**** တရားအားမထုတ္လွ်င္ ****

 

တရားအားမထုတ္လွ်င္
*******************
ျဗဟၼစရိယေခၚ မဂၢင္ရွစ္ပါး ျမင့္ျမတ္ေသာ အက်င့္တရားကို က်င့္ရ၏။ ေခတ္အေခၚ တရားအားထုတ္ရ၏။ သာသာ့ရိပ္သာ တစ္ခုခုသို႔ဝင္၍ သုံးလခန္႔ ထိထိမိမိ အားထုတ္ထားရ၏။ ေနာက္ပိုင္း ထိုတရားကို ဆက္လက္ထိန္း၍ တစ္ႏွစ္ တစ္လခန္႔ ျပန္လည္အားထုတ္ရ၏။ တရားသေဘာကို မသိ၍ သတၱဝါေတြ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာနေတြႏွင့္ မိန္းေမာေနၾက၏။ သံေယာဇဥ္ေတြႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾက၏။

ေလာကလူသားအေပါင္းတို႔သည္ အကန္းေတြသာ မ်ားၾက၏။ ျမင္ႏုိင္စြမ္းသူကား အေတာ္ပင္နည္း၏။ မုဆိုးလက္မွ ျပန္လြတ္ေသာ ငွက္သည္နည္းသက့ဲသို႔ သုဂတိေရာက္သူသည္ နည္း၏ဟု ဘုရားရွင္က မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ပုထုဇဥ္တို႔သည္ အဝိဇၨာတိမ္သလာ အဖုံးခံရသျဖင့္ ဥာဏ္မ်က္လုံး ကန္းေနၾကသူသာ မ်ား၏။ သမုဒယမွန္းမသိေအာင္ နိေရာဓမဂၢကို မသိမျမင္ႏုိင္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ထား၏။ ဒုကၡဟူသည္ ဘဝျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် ဘဝကို ဒုကၡဟုမထင္။ အေၾကာင္းကား အဝိဇၨာဖုံးကြယ္ထားသျဖင့္ ျဖစ္၏။ အဝိဇၨာက ဖုံးလည္းဖုံး ေဖာ္လည္းေဖာ္သည္ဟု ဆရာၾကီး ဦးေရႊေအာင္က ဆိုပါ၏။ ဘဝကို ဒုကၡဟု မျမင္ေအာင္ဖုံးထားသည့္အျပင္ သုခဟုျမင္ေအာင္ ေဖာ္ျပထားျပန္၏။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ လူတိုင္းဘဝကို သုခဟု ထင္ေန၏။ ဤကား မ်က္လွည့္ဆရာ အဝိဇၨာ၏ အစြမ္းျဖစ္၏။ ဒုကၡသည္ သမုဒယေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သမုဒယသည္ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း တရာခံျဖစ္၏။ သမုဒယကို အရေကာက္က ေလာဘတဏွာ ရ၏။ ပုထုဇဥ္သည္ ေလာဘကိုလည္းမျမင္ ေလာဘကို ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း သမုဒယဟုလည္း မျမင္ ေလာဘႏွင့္သာ ေပ်ာ္ေနၾက၏။ ေလာဘႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾက၏။ ေသခ်ာျမင္ေအာင္ ၾကည့္ပါ။ လိုခ်င္မွုက ေလာဘ။ ရလာသည္က ဒုကၡ။ ေလာဘႏွင့္ လိုခ်င္၍ရေသာ အရာဝတၳဳမွန္သမွ် သုခမဟုတ္။ ဒုကၡခ်ည္းသာျဖစ္၏။ လူ႔ဘဝလည္း ဒုကၡ လူ႔စည္းစိမ္လည္း ဒုကၡ။ သို႔ေသာ္ လူ႔ဘဝ လူ႔စည္းစိမ္ကို ဘယ္လူသားက ဒုကၡဟု ျမင္ပါသနည္း။ သာမန္အမ်ားစု သုခဟုသာ ျမင္ေနၾက၏။ အဝိဇၨာက တမာကို သကာႏွင့္ဖုံးထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ လူအမ်ားသည္ ဆင္းရဲမွာကို ေၾကာက္ၾက၏။ သူတို႔ေၾကာက္ေသာ ဆင္းရဲကား သာမန္ဆင္းရဲ ျဖစ္၏။ အစားဆင္းရဲ အဝတ္ဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲမွာကိုသာ သူတို႔ေၾကာက္ၾက၏။ ဤဆင္းရဲမ်ိဳးကား အေပၚယံ သာမန္ဆင္းရဲျဖစ္၏။ ဆင္းရဲမွုအဖုံဖုံ၏ မူလပင္စည္ပင္မကား ဘဝျဖစ္၏။ ဘဝသည္ ဆင္းရဲျခင္းစင္စစ္ ျဖစ္ပါလ်က္ ဆင္းရဲျခင္းဟု မျမင္ၾက ဆင္းရဲျခင္းဟု မျမင္သည့္အျပင္ ခ်မ္းသာသည္ဟု ျမင္ေနၾက၏။ ဘဝကို ခ်မ္းသာသည္ဟု အျပည့္အဝ လက္ခံယုံၾကည္ထားၾက၏။ ထိုသို႔ ဘဝကို ခ်မ္းသာသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆ လက္ခံယုံၾကည္ထားၾကသျဖင့္ ဘဝကို ခုံမင္ၾက၏။ ဘဝကို တြယ္တာၾက၏။ ဘဝကိုသာ အာရုံစိုက္ၾက၏။ ဘဝကိုသာ အေလးထားၾက၏။ လူတစ္လုံး သူတစ္လုံးျဖစ္ဖို႔ ဘဝျပည့္စုံဖို႔ ဘဝခ်မ္းသာဖို႔ ဘဝၾကီးက်ယ္ဖို႔ ဘဝခမ္းနားထည္ဝါေစဖို႔ ဘဝကုံလုံဖို႔ ဘဝၾကြယ္ဝဖို႔ ဘဝတင့္တယ္ဖို႔ ဘဝသူမ်ားေမာ္ၾကည့္ဖို႔ ဘဝသူမ်ား အထင္ၾကီးဖို႔ ဘဝသူမ်ားေကာင္းခ်ီးေပးဖို႔ ဤရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ဘဝကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾက၏။ ခြန္အားစိုက္ၾက၏။ အခ်ိန္နာရီမ်ားစြာ ေပးၾက၏။

