ေနရာတိုင္းမွာ ဝိပႆနာ
••••••••••••••••••••••
တစ္ခါတုန္းက ေကာသလတိုင္း
အတြင္းမွာရွိတဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုထဲ
မွာ ဆရာရဟန္းရယ္'တပည့္ရဟန္း
ငယ္တစ္ပါးရယ္ ရွိပါတယ္။
တပည့္ရဟန္းငယ္က ေန႔ပိုင္းမွာ ဆရာရဲ႕
ေန႔သန္႔ရာေနရာကို တံျမက္လွည္း
တာ/ ဆရာၾကြလာတဲ့အခါ သပိတ္
သကၤန္း လွမ္းယူတာ/ ဆရာကို
ယပ္ခတ္ေပးတာ/ ေသာက္ေရကပ္
တာ/ ေျခေဆး ဆီသုတ္ေပးတာ စ
သည္ျဖင့္ ေဝယ်ာဝစၥေတြလုပ္ေပး
ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာ့ဆီက
စာသင္ယူၿပီး ေနဝင္တဲ့အခ်ိန္အထိ
စာက်က္ပါတယ္။
ေနဝင္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္ခါ
ဆရာ့အတြက္ ေရခ်ဳိးဖို႔ ေရသယ္
တာ/ ေဆာင္းရာသီဆိုရင္လည္းမီး
ဖိုျပင္ေပးတာ/ ေရခ်ဳိးၿပီးထြက္လာ
တဲ့အခါ ေျခေထာက္ေတြကို ေရ
သုတ္ေပးတာ/ ႏွိပ္နယ္ေပးတာ စ
သည္ျဖင့္ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ထပ္
လုပ္ေပးျပန္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဆ
ရာ့ဆီက စာသင္ၿပီးညဥ့္နက္တဲ့အ
ထိ စာက်က္ေတာ့တာပါ။
စာက်က္ၿပီးတဲ့အခါ က်ိန္းစက္
ပါတယ္။ တစ္ခါမနက္အာရုံတက္
ေတာ့ စာက်က္ျပန္ပါတယ္။
ရဟန္းငယ္စာက်က္တဲ့အခါ
ဘာထူးျခားသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕
စာက်က္သံကို ကိုယ္ျပန္ၿပီးဝိပႆ
နာရႈတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ ကုိယ့္ရဲ႕
စာက်က္သံကိုဝိပႆနာရႈလာရင္း
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဝိပႆနာဥာဏ္
အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ၿပီး အရဟတၲမဂ္
အရဟတၲဖိုလ္ကို ရသြားပါေတာ့
တယ္။
ရဟန္းငယ္ရဲ႕စာက်က္သံကို
ေတာေစာင့္နတ္က အၿမဲနာၾကား
ေနတာပါ။ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေတာ့
စာက်က္သံကို မၾကားရေတာ့ပါ
ဘူး။ ရဟန္းငယ္က ပရိယတ္ဘက္
မွာ ေၾကာင့္ၾကမႈမရွိေတာ့ဘဲ ဖလ
သမာပတ္ခ်မ္းသာကိုပဲ ဝင္စားၿပီး
ဆိတ္ၿငိမ္ခ်မ္းသာစြာေနေတာ့တာ
ပါ။
ေတာေစာင့္နတ္က ရဟန္း
ငယ္ ရဟႏၲာျဖစ္သြားတာကိုမသိပါ
ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းငယ္ကို''ဘာ
ျဖစ္လို႔ စာမက်က္ေတာ့တာလဲ''လို႔
ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ရဟန္းငယ္
က အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္
ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
----------------------------------
(သဂါထာဝဂ္သံယုတ္ပါဠိေတာ္ႏွင့္
အ႒ကထာ။ သဇၩာယသုတ္)
••ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)
No comments:
Post a Comment