"ငေမာက္ေစ်းထဲက သစၥာစကား"
••••••••••••••••••••••••••••••
၁၉၉၈ ခုနစ္ခန္႔ကျဖစ္၏။ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၉) ရပ္ကြက္ရွိ ငေမာက္ေစ်းအတြင္း၌ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ခ်ဳပ္ထည္မ်ား မ်ားမ်ားက်လာခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾက၏။
အသက္ (၅၅) ႏွစ္ခန္႔ရွိ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ အေမျဖစ္ၿပီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးေလးမွာ သမီးျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အမည္ကို ေဒၚလွျမင့္ဟုေခၚ၏။ သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည့္အနက္ သားႏွစ္ေယာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး သမီးႀကီးမွာ သီလရွင္ဝတ္ကာ ဓမၼာစရိယတန္းပင္ေရာက္ေနၿပီ။
ခင္ပြန္းမွာ အလုပ္က ပင္စင္ယူၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဝင္ေငြမရွိေပ။ ယခု သမီးအငယ္ဆံုးေလး စက္ခ်ဳပ္ချဖင့္ ဝမ္းေက်ာင္းေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တစ္လတြင္ ရက္ (၂၀)ခန္႔ေလာက္ သမီးငယ္၏အလုပ္ကို ေဒၚလွျမင့္ ဝင္ကူေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။
က်န္ဆယ္ရက္ကား သားသမီးကို ကူႏိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ ေဒၚလွျမင့္ အိမ္မွာပင္မရွိေပ။ အမွတ္ (၆)ရပ္ကြက္ရွိ ဟသၤာတ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ (၇)ရက္တရားစခန္းဖြင့္ရာ ေဒၚလွျမင့္တစ္ေယာက္တည္းက ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးတာဝန္၊ ေယာဂီထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး
••••••••••••••••••••••••••••••
၁၉၉၈ ခုနစ္ခန္႔ကျဖစ္၏။ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕၊ အမွတ္ (၉) ရပ္ကြက္ရွိ ငေမာက္ေစ်းအတြင္း၌ စက္ခ်ဳပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္သည္ ခ်ဳပ္ထည္မ်ား မ်ားမ်ားက်လာခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾက၏။
အသက္ (၅၅) ႏွစ္ခန္႔ရွိ အမ်ိဳးသမီးႀကီးမွာ အေမျဖစ္ၿပီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသူ အမ်ိဳးသမီးေလးမွာ သမီးျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အမည္ကို ေဒၚလွျမင့္ဟုေခၚ၏။ သားႏွစ္ေယာက္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ရွိသည့္အနက္ သားႏွစ္ေယာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီး သမီးႀကီးမွာ သီလရွင္ဝတ္ကာ ဓမၼာစရိယတန္းပင္ေရာက္ေနၿပီ။
ခင္ပြန္းမွာ အလုပ္က ပင္စင္ယူၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ဝင္ေငြမရွိေပ။ ယခု သမီးအငယ္ဆံုးေလး စက္ခ်ဳပ္ချဖင့္ ဝမ္းေက်ာင္းေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း တစ္လတြင္ ရက္ (၂၀)ခန္႔ေလာက္ သမီးငယ္၏အလုပ္ကို ေဒၚလွျမင့္ ဝင္ကူေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။
က်န္ဆယ္ရက္ကား သားသမီးကို ကူႏိုင္ဖို႔ေနေနသာသာ ေဒၚလွျမင့္ အိမ္မွာပင္မရွိေပ။ အမွတ္ (၆)ရပ္ကြက္ရွိ ဟသၤာတ ေက်ာင္းတိုက္တြင္ တစ္လတစ္ႀကိမ္ (၇)ရက္တရားစခန္းဖြင့္ရာ ေဒၚလွျမင့္တစ္ေယာက္တည္းက ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးတာဝန္၊ ေယာဂီထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရး
တာဝန္မ်ားကို အပတ္စဥ္
ယူထားသည္။
