ကုသိုလ္ဒါနျပဳၾကတဲ႔အခါ ငါစြဲ၊ ပုဂိၢဳလ္စြဲ၊ ဝတၱဳစြဲ ဒီအစြဲသံုးမ်ိဳး မကပ္ၿငိဘဲ လွဴဒါန္းတတ္ဖို႔ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အၿမဲဆံုးမပါတယ္။
အစြဲကင္းတဲ႔ အလွဴမ်ိဳးသာလွ်င္ ပါရမီေျမာက္ဒါနျဖစ္ၿပီး မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္အထိ အက်ိဳးေပးတယ္ဆိုပါတယ္။ `ပစၥည္းသံေယာဇဥ္´ လို႔ေခၚတဲ႔ ဝတၱဳစြဲျဖတ္နည္းကိုလည္း ဒီလို ေဟာျပခဲ႔ပါတယ္။
ဥပမာ- ဆြမ္း(ထမင္း)ဆိုတဲ႔ ဝတၱဳပစၥည္း ဆိုပါစို႔။
အဲဒီထမင္းကို ၾကည့္လ်က္က ဆင္ျခင္ရန္ကား……
`` ထမင္းမျဖစ္မီက ဆန္ ဆန္မျဖစ္မီက စပါး စပါးမျဖစ္မီက ေကာက္ပင္ ေကာက္ပင္မျဖစ္မီက ပ်ိဳး ပ်ိဳးမျဖစ္မီက မ်ိဳးဆိုၿပီး ထမင္းတစ္လုတ္ရဲ႔ လာရာလမ္းေၾကာင္းကို ရွႈျမင္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခုပ်က္ၿပီး တစ္ခုျဖစ္လာတဲ႔ သေဘာကို ထင္းရွားေတြ႔မယ္´´။
``အဲဒီလိုနဲ႔ ပန္းကန္ထဲ ေရာက္လာတဲ႔ထမင္းကို ဟင္းနဲ႔ ေရာေမႊလိုက္တဲ႔အခါ ထမင္းပ်က္သြားၿပီး `နယ္ဖတ္´ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီနယ္ဖတ္ကို ပါးစပ္ထဲ သြင္းဝါးလိုက္ေတာ့ နယ္ဖတ္ပ်က္ၿပီး `ဝါးဖတ္´ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ ဝါးဖတ္ေက်ညက္လို႔ မ်ိဳခ်လိုက္ေတာ့ ဝါးဖတ္ပ်က္ၿပီး အစာ ျဖစ္သြားျပန္ေရာ။ အဲဒီ အစာဖတ္ေတြလည္း ဝမ္းတြင္းမွာ တစ္ညေလာက္အိပ္ၿပီးတာနဲ႔ အစာဖတ္ ပ်က္ၿပီး မစင္ဖတ္(ေခ်း) ျဖစ္သြားရတယ္´´။
``အဲဒီမစင္ဖတ္ဟာ ကမၼဇေလက တြန္းထုတ္လႈပ္ခ်လိုက္တာနဲ႔ ကိုယ္ကဆင္းၿပီး ေျမက်င္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ေျမက်င္းထဲ ေရာက္သြားတဲ႔ မစင္ဖတ္ဟာလည္း သူ႔ရဲ႔ ၾသဇာသတၱိ ကုန္ခမ္းသြားတာနဲ႔ မစင္ဖတ္ပ်က္ၿပီး ေျမဓာတ္သက္သက္သာ ျဖစ္သြားေရာ မဟုတ္လား´´။
အဲဒီလိုလည္း ထမင္းတစ္လုတ္ရဲ႔ ခရီးဆံုးအထိ ၾကည့္ျမင္ထားရတယ္။
ထမင္းတစ္လုတ္ရဲ႔ အစ ထမင္းတလုတ္ရဲ႔ အဆံုး သူ႔ခရီးစဥ္ကို အတပ္သိၿပီး ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္ ထမင္းကို မကင္းလို႔ စားေနရတာမ်ိဳးထက္ မပိုေတာ့ဘူး။ မစားရ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ငမ္းငမ္းတက္ တန္းတန္းစြဲ အလိုဆိုးမ်ိဳး မဝင္လာေတာ့ဘူး။
ဒီလိုအေတြးမ်ိဳးဟာ မဂ္ကို ဦးတည္ေနတဲ႔ အေတြးမ်ိဳးျဖစ္လို႔ သမၼာဒိ႒ိ မဂၢင္စာရင္းဝင္သြားတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ ပါရမီဉာဏ္လို႔လည္း ဆိုအပ္တယ္။ ေနတိုင္းစားေနတဲ႔ ထမင္းေသာ္မွ `ျဖစ္ပ်က္´နဲ႔ မကင္းရင္ တျခားဝတၱဳပစၥည္းေတြေရာ ဘာထူးသလဲ။ မၿမဲတာေတြအေပၚ စြဲလမ္းေနရင္ ကိုယ့္အစြဲကပဲ ကိုယ့္ကို ျပန္ၿပီးဒုကၡေပးလိမ့္မယ္။
မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး
ကိုလႈိုင္တိုးေရးသားေသာပို့မွကူးယူမွ်ေ၀သည္။
No comments:
Post a Comment