**** မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္ ****

 

မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္”

   လြန္ခဲ့ေသာ (၁၅) ႏွစ္ခန္႔ ၁၃၄၃ ခုႏွစ္ ျပာသိုလ၏ တစ္ခုေသာည၊ တစ္ည၊အခ်ိန္အားျဖင့္ည(၁၁)နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီမို႔ ျမင္းျခံခ႐ိုင္

 ေတာင္သာၿမိဳ႕၏က်က္သေရေဆာင္သာသနာ့
မူလိကာရာမ ေက်ာင္းသစ္ေက်ာင္း စာသင္တိုက္ႀကီး အတြင္းမွ စာခ် စာသင္ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ (၇၀) ေက်ာ္တို႔ မိမိတို႔အိပ္ရာ အသီးသီးတြင္ က်ိန္းစက္ေတာ္မူ ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

ထုိအခ်ိန္မွာပင္႐ုတ္တရက္ျမင္းခြာသံမ်ားၾကားလိုက္ရသျဖင့္ စာေရးသူက အိပ္ရာမွထထိုင္ကာ နားကို အသာစြင့္ထား လိုက္မိသည္။ အခ်ိန္မေတာ္ ျမင္းလွည္း၀င္လာၿပီ ဆိုသည္ႏွင့္ ေသြးအလွဴ ခံလာျခင္း ဆိုသည္ကိုေတာ့ တပ္အပ္ သိလိုက္ပါၿပီ။ ေတာင္သာၿမိဳ႕ေလးမွာ ခ႐ိုင္ထဲတြင္ ပါ၀င္ ေသာနယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕သာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လူသိေတာ့ သိပ္မမ်ားလွပါ။

    သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား၏ ေစတနာ၊ ေက်ာင္းသစ္ေက်ာင္း စာသင္တိုက္မွပဓာနနာယကဆရာေတာ္ႏွင့္စာခ် ဆရာေတာ္မ်ား၏ ေမတၱာေၾကာင့္ စာေရးသူကဲ့သို႔ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရွင္ျဖစ္ေသာစာသင္သားအခ်ိဳ႕ပင္ဤေက်ာင္းတုိက္သို႔လာေရာက္ ပညာသင္ၾကားရသည္အထိသူ႔အတိုင္းအတာႏွင့္သူေတာ့ ထင္ရွားေသာၿမိဳ႕ တစ္ၿမိဳ႕ပင္။

   ရန္ကုန္၊မႏၱေလးေဆး႐ံုႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ေခတ္မီပစၥည္းမ်ား အျပည့္အစံု မရွိေသးေသာေၾကာင့္ေတာင္သာၿမိဳ႕နယ္ေဆး႐ံုမွာေသြးလွဴရွင္ ရွိေသာ္လည္းေသြးမ်ားကိုႀကိဳတင္အလွဴခံၿပီးသိုမွီး သိမ္းဆည္းထားႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။ထို႔ေၾကာင့္လည္းေသြးလိုေသာ အေရးေပၚလူနာေရာက္လာေသာအခါတြင္မွ ဦးေရမ်ားမ်ား ေသြးလွဴေလ့ရွိေသာ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းတိုက္ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္ မီးသတ္ တပ္ဖြဲ႔ သို႔ ေသြးအလွဴလာခံေလ့ ရွိသည္။

      ေက်ာင္းတိုက္မွ၀ါေတာ္အႀကီးဆံုးစာခ်ဆရာေတာ္ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ဦးနေႏၵာဘာသ၏နည္းေပးလမ္းျပမႈေၾကာင့္ စာေရးသူတို႔သည္လည္း (၁၈) ႏွစ္သားအရြယ္မွစတင္ ေသြးလွဴခဲ့ရာ ယခုဆိုလွ်င္အႀကိမ္ေပါင္း(၃၉)ႀကိမ္ရွိခဲ့ေလၿပီ။ေသြးလွဴတတ္ရန္ နည္းေပးလမ္းျပ အားေပး တုိက္တြန္းခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္၏ ေက်းဇူးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ေမ့ႏိုင္စြမ္းရွိမည္ မဟုတ္ပါ။
ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္းအႀကိမ္(၂၀)
 ေက်ာ္ေသြးလွဴခဲ့ၿပီးက်န္းမာေရးေၾကာင့္ေနာက္ပိုင္းလွဴခြင့္
မရေတာ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းသိရပါသည္။နာရီ၀က္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္
လည္းေသြးအလွဴခံလာေသာျမင္းလွည္းျပန္ထြက္သြားတာ မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ေသြးအလွဴရွင္မရေသးေၾကာင္းကိုထပ္ဆင့္ သိလိုက္ရျပန္သည္။ သံဃာ (၇၀) ေက်ာ္တြင္ ေသြးလွဴႏိုင္ေသာ သံဃာ(၄၀)ေလာက္ရွိေသာေၾကာင့္တစ္ပါးမဟုတ္တစ္ပါးေတာ့ ရရမည္ဟု စားေရးသူက တြက္ဆထားသည္။