လူအမ်ားစုသည္ ဘဝ၏ အျပင္ပန္းအကာကိုသာ ျမင္ၾက၏။ ဘဝ၏ အတြင္းသား လွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ကိုကား မျမင္ႏုိင္ၾက။ ဘဝ၏ အတြင္းသား လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကား ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမတည္ျမဲေသာ သေဘာ။ ပညာမ်က္လုံးႏွင့္သာ ၾကည့္ျမင္ႏုိင္ပါက ဘဝအတြင္းသားသည္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္အတိ ျပီးသျဖင့္ ဆင္းရဲေသာသေဘာ အခိုင္အမာ အႏွစ္အသား အားကိုးေလာက္ဖြယ္ တန္ဖိုးထားဖြယ္ တစ္စုံတစ္ခု ဘဝအတြင္းမွာ မရွိသျဖင့္ အထင္ႏွင့္အျမင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲေနေသာ သုညသေဘာ။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ သေဘာတို႔သည္ ဘဝ၏ အတြင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ သာမန္လူတို႔သည္ ဤဘဝ၏ အတြင္းသားမ်ားကို ထိုးေဖာက္ မျမင္ႏုိင္ၾက။ ျမင္ေအာင္လည္း မလုပ္ၾက။ ျမင္ျခင္းတန္ဖိုးကိုလည္း မသိ။ တခ်ိဳ႕က ျမင္လည္း မျမင္ခ်င္ၾက။ မျမင္ဟန္ႏွင့္သာ ေနလိုၾက၏။