တရားစခန္းမွာ ပင္မဗုဒၶဝါဒီနည္းအတိုင္း ျပသျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚလွျမင့္သည္ ထိုနည္းအတိုင္း ႏွစ္မ်ားစြာ အားထုတ္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သျဖင့္ ဟသၤာတေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကို အဘက္ဘက္က အကူအညီေပးႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာဂီငါးဆယ္ခန္႔ အတြက္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း အဆင္ေျပေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသဘြယ္ရာတစ္ခုပင္ျဖစ္၏။
တရားစခန္းသည္ ခုႏွစ္ရက္သာျဖစ္ေသာ္လည္း စခန္းမစမီ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရျခင္း၊ တရားစခန္းၿပီးသည့္ေနာက္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို သိမ္းဆည္းရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တစ္လလွ်င္ ဆယ္ရက္ခန္႔ကား ေက်ာင္းမွာပင္ကုန္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးငယ္ကို တစ္လလွ်င္ ရက္ႏွစ္ဆယ္သာ ကူညီႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။
ေဒၚလွျမင့္ကား အသျပာမရွိေသာ္လည္း သဒၶါရွိသူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးေလး၏ ဝင္ေငြတစ္ခုတည္းသာရွိသည္ျဖစ္၍ အိမ္မွာ ဓနိမိုးထရံကာ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ္လည္း အလွဴအတန္းကား ျပတ္သည္ဟူ၍မရွိ။ သူတို႔ေနရာ (၈)ရပ္ကြက္၊ ဝကၤဘာပန္းၿခံသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ေဝးသည္ျဖစ္၍ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ဥပုသ္ေစာင့္ရန္ အခက္အခဲေတြ႕ၾကရ၏။
ထိုအခက္အခဲကို ေဒၚလွျမင့္က ေျဖရွင္းေပးသည္။ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း သူ႔အိမ္မွာ သံဃာတစ္ပါး ဆြမ္းကပ္ပင့္လိုက္သည္။ သီလယူခ်င္ၾကေသာ အဘိုးအဘြားမ်ားကိုလည္း အိမ္သို႔လာၾကရန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ေရာက္လာၾကေသာ ဥပုသ္သည္အားလံုးအတြက္ အေကၽြးအေမြးကို ေဒၚလွျမင့္က တာဝန္ယူသည္။ ထမင္း၊ အခ်ိဳပြဲ၊ ျပည့္စံုေအာင္ လွဴဒါန္းသည္။
တရားစခန္း (၇)ရက္အတြင္း အာ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္း မေပၚလွ်င္လည္း ေဒၚလွျမင့္ကသာ လွဴဒါန္းသည္။ ေယာဂီငါးဆယ္ခန္႔ ေကၽြးေမြးရန္ ပန္ကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကို နည္းနည္းခ်င္း ဝယ္စုလွဴျခင္းျဖင့္ ျပည့္စံုသြားသည္။ သာသနာကို မရွိသည့္္ၾကားက အငတ္ခံ၍ လွဴဒါန္းလိုျခင္းသည္ သာသနာေတာ္၏ ေက်းဇူးကို သိထား၍ျဖစ္၏။
"အလွဴခံမဝင္ရ"
••••••••••••••••
ငါရွိသည္ဟူေသာ အစြဲဒိ႒ိႏွင့္ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္း၊ ဝိစိကိစၧာတို႔ မရွိေတာ့ျခင္း၊ ငါးပါးသီလကို ေဖာက္ဖ်က္ခ်င္ေသာ စိတ္ေစတနာတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားျခင္း၊ ရတနားသံုးပါး၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကို တစ္ကယ္သိသြား၍ ယခင္ကထက္ ပို၍ ၾကည္ညိဳလာျခင္း၊ ပို၍ လွဴဒါန္းလာျခင္း၊ ဤအဂၤါသံုးခ်က္သည္ ေသာတာပန္မွာသာရွိသည္။
ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္က အိုးထိန္းသည္လင္မယားသည္ ေသာတာပန္တည္သြားၿပီးျဖစ္၍ သာသနာကို အရင္ပုထုဇဥ္ဘဝထက္ ပို၍ၾကည္ညိဳလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘုရားေက်ာင္းေတာ္မွ သံဃာငါးရာေက်ာ္ကို သပိတ္လိုက သူတို႔ဆီ အလွဴခံၾကရန္ ဖိတ္မန္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ သဒၶါတရားရွိလြန္း၍သာ ဖိတ္မန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဥစၥာဓနအေနျဖင့္ တစ္ေန႔လုပ္မွတစ္ေန႔စား အဆင့္ေလာက္သာရွိ၏။
ဒကာက ထိုသို႔ ဖိတ္မန္ထားလွ်င္ ရဟန္းမ်ားအေနျဖင့္ လိုသေလာက္ အလွဴခံေကာင္းသည္ျဖစ္ရာ ရဟန္းငါးရာေက်ာ္တို႔သည္ ဝိုင္း၍ အလွဴခံၾကေလေတာ့သည္။ တစ္ရာႏွင့္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘဲ ငါးရာႏွင့္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရာ အိုးထိန္းသည္လင္မယားမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အိုးမဖုတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ သပိတ္ခ်ည္း ဖုတ္ေပးေနရေတာ့သည္။
