"ကြန္းခိုရာ ဓမၼ ကၽြန္း"

"ဂတိ မိဂါနံ ပ၀နံ"=သားသမင္မ်ား လန္႔လွ်င္ ေတာ ထဲ ၀င္ေျပး၏။
 

"အာကာေသာ ပကိၡနံ ဂတိ"=ငွက္မ်ား လန္႔လွ်င္ ေကာင္းကင္ပ်ံၾက၏။
 

"၀ိဘေ၀ါ ဂတိ ဓမၼာနံ"=ရုပ္နာမ္ ဓမၼေတြက မရွိရာ(ပ်က္စီးျခင္း) သို႔ ေျပးသြားၾက၏။

 

"နိဗၺာနံ အရဟေတာ ဂတိ"=ဘုရား၊ရဟႏၱာမ်ား 

မွာ အျပင္အာရံုမ်ားရႈပ္လာလွ်င္ နိဗၺာန္ သို႔ေျပး၀င္ၾက၏။

ဆိုလိုသည္က-"သားသမင္"မ်ားႏွင့္ "ငွက္"မ်ားသည္ 

အသက္အႏၱရာယ္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေဘးရန္ႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ သူရို႕၏အားကိုးရာ"ေတာ" ႏွင့္ "ေကာင္းကင္" တို႔သို႔ "ေျပး၀င္"၊"ပ်ံတက္" တတ္ၾကသည္ေပါ့။

"ရုပ္နာမ္ဓမၼမ်ားသည္ ပ်က္စီးေပ်ာက္ဆံုးျခင္းသို႔ ေျပးသြားၾက၏" ဆိုသည္မွာ-
ံရုပ္နာမ္ဓမၼတို႔တြင္ အမာခံ အႏွစ္သာရရွိသည္ဟူ၍ ဘာမွ်မရွိပါေပ။

ကံ,စိတ္,ဥတု,အာဟာရ,ဟူေသာ အၾကာင္းတရား(၄)ပါးတို႔၏အေထာက္အပံ့
 ႏွင့္ျပဳျပင္ေပးမႈမ်ားရွိမွသာလွ်င္ ရုပ္ႏွင့္နာမ္ဟူ၍သာ ျဖစ္ႏိုင္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
"ဥပါဒ္,ဌီ,ဘင္"-(ျဖစ္,တည္,ပ်က္)ျဖင့္သာလွ်င္ အစဥ္ထာ၀ရ တုန္ခါေရြ႕လ်ားေနၾကရေသာ ျဖစ္စဥ္နိယာမတစ္ခုသာလွ်င္ မဟုတ္ပါလား။

ထို႔ေၾကာင့္ပင္ "၀ိဘေ၀ါ ဂတိ ဓမၼာနံ"=ရုပ္နာမ္ ဓမၼေတြက မရွိရာ(ပ်က္စီးျခင္း) သို႔ ေျပးသြားၾက၏ ဟု ဆိုရပါ၏။

ဘုရား၊ရဟႏၱာ မ်ားမွာမူ စိတၱသုခ အက်ိဳးငွာ နိဗၺာန္ သို႔ေျပး၀င္ၾကသည္ဟု ဆိုပါသည္။
ေနာ့ျဖင့္-ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားမွာေတာ့ျဖင့္ ထိတ္လန္႔စရာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေဘးအႏၱရာယ္ႏွင့္ႀကံဳလွ်င္
အဘယ္ေနရာသို႔ေျပးၾကပါမည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔၀န္းက်င္တြင္ ထိန္လန္႔စရာေဘးအၽႏၱရာယ္
 ဟူသည္က လည္း "မ်ားမွမ်ား၊ေပါမွေပါ။"
ကား တိုက္ ၍ ေသႏိုင္၏။

 ေလယာဥ္ပ်က္က် ၍ ေသႏိုင္၏။ ေျမြ၊ကင္း ကိုက္ ၍ ေသႏိုင္၏။အစားမွား ၍ ေသႏိုင္၏။လူသတ္ ခံရသျဖင့္လည္း ေသႏိုင္၏။သည္းေျခပ်က္ ၍ ေသႏိုင္၏။ေလသင္တုန္းျဖတ္ ၍ ေသႏိုင္၏။ေျမငလ်င္ေၾကာင့္လည္း ေသႏိုင္၏။
မုန္တိုင္းဒဏ္မ်ားေၾကာင့္လည္း ေသႏိုင္၏။

