"အဂၤလန္ကစိန္ေခၚပြဲ"
••••••••••••••••••••••
လူႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ အျဖစ္ဆိုး (ဥပေစၧဒက) ကံႏွင့္ႀကံဳၿပီး ေသရမည္ကံ ရွိေနတာလည္းတူ၏။ ထိုကံဆိုးရွိေနေၾကာင္းကို ႀကိဳတင္သိရတာလည္း တူ၏။
••••••••••••••••••••••
လူႏွစ္ေယာက္တို႔သည္ အျဖစ္ဆိုး (ဥပေစၧဒက) ကံႏွင့္ႀကံဳၿပီး ေသရမည္ကံ ရွိေနတာလည္းတူ၏။ ထိုကံဆိုးရွိေနေၾကာင္းကို ႀကိဳတင္သိရတာလည္း တူ၏။
ထိုသို႔
တူၾကပါေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ေသာသူကား ထိုကံဆိုးအတိုင္း ျဖစ္သြားရ၏။ တစ္ေယာက္ေသာသူကား အျဖစ္ဆိုးမွ လြတ္သြား၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ပါနည္း။
အဂၤလန္ျပည္၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တစ္ေနရာရွိ လကၡဏာေဗဒပါရဂူ ဆရာႀကီး ကိုင္႐ို၏ ႐ံုးခန္းတြင္း အသက္ (၃၇)ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ ေဂါ့ ဖရီဂစ္ဆင္ အမည္ရွိ အဂၤလိပ္လူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္သည္ သူ၏လက္ဖဝါးမ်ားကို ဆရာႀကီးကိုင္႐ိုေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ျဖန္႔ ခ်ထားလ်က္ရွိသည္။
ဆရာကိုင္႐ိုက ဂစ္ဆင္၏ လက္ဝါးမွ အေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္
“မစၥတာေဂါ့ဖရီဆင္၊ (၁) ႏွစ္အတြင္း ခင္ဗ်ားဟာ ဒီအဂၤလန္နဲ႔ အေတာ္ေဝးကြာတဲ့အရပ္မွာ အိမ္ေထာင္က်လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ တစ္ႏွစ္ပဲ ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္းရၿပီး တစ္ႏွစ္စြန္းတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားဇနီးဟာ ေသဆံုးမယ္။ ဇနီးေသဆံုးတာနဲ႔ မၾကာခင္မွာ ခင္ဗ်ားလည္း ဆံုးမွာပဲ”
“ဆရာရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ကိုသိရရင္ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြေတြက ဝိုင္းဟားၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မိန္းကေလးေတြ စိတ္မဝင္စားတာကို သူတို႔ေသခ်ာသိထားၾကတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တကယ့္ကို စိတ္မဝင္စားတာ၊ ကမၻာေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာေဟာတာ မွားလိမ့္မယ္ထင္တယ္”။
“တစ္ခါမွေတာ့ မမွားဖူးေသးဘူး။ ဒီေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ဦးေပါ့ေလ”
“တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီမနက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို စစ္႐ံုးက စာတစ္ေစာင္လာတယ္။ အိႏၵိယမွာ အလုပ္တစ္ခုလက္ခံဖို႔ အေၾကာင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္ၾကားဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ အခု ဆရာရဲ႕ေဟာၾကားခ်က္က အဂၤလန္နဲ႔ ေဝးတဲ့တစ္ေနရာမွာ အိမ္ေထာင္က်မယ္ဆိုေတာ့ ဒီေဟာၾကားခ်က္ မွန္မမွန္သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီအလုပ္ကို လက္ခံလိုက္မယ္”
ဂစ္ဆင္တစ္ေယာက္ ကိုင္႐ို၏ ေဟာၾကားခ်က္၊ ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကိုလက္ခံကာ အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ဘာသာေရးအရ ႐ိုင္းစိုင္းမွု ျဖစ္ေသာ သူတစ္ပါး အသက္ သတ္ျဖတ္မွုသည္ ဂစ္ဆင္တို႔ အေနာက္တိုင္းသားေတြ အတြက္ကား ယဥ္ေက်းမွုျဖစ္ေနျပန္သည္။
ထိုလုပ္ရပ္ကား တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ေတာပစ္ထြက္ျခင္းပါတည္း။ ဝမ္းေရးအတြက္ မျဖစ္မေနလုပ္ျခင္းလည္း မဟုတ္ဘဲ ယုန္၊ သမင္၊ ဒရယ္စေသာ တိရစၧာန္တို႔၏ အသက္ကို အေပ်ာ္သတ္စား ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးခံစားရမည္။ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းက်ိဳးခံစားရမည္ဟူေသာ ကမၼသကတာ သမၼာဒိဌိ အျမင္မွန္မရွိျခင္း၏ ရလာဘ္ပင္တည္း။ တစ္ေန႔ ေတာလိုက္ရင္းျဖင့္ သူ၏ေမြးဖြားရာ ဇာတိျဖစ္ေသာ ဆြန္မာဆတ္နယ္သူ အဂၤလိပ္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ႀကိဳက္ကာ ခ်က္ခ်င္းလက္ထပ္လိုက္ေတာ့သည္။
