ျပႆနာ = ဘုရား ၊ ရဟႏၲာ၌ အတၱစဲြ ရွိသေလာ
ေမးေလ်ွာက္သူ= ေတာစိုးနတ္သားတစ္ဦး
တစ္ဦးေသာ နတ္သားသည္ တစ္ခုေသာ ေတာအုပ္ႀကီး၌ ေန၏ ။ သူေနေသာ
ေတာအုပ္ထဲသို႔ ရဟႏၲာႀကီးမ်ား လာေရာက္ေနထိုင္ၾကေလရာ ထိုနတ္သားသည္
ရဟႏၲာႀကီးမ်ား အခ်င္းခ်င္းေျပာၾကေသာ စကားမ်ားကို ၾကားေနရ၏ ။
ထိုအခါ ယင္းရဟႏၲာႀကီးမ်ား ေျပာစကားကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ထိုနတ္သားသည္ ရဟႏၲာႀကီးမ်ားအေပၚတြင္ ယံုမွားသံသယျဖစ္လာသည္ ။
ရဟႏၲာႀကီးမ်ား ေျပာဆိုၾကသည့္ စကားမ်ားကား ၊ " ငါစားသည္ ၊ ငါေသာက္သည္ ၊
ငါအိပ္သည္ ၊ ငါ့ပစၥည္း ၊ ငါ့ဟာ ၊ ငါ့သပိတ္ ၊ ငါ့သကၤန္း " ဤသို႔ စသည္ျဖင့္
အတၱစဲြ ငါ ၊ ငါ ဟူေသာ စကားမ်ားျဖစ္သတည္း ။ ထိုစကားကို အေၾကာင္းျပဳ၍
နတ္သားသည္ ေတြးမိလာ၏ ။ " အစက ဤကိုယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို ရဟႏၲာဟု
ငါမွတ္ထင္ခဲ့သည္ ။ ရဟႏၲာတို႔မည္သည္ ငါ ၊ ငါဟူ၍ အတၱစဲြႏွင့္စပ္ေသာစကား ၊
အတၱစဲြမကင္းေသာ စကားကို ဆိုၾက ၊ ေျပာၾကရာသေလာ ၊ မဆိုမေျပာရာသေလာ " ဟု
သို႔ေလာ သို႔ေလာ ေတြးေတာ ဒြိဟ သံသယ ျဖစ္လာသည္ ။
တစ္ေန႔သ၌ ထိိုနတ္သားသည္ မိမိ၏ ယံုမွားေသာ သံသယ ကင္းပျခင္းငွာ
ဘုရားအထံေတာ္သို႔ ခ်ည္းကပ္ၿပီး ထိုျပႆနာရပ္ကို တင္ျပေလ်ွာက္ထားကာ
ေမးျမန္းျခင္းျပဳေလ၏ ။
ေမး ။ ။ လူ ၊ နတ္ ၊ ျဗဟၼာတို႔၏ ဆရာျဖစ္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား ၊
အၾကင္ရဟန္းသည္ ရဟႏၲာဆိုပါက ၊ ရဟန္းကိစၥၿပီးစီးေသာ ပုဂၢိဳလ္မွန္ပါက ၊
အာသေဝါကုန္ခန္းၿပီး ျဖစ္ပါက ၊ တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၶေနရျခင္း မရွိေသာ ေနာက္ဆံုး
ခႏၶာဝန္အတၱေဘာရွိသည္ဆိုပါက ထိုရဟန္းသည္ " အဟံ ဝဒါမိ = ငါေျပာသည္
ဟူ၍လည္းေကာင္း ၊ အဟံ ပိဝါမိ = ငါေသာက္၏ ဟူ၍လည္းေကာင္း ၊ မမစီဝရံ =
ငါ့သကၤန္းဟူ၍ လည္းေကာင္း " အတၱစဲြ ငါဟူေသာစကားကုိ ဆိုရာပါသေလာ ။
ေျဖ ။ ။ အခ်င္း ဒါယကာနတ္သား ၊ မွတ္သားနာယူေလာ့ ။ အၾကင္ရဟန္းသည္
ကုန္ၿပီးေသာ အာသေဝါတရား ေလးပါးလည္းရွိ၏ ။ ၿပီးၿပီးေသာ ရဟန္းကိစၥ ၁၆ -