ဘုရားရွင္က အဘိဏွသုတ္မွာ ဝတ္ေၾကာင္ျဖစ္ေစ ရွင္ရဟန္းျဖစ္ေစ အိုျခင္း နာျခင္း ေသျခင္း ခြဲခြာရျခင္း ကံတရားသာ ကိုယ္ပိုင္ရွိျခင္းဟူေသာ တရားငါးမ်ိဳးကို ေန႔စဥ္ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားရမည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူထား၏။ ဘဝကို အဟုတ္ၾကီးထင္ေနေသာ ဒိ႒ိ မာန တဏွာတို႔ ေလ်ာ့ပါးကာ ဘဝႏွင့္စပ္သျဖင့္ အျမင္မွန္ အေတြးမွန္တို႔ ႐ွိေစခ်င္၍ ျဖစ္၏။ ပုထုဇဥ္သည္ ဘဝႏွင့္စပ္၍ အျမင္မွန္လည္း မရ။ အေတြးမွန္လည္း မရ။ ဒိ႒ိ မာန တဏွာဟူေသာ ေတာအုပ္အတြင္းမွာသာ မ်က္စိလည္လမ္းမွား စမ္းတဝါးဝါးႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနၾက၏။

ဘုရား တရားေလးစားပါ၏။ ကံ ကံ၏အက်ိဳး ယုံၾကည္ပါ၏။ အလွဴဒါနျပဳျဖစ္ပါ၏။ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ားစု ကိုယ္က်င့္သီလ ေစာင့္ထိန္းပါ၏။ ဘာဝနာလုပ္ငန္းက် အေတာ္ပင္ အားနည္းေသး၏။ ဘဝအျမင္မွန္ မရေသး၍ ျဖစ္၏။ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ တစ္ေန႔တာအတြင္း ဘဝအရသာ ဘဝအဓိပၸာယ္ ရွာၾကည့္စမ္းပါ။ စားရေသာအရသာ ဝတ္ရေသာအရသာ မိမိခ်စ္ခင္သူတို႔ကို ျမင္ရေသာအရသာ စေသာ ဤဘဝအရသာတို႔ကို ခံစားေနရ ေက်နပ္ေနရျခင္း၏ အႏွစ္အရသာကား ဘယ္အရာနည္း။ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွာၾကည့္စမ္းပါ။

ဘဝသည္ အဓိပၸာယ္ကင္းမ့ဲစြာျဖင့္ ႏွစ္ဆယ့္ေလးနာရီ ကုန္သြား၏။ ဤနည္းျဖင့္ အဓိပၸာယ္ကင္းမ့ဲစြာ ေန႔ရက္ေတြကုန္ လေတြကုန္ ႏွစ္ေတြကုန္ ေနာက္ဆုံး ဗ်ာဓိတရား၏ အေထာင္းထုခံရ၍ ဤအခ်ိန္က်မွ ဘဝသည္ အဓိပၸာယ္မရွိမွန္း သိလာ၏။ မိမိလွဳပ္ရွားခ့ဲသမွ် ဘာအဓိပၸာယ္မွ မရွိပါလားဟု နားလည္သေဘာေပါက္လာ၏။ ကုန္ဆုံးခ့ဲရေသာ ဘဝအခ်ိန္ေတြ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းပါဘိေတာ့ဟု ယူက်ဳံမရ ျဖစ္၏။ အားအင္ေတြ ကုန္ခန္းေနျပီ။ ရုပ္အားလည္း မရွိေတာ့။ စိတ္အားလည္း မရွိေတာ့။ ေသမင္းျပဳသမွ် ႏုရေတာ့မည့္ အေနထားမွာရွိ၏။ သားကို ေမာ္ၾကည့္မိ၏။ သမီးကို ေမာ္ၾကည့္မိ၏။ ဇနီးကို ေမာ္ၾကည့္မိ၏။ ခင္ပြန္းကို ေမာ္ၾကည့္မိ၏။ သူတို႔ခမ်ာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရုံ ဝမ္းနည္းပူေဆြးရုံမွတစ္ပါး။ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။

