★"ဗုဒၶျမြက္ၾကား မာဂဓ စကား ဟူသည္မွာ.."★

ဗုဒၶျမတ္စြာ တရားဦး ေဟာေတာ္မူရာအရပ္ သည္"မာဂဓဘာသာ"ေျပာဆို သံုးႏံႈးၾကသည့္ နယ္ပယ္ျဖစ္၍"မာဂဓဘာသာ"ျဖင့္တရားဦး ေဟာေတာ္မူ၏။ 

"မာဂဓတိုင္းသားမ်ား" ေျပာၾကေသာဘာသာစကားျဖစ္၍
"မာဂဓဘာသာစကားဟုေခၚ၏။
ယေန႔ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေလးအျမတ္ျပဳရေသာ"
ပိဋကတ္ေတာ္ပါဠိ"သည္“မာဂဓဘာသာ”ႏွင့္သေဘာခ်င္း
တူညီၤသည္ကိုေတြ႕ရ၏။


ဘုရားရွင္တိုင္းလက္ကိုင္ျပဳခဲ႔ေတာ္မူေသာ“မာဂဓစကား”ကို
ပင္ပိဋကတ္ေတာ္၌“ပါဠိေတာ္”ဟုေခၚတြင္ေၾကာင္း“ဆရာေတာ္
အရွင္နာရဒ
(ပုတီးကုန္း) ၏ေရးသားခ်က္စာတမ္းတြင္”မွတ္သားရဖူးပါသည္။

ဤစကားကိုေထာက္၍“မာဂဓဘာသာ”တိုင္းကို“ပါဠိ”ဟုမေခၚ။
ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္နွင့္သက္ဆိုင္ေသာမာဂဓဘာသာအခ်ိဳ႕ကိုသာ“ပါဠိ
ဘာသာ”ဟု ေခၚစမတ္ျပဳၾကသည္။
“ပဋိသမိၻဒါ”ဟူသည္“ခြဲျခမ္းေ၀ဖန္၍သိျမင္ႏိုင္မႈ”ကိုဆိုလိုပါသည္။

ပဋိသမၻိဒါ(၄)မ်ိဳးရွိရာ“နိရုတၱိပဋိသမိၻဒါ”ဟူသည္မွာ“ယုတၱိယုတၱာႏွင့္
တကြဘာသာစကားကိုသိျမင္ေသာဉာဏ္အထူး”ကိုဆိုလို၏။
ထိုဉာဏ္အထူးကိုရေတာ္မူေသာပုဂၢိဳလ္သည္“ပိဋကတ္ပါဠိေတာ္”
ကိုအထူးသင္ယူစရာမလိုပဲ
“အရွင္စူဠပန္”ကဲ႔သို႔အလိုလိုတတ္ေျမာက္ႏိုင္စြမ္းရွိ၏။
“သကၠတဘာသာ”
စသည္ကား“ပဋိသမိၻဒါ”ရေသာ္လည္းတကူးတကသင္ယူမွသာ
တတ္ေျမာက္ႏိုင္၏။

အျပန္အလွန္အားျဖင့္ဆိုရေသာ္အျခားေသာဘာသာမ်ိဳးစံုကိုမည္မွ်ပင္
တတ္ေျမာက္ေစကာမူ“နိရုတၱိပဋိသမိၻဒါဉာဏ္”မ်ိဳးကိုရရာရေၾကာင္း
မဟုတ္ေခ်။
“မာဂဓဘာသာ”ျဖစ္ေသာပရိယတၱိကိုသင္ယူဖူးသူတို႔သာ
ထိုဉာဏ္မ်ိဳးရဖို႔ရာ
အေထာက္အပံ့ေကာင္းရသူျဖစ္၏။

ထို႔ေၾကာင့္အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားေသာ ေရွးေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက “သီလ”ခံယူရာ၌ “ပါဠိဘာသာ”ႏွင့္စီစဥ္ထားျခင္းျဖစ္၏။