ပါးလည္း ရွိ၏ ။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ပဋိသေႏၲေနျခင္းမရွိေသာ ေနာက္ဆံုး
ခႏၶာဝန္ကိုလည္း ေဆာင္၏ ။ ထိုရဟန္းသည္ အဟံ ဝဒါမိတိပိ = ငါေျပာသည္ ၊
ငါဆိုသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ၊ မမံ=ငါ့ကို ၊ ပေရ= တစ္ပါးေသာသူတို႔က ၊ ဝဒႏၲိ တိပိ =
ေျပာကုန္သည္ ၊ ဆိုကုန္သည္ဟူ၍လည္ေကာင္း ေျပာဆိုေပရာသည္ ။ ခႏၶာေလာက၌
လိမၼာေသာရဟန္းကား လူ႔ေဝါဟာရ ၊ လူ႔ အသံုးႏႈန္းကို သိေတာ္မူ၏ ။
သိေသာေၾကာင့္
ေလာက ေဝါဟာရမ်ွျဖင့္ ဆိုရာသည္ ၊ ဆိုႏိုင္ေပသည္ ၊ ဆိုေကာင္းသည္ မွတ္ရာ၏ ။
အခ်င္း ဒါယကာနတ္သား ၊ ငါ ထင္ရွားစြာဆိုဦးအံ့ ။ ခႏၶာငါးပါးတို႔သည္
သြားကုန္၏ ၊ စားကုန္၏ ၊ ရပ္ကုန္၏ ၊ ေနကုန္၏ ။
ခႏၶာငါးပါးတို႔သည္ အိပ္ကုန္၏ ၊
ေသာက္ကုန္၏ ဆိုခဲ့ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ဤသကၤန္းကား ခႏၶားငါးပါး၏ သကၤန္းတည္း ။
သပိ္တ္ကား ခႏၶာငါးပါး၏ သပိတ္တည္းဟု ဤသို႔ေသာ ေဝါဟာရျဖင့္ ဆိုျခင္း ၊
ေျပာျခင္း ၊ သံုးႏႈန္းျခင္း ျပဳခဲ့သည္ရွိေသာ္ လည္းေကာင္း ၊ ေလာက
ေဝါဟာရအစဥ္အလာ ေျပာရိုး ၊ ဆိုးရိုး ၊ လူ႔ အသံုးအႏႈန္း ပ်က္ေလ၏ ။
အခ်င္း ဒါယကာနတ္သား ၊ ယင္းသို႔ ခႏၶာငါးပါး သြားသည္ ၊ ခႏၶာငါးပါး
စားသည္ စသည္ျဖင့္ မဆိုဘဲ လူ႔ ေဝါဟာရ ၊ လူ႔ အသံုးအႏႈန္းျဖင့္သာလ်ွင္
(လူ႔ေဝါဟာရႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေသာ စကားျဖင့္) ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္သည္ ဆိုေပရာ၏ ။
ေလာကေဝါဟာရ လူ႔အသံုးအႏႈန္း မပ်က္ေစျခင္းငွာ ၊ နားလည္ေစျခင္းငွာ ငါသြားသည္ ၊
ငါစားသည္ ၊ ငါ့သကၤန္းဟူ၍ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶာတို႔သည္လည္း ဆိုကုန္၏ ။
ရဟႏၲာတို႔သည္လည္း ဆိုေပကုန္၏ ။ အတၱစဲြဟူ၍ ဆိုသည္မဟုတ္ ။
( သဂါထာဝဂၢ သံယုတ္ပါဠိေတာ္ႏွင့္ ၎အ႒ကထာ )
BTNR မွ ဆရာ ဒဂုန္ဦးစန္းေငြ၏ ဗုဒၶကိုယ္တိုင္ေျဖၾကားခဲ့ရေသာ ေမးခြန္းႏွင့္ျပႆနာမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ။
No comments:
Post a Comment