    စာေရးသူခ်က္ခ်င္းထမသြားျခင္းမွာပထမအႀကိမ္ လွဴၿပီးတာ ေလးလ အတိအက် မျပည့္ေသးေသာေၾကာင့္ပင္။ ၾကာၾကာ ၀ါးမည့္သြားအ႐ိုးၾကည့္ေရွာင္ဟူေသာစကားအတိုင္း အျမဲတမ္းေသြးလွဴေနမည့္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ မိမိက်န္းမာေရးကိုလည္း ဂ႐ုစိုက္ရမည္ ဆိုသည့္ အသိတရားက လႊမ္းမိုးထားေသာေၾကာင့္လည္း အျခား ေလးလျပည့္ၿပီးသူမ်ားကို ေမွ်ာ္ကိုး၍ ခ်က္ခ်င္း ထမသြားျခင္းပါ။

သို႔ေသာ္နာရီ၀က္ရွိသည္အထိေသြးအလွဴရွင္မရေသးဘူးဆိုေတာ့ လူနာအတြက္အသက္အႏၱရာယ္စိုးရိမ္ရသည္။ဒီလိုေနေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဟူေသာအေတြးႏွင့္အတူ စာေရးသူေျခလွမ္းမ်ားကေက်ာင္းတံခါးေပါက္ဆီသို႔ဦးတည္ လိုက္ပါသည္။ တံခါးေပါက္က ပြင့္ေနၿပီးသား၊ ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာေတာ္ ဦးနေႏၵာဘာသေတာ့ေျခာက္ဧကခန္႔က်ယ္ေသာေက်ာင္းတိုက္ ၀င္းႀကီးအတြင္း လွည့္ပတ္၍ ေသြးလွဴရွင္ ရွာေနေလာက္ေပၿပီ။