ရက္ၾကာလာေသာအခါ အိုးထိန္းသည္လင္မယားမွာ ဝင္ေငြမရွိသျဖင့္ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲလာၾက၏။ သူတစ္ပါးထံက ေခ်းငွားစားၿပီး ရဟန္းမ်ား လိုအပ္ေသာ သပိတ္မ်ားကို ဝမ္းပန္တသာ ဖုတ္ေပးေနဆဲပင္။ ေသာတာပန္တို႔၏ သဒၶါတရားကား အံ့ဘြယ္ရွိစြ။ ပုထုဇဥ္မ်ား ဘယ္လိုမွလိုက္မမီႏိုင္ပါေပ။
ထိုအေၾကာင္းကို ဗုဒၶသိေတာ္မူေသာအခါ ရဟန္းမ်ားကို ေခၚယူတားျမစ္ၿပီး ထိုအိုးထိန္းသည္လင္မယားကဲ့သို႔ ဥစၥာဓနနည္းၿပီး သဒၶါတရား မ်ားျပားၾကသူမ်ားထံမွ မတရားသျဖင့္ အတိုင္းအရွည္မသိ အလွဴမခံရ။ အလွဴခံက ပါ႗ိေဒသနီ အာပတ္သင့္ေစ ဟုပညတ္ေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ေခတ္စကားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ အလွဴခံမဝင္ရဟူ၍ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ေပးလိုက္ျခင္းပင္။
ယခုလည္း ေဒၚလွျမင့္၏ သဒၶါတရားကား ေသာတာပန္တစ္ေယာက္၏ သဒၶါတရားမ်ိဳး ျဖစ္ေန၏။ ေသာတာပန္ဟုတ္ မဟုတ္ကား ဘုရားရွင္သာ သိႏိုင္ေသာအရာျဖစ္၏။ ဝိပႆနာတရား နာၾကားအားထုတ္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္
တရားစခန္းမွာ ပင္မဗုဒၶဝါဒီနည္းအတိုင္း ျပသျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚလွျမင့္သည္ ထိုနည္းအတိုင္း ႏွစ္မ်ားစြာ အားထုတ္ခဲ့ဖူးသူျဖစ္သျဖင့္ ဟသၤာတေက်ာင္း ဆရာေတာ္ကို အဘက္ဘက္က အကူအညီေပးႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာဂီငါးဆယ္ခန္႔ အတြက္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း အဆင္ေျပေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသဘြယ္ရာတစ္ခုပင္ျဖစ္၏။
တရားစခန္းသည္ ခုႏွစ္ရက္သာျဖစ္ေသာ္လည္း စခန္းမစမီ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရျခင္း၊ တရားစခန္းၿပီးသည့္ေနာက္ ပစၥည္းပစၥယမ်ားကို သိမ္းဆည္းရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တစ္လလွ်င္ ဆယ္ရက္ခန္႔ကား ေက်ာင္းမွာပင္ကုန္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးငယ္ကို တစ္လလွ်င္ ရက္ႏွစ္ဆယ္သာ ကူညီႏိုင္ျခင္းျဖစ္၏။
ေဒၚလွျမင့္ကား အသျပာမရွိေသာ္လည္း သဒၶါရွိသူျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သမီးေလး၏ ဝင္ေငြတစ္ခုတည္းသာရွိသည္ျဖစ္၍ အိမ္မွာ ဓနိမိုးထရံကာ ယိုင္နဲ႔ေနေသာ္လည္း အလွဴအတန္းကား ျပတ္သည္ဟူ၍မရွိ။ သူတို႔ေနရာ (၈)ရပ္ကြက္၊ ဝကၤဘာပန္းၿခံသည္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ေဝးသည္ျဖစ္၍ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ဥပုသ္ေစာင့္ရန္ အခက္အခဲေတြ႕ၾကရ၏။
ထိုအခက္အခဲကို ေဒၚလွျမင့္က ေျဖရွင္းေပးသည္။ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း သူ႔အိမ္မွာ သံဃာတစ္ပါး ဆြမ္းကပ္ပင့္လိုက္သည္။ သီလယူခ်င္ၾကေသာ အဘိုးအဘြားမ်ားကိုလည္း အိမ္သို႔လာၾကရန္ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ ေရာက္လာၾကေသာ ဥပုသ္သည္အားလံုးအတြက္ အေကၽြးအေမြးကို ေဒၚလွျမင့္က တာဝန္ယူသည္။ ထမင္း၊ အခ်ိဳပြဲ၊ ျပည့္စံုေအာင္ လွဴဒါန္းသည္။
တရားစခန္း (၇)ရက္အတြင္း အာ႐ုဏ္ဆြမ္း၊ ေန႔ဆြမ္း မေပၚလွ်င္လည္း ေဒၚလွျမင့္ကသာ လွဴဒါန္းသည္။ ေယာဂီငါးဆယ္ခန္႔ ေကၽြးေမြးရန္ ပန္ကန္ခြက္ေယာက္မ်ားကို နည္းနည္းခ်င္း ဝယ္စုလွဴျခင္းျဖင့္ ျပည့္စံုသြားသည္။ သာသနာကို မရွိသည့္္ၾကားက အငတ္ခံ၍ လွဴဒါန္းလိုျခင္းသည္ သာသနာေတာ္၏ ေက်းဇူးကို သိထား၍ျဖစ္၏။
"အလွဴခံမဝင္ရ"
••••••••••••••••