လက္ထပ္ၿပီးစ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာအခ်ိန္မွာပင္ ဇနီးသည္ေလးမွာ ဂစ္ဆင္၏ မွတ္စုတြင္ ေရးထားေသာ ကိုင္႐ို၏ ေဟာစာတမ္းကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ -
“ဆရာကိုင္႐ိုေဟာတာဆုိရင္ မမွားႏိုင္ဘူး။ (၁) ႏွစ္စြန္းတာနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မမီးဖြားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ဂစ္ဆင္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ ဇနီးသည္၏ေမြးရက္ နာရီတို႔ကို အတိအက်ေရးကာ ကိုင္႐ိုထံပို႔ၿပီး ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း ေမးျမန္းပါေတာ့သည္။ ကိုင္႐ိုထံမွ စာျပန္လာသည္ကား -
သို႔/ မစၥတာေဂါ့ဖရီဆင္
ခင္ဗ်ာဇနီးမွာ မီးဖြားခ်ိန္တြင္ ေသဖို႔အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါ။ ေသမည့္ေဘးအႏၲရာယ္မွာ တိရစၧာန္မ်ားေၾကာင့္ အမ်ားဆံုးျဖစ္ႏိုင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေႁမြေၾကာင့္ ေသရဖို႔မ်ားသည္။ ဤအႏၲရာယ္မ်ားမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ အပတ္စဥ္ သတ္ျဖတ္ေနၾကေသာ ေတာလိုက္သည့္ အျပစ္မ်ားေၾကာင့္ဟု ယူဆရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုက္တြန္းလိုသည္မွာ (၁)ႏွစ္အတြင္း ေတာလိုက္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ေသရမည့္ကံၾကမၼာသည္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ကို ေရွာင္ကြင္းေပးပါလိမ့္မည္။
အထူးအားျဖင့္မွာခ်င္သည္မွာ ဇနီးသည္ အရင္ေသၿပီးမွသာ ခင္ဗ်ား ေသရမည္ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
(ဆရာကိုင္႐ို - အဂၤလန္)
ဆရာကိုင္႐ို၏ သတိေပးသည့္ေဟာစာတမ္း ေရာက္လာေသာ္လည္း ဂစ္ဆင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကား ဖတ္႐ံုသာဖတ္ၿပီး အေလးမထားၾက။ ေတာလည္ၿပီ သတ္ျဖတ္ၿမဲ သတ္ျဖတ္ေနၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ (၁) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးစ အခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကိုင္႐ို၏ ေဟာစာတမ္းကို ေမ့ေနၾကၿပီျဖစ္သည့္အတြက္လည္း
အဂၤလန္ျပည္၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တစ္ေနရာရွိ လကၡဏာေဗဒပါရဂူ ဆရာႀကီး ကိုင္႐ို၏ ႐ံုးခန္းတြင္း အသက္ (၃၇)ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ ေဂါ့ ဖရီဂစ္ဆင္ အမည္ရွိ အဂၤလိပ္လူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္သည္ သူ၏လက္ဖဝါးမ်ားကို ဆရာႀကီးကိုင္႐ိုေရွ႕ရွိ စားပြဲေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ျဖန္႔ ခ်ထားလ်က္ရွိသည္။
ဆရာကိုင္႐ိုက ဂစ္ဆင္၏ လက္ဝါးမွ အေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီးလွ်င္
“မစၥတာေဂါ့ဖရီဆင္၊ (၁) ႏွစ္အတြင္း ခင္ဗ်ားဟာ ဒီအဂၤလန္နဲ႔ အေတာ္ေဝးကြာတဲ့အရပ္မွာ အိမ္ေထာင္က်လိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံဟာ တစ္ႏွစ္ပဲ ခ်စ္ခင္ေပါင္းသင္းရၿပီး တစ္ႏွစ္စြန္းတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားဇနီးဟာ ေသဆံုးမယ္။ ဇနီးေသဆံုးတာနဲ႔ မၾကာခင္မွာ ခင္ဗ်ားလည္း ဆံုးမွာပဲ”
“ဆရာရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ကိုသိရရင္ ကၽြန္ေတာ္မိတ္ေဆြေတြက ဝိုင္းဟားၾကမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္မိန္းကေလးေတြ စိတ္မဝင္စားတာကို သူတို႔ေသခ်ာသိထားၾကတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တကယ့္ကို စိတ္မဝင္စားတာ၊ ကမၻာေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆရာေဟာတာ မွားလိမ့္မယ္ထင္တယ္”။
“တစ္ခါမွေတာ့ မမွားဖူးေသးဘူး။ ဒီေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ဦးေပါ့ေလ”
“တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီမနက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို စစ္႐ံုးက စာတစ္ေစာင္လာတယ္။ အိႏၵိယမွာ အလုပ္တစ္ခုလက္ခံဖို႔ အေၾကာင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ျပန္ၾကားဖို႔ စိတ္ကူးထားတယ္။ အခု ဆရာရဲ႕ေဟာၾကားခ်က္က အဂၤလန္နဲ႔ ေဝးတဲ့တစ္ေနရာမွာ အိမ္ေထာင္က်မယ္ဆိုေတာ့ ဒီေဟာၾကားခ်က္ မွန္မမွန္သိရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီအလုပ္ကို လက္ခံလိုက္မယ္”
