**** မမွတ္ရင္ မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔ ****

  မမွတ္ရင္ မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔ 

မေသခင္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေနသြားခ်င္တာဟာ လူသားတုိင္းရဲ႕ ဆႏၵပါ။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔၊ တစ္ခ်ိန္ထက္တစ္ခ်ိန္ ပိုပိုျပီး စိတ္ခ်မ္းသာလာတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို လူသားတုိင္း ပိုင္ဆုိင္ခ်င္ၾကပါတယ္။

စိတ္ဆင္းရဲစရာမွန္သမွ်၊ စိတ္ပူေလာင္စရာမွန္သမွ်

 လံုး၀ကင္းရွင္းျပီး စိတ္ခ်မ္းသာမူ၊ စိတ္ျငိမ္းေအးမူ 

အတိျပီးတဲ့ဘ၀မ်ိဳးကိုဖန္တီးတည္ေဆာက္ေပးႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းရွိပါတယ္။ 

အဲဒါကေတာ့ သတိပ႒ာန္းတရားနဲ႔ ဘ၀ေနနည္းပါပဲ။

သတိပ႒ာန္းတရားနဲ႔ေနရတာေလာက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းတာ ေလာကမွာ 

မရွိေတာ့ပါဘူး။ တျခားနည္းနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတာက 

အျပည့္အ၀စိတ္ခ်မ္းသာမူ မရပါဘူး။ 

သတိပ႒ာန္းနည္းနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတာက 

အျပည့္အ၀ စိတ္ခ်မ္းသာမူ ရပါတယ္။ 

ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ သတိပ႒ာန္းတရားေၾကာင့္ရတဲ့ 

စိတ္ခ်မ္းသာမူက ပူေလာင္တင္းက်ပ္တဲ့ ငါအစြဲနဲ႔ 

 ငါ့ဥစၥာအစြဲေတြ ကင္းရွင္းလြတ္ေျမာက္ေနလုိ႔ပါပဲ။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ၀ိပႆနာလမ္းစဥ္ဟာ 

သတိျပ႒ာန္းျပီး၊ သတိဦးေဆာင္ျပီး လုပ္ရတဲ့ 

အလုပ္ျဖစ္လုိ႔ သတိပ႒ာန္းက်င့္စဥ္လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။ 

သတိပ႒ာန္းတရားဟာ အလုပ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ ဣရိယာပုထ္မေရြး၊

 အခ်ိန္မေရြး က်င့္ၾကံအားထုတ္လုိ႔ ရပါတယ္။

၀ိပႆနာ ရူရမယ့္တရား၊ ရူပံုရူနည္းနဲ႔ ရူရမယ့္အခ်ိန္၊

 ေနရာေတြကို အတိုဆံုးနဲ႔ အျပည့္စံုဆံုး

 ေဖာ္ျပႏုိင္ေအာင္ ခုလုိ ေဆာင္ပုဒ္ႏွစ္ခုစီထားပါတယ္။

ျဖစ္ခိုက္ရုပ္နာမ္၊ ျဖစ္တုိင္းဟန္၊ ဧကန္မွတ္သိမူ။
အလုပ္ေနရာ၊ ဣရိယာ၊ ခ်ိန္ခါမေရြးရူ။

“ျဖစ္ခိုက္ရုပ္နာမ္”ဆုိတဲ့စကားနဲ႔၀ိပႆနာရူရမယ့္ တရားကို ေဖာ္ျပပါတယ္။ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရား 

 (ကိုယ္အမူအရာနဲ႔ စိတ္အမူအရာ)ကို 

၀ိပႆနာရူၾကရပါမယ္။ ရုပ္ထင္ရွားရင္ ရုပ္၊ 

 နာမ္ထင္ရွားရင္ နာမ္၊ အထင္ရွားဆံုးတစ္ခုကို ရူၾကရပါမယ္။

ရုပ္သက္သက္ပဲ ရူမယ္လုိ႔ ႏွလံုးသြင္းျပီး 

ရုပ္ကိုခ်ည္း မရူရပါဘူး။ နာမ္သက္သက္ပဲ ရူမယ္လုိ႔ ႏွလံုးသြင္္းျပီး

 နာမ္ကိုခ်ည္း မရူရပါဘူး။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရုပ္သက္သက္ရူရုံ၊ 

