အနတၱဝါဒ အပိုင္း(၉)
******************
သိပၸံပညာရွင္တို႔၏ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္မ်ား အသိပညာရွင္တို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လူသတၱဝါ၏ ဘဝအျဖစ္သနစ္ ဒိ႒ဓမၼမ်ားသည္ အနတၱဝါဒကို အခိုင္အမာ ေထာက္ခံေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ပင္ ထိုဝါဒကို မႏွစ္သက္ေသာ ဗုဒၶဝါဒီမ်ားရွိ၏။ မ်ားစြာေသာဗုဒၶဝါဒီတို႔၏ အတၱစြဲသည္ သူတို႔၏ ဘာသာေရးယုံၾကည္ခ်က္မ်ား၌ ေပၚလြင္ထင္ရွား၏။ အခ်ိဳ႕ကမူ အတၱစြဲျဖင့္ေရးသားထားေသာ အဂၤလိပ္ ဗုဒၶဘာသာစာအုပ္မ်ားကို အထူးဂရုျပဳ၍ ဖတ္ရွုေလ့လာၾက၏။ အနတၱဝါဒကို သူတို႔လက္မခံမွု၌ အေၾကာင္းယုတၱိရွိမွု မရွိမွုသည္ ပဓာနမဟုတ္။ မၾကိဳက္မႏွစ္သက္မွုသည္သာ ပဓာနျဖစ္၏။ သူတို႔အျမင္အားျဖင့္ အနတၱတရားသည္ မစၥက္ရုိင္းေဒးဗစ္ႏွင့္ လန္ဒန္ ဗုဒၶဘာသာအသင္းဥကၠ႒ မစၥတာခရစၥမတ္စ္ဟန္ဖရီ ေရးသားသက့ဲသို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္း၍ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာ တရားျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ဤသည္မွာအ့ံၾသဖြယ္ရာျဖစ္၏။ ကမၻာ့ဘာသာဝါဒၾကီးမ်ားတြင္ ဗုဒၶဝါဒသည္ လူ၏ ဂုဏ္သတၱိစြမ္းအားကို အမ်ားဆုံး ျမွင့္တင္ေဟာေျပာေသာ ဝါဒျဖစ္၏။ လူ၏ အျဖစ္ကိုရခဲသည္ ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ မိမိကိုယ္ကိုသာလွ်င္ အားကိုးရမည္။ မိမိျပဳေသာအမွု (ဝါ)ကမၼသည္ မိမိ၏ဥစၥာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာအားေပးစကားမ်ိဳးကို ဗုဒၶဝါဒမွတစ္ပါး အျခားဘာသာဝါဒမ်ား၌ ေတြ႔ရမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔စဥ္လ်က္ အနတၱဝါဒကို အခ်ိဳ႕လူတို႔ မႏွစ္သက္ျခင္းမွာ ဗုဒၶလမ္းစဥ္၌ ကယ္တင္ရွင္ ထာဝရဘုရားမရွိ။ အနတၱဝါဒကလည္း လူသတၱဝါသည္ မျမဲေသာ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ခႏၶာငါးပါးမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ေဟာထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရေပမည္။ ဤေနရာ၌ မျမဲေသာ ခႏၶာငါးပါးဟူေသာစကားကို ေရွးဦးစြာ ယထာဘူတက်က် ဆန္းစစ္ေလ့လာရန္လိုအပ္၏။ ဗုဒၶသည္ ဒုကၡတရားႏွင့္ အနတၱတရားကို ေဟာၾကားရာ၌ အနိစၥတရားကို ေရွ႕တန္းတင္၍ ေဟာၾကားျခင္းမွာ အနိစၥတရား၌ ထိုတရားႏွစ္ပါး အက်ဴးဝင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ မျမဲေသာ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို မက္ေမာ၍ ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ရျခင္း မျမဲေသာအတၱဇီဝကို ရွာၾကံမွု၏ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ျခင္းကို ထင္ရွားေစရန္ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶ၏ ဝိဘဇၨဝါဒကို အေျချပဳ၍ သခၤါရဓမၼမ်ားကို တစ္ခုစီ အေကာင္းအဆိုး အယုတ္အျမတ္ ဆုံးျဖတ္ရာ၌ တည္ျမဲေသာ ကာလပရိေစၦဒသည္ ပဓာနမဟုတ္ေခ်။ ပ်င္းရိ၍ လုံ႔လဝီရိယမရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ အသက္ရွည္ရျခင္းထက္ လု႔ံလဝီရိယျဖင့္ တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ တစ္ရက္အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။ (ဓမၼပဒ ဂါထာ ၁၁၂)ဤသို႔ျဖင့္ ကာလတာရွည္ တည္ျမဲမွုထက္ ပိုမိုအေရးၾကီးေသာအခ်က္မ်ား ရွိေၾကာင္း ဗုဒၶဝါဒက အသိအမွတ္ျပဳထား၏။ ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကို တန္ဖိုးျဖတ္ရာ၌ က်ြႏု္ပ္တို႔သည္ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို ပိုမိုဂရုျပဳရ၏။ ထိုနည္းအတူ ခႏၶာငါးပါးကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရာ၌ အနိစၥတရားကို ဥပါဒါန္အစြဲမထားဘဲ ယင္းတို႔၏ အစုအေပါင္းျဖစ္ေသာ လူသတၱဝါ၏ သဘာဝဂုဏ္သတၱိကို ဦးစားေပး၍ ရွာေဖြေလ့လာရေပမည္။ ဤသို႔ေလ့လာျခင္းသည္ ဘဒၵဝဂၢီမင္းသားမ်ားအား မိမိကိုယ္ကို ရွာေဖြၾကရန္ ဗုဒၶမိန္႔ၾကားေသာ ၾသဝါဒႏွင့္အညီျဖစ္၏။
ဤေနရာ၌ က်ြႏု္ပ္တို႔ ေရွးဦးစြာ သတိျပဳသင့္ေသာအခ်က္မွာ အရာဝတၳဳ(ဝါ) သခၤါရဓမၼတစ္ခု၏ ဂုဏ္သတၱိသည္ ယင္းတို႔၌ပါဝင္ေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းကို ေက်ာ္လြန္၍ တည္ရွိေနမွုျဖစ္၏။ ဥပမာ လူ၏ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းအားလုံးကို ထုတ္ယူ၍ ျပန္လည္ဆက္စပ္ျခင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို မရအပ္။ ကိုယ္အဂၤါမ်ားကို တစ္ခုစီေလ့လာျခင္းျဖင့္လည္း ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ကာယစြမ္းအားကို သိရွိႏုိင္မည္မဟုတ္။ အေၾကာင္းမူကား ကိုယ္ခႏၶာ၏ ဂုဏ္သတၱိသည္ ကိုယ္အဂၤါမ်ား၏ အေနထား အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မွု အက်ိဴးျပဳမွုစေသာ မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ သတၱိျဖစ္၏။ အမွန္ဆိုေသာ္ သိပၸံပညာရွင္တို႔သည္ လူ၏အေၾကာင္းကို အေတာ္အတန္ စုံလင္စြာ ေလ့လာခ့ဲၾကျပီးျဖစ္၏။ သတၱေဗဒပညာသည္ လူ၏ အသက္ဇီဝအေၾကာင္းကို ေလ့လာ၏။ ေဆးသိပၸံပညာသည္ လူ၏ အနာေရာဂါမ်ားအေၾကာင္းကို သုေတသနျပဳ၏။ စိတၱေဗဒပညာရွင္သည္ လူ၏ စိတ္သဘာဝကို သိရွိနားလည္ရန္ အားထုတ္၍ မႏုႆေဗဒပညာရွင္သည္ လူသတၱဝါ၏ သဘာဝသမိုင္းကို ေဖာ္ျပ၏။ ထိုသို႔ သိပၸံပညာရပ္ အသီးသီး၏ လူ႔အေၾကာင္းကို စူးစမ္းေလ့လာမွုသည္ က်ယ္ျပန္႔၍ သိရွိရေသာ အခ်က္မ်ားသည္ အေတာ္အတန္ တိက်မွန္ကန္သည္ဆိုေစ ထိုသိရွိရခ်က္မ်ားကို အားလုံးစုေပါင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ လူသား၏ ပရမတၳဂုဏ္သည္ ေပၚလြင္ထင္ရွားလာမည္ မဟုတ္ေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုပရမတၳဂုဏ္သည္ သိပၸံပညာေတြ႔ရွိခ်က္ အစုအေပါင္းကို လြန္၍တည္ေသာ တရားျဖစ္၏။
ဤသို႔ လူ၏ ပရမတၳဂုဏ္သတၱိကို သိပၸံပညာျဖင့္ ရွာေဖြဆုံးျဖတ္၍ မရအပ္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ယင္းဂုဏ္သတၱိသည္ အတၱ၌ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ အတၱ၌တည္သည္ဟူ၍ကား မထင္မွတ္သင့္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၏ အႏုပညာဂုဏ္ေျမာက္မွု သို႔မဟုတ္ တူရိယာတီးဝုိင္းတစ္ခုမွ ေပၚထြက္လာေသာ ေတးဂီတ၏ သာယာျငိမ့္ေညာင္းမွုသည္ ဧကန္ထင္ရွားရွိေသာ္လည္း တစ္စုံတစ္ခုေသာ သီးျခားအမာခံဓာတ္အေပၚ၌ တည္သည္မဟုတ္။ ထို႔အတူ လူသည္ သိပၸံပညာျဖင့္ ၾကံဆ၍မရအပ္ေသာ ဝိေသသဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ္လည္း ထိုဝိေသသဂုဏ္၏ တည္မီွရာ အတၱကို စိတ္ကူးၾကံစည္ရန္ မလိုေခ်။
သိပၸံပညာရွင္တို႔၏ ေလ့လာေတြ႔ရွိခ်က္မ်ား အသိပညာရွင္တို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားႏွင့္ လူသတၱဝါ၏ ဘဝအျဖစ္သနစ္ ဒိ႒ဓမၼမ်ားသည္ အနတၱဝါဒကို အခိုင္အမာ ေထာက္ခံေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ပင္ ထိုဝါဒကို မႏွစ္သက္ေသာ ဗုဒၶဝါဒီမ်ားရွိ၏။ မ်ားစြာေသာဗုဒၶဝါဒီတို႔၏ အတၱစြဲသည္ သူတို႔၏ ဘာသာေရးယုံၾကည္ခ်က္မ်ား၌ ေပၚလြင္ထင္ရွား၏။ အခ်ိဳ႕ကမူ အတၱစြဲျဖင့္ေရးသားထားေသာ အဂၤလိပ္ ဗုဒၶဘာသာစာအုပ္မ်ားကို အထူးဂရုျပဳ၍ ဖတ္ရွုေလ့လာၾက၏။ အနတၱဝါဒကို သူတို႔လက္မခံမွု၌ အေၾကာင္းယုတၱိရွိမွု မရွိမွုသည္ ပဓာနမဟုတ္။ မၾကိဳက္မႏွစ္သက္မွုသည္သာ ပဓာနျဖစ္၏။ သူတို႔အျမင္အားျဖင့္ အနတၱတရားသည္ မစၥက္ရုိင္းေဒးဗစ္ႏွင့္ လန္ဒန္ ဗုဒၶဘာသာအသင္းဥကၠ႒ မစၥတာခရစၥမတ္စ္ဟန္ဖရီ ေရးသားသက့ဲသို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္း၍ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာ တရားျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ဤသည္မွာအ့ံၾသဖြယ္ရာျဖစ္၏။ ကမၻာ့ဘာသာဝါဒၾကီးမ်ားတြင္ ဗုဒၶဝါဒသည္ လူ၏ ဂုဏ္သတၱိစြမ္းအားကို အမ်ားဆုံး ျမွင့္တင္ေဟာေျပာေသာ ဝါဒျဖစ္၏။ လူ၏ အျဖစ္ကိုရခဲသည္ ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ရန္ မိမိကိုယ္ကိုသာလွ်င္ အားကိုးရမည္။ မိမိျပဳေသာအမွု (ဝါ)ကမၼသည္ မိမိ၏ဥစၥာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေသာအားေပးစကားမ်ိဳးကို ဗုဒၶဝါဒမွတစ္ပါး အျခားဘာသာဝါဒမ်ား၌ ေတြ႔ရမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔စဥ္လ်က္ အနတၱဝါဒကို အခ်ိဳ႕လူတို႔ မႏွစ္သက္ျခင္းမွာ ဗုဒၶလမ္းစဥ္၌ ကယ္တင္ရွင္ ထာဝရဘုရားမရွိ။ အနတၱဝါဒကလည္း လူသတၱဝါသည္ မျမဲေသာ ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ခႏၶာငါးပါးမွ်သာ ျဖစ္သည္ဟု ေဟာထားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရေပမည္။ ဤေနရာ၌ မျမဲေသာ ခႏၶာငါးပါးဟူေသာစကားကို ေရွးဦးစြာ ယထာဘူတက်က် ဆန္းစစ္ေလ့လာရန္လိုအပ္၏။ ဗုဒၶသည္ ဒုကၡတရားႏွင့္ အနတၱတရားကို ေဟာၾကားရာ၌ အနိစၥတရားကို ေရွ႕တန္းတင္၍ ေဟာၾကားျခင္းမွာ အနိစၥတရား၌ ထိုတရားႏွစ္ပါး အက်ဴးဝင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ မျမဲေသာ ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို မက္ေမာ၍ ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ရျခင္း မျမဲေသာအတၱဇီဝကို ရွာၾကံမွု၏ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ျခင္းကို ထင္ရွားေစရန္ျဖစ္၏။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶ၏ ဝိဘဇၨဝါဒကို အေျချပဳ၍ သခၤါရဓမၼမ်ားကို တစ္ခုစီ အေကာင္းအဆိုး အယုတ္အျမတ္ ဆုံးျဖတ္ရာ၌ တည္ျမဲေသာ ကာလပရိေစၦဒသည္ ပဓာနမဟုတ္ေခ်။ ပ်င္းရိ၍ လုံ႔လဝီရိယမရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ အသက္ရွည္ရျခင္းထက္ လု႔ံလဝီရိယျဖင့္ တက္တက္ၾကြၾကြႏွင့္ တစ္ရက္အသက္ရွည္ရျခင္းသည္ ျမတ္၏။ (ဓမၼပဒ ဂါထာ ၁၁၂)ဤသို႔ျဖင့္ ကာလတာရွည္ တည္ျမဲမွုထက္ ပိုမိုအေရးၾကီးေသာအခ်က္မ်ား ရွိေၾကာင္း ဗုဒၶဝါဒက အသိအမွတ္ျပဳထား၏။ ဝတၳဳပစၥည္းမ်ားကို တန္ဖိုးျဖတ္ရာ၌ က်ြႏု္ပ္တို႔သည္ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို ပိုမိုဂရုျပဳရ၏။ ထိုနည္းအတူ ခႏၶာငါးပါးကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရာ၌ အနိစၥတရားကို ဥပါဒါန္အစြဲမထားဘဲ ယင္းတို႔၏ အစုအေပါင္းျဖစ္ေသာ လူသတၱဝါ၏ သဘာဝဂုဏ္သတၱိကို ဦးစားေပး၍ ရွာေဖြေလ့လာရေပမည္။ ဤသို႔ေလ့လာျခင္းသည္ ဘဒၵဝဂၢီမင္းသားမ်ားအား မိမိကိုယ္ကို ရွာေဖြၾကရန္ ဗုဒၶမိန္႔ၾကားေသာ ၾသဝါဒႏွင့္အညီျဖစ္၏။
ဤေနရာ၌ က်ြႏု္ပ္တို႔ ေရွးဦးစြာ သတိျပဳသင့္ေသာအခ်က္မွာ အရာဝတၳဳ(ဝါ) သခၤါရဓမၼတစ္ခု၏ ဂုဏ္သတၱိသည္ ယင္းတို႔၌ပါဝင္ေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းကို ေက်ာ္လြန္၍ တည္ရွိေနမွုျဖစ္၏။ ဥပမာ လူ၏ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းအားလုံးကို ထုတ္ယူ၍ ျပန္လည္ဆက္စပ္ျခင္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို မရအပ္။ ကိုယ္အဂၤါမ်ားကို တစ္ခုစီေလ့လာျခင္းျဖင့္လည္း ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၏ ကာယစြမ္းအားကို သိရွိႏုိင္မည္မဟုတ္။ အေၾကာင္းမူကား ကိုယ္ခႏၶာ၏ ဂုဏ္သတၱိသည္ ကိုယ္အဂၤါမ်ား၏ အေနထား အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္မွု အက်ိဴးျပဳမွုစေသာ မ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ သတၱိျဖစ္၏။ အမွန္ဆိုေသာ္ သိပၸံပညာရွင္တို႔သည္ လူ၏အေၾကာင္းကို အေတာ္အတန္ စုံလင္စြာ ေလ့လာခ့ဲၾကျပီးျဖစ္၏။ သတၱေဗဒပညာသည္ လူ၏ အသက္ဇီဝအေၾကာင္းကို ေလ့လာ၏။ ေဆးသိပၸံပညာသည္ လူ၏ အနာေရာဂါမ်ားအေၾကာင္းကို သုေတသနျပဳ၏။ စိတၱေဗဒပညာရွင္သည္ လူ၏ စိတ္သဘာဝကို သိရွိနားလည္ရန္ အားထုတ္၍ မႏုႆေဗဒပညာရွင္သည္ လူသတၱဝါ၏ သဘာဝသမိုင္းကို ေဖာ္ျပ၏။ ထိုသို႔ သိပၸံပညာရပ္ အသီးသီး၏ လူ႔အေၾကာင္းကို စူးစမ္းေလ့လာမွုသည္ က်ယ္ျပန္႔၍ သိရွိရေသာ အခ်က္မ်ားသည္ အေတာ္အတန္ တိက်မွန္ကန္သည္ဆိုေစ ထိုသိရွိရခ်က္မ်ားကို အားလုံးစုေပါင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ လူသား၏ ပရမတၳဂုဏ္သည္ ေပၚလြင္ထင္ရွားလာမည္ မဟုတ္ေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုပရမတၳဂုဏ္သည္ သိပၸံပညာေတြ႔ရွိခ်က္ အစုအေပါင္းကို လြန္၍တည္ေသာ တရားျဖစ္၏။
ဤသို႔ လူ၏ ပရမတၳဂုဏ္သတၱိကို သိပၸံပညာျဖင့္ ရွာေဖြဆုံးျဖတ္၍ မရအပ္ဟု ဆိုေသာေၾကာင့္ ယင္းဂုဏ္သတၱိသည္ အတၱ၌ျဖစ္ေစ သို႔မဟုတ္ အတၱ၌တည္သည္ဟူ၍ကား မထင္မွတ္သင့္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၏ အႏုပညာဂုဏ္ေျမာက္မွု သို႔မဟုတ္ တူရိယာတီးဝုိင္းတစ္ခုမွ ေပၚထြက္လာေသာ ေတးဂီတ၏ သာယာျငိမ့္ေညာင္းမွုသည္ ဧကန္ထင္ရွားရွိေသာ္လည္း တစ္စုံတစ္ခုေသာ သီးျခားအမာခံဓာတ္အေပၚ၌ တည္သည္မဟုတ္။ ထို႔အတူ လူသည္ သိပၸံပညာျဖင့္ ၾကံဆ၍မရအပ္ေသာ ဝိေသသဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ္လည္း ထိုဝိေသသဂုဏ္၏ တည္မီွရာ အတၱကို စိတ္ကူးၾကံစည္ရန္ မလိုေခ်။
(---ဆက္ရန္)(ဦးေအးေမာင္)
No comments:
Post a Comment