ဂစ္ဆင္တစ္ေယာက္ ကိုင္႐ို၏ ေဟာၾကားခ်က္၊ ဟုတ္မဟုတ္ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကိုလက္ခံကာ အိႏိၵယႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ဘာသာေရးအရ ႐ိုင္းစိုင္းမွု ျဖစ္ေသာ သူတစ္ပါး အသက္ သတ္ျဖတ္မွုသည္ ဂစ္ဆင္တို႔ အေနာက္တိုင္းသားေတြ အတြက္ကား ယဥ္ေက်းမွုျဖစ္ေနျပန္သည္။
ထိုလုပ္ရပ္ကား တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မ်ားတြင္ ေတာပစ္ထြက္ျခင္းပါတည္း။ ဝမ္းေရးအတြက္ မျဖစ္မေနလုပ္ျခင္းလည္း မဟုတ္ဘဲ ယုန္၊ သမင္၊ ဒရယ္စေသာ တိရစၧာန္တို႔၏ အသက္ကို အေပ်ာ္သတ္စား ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါ၏။
ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးခံစားရမည္။ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းက်ိဳးခံစားရမည္ဟူေသာ ကမၼသကတာ သမၼာဒိဌိ အျမင္မွန္မရွိျခင္း၏ ရလာဘ္ပင္တည္း။ တစ္ေန႔ ေတာလိုက္ရင္းျဖင့္ သူ၏ေမြးဖြားရာ ဇာတိျဖစ္ေသာ ဆြန္မာဆတ္နယ္သူ အဂၤလိပ္မေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခ်စ္ႀကိဳက္ကာ ခ်က္ခ်င္းလက္ထပ္လိုက္ေတာ့သည္။
လက္ထပ္ၿပီးစ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာအခ်ိန္မွာပင္ ဇနီးသည္ေလးမွာ ဂစ္ဆင္၏ မွတ္စုတြင္ ေရးထားေသာ ကိုင္႐ို၏ ေဟာစာတမ္းကို ေတြ႕လိုက္သည္ႏွင့္ -
“ဆရာကိုင္႐ိုေဟာတာဆုိရင္ မမွားႏိုင္ဘူး။ (၁) ႏွစ္စြန္းတာနဲ႔ ေသမယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မမီးဖြားတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” ဟု ေျပာလာသျဖင့္ ဂစ္ဆင္မွာ မေနသာေတာ့ဘဲ ဇနီးသည္၏ေမြးရက္ နာရီတို႔ကို အတိအက်ေရးကာ ကိုင္႐ိုထံပို႔ၿပီး ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း ေမးျမန္းပါေတာ့သည္။ ကိုင္႐ိုထံမွ စာျပန္လာသည္ကား -
သို႔/ မစၥတာေဂါ့ဖရီဆင္
ခင္ဗ်ာဇနီးမွာ မီးဖြားခ်ိန္တြင္ ေသဖို႔အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ မရွိပါ။ ေသမည့္ေဘးအႏၲရာယ္မွာ တိရစၧာန္မ်ားေၾကာင့္ အမ်ားဆံုးျဖစ္ႏိုင္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေႁမြေၾကာင့္ ေသရဖို႔မ်ားသည္။ ဤအႏၲရာယ္မ်ားမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ အပတ္စဥ္ သတ္ျဖတ္ေနၾကေသာ ေတာလိုက္သည့္ အျပစ္မ်ားေၾကာင့္ဟု ယူဆရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုက္တြန္းလိုသည္မွာ (၁)ႏွစ္အတြင္း ေတာလိုက္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကေစခ်င္ပါသည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ေသရမည့္ကံၾကမၼာသည္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ကို ေရွာင္ကြင္းေပးပါလိမ့္မည္။
အထူးအားျဖင့္မွာခ်င္သည္မွာ ဇနီးသည္ အရင္ေသၿပီးမွသာ ခင္ဗ်ား ေသရမည္ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။
(ဆရာကိုင္႐ို - အဂၤလန္)
ဆရာကိုင္႐ို၏ သတိေပးသည့္ေဟာစာတမ္း ေရာက္လာေသာ္လည္း ဂစ္ဆင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကား ဖတ္႐ံုသာဖတ္ၿပီး အေလးမထားၾက။ ေတာလည္ၿပီ သတ္ျဖတ္ၿမဲ သတ္ျဖတ္ေနၾကသည္။ သည္လိုႏွင့္ (၁) ႏွစ္ျပည့္ၿပီးစ အခ်ိန္သို႔ပင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ကိုင္႐ို၏ ေဟာစာတမ္းကို ေမ့ေနၾကၿပီျဖစ္သည့္အတြက္လည္း
ေၾကာက္လန္႔စိတ္က လံုးလံုးမရွိ။
မ်က္ကန္းတေစၧမေၾကာက္ဟူေသာ စကားကဲ့သို႔ပါေပ။ တစ္ေန႔တြင္ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း၊ မဟာရာဂ်ာမင္းတစ္ပါး၏နယ္ထဲသို႔ ေတာလိုက္ရန္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေသနတ္ကိုယ္စီဆြဲကာ ေစာေစာထြက္လာၾက
မ်က္ကန္းတေစၧမေၾကာက္ဟူေသာ စကားကဲ့သို႔ပါေပ။ တစ္ေန႔တြင္ အိႏၵိယေတာင္ပိုင္း၊ မဟာရာဂ်ာမင္းတစ္ပါး၏နယ္ထဲသို႔ ေတာလိုက္ရန္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ေသနတ္ကိုယ္စီဆြဲကာ ေစာေစာထြက္လာၾက