နာမ္သက္သက္ရူရုံနဲ႔ တရားမရႏုိင္၊ မဂ္မက်ႏုိင္လုိ႔ပါပဲ။

ဒါေပမဲ့ ရုပ္ႏွစ္ခုသံုးခု၊ နာမ္ႏွစ္ခုသံုးခု စသည္တုိ႔ကို 

တစ္ျပိဳင္နက္၊ တစ္ေပါင္းတည္း ရူဖုိ႔ေတာ့ မလုိပါဘူး။

 ထင္ရွားတဲ့ ရုပ္နာမ္

 တစ္ခုခုကို ရူမွတ္ျပီးသိရင္ တစ္ျပိဳင္နက္ျဖစ္တဲ့ ရုပ္နာမ္ေတြကို

 ရူျခင္းကိစၥ၊ သိျခင္းကိစၥလည္း အလုိလုိ ျပီးစီးသြားပါတယ္။

ရူတဲ့ရုပ္နာမ္ကလည္း ျဖစ္ျပီးတဲ့ အတိတ္ရုပ္နာမ္၊ မျဖစ္ေသးတဲ့ အနာဂတ္ရုပ္နာမ္ မဟုတ္ရပါဘူး။ “ျဖစ္ခိုက္ရုပ္နာမ္”ဆုိတဲ့အတုိင္း

 ေလာေလာဆယ္ျဖစ္ေနဆဲ ပစၥဳပၸန္ရုပ္နာမ္ကိုသာ ရူရပါမယ္။

အတိတ္ရုပ္နာမ္ကလည္း ျဖစ္ျပီးသြားလုိ႔ 

မရွိေတာ့ပါဘူး။ အနာဂတ္ရုပ္နာမ္ကလည္း 

မျဖစ္ေသးလို႔ မရွိေသးပါဘူး။

 မရွိတဲ့ ရုပ္နာမ္ကို ရူေနလို႔ ၀ိပႆနာဉာဏ္အစစ္ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

“ျဖစ္တုိင္းဟန္”ဆုိတဲ့စကားနဲ႔ ၀ိပႆနာရူပံုရူနည္းကို ေဖာ္ျပပါတယ္။

၀ိပႆနာရူတယ္ဆိုတာပါဠိစကားလံုးေတြ၊ အဘိဓမၼစကားလံုးေတြ၊ ေစတသိက္သရုပ္ေတြကို

 အထူးအေထြ က်က္မွတ္ျပီး အဲဒီအတုိင္း လုိက္ရူေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလုိ က်က္မွတ္ျပီးရူေနရင္သုတမယဉာဏ္(တစ္ဆင့္ၾကားအသိ)၊ စိႏၱာမယဉာဏ္(ၾကံေတြးအသိ)ပဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

 ဘာ၀နာမယဉာဏ္(ကိုယ္ေတြ႕အသိ၊မ်က္ေမွာက္အသိ) မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။

ေလာေလာဆယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ 

ကိုယ္အမူအရာ(ရုပ္၊ စိတ္အမူအရာ(နာမ္)ျဖစ္ေနတဲ့ အတုိင္းေလး 

ရုိးရိုးရွင္းရွင္း ရူမွတ္ရပါမယ္။

ဥပမာ၊ကိုယ္အမူအရာ(ရုပ္)အေနနဲ႔သြားရင္“သြားတယ္”၊ ရပ္ရင္“ရပ္တယ္”၊ ထုိင္ရင္“ထုိင္တယ္၊ ေလ်ာင္းရင္“ေလ်ာင္းတယ္”၊

 ေကြးရင္“ေကြးတယ္”၊ ဆန္႔ရင္“ဆန္႔တယ္”လုိ႔ ရူမွတ္ရပါမယ္။ 

“ဂစၦေႏၱာ ၀ါ ဂစၦာမီတိ ပဇာနာတိ” စသည္အားျဖင့္

 ျမတ္စြာဘုရား တုိက္ရုိက္ ေဟာၾကားထားတဲ့ ရူမွတ္နည္းပါပဲ။

စိတ္အမူအရာ(နာမ္)အေနနဲ႔လုိခ်င္ရင္“လိုခ်င္တယ္”၊ တပ္မက္ရင္“တပ္မက္တယ္”၊ စိတ္ဆုိးရင္“စိတ္ဆုိးတယ္”၊ေတြးရင္“ေတြးတယ္”၊ ပ်င္းရင္“ပ်င္းတယ္”လုိ႔ ရူမွတ္ရပါမယ္။ “သရာဂံ ၀ါစိတၱံ သရဏံ စိတၱႏၱိ ပဇာနာတိ” စသည္အားျဖင့္

