"ဆြမ္းေတာ္ခ်က္စဥ္ အေပါ့-အငန္ ျမည္းေကာင္းသလား"

“ဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္ေတြကိုဆြမ္းကပ္ဖို႔ ဆြမ္းေတာ္ခ်က္ေနရင္ တပည့္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွအေပါ့အငန္မျမည္းရဲဘူး၊

ဗိမၼိသာရမင္းႀကီးရဲ႕ေဆြမ်ိဳးၿပိတၱာေတြလိုျဖစ္မွာစိုးလို႔ဘုရား၊ တပည္႔ေတာ္တို႔ ဆြမ္းေတာ္ခ်က္ေနတုန္း အေပါ့အငန္ျမည္းေကာင္းပါသလားဘုရား”  လြန္ခဲ့ေသာတလခန္႔က ဒကာ မႀကီးတဦးမွ မိမိအားေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းထားတာေလးပါ။ ထိုဒကာမႀကီးသည္ သူကိုယ္တိုင္ဗုဒၶတ ရားေတာ္မ်ားအား မိရိုးဖလာဗုဒၶဘာသာထက္ေက်ာ္လြန္ကာ ပညာပါသည့္ အယူစင္ၾကယ္သည့္ ေထရ၀ါဒီ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အ ျဖစ္က်က်နနေလ့လာလိုက္စားေနရံုမကပဲ လက္လွမ္းမီရာသူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြတို႔အား တစ္ပိုင္တစ္ႏို င္ဗုဒၶတရားေတာ္ျမတ္တို႔၏ အႏွစ္သာရတို႔အား ေဟာျပလမ္းညႊန္ေပးေနေသာ သာသနာျပဳ ဒကာမတ ဦးျဖစ္ပါတယ္။ထိုဒကာမႀကီး၏ အေမးပုစၦာဟာ ဗုဒၶဘာာသာ၀င္မ်ားအတြက္၊အထူးသျဖင့္ ဆြမ္းဆက္ ကပ္လႈဒါန္ၾကသည့္ ဒကာမမ်ား၊ ၀ါတြင္း၊၀ါပသံဃဒါနဆြမ္းေလာင္းအသင္းမ်ားမွ ေ၀ယ်၀စၥဒကာ၊ ဒက ာမမ်ား၊ စသည့္ဗုဒၶေ၀ယ်၀စၥ၊သံဃေ၀ယ်၀စၥျပဳလုပ္ကုသိုလ္ေတာ္ယူၾကသည့္ ဒကာ၊ဒကာမအမ်ား အတြက္ သိသင့္၊သိထိုက္၊အက်ိဳးရွိေသာ အေမးပုစၦာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းကို အမ်ားသူငွာ သိထားႏိုင္ရန္အတြက္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးသားက ေကာင္းေပမည္ဟု စဥ္းစားမိလို႔ ဒီေဆာင္းပါး ေလးကို ေရးသားလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

          ေဖာ္ျပပါအေမး၏အေျဖကိုကိုရွင္းလင္းနားလည္သေဘာေပါက္

ဖို႔အတြက္ ဦးစြာ ဗိမၼိသာရ ဘုရင္၏ ေဆြးမ်ိဳးေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသည့္ ၿပိတၱာမ်ားရဲ႕ ၿပိတၱာျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းရင္းကို သိထားဖို႔ လိုပါတယ္။လြန္ခဲ့ေသာ (၉၂)ကမၻာထက္ “ဖုသ”ဘုရားရွင္၏လက္ထက္ေတာ္ကာလမွာ “ကာသိတိုင္း ျပည္ရွင္ဘုရင္ဇယေသနမင္းႀကီးႏွင့္ သီရိမာမိဖုရား”တို႔ဟာ “ဖုသဗုဒၶဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္အား အလြန္ ၾကည္ညိဳလွတာေၾကာင့္” ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား နန္းေတာ္သို႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၾကြေတာ္မူသည့္ အခါတိုင္း တျခားေသာ မင္းညီမင္းသား၊ မႈးႀကီးမတ္ရာ ေသနာပတိတို႔အား လုပ္ေကြ်းကုသိုလ္ျပဳခြင့္မေပးပဲ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္သာ လုပ္ကေကြ်းကုသိုလ္ေတာ္ျပဳေလ့ရွိ၏။ဒါေၾကာင့္ ဘုရင္ဇယေသနရဲ႔ သားေတာ္ သံုးေယာက္တို႔ဟာ မိမိတို႔လည္း ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ သံဃာေတာ္အရွင္သူ ျမတ္တို႔အား ဆြမ္းဆက္ကပ္ခြင့္ရရွိေအာင္ တိုင္ပင္ၿပီး “တိုင္ျပည္၏ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားတြင္ သူပုန္သူကန္ မ်ားထၾကြေသာင္းက်န္ေနသေယာင္ ဇာတ္တိုက္လုပ္ေဆာင္ၾကၿပီး မင္းႀကီးအား ထိုသူပုန္ သူကန္တို႔ ကို မိမိတို႔ ညီေနာင္သံုးေယာက္သြားေရာက္တိုက္ထုတ္ႏွိမ္ႏွင္းခြင့္ေပးရန္ သံေတာ္ဦးတင္ၾကပါသည္။