သည္။ ထိုနယ္ထဲသို႔အေရာက္ ေတာစပ္တစ္ေနရာရွိ
ေက်ာက္တံုးႀကီးတစ္တံုးေပၚတြင္ အလ်ားဆယ္ေပခန္႔၊ လံုးပတ္ေျခသလံုးပမာဏရွိ
မည္းေျပာင္ေနေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္၊ တစ္ေကာင္ႏွင့္တစ္ေကာင္
လိမ္ပတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ဂစ္ဆင္သည္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ျဖင့္ ထိုးခ်ိန္ကာ ပစ္ခ်လိုက္ရာ တစ္ေကာင္ထိမွန္ေသဆံုးသြားၿပီး တစ္ေကာင္ကား ျမက္ေတာထဲသို႔ ထြက္ေျပလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့သည္။ ေႁမြေဟာက္ေသႀကီးကို အဝတ္စျဖင့္ထုပ္ကာ မဟာရာဂ်ာ၏အိမ္ေတာ္သို႔ အရင္သြားၾကသည္။ မဟာရာဂ်ာကို အိမ္ေတာ္တြင္ အခန္႔သားပင္ ေတြ႕ၾကရသည္။
“မဟာရာဂ်ာကို ထူးဆန္းတာျပရဦးမယ္။ ကၽြန္မတို႔လမ္းမွာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႕လို႔ ပစ္ၾကတာ၊ တစ္ေကာင္ရတယ္။ အေရာင္က နက္ေမွာင္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ”
“ျပစမ္းပါဦးဗ်ာ ၾကည့္ရေအာင္”
မဟာရာဂ်ာက အဝတ္စအတြင္းမွေႁမြကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ -
“မစၥတာေဂါ့ဖရီဂစ္ဆင္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ျပစ္မွုတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိၿပီ။ ခင္ဗ်ာကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မယ့္သူက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ေႁမြထီးပဲ”
“ဒီေႁမြမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေတာႀကီးေႁမြေဟာက္လို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔ကိုစၿပီး အႏၲရာယ္ျပဳခဲ့ရင္ မရမကျပန္ၿပီး ကလဲ့စားေခ်ႏိုင္တဲ့အတြက္ နတ္ေႁမြလို႔လဲ ေခၚတယ္”
“မိတ္ေဆြေကာင္းပီပီ အေကာင္းဆံုးအႀကံေပးရရင္ ဒီေန႔ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အဂၤလန္သို႔ အေရာက္ျပန္သင့္တယ္။ ဒီေႁမြဟာ ခင္ဗ်ားမိန္းမကို ေရာက္ရာအရပ္မွာ မေသေသေအာင္ လိုက္ေပါက္သတ္လိမ့္မယ္”
ဂစ္ဆင္က ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ -
“မဟာရာဂ်ာရယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အိႏၵိယကျဖစ္ရပ္ေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာသာမ်ားပါတယ္။ တကယ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”
ဂစ္ဆင္က ရယ္ေမာေျပာေနေသာ္လည္း ဇနီးကား ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ကာ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလ်က္ -
“မဟာရာဂ်ာေျပာတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဆရာကိုင္႐ိုကလည္း ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ (၁)ႏွစ္စြန္းစမွာ ကၽြန္မဟာ ေႁမြေၾကာင့္ ေသႏိုင္တယ္လို႔ ေဟာထားတယ္မဟုတ္လား။ အခု (၁)ႏွစ္စြန္းေနၿပီေလ။ မျဖစ္ဘူး ကၽြန္မတို႔ ဒီေန႔ပဲ ဘံုေဘကို အေရာက္သြားၿပီး အဂၤလန္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ၾကေအာင္”
ဇနီးသည္ထုတ္ေျပာမွ ဂစ္ဆင္သည္ ကိုင္႐ို၏ေဟာစာတမ္းကို သတိရကာ ၾကက္သီးထသြားမိသည္။ ဇနီးသည္အရင္ေသၿပီးမွ ခင္ဗ်ားေသရမယ္ဟူေသာ စာတန္းက သူ႔ေခါင္းထဲက ဘယ္လိုမွေဖ်ာက္၍မရေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္းပင္ ထိုေဒသမွ မိုင္ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေဝးကြာေသာ ဘံုေဘၿမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင့္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ဂစ္ဆင္၏ ဇနီးသည္ကား ရထားရပ္တိုင္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ တိရစၧာန္တို႔၏အသက္ေပါင္းမ်ားစြားကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး မိမိ၏အသက္တစ္ေခ်ာင္းက်မွ ေသရမွာ ေၾကာက္လြန္းေနျခင္းကား အတၱဆန္ေသာ လူသားတို႔၏ သဘာဝတရားတစ္ခုကို လွစ္ျပသလိုပင္ ရွိေနပါ၏။
