊
ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ ၊ ခ်စ္မေျပတည္း ၊ ဆားငန္ေရေနာက္ ၊
ငတ္တုိင္းေသာက္က ၊ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ၊ ငတ္မေျပသုိ႔ ၊
ေပမအရာ ၊ တဏွာဖြ႕ဲရစ္ ၊ ထုိအခ်စ္လည္း ၊ခ်စ္လွ်င္ေပ်ာ္နုိး ၊ ခ်စ္စပ်ဳိးသည္ ၊
ခ်စ္ရုိးခ်စ္စဥ္ ခ်စ္လမ္းတည္း”ဟု ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

♦ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆုိရင္ ဆားငန္ေရနဲ႔တူတယ္။ ဆားငန္ေရဆုိတာ ငတ္လုိ႔ေသာက္ရင္ မ၀ႏုိင္ဘဲ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပျဖစ္ရပါတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာဟာလည္း ခ်စ္မိရင္ ခ်စ္လုိ႔ပင္မ၀ႏုိင္ေအာင္ ၊ ခ်စ္ေလခ်စ္ေလ ခ်စ္မေျပျဖစ္ရပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီအခ်စ္ေတြနဲ႔သာ ဘ၀တစ္ခုကို ကုန္ဆုံးသြားရင္ ဘ၀ဟာ သံသရာအတြက္ ကုသုိလ္ေရးဓမၼအေရးေတြကုိ မလုပ္လုိက္ရလုိ႔ တန္ဘုိးမရွိတဲ့ဘ၀ အႏွစ္သာရမရွိတဲ့ဘ၀ ျဖစ္သြားရမွာပါပဲ။
တန္ဘုိးရွိတဲ့ဘ၀ျဖစ္ေအာင္ ကုသုိလ္အလုပ္ေတြကုိ ႀကဳိးစားျပဳလုပ္ရပါမယ္။ အခုေျပာၿပီးတဲ့ ပထမလူအမ်ဳိးအစားေတြက ငယ္ရြယ္စဥ္မွ ေသသည့္ကာလတုိင္ေအာင္ အခ်စ္ဆုိတဲ့ ကာမဂုဏ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ေႏွာင္ဖြဲ႕ခံရၿပီး ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္လုိ႔ ပထမငွက္အမ်ဳိးအစားနဲ႔ တူတယ္လုိ႔မွတ္ပါ။

♦ ဒုတိယအမ်ိဳးအစားလူေတြကေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ အေႏွာင္ဖြဲ႔ခံရၿပီး အသက္အရြယ္ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ သတိသံေ၀ဂေတြရၿပီး ကာမဂုဏ္အာရံုေတြကို စြန္႔ခြာ အမ်ိဳးသားဆိုရင္လည္း ျမင့္ျမတ္ေသာရဟန္းေဘာင္သို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္လည္း သီလရွင္၊ ေယာဂီဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္းကာ ပရိယတ္ ပဋိပတ္တရားေတြကို ႀကိဳးစားနာယူမွတ္သားၿပီး တရားအားထုတ္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရသြားတဲ့သူေတြေပါ့..။ သူတို႔ေတြဟာ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္တဲ့အခါ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြကို ႀကိဳးစားျဖတ္ေတာက္ၿပီး ဘ၀တစ္ခုကို ဓမၼျဖင့္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ၿပီး နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတဲ့အတြက္ ငယ္ရြယ္စဥ္မွာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ခံရေသာ္လည္း အသက္ႀကီးတဲ့အခါမွာ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြက လြတ္သြားလို႔ ဒုတိယငွက္အမ်ိဳးအစားနဲ႔တူတဲ့သူေတြပါပဲ…။

♦ ေနာက္တတိယအမ်ိဳးအစားလူေတြကေ တာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္ကစ၍ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းရာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေပ်ာ္ရြင္စြာ ေနထိုင္ၿပီး ပရိယတ္စာေပေတြကို ႀကိဳးစားသင္ယူၾကပါတယ္..။ ေနာက္အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္လွေသြးႀကြယ္တဲ့ ရူပါရံုရွင္မိန္းမပ်ိဳေလးေတြရဲ့ ၀ိသဘာဂအာရံုေတြကို စကၡဳေႃႏၵမေစာင့္စည္းပဲႀကည့္မိၿပီး တပ္မက္စြဲလမ္းသြားတယ္…။ 

စိတ္ကိုဆံုးမႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘဲ စိတ္အလိုလိုက္ကာ လူ႔ေဘာင္ေလာကကို ျပန္လည္ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ရာတည္ေထာင္လူတုိ႔ေဘာင္ထဲမွာဘဲ ဇနီးမယားသမီးသားေတြနဲ႔ အေႏွာင္ဖြဲ႔ခံသြားရပါတယ္။ အဲဒီသူေတြကေတာ့ ရဟန္းလူထြက္ (ဘုန္းႀကီးလူထြက္) သီလရွင္လူထြက္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္..။

♦ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေႏွာင္အဖြဲ႔ေတြ လြတ္လို႔ ေနာက္မွသံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖဲြ ႕ေတြခံရၿပီး မလႈပ္ႏုိင္ ရံုးမထြက္ႏုိင္ဘဲ ဘ၀ကို ကာမဂုဏ္ေရယဥ္ေၾကာ အေမွ်ာခံၾကတဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုန္းႀကီးလူထြက္၊ သီလရွင္လူထြက္ေတြကိုေတာ့ အျပစ္ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးထင္မိတယ္..။