ငါရွိသည္ဟူေသာ အစြဲဒိ႒ိႏွင့္ သို႔ေလာ၊ သို႔ေလာ ေတြးေတာျခင္း၊ ဝိစိကိစၧာတို႔ မရွိေတာ့ျခင္း၊ ငါးပါးသီလကို ေဖာက္ဖ်က္ခ်င္ေသာ စိတ္ေစတနာတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားျခင္း၊ ရတနားသံုးပါး၏ဂုဏ္ေက်းဇူးကို တစ္ကယ္သိသြား၍ ယခင္ကထက္ ပို၍ ၾကည္ညိဳလာျခင္း၊ ပို၍ လွဴဒါန္းလာျခင္း၊ ဤအဂၤါသံုးခ်က္သည္ ေသာတာပန္မွာသာရွိသည္။
ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္က အိုးထိန္းသည္လင္မယားသည္ ေသာတာပန္တည္သြားၿပီးျဖစ္၍ သာသနာကို အရင္ပုထုဇဥ္ဘဝထက္ ပို၍ၾကည္ညိဳလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဘုရားေက်ာင္းေတာ္မွ သံဃာငါးရာေက်ာ္ကို သပိတ္လိုက သူတို႔ဆီ အလွဴခံၾကရန္ ဖိတ္မန္ၾကသည္။ သူတို႔သည္ သဒၶါတရားရွိလြန္း၍သာ ဖိတ္မန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဥစၥာဓနအေနျဖင့္ တစ္ေန႔လုပ္မွတစ္ေန႔စား အဆင့္ေလာက္သာရွိ၏။
ဒကာက ထိုသို႔ ဖိတ္မန္ထားလွ်င္ ရဟန္းမ်ားအေနျဖင့္ လိုသေလာက္ အလွဴခံေကာင္းသည္ျဖစ္ရာ ရဟန္းငါးရာေက်ာ္တို႔သည္ ဝိုင္း၍ အလွဴခံၾကေလေတာ့သည္။ တစ္ရာႏွင့္တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘဲ ငါးရာႏွင့္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ရာ အိုးထိန္းသည္လင္မယားမွာ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ အိုးမဖုတ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ သပိတ္ခ်ည္း ဖုတ္ေပးေနရေတာ့သည္။
ရက္ၾကာလာေသာအခါ အိုးထိန္းသည္လင္မယားမွာ ဝင္ေငြမရွိသျဖင့္ ငတ္ျပတ္ဆင္းရဲလာၾက၏။ သူတစ္ပါးထံက ေခ်းငွားစားၿပီး ရဟန္းမ်ား လိုအပ္ေသာ သပိတ္မ်ားကို ဝမ္းပန္တသာ ဖုတ္ေပးေနဆဲပင္။ ေသာတာပန္တို႔၏ သဒၶါတရားကား အံ့ဘြယ္ရွိစြ။ ပုထုဇဥ္မ်ား ဘယ္လိုမွလိုက္မမီႏိုင္ပါေပ။
ထိုအေၾကာင္းကို ဗုဒၶသိေတာ္မူေသာအခါ ရဟန္းမ်ားကို ေခၚယူတားျမစ္ၿပီး ထိုအိုးထိန္းသည္လင္မယားကဲ့သို႔ ဥစၥာဓနနည္းၿပီး သဒၶါတရား မ်ားျပားၾကသူမ်ားထံမွ မတရားသျဖင့္ အတိုင္းအရွည္မသိ အလွဴမခံရ။ အလွဴခံက ပါ႗ိေဒသနီ အာပတ္သင့္ေစ ဟုပညတ္ေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ေခတ္စကားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ အလွဴခံမဝင္ရဟူ၍ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ေပးလိုက္ျခင္းပင္။
ယခုလည္း ေဒၚလွျမင့္၏ သဒၶါတရားကား ေသာတာပန္တစ္ေယာက္၏ သဒၶါတရားမ်ိဳး ျဖစ္ေန၏။ ေသာတာပန္ဟုတ္ မဟုတ္ကား ဘုရားရွင္သာ သိႏိုင္ေသာအရာျဖစ္၏။ ဝိပႆနာတရား နာၾကားအားထုတ္ေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေသာတာပန္
ျဖစ္မည္ဆိုလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္သည္သာ။
ထိုေဒၚလွျမင့္ျပဳေနေသာ ဒါနစြမ္းအားေၾကာင့္ သမီးငယ္၏ စက္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းမွာ သူမ်ားထက္ ေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အသိဉာဏ္ႏုနယ္ရွာေသးေသာ သမီးငယ္မွာ “ညည္းအေမက အထိန္အကြပ္မရွိ၊ လွဴခ်င္တိုင္း လွဴေနတာ၊ ညည္းတို႔ အိမ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွေနရမွာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ကယ္ဆို ညည္းရဲ႕ တစ္ရက္ဝင္ေငြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး”
ထိုသို႔ သမီးႏွင့္အမိၾကား မလိုအပ္ေသာ ဂံုးတိုက္စကားမ်ားေၾကာင့္ မိခင္အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေန၍ ေျပာလည္းမေျပာရဲ။ ေျပာရမည့္အခြင့္အလမ္းကိုသာ ရွာေနသည္။ ယေန႔ကား ထိုေျပာရမည့္အခြင့္အလမ္းႀကီး ဆိုက္ေရာက္လာေလၿပီ။ ေဒၚလွျမင့္သည္ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳတစ္ခြက္ႏွင့္ အီၾကာေကြးတစ္ခုဝယ္လာၿပီး ေဘးနားခ်ကာ ခ်ဳပ္ထည္တစ္ခုကို ကူညႇပ္ေပးေန၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ တရားစခန္းဝင္ဖူးေသာ ေယာဂီတစ္ဦး ေစ်းဝယ္ရင္းျဖင့္