ေရာက္ခ်င္လြန္းလွေသာ ဘံုေဘၿမိဳ႕သို႔ကား ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွတစ္ေနျပန္သည္။ အဂၤလန္သို႔သြားမည့္ သေဘၤာအားလံုး လူျပည့္ေနသျဖင့္ ေနာက္ထပ္သံုးပတ္ ေစာင့္ရဦးမည္ျဖစ္ပါ၏။ ဂစ္ဆင္မွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္သြားသလို ဇနီးသည္မွာလည္း အားငယ္သြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေတြေတြစီးက်လာေလၿပီ။
“ဒီေတာႀကီးေႁမြေဟာက္ဟာ ကုန္းလမ္းခရီးကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝးခဏနဲ႔ အေရာက္လာၿပီး ကလဲ့စားေခ်တတ္တယ္။ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ျခားသြားရင္ေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ၾကဘူး” ဟူေသာ မဟာရာဂ်ာ၏ စကားအရ အဂၤလန္သို႔ ေရာက္မွသာ ေႁမြေဟာက္အႏၲရာယ္မွ တကယ္ကင္းေစႏိုင္မည္ဆိုသည္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သိေနၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ ဟိုတယ္တစ္ခုတြင္ တည္းခိုရန္ ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။
"ေႁမြေဟာက္ႀကီး၏ ကလဲ့စား"
•••••••••••••••••••••••••••••
ဂစ္ဆင္သည္ အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ ႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ျဖင့္ ထိုးခ်ိန္ကာ ပစ္ခ်လိုက္ရာ တစ္ေကာင္ထိမွန္ေသဆံုးသြားၿပီး တစ္ေကာင္ကား ျမက္ေတာထဲသို႔ ထြက္ေျပလြတ္ေျမာက္သြားခဲ့သည္။ ေႁမြေဟာက္ေသႀကီးကို အဝတ္စျဖင့္ထုပ္ကာ မဟာရာဂ်ာ၏အိမ္ေတာ္သို႔ အရင္သြားၾကသည္။ မဟာရာဂ်ာကို အိမ္ေတာ္တြင္ အခန္႔သားပင္ ေတြ႕ၾကရသည္။
“မဟာရာဂ်ာကို ထူးဆန္းတာျပရဦးမယ္။ ကၽြန္မတို႔လမ္းမွာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးႏွစ္ေကာင္ ေတြ႕လို႔ ပစ္ၾကတာ၊ တစ္ေကာင္ရတယ္။ အေရာင္က နက္ေမွာင္ၿပီး သိပ္လွတာပဲ”
“ျပစမ္းပါဦးဗ်ာ ၾကည့္ရေအာင္”
မဟာရာဂ်ာက အဝတ္စအတြင္းမွေႁမြကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ -
“မစၥတာေဂါ့ဖရီဂစ္ဆင္၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ျပစ္မွုတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့မိၿပီ။ ခင္ဗ်ာကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မယ့္သူက ထြက္ေျပးသြားတဲ့ ေႁမြထီးပဲ”
“ဒီေႁမြမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ေတာႀကီးေႁမြေဟာက္လို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔ကိုစၿပီး အႏၲရာယ္ျပဳခဲ့ရင္ မရမကျပန္ၿပီး ကလဲ့စားေခ်ႏိုင္တဲ့အတြက္ နတ္ေႁမြလို႔လဲ ေခၚတယ္”
“မိတ္ေဆြေကာင္းပီပီ အေကာင္းဆံုးအႀကံေပးရရင္ ဒီေန႔ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အဂၤလန္သို႔ အေရာက္ျပန္သင့္တယ္။ ဒီေႁမြဟာ ခင္ဗ်ားမိန္းမကို ေရာက္ရာအရပ္မွာ မေသေသေအာင္ လိုက္ေပါက္သတ္လိမ့္မယ္”
ဂစ္ဆင္က ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ -
“မဟာရာဂ်ာရယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အိႏၵိယကျဖစ္ရပ္ေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္တာသာမ်ားပါတယ္။ တကယ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး”
ဂစ္ဆင္က ရယ္ေမာေျပာေနေသာ္လည္း ဇနီးကား ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ကာ တစ္ကိုယ္လံုး တုန္ရီလ်က္ -
“မဟာရာဂ်ာေျပာတာျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဆရာကိုင္႐ိုကလည္း ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ (၁)ႏွစ္စြန္းစမွာ ကၽြန္မဟာ ေႁမြေၾကာင့္ ေသႏိုင္တယ္လို႔ ေဟာထားတယ္မဟုတ္လား။ အခု (၁)ႏွစ္စြန္းေနၿပီေလ။ မျဖစ္ဘူး ကၽြန္မတို႔ ဒီေန႔ပဲ ဘံုေဘကို အေရာက္သြားၿပီး အဂၤလန္ကို ျမန္ျမန္ျပန္ၾကေအာင္”
ဇနီးသည္ထုတ္ေျပာမွ ဂစ္ဆင္သည္ ကိုင္႐ို၏ေဟာစာတမ္းကို သတိရကာ ၾကက္သီးထသြားမိသည္။ ဇနီးသည္အရင္ေသၿပီးမွ ခင္ဗ်ားေသရမယ္ဟူေသာ စာတန္းက သူ႔ေခါင္းထဲက ဘယ္လိုမွေဖ်ာက္၍မရေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ညတြင္းခ်င္းပင္ ထိုေဒသမွ မိုင္ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေဝးကြာေသာ ဘံုေဘၿမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင့္ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။