          မင္းႀကီးက ခြင့္ျပဳေလေသာ္ မင္းသားသံုးဦးတို႔သည္ ႀကိဳတင္ဇာတ္တိုက္စီစဥ္ထားၾကသည့္ အတိုင္း သူပုန္သူကန္တို႔အား ႏွိမ္ႏွင္ေအာင္ျမင္၍ ေနျပည္ေတာ္သို႔ျပန္လာ

ေလေသာ္ မင္းႀကီးသည္ သားေတာ္တို႔အား ၀မ္းေျမာက္လွသျဖင့္ ႀကိဳက္ရာဆုကိုေတာင္းခိုင္း၏၊ ထိုအခါ မင္းသားတို႔သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔အား ဆြမ္းဆက္ကပ္ လႈဒါန္းလုပ္ေကြ်းခြင့္ကို ေတာင္ဆိုပါေတာ့တယ္။ မင္းႀကီးလည္း သားေတာ္တို႔အား ၃-လတိတိ ဗုဒၶျမတ္စြာႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔အား ဆြမ္းဆက္ ကပ္လႈ ဒါန္းခြင့္အား ခြင့္ျပဳလိုက္ေလ၏။

          မင္းသားသံုးဦးတို႔လည္း ဘုရင္မင္းျမတ္၏ ခြင့္ျပဳမိန္႔ကို ရရွိေသာအခါ မိမိတို႔ အပိုင္စားရထား သည့္ ၿမိဳ႕နယ္တြင္ ဘုရားႏွင္ သံဃာေတာ္တို႔အား ၀ါတြင္း သံုးလတိုင္တိုင္ ဆြမ္းစသည္တို႔ျဖင့္ လႈဒါန္း လုပ္ေကြ်းရန္အတြက္ ႀကိဳတင္စီမံထားရန္ မင္းခ်င္းအမတ္တဦးအားေစလႊတ္လိုက္ေလ၏။ မင္းခ်င္း အမတ္လည္း ၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္သို႔သြားေရာက္ကာ မိမိ၏ေဆြမ်ိဳးေပါင္း တစ္ေသာင္းတစ္ေ ထာင္တို႔ကို ဗုဒၶေ၀ယ်ာ၀စၥ၊သံဃာ့ေ၀ယ်၀စၥအတြက္ လုပ္ကိုင္ေစ၍ မိမိကိုယ္တိုင္တက္ၾကြစြာ ပါ၀င္ကု သိုလ္ျပဳလုပ္ပါတယ္။

 

 (ထိုမင္းခ်င္းသည္ ထိုသို႔သဒၵါတရားထက္သန္စြာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္ တို႔အား ေ၀ယ်ာ၀စၥကု သိုလ္ျပဳလုပ္ခဲ႔ေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ “ေဂါတမဘုရား ရွင္”၏လက္ထက္ ေတာ္တြင္ ေသာတာပန္ သာသနာျပဳမင္းတပါးျဖစ္သည့္”ဗိမၺိသာရ”မင္းႀကီးျဖစ္လာ၏)

          မင္းသားသံုးဦးတို႔သည္ မင္းခ်င္းအမတ္၏ စီစဥ္မႈေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔ အတြ က္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပအသင့္ျဖစ္သည့္အခါတြင္ မိမိတို႔အပိုင္စားရသည့္ ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ဘုရားရွင္ ႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာေတာ္တို႔အား ပင့္ေတာ္မူၾကၿပီး မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ထို၀ါတြင္းသံုးလ လံုးလံုး ဗုဒၶေ၀ ယ်ာ၀စၥ၊သံဃာ့ေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳလုပ္ၿပီး ဖန္ရည္ဆိုးအ၀တ္(ေယာဂီေရာင္)မ်ား၀တ္ဆင္၍ သတင္းသီလ ေစာင့္ထိန္းျခင္း တရားနာ၊တရားက်င့္၍ ကုသိုလ္ျဖင့္သာ ေနထိုင္ၾကပါတယ္။