 ျမတ္စြာဘုရား တုိက္ရုိက္ေဟာေၾကားထားတဲ့ ရူမွတ္နည္းပါပဲ။

ေန႔စဥ္သံုးစြဲေနက် အျမဲေခၚေ၀ၚေနက်စကားလံုးအတုိင္း ရူမွတ္ရပါမယ္။

ေဆာင္ပုဒ္ထဲမွာပါတဲ့“အလုပ္”ဆုိတာအလုပ္မေရြးရူမွတ္ရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။သတိပ႒ာန္၀ိပႆနာတရားဟာအလုပ္မေရြး ရူမွတ္လုိ႔ရတဲ့အရာပါ။ဘယ္အလုပ္လုပ္ေနရလုိ႔၀ိပႆနာ မရူႏုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိေစရပါဘူး။

ခ်က္ျပဳတ္တဲ့စားေသာက္တဲ့အလုပ္၊ဖြပ္ေလွ်ာ္တဲ့ ၀တ္ဆင္တဲ့အလုပ္၊ ေျပာဆုိတဲ့ နားေထာင္တဲ့အလုပ္၊ ေစ်းေရာင္းတဲ့ ကားေမာင္းတဲ့အလုပ္၊ ကိုင္တြယ္တဲ့ ထုႏွက္တဲ့အလုပ္၊ ဘာအလုပ္ပဲ လုပ္လုပ္ သတိထည့္ျပီးလုပ္ရင္ ၀ိပႆနာျဖစ္ပါတယ္။

သတိထည့္ပံုကလည္း မခက္ပါဘူး။ “ျဖစ္တုိင္းဟန္”ဆုိတဲ့ အတုိင္း ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ေနတဲ့အတုိင္းေလး 

မွတ္လုိက္၊ သိလုိက္ဖုိ႔ပါပဲ။ 

ဥပမာ-ထမင္းလုတ္၀ါးရင္ “၀ါးတယ္”၊ ေရေသာက္ရင္“ေသာက္တယ္”၊ လံုခ်ည္ျပင္၀တ္ရင္“၀တ္တယ္” စသည္ျဖင့္ေပါ့။

“ေနရာ”ဆုိတာကေနရာမေရြးရူမွတ္ရမယ္လို႔ဆုိလုိပါတယ္။ သတိပ႒ာန္း၀ိပႆနာတရားဟာ ေနရာမေရြး ရူမွတ္လုိ႔ရတဲ့ ့တရားပါ။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလုိ႔ ၀ိပႆနာမရူႏုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိေစရပါဘူး။

ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ၊ ရုံးခန္းထဲမွာ၊ ေစ်းထဲမွာ၊ 

ဧည့္ခံပြဲပရိသတ္ထဲမွာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ၊ ေနာက္ဆံုး

 အိမ္သာထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ 

သတိထည့္ျပီးေနရင္ ၀ိပႆနာျဖစ္ပါတယ္။

၀ိပႆနာတရားဆုိတာ ဘုရားခန္းလို 

တင့္တယ္တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာမွ ရူမွတ္လို႔ ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္သာလို 

မတင့္တယ္တဲ့ ညစ္ပတ္နံေစာ္တဲ့ေနရာမ်ိဳးမွာလည္း 

ရူမွတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တုိင္ 

“ဥစၥာရပႆာ၀ကေမၼ သမၸဇာနကာရီ ေဟာတိ=က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္႔ရင္လည္း

 သတိ၊ ပညာနဲ႔ စြန္႔ပါ”လုိ႔ တုိက္ရိုက္ ေဟာေတာ္မူထားျပီးသားပါ။

အိမ္သာတက္တတ္ရင္ အိမ္သာတက္ရင္း 

ကုသိုလ္ရပါတယ္။ စြန္႔ခ်င္ရင္“စြန္႔ခ်င္တယ္”၊ စြန္႔ရင္“စြန္႔တယ္”၊ 

နံရင္“နံတယ္”၊ ဗုိက္နာရင္“နာတယ္”လုိ႔ မွတ္ေန၊ သိေနရုံပါပဲ။

လြယ္သေလာက္ခရီးေရာက္တာ သတိပ႒ာန္းပါ။ 

ယူတတ္ရင္ ကုသိုလ္က ေနရာတုိင္းမွာ 

ရႏုိင္ပါတယ္။အိမ္သာတက္ရင္းနဲ႔ေတာင္ ၀ိပႆနာကုသိုလ္ယူႏုိင္တယ္ဆုိမွေတာ့ 

တျခားေနရာဆုိ မေျပာနဲ႔ေတာ့။

“ဣရိယာ”ဆုိတာက ဣရိယာပုတ္မေရြး ရူမွတ္ရမယ္လုိ႔ 

ဆုိလိုပါတယ္။ သတိပ႒ာန္း ၀ိပႆနာတရားဟာ 

 ဣရိယာပုထ္မေရြးရူမွတ္လုိ႔ရတဲ့တရားပါ။ ဘယ္ဣရိယာပုထ္ျဖစ္ေနလုိ႔ ၀ိပႆနာ  မရူႏုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိေစရပါဘူး။