ထိုေဒၚလွျမင့္ျပဳေနေသာ ဒါနစြမ္းအားေၾကာင့္ သမီးငယ္၏ စက္ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းမွာ သူမ်ားထက္ ေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အသိဉာဏ္ႏုနယ္ရွာေသးေသာ သမီးငယ္မွာ “ညည္းအေမက အထိန္အကြပ္မရွိ၊ လွဴခ်င္တိုင္း လွဴေနတာ၊ ညည္းတို႔ အိမ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွေနရမွာမဟုတ္ဘူး။ တစ္ကယ္ဆို ညည္းရဲ႕ တစ္ရက္ဝင္ေငြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး”
ထိုသို႔ သမီးႏွင့္အမိၾကား မလိုအပ္ေသာ ဂံုးတိုက္စကားမ်ားေၾကာင့္ မိခင္အေပၚ မေက်မနပ္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေန၍ ေျပာလည္းမေျပာရဲ။ ေျပာရမည့္အခြင့္အလမ္းကိုသာ ရွာေနသည္။ ယေန႔ကား ထိုေျပာရမည့္အခြင့္အလမ္းႀကီး ဆိုက္ေရာက္လာေလၿပီ။ ေဒၚလွျမင့္သည္ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳတစ္ခြက္ႏွင့္ အီၾကာေကြးတစ္ခုဝယ္လာၿပီး ေဘးနားခ်ကာ ခ်ဳပ္ထည္တစ္ခုကို ကူညႇပ္ေပးေန၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ တရားစခန္းဝင္ဖူးေသာ ေယာဂီတစ္ဦး ေစ်းဝယ္ရင္းျဖင့္
ေဒၚလွျမင့္ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္လာကာ “ ေဒၚလွျမင့္ ေနာက္အပတ္ တရားစခန္း ကၽြန္မ
ဆက္ဝင္မွာေနာ္။ စာရင္းသြင္းေပးထားပါ” ဟုေျပာလိုက္၏။ ေဒၚလွျမင့္ကလည္း “ေအး
သြင္းထားမွာေပါ့။ ဘယ္လိုလဲ၊ တရားအားထုတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ေတြေအးၿပီး အားလံုး
အဆင္ေျပသြားတယ္ မဟုတ္လား” ဟု ျပန္ေမးလိုက္၏။
“မွန္လိုက္တာ ေဒၚလွျမင့္ရယ္။ တရားထိုင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ေတြၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ဒါနျပဳတာ၊ သီလေဆာက္တည္တာကိုလည္း စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ အခုဆို ကၽြန္မတို႔ စီးပြားေရးေတြလည္း အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပလာတယ္” ဟု ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပာျပေန၍ ေဒၚလွျမင့္ကလည္း ေထာက္ခံ
“မွန္လိုက္တာ ေဒၚလွျမင့္ရယ္။ တရားထိုင္လိုက္ေတာ့ စိတ္ေတြၿငိမ္းခ်မ္းသြားတယ္။ ဒါနျပဳတာ၊ သီလေဆာက္တည္တာကိုလည္း စိတ္ပါလက္ပါလုပ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ အခုဆို ကၽြန္မတို႔ စီးပြားေရးေတြလည္း အမ်ားႀကီး အဆင္ေျပလာတယ္” ဟု ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပာျပေန၍ ေဒၚလွျမင့္ကလည္း ေထာက္ခံ
လိုက္သည္။
“အဲဒါ တရားေတာ္ရဲ႕တန္ခိုးေတြေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားက ‘ဓေမၼာဟေဝရကၡတိဓမၼစာရီ’ = တရားက်င့္သူကို တရားက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူတာေပါ့။ အခု ကၽြန္မတို႔မိသားစုလည္း ၾကည့္ပါလား တစ္ျခားဘာစီးပြားေရးမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီသမီးေလး စက္ခ်ဳပ္တာပဲရွိတယ္”
“ကၽြန္မက တရားလည္းထိုင္၊ တရားစခန္းလည္းလုပ္အားေပး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္းလွဴဆိုေတာ့ အခု ကၽြန္မတို႔ကို တရားေတာ္က ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တာေပါ့” ေယာဂီေဟာင္းက ၿပံဳးၿပီးေခါင္းညိတ္ကာ ထြက္သြား၏။
မၿပံဳးႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုမဲ့ကာ ေဒၚလွျမင့္အား ၾကည့္ေနသူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ ထိုသူကား စက္ခ်ဳပ္ေနေသာ သမီးငယ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ သာသနာက သူတို႔အား ေစာင့္ေရွာက္သည္ဆိုျခင္းကို သူမ လက္မခံႏိုင္။ သူ႔အေမက သာသနာကို တအားလွဴေန၍သာ သူတို႔မွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္မေနရျခင္းဟု ယံုၾကည္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေမ့ကိုလက္ေတြ႕ပညာေပးခ်င္သျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳေသာက္ရန္ ေနာက္ဘက္လွည့္လာေသာ
“အဲဒါ တရားေတာ္ရဲ႕တန္ခိုးေတြေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘုရားက ‘ဓေမၼာဟေဝရကၡတိဓမၼစာရီ’ = တရားက်င့္သူကို တရားက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တယ္လို႔ ေဟာေတာ္မူတာေပါ့။ အခု ကၽြန္မတို႔မိသားစုလည္း ၾကည့္ပါလား တစ္ျခားဘာစီးပြားေရးမွ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီသမီးေလး စက္ခ်ဳပ္တာပဲရွိတယ္”
“ကၽြန္မက တရားလည္းထိုင္၊ တရားစခန္းလည္းလုပ္အားေပး၊ တတ္ႏိုင္သေလာက္လည္းလွဴဆိုေတာ့ အခု ကၽြန္မတို႔ကို တရားေတာ္က ျပန္ေစာင့္ေရွာက္တာေပါ့” ေယာဂီေဟာင္းက ၿပံဳးၿပီးေခါင္းညိတ္ကာ ထြက္သြား၏။
မၿပံဳးႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုမဲ့ကာ ေဒၚလွျမင့္အား ၾကည့္ေနသူတစ္ေယာက္ရွိ၏။ ထိုသူကား စက္ခ်ဳပ္ေနေသာ သမီးငယ္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ သာသနာက သူတို႔အား ေစာင့္ေရွာက္သည္ဆိုျခင္းကို သူမ လက္မခံႏိုင္။ သူ႔အေမက သာသနာကို တအားလွဴေန၍သာ သူတို႔မွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္မေနရျခင္းဟု ယံုၾကည္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း အေမ့ကိုလက္ေတြ႕ပညာေပးခ်င္သျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳေသာက္ရန္ ေနာက္ဘက္လွည့္လာေသာ
ေဒၚလွျမင့္နားမွ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္
အီၾကာေကြးကို သူမဘက္သို႔ယူလိုက္ၿပီး “ကဲ... အေမ၊ တရားကိုက်င့္ရင္
တရားကျပန္ေစာင့္တယ္လို႔ အေမက ေျပာတယ္။ အခု အေမေသာက္မယ့္ လက္ဖက္ရည္ခ်ိဳနဲ႔
အီၾကာေကြးကို သမီးယူလိုက္ၿပီ။ အေမေစာင့္ခဲ့တဲ့ တရားက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္နဲ႔
မုန္႔တစ္ခုေပးေအာင္ လုပ္ျပစမ္းပါ။ သမီးလက္ေတြ႕ၾကည့္ခ်င္ပါတယ္”
ဟုေျပာလိုက္၏။
မည္မွ်ခက္လိုက္ေသာ ျပႆနာပါနည္း။ ဤေနရာ၌ အသိဉာဏ္မရွိေသာ တရားလည္းမရွိသည့္ မိခင္သာဆိုလွ်င္ သမီးငယ္ကို ႐ိုက္ႏွက္ဆဲဆိုေပလိမ့္မည္။ ႐ိုက္ႏွက္ဆဲဆိုလွ်င္ သမီးငယ္နာက်င္၍ အရွက္ရ႐ံုသာရွိမည္။ သာသနာကို ၾကည္ညိဳလာမည္မဟုတ္။ ထိုအခါက်မွ ေဒၚလွျမင့္မွာ သမီးငယ္က သူ႔ေခၽြနည္းစာထဲမွ လွဴဒါန္းေနသည္ကို မႀကိဳက္မွန္း ရိပ္မိလိုက္ေတာ့သည္။ သာသနာကို အထင္ေသးၿပီး အယံုအၾကည္နည္းသြားလွ်င္ သမီးငယ္၏ သံသရာေရွ႕ေရးကား ေတြးပူစရာပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့မွာသစၥာမွတစ္ပါး အားထားစရာမရွိေတာ့ပါလား ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ
“တပည့္ေတာ္မသည္ ေယာဂီမ်ား တရားရေစခ်င္ေသာ ေစတနာသက္သက္ျဖင့္ ပင္မဗုဒၶဝါဒီ တရားစခန္းႀကီးကို ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကိုယ္အားေငြအားျဖင့္ စိုက္ထုတ္၍ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။ အမ်ားလွဴဒါန္းေသာ ေငြေၾကးကို မိမိအတြက္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် မသံုးစြဲခဲ့သည့္အျပင္ တပည့္ေတာ္မ၏အိမ္ကသာ မရွိသည့္ၾကားက စိုက္ထုတ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္”။
“ဤစကားသည္ မွန္ကန္ပါ၏။ ဤမွန္ကန္ေသာသစၥာ၏အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးႏွင့္ သာသနာေတာ္ျမတ္၏ တန္ခိုးေတာ္ကို သမီးေလး မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေအာင္ျပပါေစသတည္း”