 

( မင္းသားသံုးဦးႏွင့္ ေနာက္ပါ အၿခံအရံတေယာက္တို႕သည္  ထိုေကာင္းမႈမ်ားေၾကာင့္ နတ္ျပည္၊လူျပည္တြင္ အဖန္ဖန္ က်င္လည္၍ ေဂါတမဘုရားလက္ထက္ေတာ္တြင္ “ကႆပ ရေသ့ညီေနာင္သံုဦး”ႏွင့္ ရေသ့တေထာင္တို႔ျဖစ္၍ ေနာင္ဘုရားရွင္ႏွင့္ေတြ႔ကာ ရဟန္ျပဳၿပီး အသေ၀ါကင္းကြာ ရဟႏၱာမ်ားျဖစ္လာ၏)

          မင္းသားသံုးဦး၏ ၀ါတြင္းသံုးလၾကာ အလႈပြဲေတာ္တြင္ ဆန္ေရြး၊ဆြမ္းခ်က္၊ စသည့္ ေအာက္ ေျခသိမ္းအလုပ္ကို လုပ္ၾကေသာ ဇနပုဒ္သားတို႔သည္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔အတြက္ ခ်က္ထား သည့္ ဆြမ္းႏွင့္ ဆြမ္းဟင္းတို႔အား “ဆြမ္းကပ္ၿပီးမွဆိုလွ်င္ ေကာင္မြန္သည့္ ဟင္းအမယ္တို႔မွာ က်န္ရွိ ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ”ဆိုကာ  ဆြမ္း၊ေဘာဇဥ္၊ခ်ိဳခ်ဥ္စသည္တို႔အား ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔အား မဆက္ကပ္ရေသခင္ စားေသာက္ၾကၿပီး မိမိတို႔၏ ဇနီးမယား၊ သၼီးသားတို႔အားလည္း စားဦးစားဖ်ား တို႔ကို ယူငင္ေကြ်းၾက၏။ ထိုသို႔မျပဳလုပ္ရန္ ဦးေဆာင္သူ လူႀကီးမိဘမ်ားမွ တားဆီးသည္ကို လက္မခံသည့္အျပင္ ဆြမ္းခ်က္ေဆာင္ကိုပင္ မသိမသာမီးတိုက္ပစ္ၾက၏။

          ထိုသို႔ ဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔မဘုဥ္းေပးရေသးမီ စားဦးစားဖ်ားစားေသာက္ၿပီး ဆြမ္းခ်က္ ေဆာင္အား မီးတိုက္ၾကေသာ ဇနပုဒ္သားတို႔သည္။ အလြန္ႀကီးမားလွေသာ ထိုမေကာင္းမႈ အကုသိုလ္ ၏ အက်ိဳးအျပစ္ဒဏ္အေနျဖင့္ ထိုဘ၀မွစုေတကြယ္လြန္ၾကေသာ္ မဟာအ၀စိငရဲတြင္ ကာလအလြန္ ရွည္ၾကာစြာ ဆင္းရဲဒုကၡကိုႀကီးစြာခံစားက်ေရာက္ၾကရၿပီး၊ ငရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေသာအတြင္လည္း ထိုအကုသိုလ္၏ ကံၾကြင္းအျပစ္အျဖစ္ စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ ဆင္းရဲႀကီးေသာ ၿပိတၱာမ်ားျဖစ္ၾကရကုန္၏။

          ထိုၿပတၱာတို႔သည္ ဆင္းရဲဒုကၡကိုၿပိတၱာဘ၀ျဖင့္လည္း ကာလရွည္လ်ားစြာခံၾကရၿပီး ဤဘဒၵ ကမၻာတြင္ ပြင့္ထြန္းေတာ္မူသည့္ “ကႆပ”ဘုရားရွင္၏ လက္ေတာ္ေတာ္ကာလတြင္ မိမိတို႔၏ ကာလ ရွည္ၾကာခံစားေနရသည့္ ၿပိတၱာဆင္းရဲဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ အမွ်ေပးေ၀မည့္သူလည္းမရွိသျဖင့္ ယခုထက္တိုင္ စားဦးစားဖ်ားစားသံုးခဲ့သည့္ အကုသိုလ္အျပစ္မလြတ္ေျမာက္ေသူေၾကာင္း ထိုအကု သိုလ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ေစရန္ ေလွ်ာက္ထားေတာင္ပန္ၾကေလ၏။