“ပါဠိဘာသာ”သည္ “ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းေရြ႕မႈမရွိျခင္း ၊ ကမာၻေၾကေသာ္လည္းေပ်ာက္ကြယ္မႈမရွိျခင္း၊ သဘာ၀အနက္ အဓိပၸါယ္ကို ေဖာ္ျပႏိုင္ျခင္း၊မဂ္ဉာဏ္,ဖိုလ္ဉာဏ္ကိုျဖစ္ေစႏိုင္ျခင္း၊
တစ္ဦးတည္းေသာဆရာ၏လက္ေအာက္၌မူတစ္ခုတည္းကို
သာေဖာ္ျပသျဖင့္အနက္
အဓိပၸါယ္တိက်ျပတ္သားျခင္း”စသည္ျဖင့္ ပါဠိ၏ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကိုေလ့လာမွတ္သားႏိုင္ပါသည္။
အထက္ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားသည္ ဆရာသမားအစဥ္အဆက္ကပါဠိ၏အေရးပါပံုမ်ားကို
သြန္သင္ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားျဖစ္၏။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ တရားဓမၼမ်ားကိုပါဠိပိဋကတ္ေတာ္ျဖင့္မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းျဖစ္၍
မူရင္းက်က်ေလ့လာသိရွိလိုလွ်င္
ပါဠိေတာ္ကိုအေလးထားဂရုစိုက္ရ
မည္ျဖစ္ပါသည္။

သာမန္လူတစ္ခြန္းေျပာခ်ိန္တြင္“ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား”ကအခြန္းေပါင္း
မ်ားစြာေျပာႏိုင္သည္ဟုဆိုၾက၏။
ပညာရွင္တို႔ကမူ“ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္”ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးသည္
အလြန္က်စ္လစ္ေလးနက္ေသာစကားလံုးမ်ားကိုသံုးႏံႈးႏိုင္သျဖင့္
ေဖာင္းပြေသာစကားလံုးအခြန္းေပါင္းမ်ားစြာသံုးႏံႈးမည့္အစား တစ္ခြန္းတည္းျဖင့္ လိုရင္းေရာက္ေအာင္ေျပာႏိုင္သည္ကို ဆိုလိုေၾကာင္း “ဆရာႀကီးဦးသုခ”က ေရးသားဖူးပါသည္။

ေသခ်ာသည္မွာတရားဓမၼမ်ားကိုေရးသားေဟာေျပာၾကရာ၌ ပါဠိစကားလံုးထက္က်စ္လွစ္ေလးနက္ေသာစကားလံုးကို
မသံုးႏံႈးႏိုင္ၾကသျဖင့္ ထိုပါဠိစကားလံုးမ်ားကိုပင္တိုက္ရိုက္သံုးစြဲၾကရသည္ဟုဆို၏။
ျမန္မာစာေပတြင္
ပါဠိသက္ေ၀ါဟာရမ်ားသည္ေ၀ါဟာရအားလံုး၏(၄၀%)ခန္႔ရွိသည္ဟု 
 ပညာရွင္မ်ားက ဆိုေၾကာင္း ဂုဏ္ထူးဦးသိန္းႏိုင္ကေျပာဖူးသည္။

တစ္ခုထပ္မံေျပာလိုသည္မွာ-
ပါဠိစာေပျမင္တိုင္းလည္းဘုရားေဟာဟုရမ္း၍မယံုသင့္ေခ်။မိရိုးဖလာ
ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားသည္ပါဠိဂါထာ၊
ပါဠိစာေပမ်ားကိုျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘုရားေဟာပဲဟူ၍
ဆံုးျဖတ္လွ်က္ယံုၾကည္လိုက္ၾက၏။

ထိုပါဠိစာသည္သဒၵါစည္းကမ္းမ်ားျဖင့္စစ္ေဆးေသာ္မွန္ကန္ပါ၏ေလာ၊
အဘိဓာန္အားျဖင့္စစ္ေဆးေသာ္ အဓိပၸါယ္ရွိပါ၏ ေလာ၊
ဗုဒၶ၏တရားဓမၼအတိုင္းျဖစ္ပါ၏ေလာ မေ၀ဖန္တတ္ေတာ႔ေခ်။
အခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္-
 
ပါဠိဘာသာနွင့္ပတ္သက္၍ အစြန္းတရား(၂)ပါးရွိ၏။
 
(၁)ပထမအစြန္းမွာ ပါဠိစာေပကို လိုအပ္သည္ထက္ပိုအထင္ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ပါဠိလိုေရးသမွ် ဘုဂရားေဟာထင္၏။
 
(၂)ဒုတိယအစြန္းမွာပါဠိဘာသာကုိ ပစ္ပယ္ျခင္းျဖစ္၏။
ထိုအစြန္း(၂)ပါးစလံုးသည္ ဗုဒၶတရားေတာ္ကိုေလ့လာက်င့္ႀကံရာ၌ ႀကီးစြာေသာအဟန္႔အတားကိုျဖစ္ေစပါေၾကာင္းတင္ျပ
အပ္ပါသည္။

မူပိုင္- http://www.facebook.com/konyinyi.tin
ခ်မ္းသာၾကပါေစ..၊ေအးၿငိမ္းၾကပါေစ..၊

သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ
ဉာဏ္လင္းၿမိဳ႕