ဟု လက္အုပ္ခ်ီကာ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲဆို၍ သစၥာျပဳလိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ေနလိုက္၏။ သာသနာကို ယံုၾကည္ေသာ ေဒၚလွျမင့္မွာ တည္ၿငိမ္စြာ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနေသာ္လည္း ယံုၾကည္မွုနည္းေသးေသာ သမီးငယ္ကား အလုပ္လုပ္တာ မေျဖာင့္ေတာ့။ မ်က္စိက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက ဘာမွမထူးျခားေသာအခါ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ျပန္သည္။ မ်က္လွည့္ထဲသကဲ့သို႔ ေကာင္းကင္ကမ်ား လက္ဖက္ရည္ႏွင့္မုန္႔ေတြ က်လာေလမလား ဟုထင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သူ႔အေမသည္ သူ႔ေရွ႕မွာ သစၥာျပဳထားသည္မဟုတ္လား။
ဆယ္မိနစ္ပင္ မၾကာပါ။ လမ္းထိပ္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ မုန္႔ႏွင့္ပါဆယ္ထုတ္ေလးကိုင္ကာ ေဒၚလွျမင့္တို႔ဆုိင္သို႔ ဝင္လာသည္။ “ေဒၚလွျမင့္၊ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးက ႏို႔ဆီေကာင္းေကာင္းေလးရလာလို႔ လက္ဖက္ရည္နဲ႔မုန္႔ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ႐ို႐ိုေသေသ ေပးထားခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြား၏။
သမီးငယ္ကား လက္ဖက္ရည္ႏွင့္မုန္႔ကိုတစ္လွည့္၊ မိခင္ကိုတစ္လွည့္၊ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ၾကည့္ကာ ေငးေန၏။ မၾကာပါေခ်။ ေစ်းဝယ္လာၾကေသာ ေယာဂီေဟာင္းႏွစ္ေယာက္တို႔
မည္မွ်ခက္လိုက္ေသာ ျပႆနာပါနည္း။ ဤေနရာ၌ အသိဉာဏ္မရွိေသာ တရားလည္းမရွိသည့္ မိခင္သာဆိုလွ်င္ သမီးငယ္ကို ႐ိုက္ႏွက္ဆဲဆိုေပလိမ့္မည္။ ႐ိုက္ႏွက္ဆဲဆိုလွ်င္ သမီးငယ္နာက်င္၍ အရွက္ရ႐ံုသာရွိမည္။ သာသနာကို ၾကည္ညိဳလာမည္မဟုတ္။ ထိုအခါက်မွ ေဒၚလွျမင့္မွာ သမီးငယ္က သူ႔ေခၽြနည္းစာထဲမွ လွဴဒါန္းေနသည္ကို မႀကိဳက္မွန္း ရိပ္မိလိုက္ေတာ့သည္။ သာသနာကို အထင္ေသးၿပီး အယံုအၾကည္နည္းသြားလွ်င္ သမီးငယ္၏ သံသရာေရွ႕ေရးကား ေတြးပူစရာပင္ျဖစ္ပါ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါ့မွာသစၥာမွတစ္ပါး အားထားစရာမရွိေတာ့ပါလား ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ
“တပည့္ေတာ္မသည္ ေယာဂီမ်ား တရားရေစခ်င္ေသာ ေစတနာသက္သက္ျဖင့္ ပင္မဗုဒၶဝါဒီ တရားစခန္းႀကီးကို ငါးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ကိုယ္အားေငြအားျဖင့္ စိုက္ထုတ္၍ ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့သည္။ အမ်ားလွဴဒါန္းေသာ ေငြေၾကးကို မိမိအတြက္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် မသံုးစြဲခဲ့သည့္အျပင္ တပည့္ေတာ္မ၏အိမ္ကသာ မရွိသည့္ၾကားက စိုက္ထုတ္လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္”။
“ဤစကားသည္ မွန္ကန္ပါ၏။ ဤမွန္ကန္ေသာသစၥာ၏အာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးႏွင့္ သာသနာေတာ္ျမတ္၏ တန္ခိုးေတာ္ကို သမီးေလး မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေအာင္ျပပါေစသတည္း”
ဟု လက္အုပ္ခ်ီကာ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲဆို၍ သစၥာျပဳလိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ကိုယ့္အလုပ္ကို ျပန္လုပ္ေနလိုက္၏။ သာသနာကို ယံုၾကည္ေသာ ေဒၚလွျမင့္မွာ တည္ၿငိမ္စြာ အလုပ္ကို ဆက္လုပ္ေနေသာ္လည္း ယံုၾကည္မွုနည္းေသးေသာ သမီးငယ္ကား အလုပ္လုပ္တာ မေျဖာင့္ေတာ့။ မ်က္စိက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္၊ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက ဘာမွမထူးျခားေသာအခါ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ျပန္သည္။ မ်က္လွည့္ထဲသကဲ့သို႔ ေကာင္းကင္ကမ်ား လက္ဖက္ရည္ႏွင့္မုန္႔ေတြ က်လာေလမလား ဟုထင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ သူ႔အေမသည္ သူ႔ေရွ႕မွာ သစၥာျပဳထားသည္မဟုတ္လား။