          ထိုအခါကႆပဘုရားရွင္က “သင္တို႔သည္ ငါဘုရား၏လက္ထက္ေတာ္ကာလတြင္ အကု သိုလ္၏အျပစ္ႀကီးမားမႈေၾကာင့္ မကြ်တ္မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသးေခ်၊ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ပြင့္ေတာ္မူလာ မည့္”ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား”လက္ထက္ေတာ္တြင္ ဖုသ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကာလက သင္တို႔ ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ခဲ့ေသာ မင္းသားသံုးဦး၏ အလႈတြင္ဦးေဆာင္စီစဥ္ကုသိုလ္ယူေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ အမတ္သည္          “ဗိမၼိသာရအမည္ျဖင့္ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္” တြင္ ဘုရင္ျဖစ္လိပ္မည္၊ ထိုမင္သည္ သင္တို႔အား ရည္စူးၿပီး ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔အား အလႈအတန္းေပး၍ အမွ်ေပးေ၀လိပ္မည္ ထိုအခါသင္တို႔ သည္ ၿပိတၱာဆင္းရဲမွ ကြ်တ္လႊတ္၍ ခ်မ္းသားေသာဘ၀ကို ရရွိလတၱံ့”ဟုမိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။   ၿပိတၱာတို႔ လည္း မိမိတို႔ခံစားေနရသည့္ ငရဲဆင္းရဲ၊ၿပိတၱာဆင္းရဲမွာ လြန္စြာၾကာျမင့္ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္၊ “ကႆပ ဘုရားရွင္”၏ မိန္႔ေတာ္မူသည့္ စကားေတာ္ကိုၾကားရေသာအခါ မနက္ျဖန္၊သဘက္ခါတြင္ ၿပိတၱာ ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ၾကေတာ့မည့္ႏွယ္ မ်ားစြာ၀မ္းေျမာက္ၾကေလ၏။

          ဤသို႔ျဖင့္  “ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား၏လက္ထက္ေတာ္ကာလသို႔ေရာက္ရွိေသာ

အခါတြင္” ဖုႆဘုရားရွင္လက္ထက္အခါက အမတ္မင္းခ်င္းသည္ ရာဇၿဂိဳလ္ျပည့္ရွင္ ဘုရင္ဗိမၼိသာရျဖစ္လာ၏။ ထိုအခါ ၿပိတၱာတို႔သည္ မင္းႀကီးသည္ငါတို႔အား ရည္စူ၍ကုသိုလ္ျပဳအမွ်ေပးေ၀လိပ္မည္ဟု ေမ်ာ္လင့္၍ နန္းေတာ္ႏွင့္အနီးအနားတြင္ တြယ္ကပ္၍ အခြင့္အေရးကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ မင္းႀကီးသည္ အလႈမ်ားစြာကိုူ ေပးလႈပါေသာ္လည္း ေပးလႈၿပီးသည့္အခါတိုင္း အမွ်ေပးေ၀ျခင္းကိုမူ မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။ 

 

ထိုအခါၿပိတၱာတို႔သည္ မိမိတို႔၏ဆင္းရဲဒုကၡကိုမင္းႀကီးၾကားသိေစရန္

 ေဟာ္ဟစ္ငိုယိုေတာင္းဆိုၾက၏။ ထိုၿပိတၱာတို႔၏ ငိုယ္ုအကူညီေတာင္းဆိုသံကို ၾကားေသာအခါမင္းႀကီးသည္ ထိုအသံ၏အေၾကာင္းကို ေဂါတမဘုရားရွင္အားေလွ်ာက္ထားေလ၏။

          ထိုအခါဘုရားရွင္၏ ၿပိတၱာတို႔၏ ငိုယိုေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းသည့္အသံျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၿပိတၱာတို႔၏ ေရွ႕ဘ၀အတိတ္အေၾကာင္းကို မင္းၾကီးအားေဟာၾကားေတာ္မူ၏။ ၿပိတၱာတို႔၏ အကုသို လ္အက်ိဳးအျပစ္ကို အလံုးစံုသိရေသာအခါ မင္းႀကီးသည္ ဘုရားရွင္အား “ထိုၿပိတၱာမ်ားအား ရည္စူရည္ မွန္း၍ အလႈလုပ္ၿပီး အမွ်အတန္းေပးေ၀လွွ်င္ ကြ်န္ခ်ိန္တန္ပါၿပီလား၊ ကြ်န္ႏိုင္ပါၿပီးလားဟုေ လွ်ာက္ထား ၏” ဘုရားရွင္က ကြ်တ္လြတ္ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ေျဖၾကားေတာ္မူေသာအခါ မင္းႀကီးသည္ ထိုၿပိ တၱာတို႔အတြက္ ရည္မွန္း၍ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔အား ႀကီးစြာေသာ ဆြမ္းအစရွိေသာ လႈဒါန္း ဖြယ္ရာတို႔အား ဆက္ကပ္လႈဒါန္ၿပီး “ကုသိုလ္အဖို႕အား ငါ၏ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ခဲ့ဘူးၾကသည့္ ၿပိတၱာမ်ား အမွ်ရၾကပါေစသတည္း”ဟုအမွ်ေပးေ၀ေလ၏။

