ဥပေစၦဒကကံႏွင့္ ေသရသူမ်ား။

      
  
လူသည္ တစ္ေန႔ေန႔တြင္ ေသၾကရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း သက္တမ္းမကုန္ ေသခ်ိန္မက်ေသး ဘဲ ေသရျခင္းမ်ိဳးရွိတတ္ၾကပါ၏။ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္သည္ ေရွးက အမိကို သတ္ခဲ့ဖူး၏။ အရွင္
ေမာဂၢလန္ဘ၀၌ ထိုကံ အခြင့္ရသျဖင့္ ခိုးသားငါးရာ၏ အသတ္ကို ခံရၿပီးမွ ပရိနိဗၺာန္ စံရေလ၏။

       
   ဗိဗၼိသာရမင္းသည္ ေရွးက ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္၀ယ္ ဖိနပ္စီးခဲ့ဖူး၏။ ဗိဗၺိသာရမင္း ဘ၀၌ ထိုကံ အခြင့္ရသျဖင့္ ေျခဖ၀ါးကို ဓားခြဲခံလ်က္ နတ္ရြာစံရေလသည္။ သာမာ၀တီ အမွဴးရွိေသာ နန္း
တြင္းသူတို႔သည္ ေရွးက ပေစၥကဗုဒၶါကို သမာပတ္ ၀င္စားေနစဥ္ အေလာင္းေတာ္ထင္၍ မီးရွိဳးရာသမာပတ္မွ ထေသာအခါ အသက္ရွိေသးေၾကာင္း သိလ်က္ပင္ မိမိတို႔ အမွဳေပၚမည္စိုး၍ ထပ္မံ
မီးတိုက္ခဲ့ဖူး၏။ ထိုကံက အခြင့္ရသျဖင့္ မီးေလာင္၍ ဘ၀ဆံုးၾကရေလသည္။ ဤကား ေရွးဘ၀ကျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံ အခြင့္ရသျဖင့္ သတ္ျဖတ္ခံရသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
         
ယခုဘ၀မွာပင္ ဂုဏ္ႀကီးသူမ်ားကို အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားမိ၍ ထိုကံက သတ္ျဖတ္ေသာ၀တၳဳမ်ားလည္း ရွိေသး၏။ “ဒုႆီ” မည္ေသာ မာန္နတ္သည္ ကႆပဘုရားရွင္၏ လက္ယာေတာ္ရံ
အဂၢသာ၀ကအရွင္၏ ဦးေခါင္းေတာ္ကို ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ေပါက္ေလသည္။ “နႏၵ” မည္ေသာ နတ္ဘီလူးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ရိတ္ၿပီးစ ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ကို လက္ျဖင့္ေခါက္၏။ ကလာဗုမင္း
မွာအေလာင္းေတာ္ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့ကို ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခိုင္း၏။ ထို နတ္ ဘီလူး မင္းတို႔ထိုဘ၀၌ ျပဳအပ္ေသာကံသည္ ထိုဘ၀မွာပင္ အခြင့္ရ၍ ေျမမ်ိဳေစလိုသည္။
       
  ထိုသို႔ စသည္ျဖင့္ အမိအဖ ဂုဏ္ႀကီးေသာ ဆရာသမားတို႔ကို ေစာကားသူတို႔သည္ ထိုကံအ
တြက္ အသက္တမ္းေစ့ေအာင္ မေနၾကရဘဲ လတ္တေလာ ေသရတတ္ေလသည္။ ဤ ဥပေစၦဒကကံ
တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေသရျခင္းကိုပင္ “ အကာလ မရဏ = ေသဖို႔ရန္ အခ်ိန္မက်ေသးဘဲ ေသရျခင္းဟုေခၚပါသည္။ ။
 
{ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ အရွင္ဇနကဘိ၀ံသ၏ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာမွ   တဆင့္ကူးယူေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }

 http://buddhismworld.ning.com/profiles/blogs/6371237:BlogPost:442276