ေက်ာင္းေဆာင္ေရွ႕အေရာက္မွာပင္ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသကို အသင့္ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္-
“ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသ ေသြးလွဴရွင္ မရေသးဘူးတဲ့လား”
“မရတာမဟုတ္ဘူးေသြးလွဴရွင္ကိုယ္ေတာ္ေတြက ဒီလူနာမ်ိဳးကို ေသြးမလွဴခ်င္လို႔ ရွာမရျဖစ္ေနတာ”
“ဟာ……. ဘာျဖစ္လို႔မလွဴခ်င္ၾကတာတဲ့လဲ”
“လူနာက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္းၾကံၿပီး
 ေဆးေသာက္တာတဲ့၊ အဲဒါေၾကာင့္အသက္ေသခ်င္လို႔ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့လူနာကို အသက္ ျပန္ရွင္ေအာင္ လွဴေနစရာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး မလွဴၾကတာေပါ့”
“အဲဒီအယူအဆကိုတပည့္ေတာ္လက္မခံဘူး၊အရွင္ဘုရားေရာ လက္ခံသလား ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသ”
“တပည့္ေတာ္ေတာ့လက္ခံတယ္၊ဒါေၾကာင့္တပည့္ေတာ္လဲ လိုက္မလွဴတာ”
“ဒါဆိုအရွင္ဘုရားကိုတစ္ခုေမးပါရေစ၊တေလာက ရပ္ကြက္ထဲ ေရႊပန္းတိမ္ အိမ္တစ္အိမ္က လသားအရြယ္
 ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ေရႊသန္႔စင္တဲ့ ငရဲမီးေတြကို ေသာက္မိလို႔ အသက္ဆံုးသြားရတယ္။ အဲဒီကေလးေလး
 ေသသြားရတာ ငရဲမီးေတြ ေသာက္တဲ့ ကေလးရဲ႕အျပစ္လား၊
 ငရဲမီးကို ကေလးနဲ႔ လြတ္ရာကၽြတ္ရာမွာ မထားတဲ့ လူႀကီး မိဘေတြရဲ႕ အျပစ္လား”
“ကိုရင္ဇ၀နကလဲဒါကေတာ့လူႀကီးေတြရဲ႕အျပစ္ေပါ့ဟိုလသား အရြယ္ေလးကေတာ့ ဘာသိတာ မွတ္လို႔”
“အဲဒါဆိုရင္အခုေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ လူနာကိစၥမွာလဲေသေၾကာင္းၾကံတဲ့လူနာမွာဘာမွအျပစ္မရွိဘူး၊ အရွင္ဘုရားတို႔၊တပည့္ေတာ္တို႔သံဃာေတြနဲ႔မိဘေတြမွာပဲ အျပစ္ရွိတယ္”
“ေဟာဗ်ာ… ကိုရင္ဇ၀န ၾကည့္လဲလုပ္ဦး၊ ဘုန္းႀကီးအမႈ ရြာပတ္လို႔သာ ၾကားဖူးတယ္၊ အရွင္ဘုရားလုပ္မွ ရြာအမႈ ဘုန္းႀကီးပတ္ ျဖစ္ေနပါလား”
“ဒါလဲျဖစ္သင့္လို႔ျဖစ္တာလို႔ပဲမွတ္ၾကရေအာင္၊အရွင္ဘုရား တ႐ုတ္ပညာရွိႀကီးကြန္ျဖဴးရွပ္ရဲ႕အဆိုအမိန္႔ေလးတစ္ခု ၾကားဘူးလားမသိဘူး”
“ဆိုစမ္းပါဦး”
“ကြန္ျဖဴးရွပ္ကေျပာတယ္၊သေဘာထားမျပည့္၀တဲ့သူဟာသူတစ္ပါး အျပစ္ကိုပဲျမင္ေလ့ရွိတယ္။သေဘာထားျပည့္၀တဲ့သူက်ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ပဲအျပစ္ျမင္တယ္၊ပိုၿပီးသေဘာထားျပည့္၀တဲ့ သူက်ေတာ့ဘယ္သူ႔ကိုမွအျပစ္မျမင္ေတာ့ဘူးတဲ့။အဲဒီေတာ့ အရွင္ဘုရားတို႔တပည့္ေတာ္တို႔လဲသေဘာထားျပည့္၀တဲ့သူထဲ ပါေအာင္ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ပဲရွာၾကည့္ၾကရေအာင္၊ အခုေသေၾကာင္းၾကံတဲ့ကိစၥမွာေသေၾကာင္းၾကံတဲ့လူနာဟာ ဘ၀တန္ဖိုး၊ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ဘာသာတန္ဖိုး၊ဘာသာအႏွစ္သာရ ဘာမွမသိရွာဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀တစ္ခုကို လြယ္လြယ္ ျပန္ရမယ္လို႔ ထင္လို႔သာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသေၾကာင္း ၾကံတာေပါ့”

“ဒါေၾကာင့္ ေသေၾကာင္းၾကံတဲ့လူနာမွာ အျပစ္မရွိဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာေပါ့၊ သံဃာမ်ားနဲ႔ မိဘမ်ားက ဘာ့ေၾကာင့္ အျပစ္ရွိသလဲဆိုေတာ့ ဒီလူနာကို အခုလို ေသေၾကာင္းမၾကံစည္မီ အခ်ိန္တုန္း ကတည္းက ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကိုေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ေအာင္ဗိုက္ထဲမွာ ဘုရားတည္ မေပးမိတဲ့အတြက္ပဲ”
“ဘယ္လို၊ ဗိုက္ထဲမွာ ဘုရားတည္မေပးတဲ့အတြက္ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ဒါကတင္စားေျပာတာပါ၊အရွင္ဘုရားအခ်ိန္ရရင္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြထဲ၀င္ၾကည့္၊ အလွဴခံပံုးေတြမွာေရးထားတဲ့စာကကေလးမ်ားဗိုက္ထဲ ဘုရားတည္ရန္တဲ့၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္လဲလို႔၊ အဓိပၸာယ္က ႏုနယ္ ငယ္ရြယ္တဲ့ ကေလးဘ၀ ကတည္းက ဘာသာေရး အသိဉာဏ္ေတြကို အျပည့္အ၀ သြင္းေပးထားရမယ္ ဆုိတာပါပဲ။”