အလိုေလး-ေဘးရန္ေတြမ်ားလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္းေနာ့။
ထို႔အတူ ဆက္လက္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္-တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။တစ္လအတြင္းမွာလည္း
 ေသႏိုင္ပါ၏။ တစ္ရက္အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။ေန႔တစ္၀က္ 

အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။တစ္နာရီအတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။
နာရီ၀က္ အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။ထမင္းစားေနစဥ္အတြင္းမွာလည္း
 ေသႏိုင္ပါ၏။

ထမင္းစားမၿပီးခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။
ထမင္းစားရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္အတြင္းမွာလည္း
 ေသႏိုင္ပါ၏။၀င္ေလ မထြက္ခင္အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။ထြက္ေလ မ၀င္ခင္အတြင္းမွာလည္း ေသႏိုင္ပါ၏။

အခ်ိန္မေရြးေသႏိုင္ပါတကား။ေနရာမေရြးေသႏိုင္ပါတကား။
အရြယ္မေရြးေသႏိုင္ပါတကား။
အမွန္တရားအတိုင္းသာ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ "မိမိ အတြက္ မနက္ျဖန္ဆိုသည္ကား ေ၀းပါေသး၏။ ေသျခင္း တရား ႏွင့္ ေနာက္ဘ၀ ဆိုသည္ကား အနီးကေလး"ဟု ပင္ ပညာရွိမ်ားက သတိျပဳမိၾကေစရန္ ဆိုဆံုးမ ၾကပါေလ၏။

ထို႔အတူ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာကလည္း
 ေျခာက္လွန္႔ေနေသးပါ၏။
အို ရမည့္ ဒုကၡကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။ နာ ရမည့္ ဒုကၡကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။ေသ ရမည့္ ဒုကၡကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။ မခ်စ္မႏွစ္သက္ေသာသူတို႔ႏွင့္အတူေနရမည့္ 

ဒုကၡကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူတို႔ႏွင့္
 ခြဲခြာေနရမည့္ ဒုကၡကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။
ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ရသည့္ ဒုကၡ၊လိုခ်င္တာ မရသည့္ ဒုကၡ စသည့္ ဒုကၡမ်ားကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။

စြဲလန္းတြယ္တာစရာ ရုပ္နာမ္၊ခႏၶာ ရွိေနသည့္အတြက္ စားဖို႔ရွာရသည့္ ဒုကၡ၊၀တ္ဖို႔ရွာရသည့္ ဒုကၡ၊ေနဖို႔ ရွာရသည့္ ဒုကၡ၊ေဆး၀ါးကုသစရိတ္ရွာရသည့္ ဒုကၡ …စေသာ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ကလည္း ေျခာက္လွန္႔ပါ၏။

ဤသည္ကို "ဒုကၡသစၥာ" ဟု ဆိုရပါမည္ေပါ့။

ဤ ဒုကၡတို႔ေပၚေပါက္လာရျခင္းအဓိကတရားခံမွာ သမုဒယ တဏွာ၊ေလာဘ ဦးေဆာင္ေသာ အကုသိုလ္ ကံမ်ား ႏွင့္ ေလာကီကုသိုလ္ ကံမ်ားျဖစ္ပါ၏။"သမုဒယသစၥာ" ဟူ၏။

ယင္းတို႔ကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ပယ္ရမည္ျဖစ္ပါ၏။ တစ္ဆင့္ခ်င္း ဘာေတြပယ္ရမည္နည္း။
 
"အပါယ္ ခႏၶာ၊အပါယ္ဒုကၡ" မရရွိေအာင္ အပါယ္ ေရာက္ေၾကာင္း "အကုသိုလ္မ်ား"ကို ဦးစြာ ပယ္ရပါမည္။
 
"လူ႔ခႏၶာ ၊ လူ႕ဒုကၡ" တို႔မျဖစ္ေအာင္ လူ႔ျပည္ ကိုရည္စူးေတာင့္တ ျပဳအပ္ေသာ ေလာကီ "ကာမာ၀စရ ကုသိုလ္ကံ"မ်ားကို ပယ္အပ္ပါ၏။ထို႔အတူ-နတ္ ခႏၶာ, နတ္ ဒုကၡ ၊ ျဗဟၼာ့ ခႏၶာ, ျဗဟၼာ့ ဒုကၡ မျဖစ္ရေလေအာင္ "မဟဂၢဳတ္ကုသိုလ္ကံ" မ်ား ကိုပယ္အပ္ပါ၏။

မည္သည့္ ခႏၶာ ၊ မည္သည့္ ဒုကၡမွ မျဖစ္ၾကေစရန္ အကုသိုလ္ကံအားလံုးႏွင့္
 ေလာကီ ကုသိုလ္မ်ားအားလံုး ပယ္အပ္ပါ၏။
 