ဆယ္မိနစ္ပင္ မၾကာပါ။ လမ္းထိပ္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ စားပြဲထိုးတစ္ေယာက္ မုန္႔ႏွင့္ပါဆယ္ထုတ္ေလးကိုင္ကာ ေဒၚလွျမင့္တို႔ဆုိင္သို႔ ဝင္လာသည္။ “ေဒၚလွျမင့္၊ ဆိုင္ရွင္အစ္ကိုႀကီးက ႏို႔ဆီေကာင္းေကာင္းေလးရလာလို႔ လက္ဖက္ရည္နဲ႔မုန္႔ ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဟုဆိုကာ ႐ို႐ိုေသေသ ေပးထားခဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္သြား၏။
သမီးငယ္ကား လက္ဖက္ရည္ႏွင့္မုန္႔ကိုတစ္လွည့္၊ မိခင္ကိုတစ္လွည့္၊ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ၾကည့္ကာ ေငးေန၏။ မၾကာပါေခ်။ ေစ်းဝယ္လာၾကေသာ ေယာဂီေဟာင္းႏွစ္ေယာက္တို႔
ကလည္း မုန္႔ႏွင့္လက္ဖက္ရည္မ်ား လာပို႔ၾကျပန္၏။
လက္ဖက္ရည္သံုးခြက္ႏွင့္မုန္႔သံုးမ်ိဳး ေဒၚလွျမင့္၏ေရွ႕သို႔ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ကား သမီးငယ္သည္ စက္ခံုေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းကာ မိခင္ေရွ႕တြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ရွာ၏။ ျပစ္မွားအထင္ေသးမိေသာ ေနာင္တမ်က္ရည္တို႔က သမီးငယ္၏မ်က္ႏွာတြင္ အိုင္ထြန္းလို႔ေနသည္။
“အေမ...အေမ့အေပၚမွာေရာ၊ သာသနာေပၚမွာပါ အထင္ေသးစိတ္ထားမိတာ သမီးမွာပါတယ္။ သမီးကိုခြင့္လႊတ္ပါ။ ေနာက္ေနာင္ သာသနာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေမ့စိတ္ႀကိဳက္လွဴပါ။ သမီး အၿမဲတန္း ဝမ္းသာအားရရွိေနမယ္ဆိုတာ ကတိေပးပါတယ္ အေမ” ဟု ဆိုကာဦးသံုးႀကိမ္းခ် ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္လိုက္၏။
“သမီးေလး သာသနာေတာ္အေပၚ ယံုၾကည္သြားတဲ့အတြက္ အေမကလည္း ဝမ္းသာအားရ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္” ဟူေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ အနံ႔သင္းသည့္ ေဒၚလွျမင့္စကားက သမီးငယ္အတြက္ေရာ၊ သာသနာေတာ္အတြက္ပါ အားတက္စရာေကာင္းလွပါ၏။
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏
‘သီလအစြမ္း အ့ံမခန္း’ မွမွ်ေဝပါတယ္။
စာဖတ္သူအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾကဆင္းရဲကင္း၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ။ ။
လက္ဖက္ရည္သံုးခြက္ႏွင့္မုန္႔သံုးမ်ိဳး ေဒၚလွျမင့္၏ေရွ႕သို႔ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ကား သမီးငယ္သည္ စက္ခံုေပၚမွ ကပ်ာကယာဆင္းကာ မိခင္ေရွ႕တြင္ ဒူးတုပ္ထိုင္ရွာ၏။ ျပစ္မွားအထင္ေသးမိေသာ ေနာင္တမ်က္ရည္တို႔က သမီးငယ္၏မ်က္ႏွာတြင္ အိုင္ထြန္းလို႔ေနသည္။
“အေမ...အေမ့အေပၚမွာေရာ၊ သာသနာေပၚမွာပါ အထင္ေသးစိတ္ထားမိတာ သမီးမွာပါတယ္။ သမီးကိုခြင့္လႊတ္ပါ။ ေနာက္ေနာင္ သာသနာေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေမ့စိတ္ႀကိဳက္လွဴပါ။ သမီး အၿမဲတန္း ဝမ္းသာအားရရွိေနမယ္ဆိုတာ ကတိေပးပါတယ္ အေမ” ဟု ဆိုကာဦးသံုးႀကိမ္းခ် ကန္ေတာ့ေတာင္းပန္လိုက္၏။
“သမီးေလး သာသနာေတာ္အေပၚ ယံုၾကည္သြားတဲ့အတြက္ အေမကလည္း ဝမ္းသာအားရ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္” ဟူေသာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ အနံ႔သင္းသည့္ ေဒၚလွျမင့္စကားက သမီးငယ္အတြက္ေရာ၊ သာသနာေတာ္အတြက္ပါ အားတက္စရာေကာင္းလွပါ၏။
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏
‘သီလအစြမ္း အ့ံမခန္း’ မွမွ်ေဝပါတယ္။
စာဖတ္သူအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾကဆင္းရဲကင္း၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ။ ။
No comments:
Post a Comment