“ဒါကိုအတုယူၿပီးဗုဒၶဘာသာကေလးမ်ားကိုလဲ ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာေရး သင္တန္းေတြ အျပည့္အ၀ သင္ေပးႏိုင္ေအာင္ ဆရာဒကာလက္တြဲၿပီးေသေသခ်ာခ်ာႀကိဳးစား သင့္ၾကၿပီ။ေျမျပင္မွာတည္တဲ့ဘုရားထက္ဗုဒၶဘာသာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားမွာ တည္တဲ့ ဘုရားက သာသနာအတြက္ ပိုၿပီး ေက်းဇူးမ်ားမယ္ ဆိုတာကို အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံမွာရွိတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ ေဗာေဓာဗုဓု ေက်ာက္ေစတီႀကီးက သက္ေသျပေနၿပီေလ”

“ကေလးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ တည္ထားတဲ့ ဘုရားမရွိေတာ့ အရင္တုန္းက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္ဒိုနီးရွား တစ္ျပည္လံုးဟာ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့တျခားဘာသာေတြရဲ႕လက္ထဲေရာက္ခဲ့ရၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီဘာသာျခားေတြရဲ႕အႏၱရာယ္မ်ိဳးက်ေတာ့ေျမျပင္မွာ တည္ထားတဲ့ေဗာေဓာဗုဓုေက်ာက္ေစတီႀကီးကဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”
“ကဲ ေတာ္ၿပီ စကားသိပ္ရွည္ေနလို႔ လူနာအသက္ မမီဘူးျဖစ္ေနဦးမယ္။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေသြးလဲလွဴမယ္၊ ဘာသာေရး အသိဉာဏ္ ဓမၼကိုလဲလွဴမယ္”

ေျပာေျပာဆုိဆိုျဖင့္ ထြက္ခဲ့ရာ ေသြးအလွဴခံလာေသာ ျမင္းလွည္းနားသို႔ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ေသြးအလွဴရွင္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသည့္ အသက္ (၅၀) အရြယ္ ဒကာႀကီးတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စာေရးသူက-

“ဒကာႀကီး ေသြးအလွဴရွင္ရပလား”
“မရေသးပါဘုရား”
“ဘယ္ႏွစ္ပုလင္းလဲ”
“တစ္ပုလင္းပါဘုရား”
“ေသြးအမ်ိဳးအစားကေရာ”
“ဘီေသြးပါဘုရား”

“ကဲဒါဆိုရင္သြားၾကစို႔၊ကိုရင္ပဲလွဴမယ္၊တျခားေစာင့္မေနနဲ႔၊ ရမွာလဲမဟုတ္ဘူး၊ကိုရင္ဣႏၵ၀ံသဆရာေတာ္ ဦးနေႏၵာဘာသကိုေလွ်ာက္လိုက္ပါ၊ေသြးလွဴဖို႔တပည့္ေတာ္ လိုက္သြားၿပီလို႔”
ေက်ာင္းႏွင့္ တစ္မိုင္သာသာခန္႔ ေ၀းေသာ ေဆး႐ံုဆီသို႔ ျမင္းလွည္း
 ေမာင္းထြက္လာသည္ႏွင့္စာေရးသူကမ်က္ႏွာတြင္ ညွိဳးေရာ္ေၾကကြဲရိပ္ထင္ေနသည့္ဒကာႀကီးအား တစ္ခ်က္ ေမးၾကည့္လုိက္သည္။