ယင္းသို႔ပယ္ႏိုင္မွသာလွ်င္ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ သံသရာစက္ရဟတ္ျပတ္၍ ဒုကၡအားလံုး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပါမည္။
ေၾကာက္စရာလန္႕စရာ ဘာမွ် မရွိေတာ့ပါ။

ဤေနရာတြင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ဆံုးမခဲ႔ဖူးေသာ စကားေတာ္ကို ေခတၱငွားေျပာလိုက္ခ်င္ပါသည္။
 
"ေခြး ေၾကာက္ မေၾကာက္ နဲ႔။ လူ ေၾကာက္ ေၾကာက္"ဟူပါ၏။
 
ေျပာလိုရင္း က "ဒဏ္ေပးခံရသည္ ကို မေၾကာက္ရ၊ ဒဏ္က်ေစႏိုင္ေသာ ဥပေဒအျပစ္ကိုသာေၾကာက္ရမည္။ အက်ိဳးဒုကၡကို ေၾကာက္စရာမလို၊ဒုကၡ ကိုျဖစ္ေစေသာ အေၾကာင္းကိုသာ ေၾကာက္ရမည္" ဟု ဆိုလိုရင္းျဖစ္ပါ၏။

ဒုကၡကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ "တဏွာ၊ဥပါဒါန္၊ကံ၊" စေသာ ကိေလသာ တို႔ကို ပယ္သတ္ႏိုင္ေသာ "ဒါန၊သီလ၊ ဘာ၀နာ ၀ိပႆနာ တရား"တို႔ သည္သာလွ်င္ သတၱ၀ါ တို႔၏ အားကိုးရာ အစစ္ျဖစ္ပါေပ၏။
မိမိ တို႔ သႏၱာန္၌ "ဒါန၊သီလ၊ ဘာ၀နာ" မ်ား မရွိပါက မိမိ တို႔သည္ အားကိုးရာမဲ႔ေနသူမ်ားသာလွ်င္ျဖစ္ၾကပါေပမည္။
 
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရွင္ က-

"အတၱဒီပါ ဘိကၡေ၀ ၀ိဟရထ။
ဓမၼဒီပါ ဘိကၡေ၀ အနညသရဏာ။
ဓမၼသရဏာ အနညသရဏာ။"

ဟု ေဟာၾကားညႊန္ျပ ဆိုဆံုးမေတာ္မူပါ၏။
အဓိပၸါယ္ မွာ-
"ရဟန္း တို႔ ကိုယ္ပိုင္ကၽြန္းကေလး တစ္ခု တည္ေဆာက္ၾက၊
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ အားကိုးၾက၊
သူမ်ားကို အားကိုး၍ မရႏိုင္။
 
ရဟန္း တို႔ ဓမၼကၽြန္းကေလးတစ္ခု တည္ေဆာက္၍ေနၾက။
ဓမၼကို အားကိုးၾက၊ ဓမၼမွတစ္ပါး အျခား အားကိုးစရာမရွိ"….ဟု သတိေပး မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ႔ျခင္းပါေပ။
ဘ၀ ဟူသည္ ပယ္လယ္ သမုဒၵရာႀကီးႏွင့္ တူပါေပ၏။

ထို ပယ္လယ္ သမုဒၵရာအတြင္း၀ယ္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသူတို႔အဖို႔
 ေဘးအႏၱရာယ္အလြန္ထူေျပာလွပါေပ၏။
 ေဘးအႏၱရာယ္ ႏွင့္ႀကံဳေတြ႕ေသာအခါ နားခိုရန္ ကၽြန္းကေလးတစ္ကၽြန္း ေတြ႕ပါလွ်င္ ထို ကၽြန္းသည္ ထိုသူ႕အတြက္ အားကိုးရာျဖစ္ပါေပ၏။

ထို႔အတူ ဘ၀ ပင္လယ္သမုဒၵရာျပင္ႀကီးထဲတြင္ က်င္လည္က်က္စားရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနသူမ်ား အတြက္ ဒုကၡ အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ႀကံဳလွ်င္ သက္သရာရာ ရေစဖို႔၊ဘ၀အေမာေျပေစဖို႔၊အေၾကာက္ေျပေစဖို႔၊ဆင္းရဲဒုကၡမွ ကင္းလြတ္ေစဖို႔ ေျပး၀င္ ကြန္းခိုရာအရပ္ ဟူသည္ကား ဓမၼကၽြန္း ပင္ျဖစ္ပါေတာ့၏။
၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ျဖင့္ ဤစာ ကိုအဆံုးသတ္ပါမည္။