တကယ့္အေရး တကယ့္ေဘး ဘယ္ေသြး ဘယ္သားမကယ္ျပီ ဟူေသာ ဆုံးမစကားကို ယခင္ကအၾကိမ္ၾကိမ္ ႏွုတ္တက္ရြတ္ဖူး၏။ သူမ်ားရြတ္သည္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကားဖူး၏။ ယခုလက္ေတြ႔ သေဘာေပါက္ျပီ ဟိုလူ႔လက္ကိုဆြဲ သည္လူ႔လက္ကိုဆြဲ အားကိုးရွာၾကည့္၏။ အားကိုးရာမရွိ ကယ္ပါကယ္ပါဟု တိုးလ်ေသာအသံျဖင့္ အခါခါေတာင္းဆိုမိ၏။ ကယ္မည့္သူ မရွိ။ ေသရမွာ မေၾကာက္ပါဟု ေျပာသူသည္ ရင္ဆိုင္မေတြ႔ရေသး၍ ျဖစ္၏။ ေသမင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ပက္ပင္းတိုးေသာအခါ အနာဂါမ္ ရဟႏၲာမွတစ္ပါး ေသရမွာ မေၾကာက္သူ ဟူ၍မရွိ။ ေသမင္းသည္ မိမိေတြ႔ၾကဳံဖူးေသာ ေၾကာက္စရာေတြထက္ အဆေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ပို၍ ေၾကာက္စရာေကာင္း၏။

တရားလက္လြတ္ ငွက္ေတာင္က်ြတ္ဟု ဆိုစကားရွိ၏။ ငွက္မ်ားအေတာင္က်ြတ္လွ်င္ မပ်ံသန္းႏုိင္ေတာ့။ ေျမသို႔ျပဳတ္က်၍ အႏၲရာယ္ႏွင့္ ၾကဳံရဖို႔ ေသခ်ာေနျပီ။ ပုထုဇဥ္လူမိုက္ သားကိစၥ သမီးကိစၥ ဇနီးကိစၥ စားဝတ္ေနေရး စီးပြားေရးကိစၥမ်ားႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ခ့ဲ၏။ ဘုရား တရားကိစၥဝတ္ေက်တန္းေက်သာ ရွိခ့ဲ၏။ အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္ခ့ဲ၏။ သိေတာ့သိပါ၏။ မက်င့္ႏုိင္ခ့ဲ။ မိမိကိုယ္မိမိ ယခုက့ဲသို႔ ေသမင္းႏွင့္ ျဗဳန္းစားၾကီး ေတြ႔ရမည္ဟု မထင္ခ့ဲ။ မထင္မွတ္ဘဲ။ ေသမင္းႏွင့္ ျဗဳန္းစားၾကီး ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ မၾကဳံဖူးေအာင္ အေၾကာက္ၾကီးေၾကာက္မိ၏။ ေဇာေခ်ြးမ်ားပင္ ျပန္ေန၏။ တရားဓာတ္ခံမရွိသျဖင့္ ေဝဒနာကိုလည္း မခံစားႏုိင္။ နာျခင္း ဗ်ာဓိက ေသျခင္း မရဏႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း စပ္ေနေသာ နာျခင္းဗ်ာဓိမ်ိဳးျဖစ္၏။ မခံရပ္ႏုိင္သျဖင့္ တညည္းညည္း တညူညူ ျဖစ္ေန၏။ စိတ္အစဥ္ကို ေဒါမနႆက လႊမ္းမိုးထား၏။ ငွက္အေတာင္က်ြတ္သက့ဲသို႔ ျဖစ္ေခ်ျပီ။ မည္သည့္ ဘုရား တရားကိုမွ အာရုံယူ၍ မရေတာ့။ အားတင္း၍ ဘုရား တရား အာရုံယူၾကည့္ျပန္ေသာ္လည္း ေဝဒနာက ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္

 ေဝဒနာကို မေက်ာ္လႊားႏုိင္။ ငါမိုက္ခ့ဲေလျခင္း ငါမွားခ့ဲေလျခင္းဟု ေနာင္တၾကီးစြာရ၏။

သို႔ေသာ္ ေနာင္တက ေႏွာင္း၍ေနျပီ။ ျပဳျပင္ရန္ အခ်ိန္မရွိေတာ့။ ေဒါမနႆ စိန္အစဥ္ေနာက္မွာ စုတိစိတ္က ကိေလျပီ။ သူ၏ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ဘဝခရီးကား မေတြးဝံ့ေတာ့ျပီ။

(အရွင္သံဝရာလကၤာရ-ဓမၼပိယဆရာေတာ္)