“ဒကာႀကီးလူနာကဘယ္လိုျဖစ္တာတံုး၊ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပပါလား”
“မွန္ပါ၊ ေျပာျပပါမယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္တို႔က ေတာကပါဘုရား၊ သမီးေလးကိုစာတတ္ေပတတ္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ၿမိဳ႕ေပၚက သူ႔ဦးေလးအိမ္မွာ ေနေစၿပီး ေက်ာင္းတက္ခိုင္းပါတယ္ဘုရား။အဲဒါ ဒီႏွစ္ဆယ္တန္းစာေမးပြဲက်ေတာ့စာမႀကိဳးစားဘဲအေပ်ာ္အပါးနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနလို႔ျဖစ္မွာပဲလို႔ထင္ၿပီးလူေရွ႕သူေရွ႕မွာ႐ိုက္ႏွက္ ဆံုးမမိပါတယ္ဘုရား။အဲဒါသမီးေလးကအရွက္ရၿပီး ဘာမီတြန္ ေဆးျပားေတြကို တစ္ပုလင္းလံုး ေသာက္ပစ္လိုက္တာပါပဲ ဘုရား”

“တပည့္ေတာ္တို႔ သိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ပါးစပ္က
 အျမွဳပ္ေတြေတာင္ ထြက္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ ေဆး႐ံုကို ခ်က္ခ်င္း
 ေျပးလာၾကတာပါပဲဘုရား၊ ေဆး႐ံုက ေသြးလုိတယ္၊
 ေသြးသြင္းကုရမယ္လို႔ဆုိတာနဲ႔ အရွင္ဘုရားတို႔ ေက်ာင္းကို ေသြးအလွဴခံ ေရာက္လာခဲ့တာပါ။ ေနာက္မွ သိရတာက သမီးေလး စာေမးပြဲက်တာ အေပ်ာ္အပါးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ စာေမးပြဲေျဖခါနီးကပ္ၿပီးေနမေကာင္းလုိ႔တဲ့ဘုရား၊မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ဘဲလူေရွ႕သူေရွ႕မွာ႐ိုက္နက္ဆံုးမတဲ့တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္ပါပဲဘုရား”
ေျပာေနရင္းပင္ဒကာႀကီး၏မ်က္လံုးမွမ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္စကားလမ္းေၾကာင္းကို တစ္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေပးလိုက္ရသည္။

“အဆိုးထဲက အေကာင္းေပါ့ ဒကာႀကီးရယ္။ ေနာက္ သားသမီးေတြ ဆံုးမတဲ့အခါ ဒီလို မျဖစ္ဖို႔အတြက္ သင္ခန္းစာယူရမွာေပါ့၊ စိတ္ပညာ က်မ္းေတြရဲ႕ အဆိုအရ လူဟာ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အထင္အႀကီးဆံုးပဲတဲ့၊ ကေလးသူငယ္ေတြရဲ႕ တလူလူတက္ေနတဲ့အညြန္႔ကို မိဘဆရာေတြက ခ်ိဳးမိသလိုမျဖစ္ေအာင္အျမဲတမ္းဂ႐ုစိုက္ၾကရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေရွးဆရာမ်ားကမိမိတပည့္သားသမီးကိုဆံုးမတာေတာင္ အဆံုးမတတ္ဖို႔အတြက္ နည္းလမ္းေလးေတြ ေပးထားတယ္”

“တရံတဆစ္၊ အျပစ္အနာ
ေတြ႕ေသာခါ၀ယ္၊ ကြယ္ရာေခၚ၍
ဆံုးမေလ့၏။ သူ႔ေရွ႕သူ႔ေမွာက္
ပြဲျပင္ေရာက္ေသာ္၊ ေျမွာက္ေျမွာက္စားစား၊
သားအားပိုက္ျဖဴး၊ မိဘက်ဴးသို႔၊
ေက်းဇူးကိုသာ၊ ရွာ၍ခ်ည္းဆို။”