ဂစ္ဆင္၏ ဇနီးသည္ကား ရထားရပ္တိုင္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ စိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စိတ္က တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးလႊမ္းေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ တိရစၧာန္တို႔၏အသက္ေပါင္းမ်ားစြားကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ၿပီး မိမိ၏အသက္တစ္ေခ်ာင္းက်မွ ေသရမွာ ေၾကာက္လြန္းေနျခင္းကား အတၱဆန္ေသာ လူသားတို႔၏ သဘာဝတရားတစ္ခုကို လွစ္ျပသလိုပင္ ရွိေနပါ၏။
ေရာက္ခ်င္လြန္းလွေသာ ဘံုေဘၿမိဳ႕သို႔ကား ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ဆင္ေျပာင္ႀကီး အၿမီးက်မွတစ္ေနျပန္သည္။ အဂၤလန္သို႔သြားမည့္ သေဘၤာအားလံုး လူျပည့္ေနသျဖင့္ ေနာက္ထပ္သံုးပတ္ ေစာင့္ရဦးမည္ျဖစ္ပါ၏။ ဂစ္ဆင္မွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ျဖစ္သြားသလို ဇနီးသည္မွာလည္း အားငယ္သြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္ ေတြေတြစီးက်လာေလၿပီ။
“ဒီေတာႀကီးေႁမြေဟာက္ဟာ ကုန္းလမ္းခရီးကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေဝးေဝးခဏနဲ႔ အေရာက္လာၿပီး ကလဲ့စားေခ်တတ္တယ္။ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ျခားသြားရင္ေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ၾကဘူး” ဟူေသာ မဟာရာဂ်ာ၏ စကားအရ အဂၤလန္သို႔ ေရာက္မွသာ ေႁမြေဟာက္အႏၲရာယ္မွ တကယ္ကင္းေစႏိုင္မည္ဆိုသည္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သိေနၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ ဘာမွ်မတတ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ ဟိုတယ္တစ္ခုတြင္ တည္းခိုရန္ ျပင္ဆင္ၾကရေတာ့သည္။
"ေႁမြေဟာက္ႀကီး၏ ကလဲ့စား"
•••••••••••••••••••••••••••••
ဂစ္ဆင္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံက သူတို႔၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို ေျပာ၍ အကူအညီေတာင္းေသာအခါ ဟိုတယ္မန္ေနဂ်ာသည္ အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး -
“ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ပဲ ေခတ္ေနာက္ျပန္ေနၾကသလား။ မိုင္ႏွစ္ရာလည္း ေဝးခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါ ခုနစ္ထပ္ရွိတဲ့ တိုက္အျမင့္ေပၚမွာလည္း ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီေႁမြ ဘယ္လိုလုပ္ လာမလဲဗ်ာ၊ ဒီတိုက္ေပၚလည္း ဘယ္လိုတက္မလဲဗ်ာ့၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး”
“ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ ေၾကာက္ေနၾကတာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ အေၾကာက္ေျပေစမယ့္အရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွင္ကူညီပါ။”
သို႔ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာက သူတို႔ေနၾကမည့္ အခန္းေဘးက ဝရံတာတြင္ ေႁမြပါတစ္ေကာင္ ထားေပးပါသည္။ ထိုအခါက်မွ ဂစ္ဆင္တို႔ဇနီး ေမာင္ႏွံမွာ အနည္းငယ္ အေၾကာက္ေျပလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စိုးရိမ္စိတ္ကား ေလွ်ာ့မသြား။ ဂစ္ဆင္၏ ဇနီးဆိုလွ်င္ ညသန္းေခါင္ထ၍ပင္ ဝရံတာတြင္ ေႁမြပါရွိ၊ မရွိ ထြက္ၾကည့္တတ္သည္။
စိုးထိတ္စရာရက္မ်ားကား တစ္ရက္ျခင္း တစ္ရက္ျခင္း ကုန္ဆံုး၍ လာခဲ့ရာ သံုးပတ္ျပည့္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ရက္သာလိုပါေတာ့သည္။ နက္ျဖန္မနက္ဆိုလွ်င္ ဂစ္ဆင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ အဂၤလန္ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မျဖစ္ရ။ မျဖစ္ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ရသည္မွာ ဓမၼတာတစ္ခု မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ျပင္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ အပတ္စဥ္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ တိရစၧာန္တို႔ကို မွန္မွန္သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားကလည္း အက်ိဳးေပးရန္ အခ်ိန္တန္ေလၿပီ။
ဂစ္ဆင္၏ ဇနီးသည္ ရလာေသာ သေဘၤာလက္မွတ္ကို သူ၏ အိပ္ရာေဘးက ခန္းဆီး၌ တြယ္အပ္ျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရ တြယ္ထားသည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ အႏၲရာယ္ဆိုးႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ေနရာ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွ ၿပီးစီးသည္။
ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ရာ ေမာေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။ ဂစ္ဆင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္မွာ ည (၁၂) နာရီပင္ ထိုးေပေတာ့မည္။ မဟန္ႏိုင္ေတာ့။ အလြန္အိပ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားက စင္းက်လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခန္းတစ္ခုထဲရွိ ခုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ရာ ခဏႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေက်ာ္ခန္႔အခ်ိန္မွာပင္ ျပဴတင္းေပါက္ရွိ သံဇကာေပါက္ထဲမွ မည္းေျပာင္ေနေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးကား ျဖည္းညႇင္းစြာ ဝင္လာေလၿပီ။
ဂစ္ဆင္ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာေဘးတြင္ခဏရပ္ကာ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ဂစ္ဆင္၏ဇနီးဟုတ္မဟုတ္ ေလ့လာေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ညသည္ကား အပ္က်သံကိုပင္ ၾကားေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။ ေႁမြေဟာက္ႀကီးသည္ ေသခ်ာသြားသည္ႏွင့္
“ခင္ဗ်ားတို႔ကလည္း အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ပဲ ေခတ္ေနာက္ျပန္ေနၾကသလား။ မိုင္ႏွစ္ရာလည္း ေဝးခဲ့ၿပီ။ တစ္ခါ ခုနစ္ထပ္ရွိတဲ့ တိုက္အျမင့္ေပၚမွာလည္း ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီေႁမြ ဘယ္လိုလုပ္ လာမလဲဗ်ာ၊ ဒီတိုက္ေပၚလည္း ဘယ္လိုတက္မလဲဗ်ာ့၊ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး”
“ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကေတာ့ ေၾကာက္ေနၾကတာ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္မတို႔ အေၾကာက္ေျပေစမယ့္အရာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွင္ကူညီပါ။”
သို႔ႏွင့္ မန္ေနဂ်ာက သူတို႔ေနၾကမည့္ အခန္းေဘးက ဝရံတာတြင္ ေႁမြပါတစ္ေကာင္ ထားေပးပါသည္။ ထိုအခါက်မွ ဂစ္ဆင္တို႔ဇနီး ေမာင္ႏွံမွာ အနည္းငယ္ အေၾကာက္ေျပလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စိုးရိမ္စိတ္ကား ေလွ်ာ့မသြား။ ဂစ္ဆင္၏ ဇနီးဆိုလွ်င္ ညသန္းေခါင္ထ၍ပင္ ဝရံတာတြင္ ေႁမြပါရွိ၊ မရွိ ထြက္ၾကည့္တတ္သည္။
စိုးထိတ္စရာရက္မ်ားကား တစ္ရက္ျခင္း တစ္ရက္ျခင္း ကုန္ဆံုး၍ လာခဲ့ရာ သံုးပတ္ျပည့္ေျမာက္ဖို႔ တစ္ရက္သာလိုပါေတာ့သည္။ နက္ျဖန္မနက္ဆိုလွ်င္ ဂစ္ဆင္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ အဂၤလန္ပင္လယ္ကူး သေဘၤာႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မျဖစ္ရ။ မျဖစ္ခ်င္တာလည္း ျဖစ္ရသည္မွာ ဓမၼတာတစ္ခု မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ျပင္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ အပတ္စဥ္ တစ္ပတ္ႏွစ္ရက္ တိရစၧာန္တို႔ကို မွန္မွန္သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ အကုသိုလ္ကံမ်ားကလည္း အက်ိဳးေပးရန္ အခ်ိန္တန္ေလၿပီ။
ဂစ္ဆင္၏ ဇနီးသည္ ရလာေသာ သေဘၤာလက္မွတ္ကို သူ၏ အိပ္ရာေဘးက ခန္းဆီး၌ တြယ္အပ္ျဖင့္ မွတ္မွတ္ရရ တြယ္ထားသည္။ မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ အႏၲရာယ္ဆိုးႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္ၿပီဟူေသာ အေတြးျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ေနရာ ေတာ္ေတာ္ညဥ့္နက္မွ ၿပီးစီးသည္။