သြားျခင္း၊ ရပ္ျခင္း၊ ထုိင္ျခင္း၊

 ေလ်ာင္းျခင္းလုိ ဣရိယာပုထ္ ေလးပါးရွိတယ္ဆုိေတာ့သြားရင္

“သြားတယ္”၊ရပ္ရင္“ရပ္တယ္”၊ ထုိင္ရင္“ထုိင္တယ္”၊ ေလ်ာင္းရင္“ေလ်ာင္းတယ္” 

လို႔ရူမွတ္ေနရုံပါပဲ။ လြယ္လုိက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

 ခြံ႕ေပးတဲ့ ထမင္းလုတ္ ၀ါးရတာေလာက္ေတာင္ မခက္ပါဘူး။

“အခ်ိန္အခါမေရြးရူ”ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ 

အခ်ိန္မေရြး ရူမွတ္ရမယ္လုိ႔ 

ဆုိလိုပါတယ္။သတိပ႒ာန္း၀ိပႆနာတရားဟာ

 အခ်ိန္မေရြးရူမွတ္လို႔ ရတဲ့တရားပါ။ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ေနလုိ႔

 ၀ိပႆနာ မရူႏုိင္ဘူးဆုိတာ မရွိေစရပါဘူး။ မနက္အိပ္ရာႏိုးတဲ့ 

အခ်ိန္ကစျပီး ညအိပ္ရာ၀င္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အထိ အခ်ိန္တုိင္းမွာ

 သတိကပ္ထားရင္ ၀ိပႆနာျဖစ္ပါတယ္။

အိပ္ရာႏုိးတဲ့အခ်ိန္မွာ “ႏိုးတယ္”လုိ႔ ရူမွတ္ျပီး တစ္ေန႔တာ

 အခ်ိန္ကို စတင္လုိက္ပါ။

အဲဒီေနာက္… တစ္ေန႔တာလံုး ျမင္တဲ့အခ်ိန္မွာ

 “ျမင္တယ္”၊ ၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ “ၾကားတယ္”၊ 

 နံတဲ့အခ်ိန္မွာ “နံတယ္”၊ ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ 

“ေမႊးတယ္”၊ စားတဲ့အခ်ိန္မွာ 

 “စားတယ္၊ ထိတဲ့အခ်ိန္မွာ “ထိတယ္“၊ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ 

“သိတယ္”လုိ႔ရူမွတ္ျပီး တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ေတြကို ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္ပါ။

ညအိပ္ရာ၀င္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ “အိပ္တယ္”လုိ႔ 

ရူမွတ္ရင္း တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကို အဆံုးသတ္လုိက္ပါ။

ဘ၀တစ္ေန႔တာ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ 

ဘာအလုပ္ပဲလုပ္လုပ္၊ အမွတ္ကေလးနဲ႔ လုပ္ေနရတာ

 အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။

“အမွတ္”ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္အမူအရာေတြကို 

မွတ္တာေရာ၊ စိတ္အေျခအေနေတြကို မွတ္တာေရာ ပါ၀င္ပါတယ္။

အမွတ္မပါဘဲ လုပ္ေနရင္ လူက အလုပ္ကို လုပ္ေနေပမယ့္ စိတ္က အတိတ္၊ အနာဂတ္ကို ပ်ံ႕လြင့္ေျပးလႊားေနတတ္ပါတယ္။ အတိတ္အေၾကာင္း၊ အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြ ေတြးေတာရင္း အလုပ္လုပ္ေနရတာ အင္မတန္ စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္။ အလုပ္လဲ မေသသပ္၊ မတြင္က်ယ္ပါဘူး။

ေနာက္ျပီးေတာ့ အမွတ္မပါဘဲ 

အလုပ္လုပ္ေနရင္ လုပ္ေနသူကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း “ငါ”လုိ႔ 

 စြဲေနတတ္ပါတယ္။ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္၊ အလုပ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အာရုံ၊