   “အဓိပၸာယ္က တပည့္သားသမီးကို အျပစ္ေျပာၿပီး ဆံုးမစရာရွိရင္ ကြယ္ရာမွာေခၚၿပီး တုိးတိုး တိတ္တိတ္ ဆံုးမပါတဲ့၊ လူ႔ေရွ႕သူ႔ေရွ႕မွာ ဆိုရင္ေတာ့ တပည့္သားသမီးရဲ႕ေကာင္းကြက္ကိုသာရွာၿပီး ခ်ီးမြမ္းပါတဲ့၊ မိဘဆရာေတြအတြက္ မွတ္သားစရာေပါ့ ဒကာႀကီး”
“အရင္ကသာ ဒီနည္းလမ္းေလး သိထားရင္ တပည့္ေတာ္ သမီးေလး ဒီအျဖစ္ဆိုးမ်ိဳး ဘယ္ႀကံဳရမွာတံုး ဘုရား”
ဘယ္လိုပင္ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းေပးေသာ္လည္း
 ဒကာႀကီး၏မ်က္ရည္တို႔ကဘယ္လိုမွစဲမသြားခဲ့ပါ။ သို႔ႏွင့္ပင္ေဆး႐ံု၀င္းထဲသို႔ျမင္းလွည္းေရာက္သည္ႏွင့္ စာေရးသူကေသြးေဖာက္ေသာအခန္းထဲခပ္သြက္သြက္ ၀င္သြားလိုက္သည္။ေသြးေဖာက္ေနဆဲအခ်ိန္မွာလည္း အာနိသင္ပိုရွိရန္ေသြးကေဆးကဲ့သို႔အစြမ္းထက္ရန္ လူနာသို႔မွန္းၿပီး ေမတၱာပို႔ေနလုိက္သည္။
ေသြးေဖာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ေစာေစာကဒကာႀကီးအခန္းထဲသို႔ ၀င္လာကာ-

    “အရွင္ဘုရား သမီးေလးအျဖစ္က
 ေသမယ္ရွင္မယ္ဆိုတာတပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္ရင္
လူနာေဆာင္ထဲေခတၱၾကြၿပီးသိသင့္သိထိုက္တဲ့ တရားေလးမ်ားကို ေဟာၾကားေပးပါဘုရား”
စာေရးသူ ေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး လူနာရွင္ဒကာႀကီးႏွင့္အတူ
 သြားလိုက္သည္။လူနာေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ့စာေရးသူထံမွ ထုတ္ယူသြားေသာေသြးမ်ားကိုလူနာအား ခ်က္ခ်င္း ျပန္သြင္းေပေနသည္ကို
 ေတြ႕ရသည္။ ထူးျခားေသာ ျမင္ကြင္းက 
စာေရးသ ူမ်က္စိထဲမွ မထြက္၊
 ေသလုေျမာပါး ေ၀ဒနာ ခံစားေနရေသာ္လည္း 
 လူနာမိန္းကေလး၏ မ်က္ႏွာက တင္းမာ 
ခက္ထန္သေယာင္ ရွိေနသည္။

  စကားကေတာ့မေျပာႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။ေသြးလွဴရွင္ ကိုရင္ၾကြလာသည္ဟု မိဘမ်ားကေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ မ်က္လံုးကိုေတာ့ အားယူၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ကိုေတြ႕ရသည္။အခ်ိန္က သိပ္တန္ဖိုးရွိေနသည္။ စာေရးသူက 
အခ်ိန္မဆြဲေတာ့၊ လူနာအား ေခတၱစိုက္ၿပီး စိတ္ထဲမွ
 ေမတၱာပို႔လိုက္ၿပီးေနာက္လူ႔ဘ၀အပါအ၀င္ရခဲျခင္းတရားငါးပါး၊ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရ။

ထို႔ေနာက္ပုထုဇဥ္တိုင္းအားကိုးအားထားျပဳရမည့္ အပါယ္မလားေစေသာ ကုသိုလ္မ်ား၊ ေသခါနီးတြင္
 ဂတိေကာင္းရန္စိတ္ထားပံုမွစ၍တစ္နာရီခန္႔ၾကာေအာင္ တရားအလွဴကိုေပးလွဴလိုက္ပါသည္။တရားအဆံုးတြင္ လူနာရွင္မ်ားေရာ၊ေဆး႐ံု၀န္ထမ္းမ်ားပါအားလံုး၀မ္းသာအားရ သာဓုေခၚၾကသည္။ ထူးျခားသည္က
 ေဒါသအရွိန္ျဖင့္တင္းမာသေယာင္ရွိေနေသာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ ႏူးညံ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းလာၿပီး လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ခ်င္ သည့္ အမူအရာကို ျပသျဖင့္ မိဘမ်ားက သူမ၏လက္ကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ရင္ဘတ္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ၾကျခင္းပင္။