ထို ၀တၳဳတိုေလးမွာ "ဆရာနနၵသိန္းဇံ" ၏"ေတြးခ်ိန္ခ်င့္ရာ"အမည္ရ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ထဲတြင္ပါ၀င္ပါသည္။"ဆမ္းမားဆက္မြန္"၏ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ဟုဆိုပါသည္။
ဤသို႔ပါ။

"တစ္ခါက "ဘကၠဒက္ၿမိဳ႕"တြင္ ကုန္သည္ႀကီးတစ္ယာက္ရွိသည္။တစ္ေန႔ေတာ့ ကုန္သည္ႀကီး က သူ႕တပည့္တစ္ေယာက္ကိုေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေစ်းကို လြတ္လိုက္သည္။

မၾကာခင္မွာပဲ တပည့္ျဖစ္သူမ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ျပန္ေရာက္လာသည္။ၿပီးေတာ့ သခင္ကုန္သည္ႀကီး ကို တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ ႏွင့္စကားဆိုသည္။
"သခင္ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ေစ်းထဲမွာ အမွတ္တမဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယက္နဲ႔၀င္တိုက္မိတယ္။ 

ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေသမင္းျဖစ္ေနပါတယ္၊ၿပီးေတာ့ သူ က ကၽြန္ေတာ့္ ညကိုစူးစူး၀ါး၀ါးနဲ႔ျပန္ၾကည့္ေနပါတယ္၊အဲဒါေသမင္းနဲ
႔ ေနာက္တစ္ခါျပန္ေတြ႕ရမွာ အလြန္ေၾကာက္ေနပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သခင္ရဲ႕အေျပးအျမန္ဆံုးျမင္းတစ္ေကာင္ ခဏငွားပါ၊ကၽြန္ေတာ္ 

မေသခ်င္ေသးဘူး သခင္၊ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ေသမင္းရွာမေတြ႕ႏိုင္တဲ႔ ဟိုးအေ၀းႀကီးမွာရွိတဲ႔ "ဆမ္မာရာ"ကို ေျပးပါမယ္"

သခင္ကုန္သည္ႀကီး ကလည္းေက်းဇူးရွိထားသည့္တပည့္ကို အေျပးေကာင္းသည့္ျမင္းတစ္ေကာင္ ေပးလိုက္သည္။
 
တပည့္မရွိေတာ့ ကုန္သည္ႀကီးက ေစ်းကို ကိုယ္တိုင္ထြက္ခဲ႔ရသည္။

ေစ်းေရာက္ေတာ့ လူအုပ္ထဲမွာ "ေသမင္း" ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
သို႔ႏွင့္ "ေသမင္း"အနားကပ္သြားၿပီး-

"မနက္တုန္းက ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တပည့္ကိုစူးစူး၀ါး၀ါးၾကည့္ၿပီး ဘာလို႔ၿခိမ္းေျခာက္လုိက္ရတာလဲ"ဟု ေမးလိုက္သည္။
သည္ေတာ့ "ေသမင္း" က-

"ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ စူးစူး၀ါး၀ါးၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႕ကို 

ဒီ "ဘကၠဒက္" မွာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အံ့ၾသလြန္းလို႔ၾကည့္လိုက္မိတာပါ။
 
သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ "ဘကၠဒက္"မွာေတြ႕ရလိမ္႔မယ္ လို႔လံုး၀ထင္မထားမိဘူး။
 
ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ဒီည "ဆမ္မာရာၿမိဳ႕"မွာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ စာရင္းရွင္းၾကဖို႔ ခ်ိန္းထားတဲ႔ေန႔ပဲ။
 
ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ သူနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ႔ "ဆမ္မာရာၿမိဳ႕"ကို သူ လာသည္ျဖစ္ေစ၊ 

မလာသည္ျဖစ္ေစ သြားေစာင့္ရမွာပဲ"ဟု ေျပာဆိုလိုက္သည္။

ခ်မ္းသာပါၾကေစ..၊ေအးၿငိမ္းပါၾကေစ..၊
သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ..လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ဘ၀တုသဗၺမဂၤလံ

(May all beings Living in all the ten directions be happy. May they all share the merits I acquire.
May all be happy! May all be happy! May all be happy!)

ေမတၱာရည္လ်က္-
ဉာဏ္လင္းၿမိဳ႕ ေရးသားေသာပို့မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀သည္။