*** ဓမၼစႀကာတရား ေဟာေတာ္မူပံု ( ဆင္းရဲခံအက်င့္ ) ***

 ဓမၼစႀကာတရား ေဟာေတာ္မူပံု။
~~~~~~~~~~~~~~~~~
ဆင္းရဲခံအက်င့္။ ။
------------------

ျမတ္ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရားသည္ ၆-နွစ္လံုးလံုး ပင္ပန္းဆင္းရဲ ခက္ခဲသဘ့္ ဒုကၠရ အက်င့္မ်ားကို က်င့္ေတာ္မူခဲ႔သည္။
ယင္းသို႔က်င့္ရေသာေႀကာင့္ တကိုယ္လံုးတြင္ အရိုးအဆစ္တို့မွာ ဖုထစ္ေငါထြက္ေန၍ အရိုးအဆစ္မဟုတ္သည့္ေနရာတို႔မွာ ပိန္ခ်ိဴင့္ေနေသာေႀကာင့္ ႀကက္ဆူးဆင္သုမႏြယ္ ကဲ႔သို့ျဖစ္ေနသည္။

တင္ပါးနွစ္ဘက္တို႔မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ ပိန္ရႈံ႕လ်က္ စအိုေပါက္မွာ အတြင္းသို႔ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနေသာေႀကာင့္ ကုလားအုတ္ခြါနွင့္တူေနေပသည္။ 

ေက်ာျပင္မွ ေက်ာရိုးတို့မွာ ေဖါင္းသည့္ေနရာကေဖါင္း ပိန္သည့္ေနရာကပိန္ကာ အဖုဖု အထစ္ထစ္ အဆစ္ဆစ္ ေပၚေနေသာႀကာင့္ စိတ္ပုတီးကံုး ကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနေပသည္။
နံရိုးမ်ား အႀကားအႀကား၌ အသားမ်ားနိမ့္က်၍ အရိုးမ်ားေပၚထြက္ေနေသာေႀကာင့္ သက္ကယ္မိုးမိ်ားေဆြးက်၍ အျခင္းဝါးမိ်ား ေပၚေနသည့္ အိမ္ပ်က္ တဲပ်က္နွင့္ တူေနေပသည္။ 

မ်က္တြင္းနွစ္ဘက္ခိိ်ဳင့္ဝင္ကာ မ်က္လံုးလက္လက္ကေလးကိုသာ ျမင္ရေသာေႀကာင့္
 ေရတြင္းနက္ႀကီးအထဲမွ ေရလက္လက္ းကေလးကိုသာ
 ျမင္ရသည္ႏွင့္တူေပသည္။ ဦးေခါင္းမွာလည္း ဗူးသီနုနု ကိုေနလွမ္း၍ ညိႈိးႏြမ္း တြန္႔ရႈံ႔ေနသကဲ႔သို႔ ျဖစ္ေနေပသည္။ ဝမ္းဗိုက္နွင့္ေက်ာသားတို႔ ပိန္ကပ္၍ ေနေသာေႀကာင့္ ဝမ္းေရကို စမ္းလိုက္လ်ွင္ ေက်ာရိုးကိ စမ္းမိသည္။ ေက်ာရိုးကို စမ္းလိုက္လ်ွင္ ဝမ္းေရကို စမ္းမိေနေပသည္။ 

က်င္ႀကီး က်င္ငယ္စြန့္လ်ွင္ အာဟာရဓါတ္မရွိေသာေႀကာင့္ က်င္ငယ္ဟူ၍ မထြက္ က်င္ႀကီး သာလ်ွင္ ကြမ္းသီး တစ္လံုး နွစ္လံုးခန့္ ခဲယဥ္းစြာထြက္ရသည္။ ထြက္ရႏ္ အေရး ေခ်ြးသီး ေခ်ြးေပါက္က်ေအာင္ ညွစ္ရသည္။ ထြက္ျပန္ကလည္း ထိုင္ေနရာမွပင္ မထိန္းနိုင္ပဲ လဲက်ရေလသည္။သက္သာမႈရလို၍ ကိုယ္ကို လက္ျဖင့္ ပြတ္လိုက္လ်ွင္ အေမြးအမွင္မ်ား တဖြားဖြားက်ြတ္၍ က်ေလသည္။ 


အေလာင္းေတာ္၏ ပင္ကိုယ္ အေရာင္အဆင္းမွာ ေရႊေရာင္ဝင္းေနေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္၌ အသားမဲႀကီး အသားညီဳႀကီး မြဲျပာျပာ ငါးခူသားေရေရာင္ ႀကီးဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ အဆင္းအေရာင္ပ်က္ေနေပသည္။

ဤမ်ွေလာက္ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈကို သည္းခံ၍ က်င့္ႀကံျခင္းမွာ တစ္ေန႔, တစ္လ, တစ္နွစ္ မကပါေခ်။ ေျခာက္နွစ္တိတိႀကာခဲ႔ေပသည္။

ယင္းသို႔ ဆင္းရဲပင္ပန္းခံ၍ က်င့္ျခင္းကို ပါဠိဘာသာျဖင့္ "အတၱကိလမထာနုေယာဂ" ဟုေခၚဆိုေပသည္။
ယင္းပါဠိကို အတၱ+ကိလမထ+အနုေယာဂ ဟု ပုဒ္ခြဲရသည္။

အတၱ = မိမိကိုယ္ကို

ကိလမထ = ဆင္းရဲပင္ပန္းေစမႈ၌

အနု = အဖန္ဖန္

ေယာဂ = အားထုတ္ျခင္း ဟူ၍ အနက္အဓိပၸာယ္ ရရွိေပသည္။

အစာငတ္ခံျခင္း, အသက္မရႈပဲ ေအာင့္ထားျခင္း, ခ်မ္းေအးသည့္ အခါ၌ ေရခ်ိဳးျခင္း, ပူအိုက္သည့္အခါ၌ မီးလႈံျခင္း စေသာ မိမိ ခႏၶာက္ုယ္ကို ပင္ပန္းဆင္းရဲေစသည့္ အက်င့္မ်ိဳးျဖစ္ေပသည္။

ယင္း အတၱကိလမထာနုေယာဂ ကို ျမတ္ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရားသည္ အေလာင္းေတာ္ဘဝ ဒုကၠရစရိယာ က်င့္စဥ္ အခါက ၆-နွစ္ပတ္လံုး က်င့္သံုးခဲ႔ျပီး ျဖစ္သည္။


သို႔ေသာ္ သစၥာေလးပါး တရားသိျမင္ သဗၺညဳတဥာဏ္ရွင္ မျဖစ္ခဲ႔ေခ်။
ထို႔ေႀကာင္း ယင္း အတၱကိလမထာနုေယာဂ ကို တစ္ဘက္စြန္းသို႔ ေရာက္ေနသည့္တရား ဟု သတ္မွတ္ေတာ္ မူခဲ႔သည္။

ဒုေကၡာ = ဆင္းရဲပင္ပန္းေသာတရား

အနရိေယာ = ျမင့္ျမတ္သူ အရိယာတို့၏ အက်င့္ မဟုတ္ေသာတရား

အနတၱသံဟိေတာ = အက်ိဳးမဲ႔ျဖစ္ေစေသာတရား ဟူ၍ ကဲ႔ရဲ႕ရႈတ္ခ်ေတာ္ မူခဲ႔သည္။

သို႔ေသာ္ ဤအပ်က့္တရားကို လူတိုင္း မက်င့္နိုင္ေသာေႀကာင့္ ဟီေနာ ဂါေမၼာ ေပါထုဇၨနိေကာ ဟူ၍ကား မကဲ႔ရဲ႕သည္ကို သတိျပဳသင့္ေပသည္။

ယင္းသို႔ ေဖၚျပခဲ႔သည့္ ခ်မ္းသာစံအက်င့္ (=ကာမသုခလိကာနုေယာဂ) နွင့္ ဆင္းရဲခံအက်င့္ (=အတၱကိလမထာနုေယာဂ) တို့ကို ဓမၼစႀကာ တရားေတာ္၌
"ေဒြ အႏၲ = အစြန္းတရား ၂ ခု" ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူသည္။
အႏၲ = သဒၵါသည္ အစြန္းဟူေသာအနက္မွ တပါး အယုတ္ဟူေသာအနက္ ကိုလည္း ေဟာနိုင္ေပသည္။
ထို႔ေႀကာင္႔

"ေဒြ အႏၲ = အယုတ္တရား ၂ ခု" ဟူ၍လည္း အနက္ျပန္ဆိုနိုင္ ေပသည္။
ယင္းအစြန္းတရား အယုတ္တရား ၂ ပါးကို "ပဗၺဇိေတန နေသဝိတဗၺာ= ရဟန္းသည္ မမွီဝဲအပ္ မက်င့္အပ္ " ဟုတားျမစ္ေတာ္မူသည္။

ဆက္လက္ကူးယူေဖၚျပပါမည္ ....

ကူယူမ်ွေဝျခင္းျဖင့္ ဤတရားေတာ္ျမတ္အား ပူေဇာ္ပါ၏။