      မ်က္စိကို အားယူဖြင့္ရင္း စာေရးသူကို ကန္ေတာ့ရင္းကပင္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးေနေသာမ်က္ႏွာအသြင္မွတစ္ဖန္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲေသာမ်က္ႏွာသုိ႔ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ လွိမ့္ဆင္းလာၾကသည္။
အမူအရာျဖင့္သာ ေျပာျပႏိုင္ရွာေသာ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလး၏ စကားကို စာေရးသူ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့။ သူမေျပာျပလိုေသာ စကားမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို ေနာက္သံုးရက္ၾကာမွ သိရသည္။ လူနာရွင္ ဒကာႀကီး ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာၿပီး-

“အရွင္ဘုရားတပည့္ေတာ္သမီေလးဆံုးသြားပါၿပီ ဘုရား၊သက္သာသလိုေတာ့ျဖစ္သြားေသးတယ္ဘုရား၊ အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာမနည္းအားယူၿပီး အရွင္ဘုရားကိုေလွ်ာက္ခိုင္းတာေလးလဲရွိလို႔ လာေလွ်ာက္တာပါဘုရား၊ သမီးေလး ေျပာသြားတာကေတာ့ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ ဘ၀ အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကို မေသခင္မွာ သိသြားရလို႔ သူသိပ္ၿပီး ၀မ္းသာပါသတဲ့ဘုရား။”

 “အရွင္ဘုရားကိုလဲေသြးတင္မကတရားပါ လွဴတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရွိေၾကာင္းကို ေသခ်ာ
 ေလွ်ာက္ထားခိုင္းပါတယ္၊တရားဆံုးတဲ့ေနာက္သူ႔မ်က္ႏွာ ၾကည္လင္သြားတာကမေသခင္မွာ သိသင့္သိထိုက္တဲ့တရားကိုသိရလို႔ပါတဲ့။သူ႔မ်က္ႏွာညိွဳးသြားၿပီး မ်က္ရည္က်တာကိုလဲတစ္မ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔တဲ့၊အဲဒါကေတာ့ ရခဲတဲ့လူ႔ဘ၀ထဲကေနဘ၀အႏွစ္သာရဘာတစ္ခုမွ ထုတ္မယူႏိုင္ ေတာ့တဲ့ အတြက္ ၀မ္းနည္းၿပီး ငိုမိတာပါတဲ့ဘုရား”
ဟုေလွ်ာက္ထားသြားရာဒကာႀကီး၏ေလွ်ာက္ထားသံက နားထဲကမထြက္။ ေၾသာ္- ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးကား ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖိုး၊ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ဘာသာအႏွစ္သာရကို မ်က္ရည္က်ၿပီးမွ သိသြားတာပါလား၊ က်န္ေသာဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ဘ၀တန္ဖိုး၊ဘာသာတန္ဖုိး၊ဘာသာအႏွစ္သာရကို ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသူေလးကဲ့သို႔ မ်က္ရည္က်ၿပီး မသိေစခ်င္ပါ၊ မ်က္ရည္မက်ခင္ ကပင္ ဘ၀တန္ဖိုး၊ ဘာသာတန္ဖုိး၊ ဘ၀အႏွစ္သာရ၊ ဘာသာအႏွစ္သာရကို သိေစခ်င္လွပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဤက်မ္းစာကို “မ်က္ရည္မက်ခင္ သိေစခ်င္” ဟု အမည္ေပးရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းလင္း တင္ျပလိုက္ရပါသည္။
ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ျမဲၾကပါေစ။

ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ)
ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န
မႏၱေလးေက်ာင္းတိုက္
(၆)ရပ္ကြက္၊ ေရႊျပည္သာ၊ ရန္ကုန္။

စာဖတ္သူအားလုံးသက္ရွည္က်န္းမာစိတ္ခ်မ္းသာ၍ လုိရာဆႏၵမ်ား တစ္လုံးတစ္ဝတည္းျပည့္စုံၾကပါေစ။

အရွင္ဝိမလဝံသ(နာလႏၵာတကၠသုိလ္ အိႏၵိယနုိင္ငံ)

 http://www.wiradhamma.blogspot.com/2012/05/blog-post_14.html