““အေမွာင္ကမာၻမွ ညည္းညဴသံ”” (ကုိယ္တုိင္ေရး)
**********************************
*မ၀ေသးေသာ ႏုိ႔ရည္ကုိ ငံ့လင့္ေနစဥ္ပင္-
အေမသည္ ၿခံေက်ာ္၏။
အေဖသည္ မုိးၿပဳိသကဲ့သုိ႔ ေငးတိေငးေၾကာင္ ျဖစ္ေနရွာ၏။
ပုလဲတုိ႔သည္ တာတမံက်ဳိးေလၿပီ…။
*ငါ့မိခင္အား တမ္းတစိတ္ျဖင့္ သကၠရာဇ္တုိ႔သည္ က်ရႈံးခဲ့၏၊
သုိ႔ေသာ္လည္း ငါ…မျမင္ရ…။
*အေမ၏ ေတးသံခ်ဳိတုိ႔ ကြယ္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေတြအတြင္း
ငါ့ရင္မွာ မီးလွ်ံတုိ႔ျဖင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့၏။ ။
အေမကား----- ငါ့အားထားခဲ့၏။ ။ ။
ငါ၏မ်က္ရည္တုိ႔သည္လည္း သက္ေသျပဳသည္။ ။ ။
*အေမွာင္ကမာၻသည္ ငါ၏မိတ္ေဆြဟုဆုိက မွားအံ့မထင္။
ၾကင္နာျခင္းေ၀းကြာေနေသာ ႏွလုံးအိမ္သည္ တျပဳတ္ျပဳတ္ျပဳန္းကာ
ဒဏ္ရာသည္ ေသြးအစက္စက္ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္ေန၏။
*ညဥ့္ငွက္တုိ႔ကုိ ငါေၾကက္၏။ အိပ္ရာထက္၌ တစ္ေယာက္တည္း
လူးလြန္႔ေနေသာငါ့ကုိ ေလွာင္ေျပာင္ႏွိပ္စက္၏။ ။
အထိတ္တလန္႔ ေမာ့မၾကည့္မီ လမင္းသည္ ေကြကြင္းႏွင့္ၿပီ...။
*ခလုပ္တုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ရလာေသာအနာတုိ႔မွာလည္း
ပရုပ္ဆီ မကပ္ၿငိ ။ ။ သည့္ေနာက္တြင္ ငါသည္…. အရာရာကုိ
ျမင္ျခင္းမရွိေတာ့ၿပီေလ…။ ။ ။
*အေဖသည္ ေနတစ္စင္းျဖစ္ေသာ္
အေမသည္ လမင္းသာတည္း….။
အေဖ+အေဖမရွိေသာသူ၏ အသက္ရွင္သန္မႈသည္
လမုိက္ညႏွင့္ မျခားနားေပ..။…။….။
(“သူငယ္ခ်င္း(ေနသစ္)၏ ဘ၀ျဖစ္စဥ္ကုိ ခံစားေရးဖြဲ႕ပါသည္…”)
အရွင္ပ႑ိတ(ေဒါင္းျဖဴ)
No comments:
Post a Comment