 အလုပ္လုပ္ေနရင္း ၾကံဳေတြ႕တဲ့ အာရုံေတြကိုလဲ

 “ငါ့ဥစၥာ”လုိ႔ စြဲေနတတ္ပါတယ္။

ငါအစြဲနဲ႔၊ ငါ့ဥစၥာအစြဲဟာ လူ႔စိတ္ကို 

ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေစပါတယ္။ ပူေလာင္ဆင္းရဲေစပါတယ္။ ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာမူနဲ႕

 ေ၀းသထက္ေ၀းေစပါတယ္။

ဘာပဲလုပ္လုပ္ အမွတ္ကေလးနဲ႔ လုပ္ေနရင္ေတာ့

 စိတ္ဟာ ပစၥဳပၸန္တည့္သြားျပီး ငါဆုိတဲ့အစြဲလည္း ကင္း၊ 

ငါ့ဥစၥာဆုိတဲ့အစြဲလည္း ကင္းသြားပါတယ္။ သေဘာသက္သက္မွ်သာ 

ရွိပါလား၊ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့အမူအရာမွ်သာ

 ရွိပါလား၊ သိစရာသေဘာနဲ႔ သိတတ္တဲ့သေဘာမွ်သာ ရွိပါလား

 ဆုိတဲ့အသိနဲ႔ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာရပါတယ္။ အင္မတန္

 စိတ္ေအးခ်မ္းရပါတယ္။ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မူ၊ 

ပူေလာင္ဆင္းရဲမူ ဆုိတာလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

တခ်ိဳ႕က မွတ္ေနစရာမလုိဘူး၊ သိေနရင္ျပီးတာပဲလုိ႔

 ေျပာၾကပါတယ္။ အဲဒီစကားဟာ မလုပ္ခ်င္လုိ႔ေျပာတဲ့စကား၊ 

လူပ်င္းေတြရဲ႕ ဆင္ေျခစကားမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။

မမွတ္ဘဲ သိေနတဲ့အသိဟာ 

သာမန္လူေတြရဲ႕အသိ၊ တိရစၦာန္အပါအ၀င္ သတၱ၀ါအားလံုးရဲ႕ 

အသိပါ။ တရားအားထုတ္ေနသူရဲ႕အသိ၊ 

၀ိပႆနာေယာဂီရဲ႕အသိ မဟုတ္ပါဘူး။

အားထုတ္မူ ရင့္က်က္သြားရင္ေတာ့ 

အမွတ္ကိုလႊတ္ထားျပီး သိေနရုံနဲ႔ ျပီးႏုိင္ပါတယ္။

 ဒါေတာင္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္

 ၾကိဳးၾကား ၾကိဳးၾကား အမွတ္လုိက္ေပးရပါေသးတယ္။ အမွတ္နဲ႔ 

ထိန္းေပးထားမွ အသိက ခုိင္ျမဲပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုိရင္းေျပာခ်င္တာကေတာ့ 

အခ်ိန္တုိင္း စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ အခ်ိန္တုိင္း 

 အမွတ္နဲ႔ေနပါ။ အလုပ္တုိင္း စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္ရင္

 အလုပ္တုိင္း အမွတ္နဲ႔လုပ္ပါ။

အမွတ္နဲ႔ေနရျခင္း၊ အမွတ္နဲ႔လုပ္ရျခင္းရဲ႕ 

အရသာကို ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ေမွာက္ သိသြားျပီဆုိရင္ မမွတ္ဘဲ

 ေနႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ မမွတ္ဘဲ လုပ္ႏုိင္မွာ 

မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။“မမွတ္ရင္ မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔”ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

လူတစ္ေယာက္က“မမွတ္ရင္မေနႏုိင္တာကလြဲလုိ႔”လုိ႔ အခ်ိန္မေရြး ေျပာႏုိင္တဲ့အဆင့္အထိ အမွတ္သတိရဲ႕

 အရသာကို ခံစားရျပီဆုိရင္အဲဒီလူရဲ႕ဘ၀ကို လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္တဲ့ဘ၀လုိ႔ က်ိန္းေသ ေျပာႏုိင္ပါျပီ မမွတ္ရင္မေနႏုိင္သူေတြ

 ျဖစ္ၾကပါေစ။ အမွတ္သတိနဲ႔ အျမဲေနႏုိင္ၾကပါေစ။

ေရႊပါရမီေတာရ အရွင္ဆႏၵာဓိက မေသခင္ဘာလုပ္ၾကမလဲ စာအုပ္မွ ျပန္လည္ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

 

http://www.myittaryik.com/2013/03/blog-post_20.html#more