ကာမဘံုသားသတၱ၀ါေတြဆိုေတာ့ ကာမအာရံုကိုခံုမင္မက္ေမာတာ သဘာ၀တရားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ရဲ့ပါရမီကုန္သြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာမွ သင့္ေတာ္ပါလိမ့္မယ္။ ပုထုဇဥ္လူေတြဟာ ကာမဂုဏ္တရားေတြရဲ့ ဆြဲေဆာင္မႈ ခံရၿပီဆိုရင္ ကာမဂုဏ္ေရယဥ္ေၾကာမွာ ေမ်ာသြားရတဲ့ လူေတြကမ်ားပါတယ္..။

ဒါ့ေၾကာင့္ အသက္ႀကီးမွ လူထြက္သြားတဲ့ ငွက္ပစ္ေတာင္ဆရာေတာ္ႀကီးက--
”ပုထုဇဥ္ဓေလ့ မေတြ႕မွရြံတယ္
ေတြ႕မိလွ်င္ခင္တြယ္ တကယ္ပင္အၿမဲ
ျမာအလွ၌ သူေမြ႕လွ်င္ ဘိကၡဳပင္ထြက္လိမ့္မၿမဲ
ကိေလသာရွိသူမွန္လွ်င္ ထိမခံလြယ္ၿမဲ
ၿငိျပန္လွ်င္ တပ္စြဲကာမို႔ ဖယ္လို႔လည္းမရေပါင္
၀ီစိဆိုလွ်င္ ေအာက္ငရဲကိုလ ႏွစ္ေယာက္တြဲက်ရမေရွာင္
ေမထုနရာဂေမွာင္လွ်င္ ကာမေဘာင္ ေရွာင္မကြင္းႏုိင္ဘူး
ေမာင္ပဥၥင္းလူငယ္ေသာ္ ထြက္ေပလိမ့္ေနာ္
မိန္းမကလာေခၚလွ်င္ ငါဆရာေတာ္ပင္ ထြက္ရခ်ည္ေလး ” ဟူ၍ ေရးသားထားခဲ့ပါတယ္..။

ေလာကမွာ ကာမဂုဏ္တရားေတြကို စြန္႔လြတ္ၿပီး သာသနာ့ေဘာင္မွာ တစ္သက္လံုးေနႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစားျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ဆံုးမၿပီး ေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္…။
ယခုေနာက္ဆံုး စတုတၳလူအမ်ိဳးအစားကေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္မွစ၍ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔ကင္းလြတ္ရာ သာသနာ့ေဘာင္မွာ ပရိယတ္ပဋိပတ္အလုပ္ျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ အသက္အရြယ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့လည္း ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းတရားအလုပ္အားထုတ္ၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးေတြျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးေတြဆိုရင္လည္း ဆရာေလးဆရာႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး ဘ၀ကို သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေႏွာင္ဖြဲ႕မခံရဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဘ၀တစ္ခုကို အဆံုးသတ္သြားေအာင္ေနထိုင္သြားၾကလို႔ စတုတၳငွက္အမ်ိဳးအစားနဲ႔တူၾကတဲ့သူေတြလို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့..။

သူေတာ္အေပါင္းတို႔ သေဘာေပါက္နားလည္းၾကလိမ့္မယ္ လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္..။ ဒါ့ေၾကာင့္မိမိကိုယ္ကို အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ လူေလးမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္အမ်ိဳးအစားထဲ ပါ၀င္သလဲဆိုတာ ထပ္တလဲလဲ စဥ္းစားပါ..။ အေျဖထုတ္ပါ။ စတုတၳလူအမ်ိဳးအစားကေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိတို႔ဘ၀ကိုလည္း သံေယာဇဥ္အခ်စ္ႀကိဳးေတြ တစ္သက္လံုး တစ္ဘ၀လံုး ရစ္ပတ္မခံရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ငါ့တို႔ေတာ့ ဒုတိယ စတုတၳလူအမ်ိဳးအစားေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမယ္..။

ဒါမွ သံေယာဇဥ္အေႏွာင္အဖြဲ႔ကလြတ္တ ဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးကင္းတဲ့ ၀ိမုတၱိရသလို႔ေခၚေသာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို သံသရာတိုတိုနဲ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္တယ္….စသျဖင့္ မိမိစိတ္ကို ဆံုးမၿပီး ကုသိုလ္အလုပ္ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ႀကိဳးစားျပဳရမယ္။ ဒီလို အသိဥာဏ္ေတြ၀င္ၿပီး ယခုအခ်ိန္ကစတင္၍ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြ ဖ်က္ေတာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါေစလို႔ ပတၳနာေအာင္ဆု ျပဳလိုက္ပါရေစ။
သတၱ၀ါခပ္သိမ္း တရားကိန္း ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာရွိပါေစ။

- [အရွင္ကုသလ (ဇလြန္) နပသတကၠသိုလ္]

Dhamma Danã Source ►
youngbuddhistassociation

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=449426355155201&set=a.351047714993066