          မင္းႀကီးအမွ်ေပးေ၀ေသာခဏခ်င္းမွာပင္ ၿပိတၱာတို႔သည္ နတ္၀တ္နတ္စားႏွင့္ နတ္ဗိမာန္ တို႔ကိုရရွိသြားၾကေလ၏။ ထိုအခါဘုရားရွင္သည္ မင္းႀကီးႏွင့္တရားနားပရိႆတ္တို႔အား ၿပိတၱာ တို႔အမွ်ရၾက၍ ဘ၀ေျပာင္းကာ ခ်မ္းသာသုခရရွိသြားၾကပံုအား တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ျပေတာ္မူၿပီး ကုသိုလ္ျပဳလုပ္တဲ့အခါတိုင္း အမွ်အတန္းေပးေ၀ၾကရန္ တရားေတာ္အား ေဟာၾကားေတာ္မူပါသည္။

          ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး၏ ေဆြမ်ိဳးၿပိတၱာတို႔သည္ လူဘ၀တုန္းက ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာ တို႔မဘုဥ္းေပး ရေသးခင္ စားဦးစားဖ်ားတို႔အား “တခဏတနပ္စာ ဗိုက္၀ဖို႔အတြက္ ဆိုးယုတ္ေသာဆႏၵကို မတားဆီးပဲ စိတ္အလိုကိုလိုပ္မိၿပီး စားေသာက္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ အလြန္ရွည္ၾကာေသာ ကာလမ်ားတိုင္ေအာင္ ငရဲဆင္းရဲ၊ၿပိတၱာဆင္းရဲကို က်ေရာက္ခံစားၾကရျခင္းပင္ျဖစ္ပါတယ္ ”  ယခုေခတ္သံဃ ဒါနဆြမ္းေလ ာင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ အလႈအတန္းမ်ားတြင္ ဆြမ္းခ်က္ၾကသည့္ ဒကာ၊ဒကာမတို႔အတြက္ ထိုၿပိတၱာတို႔၏ အျဖစ္အပ်က္မွာ သတိထားစရာပင္ျဖစ္ပါတယ္။

          ဗိမၼိသာရမင္းႀကီး၏ အတိတ္ဘ၀ကေဆြမ်ိဳးမ်ားငရဲက်၊ၿပိတၱာျဖစ္ရျခင္းမွာ ဆြမ္းဟင္းခ်က္ေန စဥ္ “အေပါ့၊အငန္” ျမည္းေသာေၾကာင့္ လံုး၀မဟုတ္ပဲ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္တို႔မဘုဥ္းေပးရေ သးခင္ စိတ္ေစတနာဆိုးျဖင့္ စားေသာက္ၾကေသာေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆြမ္းဟင္းခ်က္စ ဥ္ သံဃာေတာ္တို႔ အရသာရွိစြာ ဘုဥ္းေပးႏိုင္ၾကရန္ “အစပ္အဟတ္တည့္မတည့္၊ အေပါ့အငန္” ျမညး္ျခင္းမွာ မည္သည့္အကုသိုလ္မွ မျဖစ္ပါေပ။ အကုသိုလ္အျဖစ္သည့္အျပင္ သံဃာေတာ္အ ရွင္ျမတ္မ်ား အရသာရွိရွိဘုဥ္းေပးရေစဖို႔ဆိုေသာ ေကာင္ျမတ္မြန္ျမတ္ေသာ

 ေစတနာေဇာအဟုန္ေၾကာင့္ ကုသိုလ္တရားပင္ျဖစ္ထြန္းေစပါသည္။

(မိမိအက်ိဴး၊ သူတပါး၏အက်ိဳး၊ သည္ပိုးႏိုင္ၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကပါေစ)

ဓမၼ၀ီရ အရွင္ေတဇနိယ

ဗုဒၶဂယာ၊ အိႏၵိယ