ထုပ္ပိုးျပင္ဆင္ၿပီးသည္ႏွင့္ အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ရာ ေမာေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းအိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။ ဂစ္ဆင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့ရသည္မွာ ည (၁၂) နာရီပင္ ထိုးေပေတာ့မည္။ မဟန္ႏိုင္ေတာ့။ အလြန္အိပ္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မ်က္ေတာင္မ်ားက စင္းက်လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားအခန္းတစ္ခုထဲရွိ ခုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ရာ ခဏႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါသည္။ နာရီျပန္တစ္ခ်က္ေက်ာ္ခန္႔အခ်ိန္မွာပင္ ျပဴတင္းေပါက္ရွိ သံဇကာေပါက္ထဲမွ မည္းေျပာင္ေနေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီးကား ျဖည္းညႇင္းစြာ ဝင္လာေလၿပီ။
ဂစ္ဆင္ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာေဘးတြင္ခဏရပ္ကာ တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ဂစ္ဆင္၏ဇနီးဟုတ္မဟုတ္ ေလ့လာေနျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ညသည္ကား အပ္က်သံကိုပင္ ၾကားေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။ ေႁမြေဟာက္ႀကီးသည္ ေသခ်ာသြားသည္ႏွင့္
ေနာက္သို႔အရွိန္ယူကာ ဂစ္ဆင္ဇနီးသည္၏ မ်က္လံုးထဲ
အားကုန္ေပါက္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
“အား” ဟု နာနာၾကည္းၾကည္းေအာ္လိုက္ေသာ ဇနီးသည္၏အသံက ဂစ္ဆင္၏နားထဲသို႔ စူးခနဲဝင္လာသျဖင့္ ဂစ္ဆင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္၏ အခန္းထဲသို႔ ဒေရာေသာပါး ေျပးဝင္လာခဲ့ရာ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္လ်က္ေျပးထြက္လာေသာ ဇနီးသည္ႏွင့္ လမ္းခုလတ္မွာပင္ ဆံုလိုက္ရသည္။ ဇနီးသည္၏ အခန္းတြင္းသို႔ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ နက္ေျပာင္ေနေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီး၏ အၿမီးဖ်ားေလးကိုသာ သံဇကာၾကားမွ ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။
ျပင္းထန္လွေသာေႁမြဆိပ္မ်ားက ဇနီးသည္၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ေနၿပီျဖစ္ရကား ဂစ္ဆင္၏ရင္ခြင္ထဲမွာပင္ ဇနီးသည္ကား အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရေလၿပီ။ ဇနီးသည္ဆံုးၿပီး လမ်ားမၾကာမီမွာပင္ ဂစ္ဆင္ကိုယ္တိုင္လည္း တျဖည္းျဖည္းလံုးပါးပါးကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရေလသည္။
ကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူျဖစ္လာရသည္ျဖစ္၍ လူႏွင့္ကုသိုလ္၊ ကုသိုလ္ႏွင့္လူသည္ ခြဲ၍မရေခ်။ ကုသိုလ္လမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ လူသည္ လူ႔လမ္းေၾကာင္းမွ ဖယ္ခြာသြားရမည္ျဖစ္သည္။
(တိပိဋကဓရ၊ ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
ကုသိုလ္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ရ၊ ကုသိုလ္ကို ကိုယ္က ေမ့ရင္ ကုသိုလ္က ကိုယ့္ကိုေမ့လိမ့္မည္၊ ကုသိုလ္က ကိုယ့္ကိုေမ့လွ်င္ ေဘးေတြ႕လိမ့္မည္။
(ေရႊဟသၤာေတာရစံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏
‘သီလအစြမ္း အ့ံမခန္း’ မွမွ်ေဝပါတယ္။
Photo - YBA
ဥပေစၧဒက ကံႏွင့္လြတ္သြားသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
“အား” ဟု နာနာၾကည္းၾကည္းေအာ္လိုက္ေသာ ဇနီးသည္၏အသံက ဂစ္ဆင္၏နားထဲသို႔ စူးခနဲဝင္လာသျဖင့္ ဂစ္ဆင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္၏ အခန္းထဲသို႔ ဒေရာေသာပါး ေျပးဝင္လာခဲ့ရာ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္လ်က္ေျပးထြက္လာေသာ ဇနီးသည္ႏွင့္ လမ္းခုလတ္မွာပင္ ဆံုလိုက္ရသည္။ ဇနီးသည္၏ အခန္းတြင္းသို႔ လွမ္းၾကည့္ေသာအခါ နက္ေျပာင္ေနေသာ ေႁမြေဟာက္ႀကီး၏ အၿမီးဖ်ားေလးကိုသာ သံဇကာၾကားမွ ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။
ျပင္းထန္လွေသာေႁမြဆိပ္မ်ားက ဇနီးသည္၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔ေနၿပီျဖစ္ရကား ဂစ္ဆင္၏ရင္ခြင္ထဲမွာပင္ ဇနီးသည္ကား အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ရေလၿပီ။ ဇနီးသည္ဆံုးၿပီး လမ်ားမၾကာမီမွာပင္ ဂစ္ဆင္ကိုယ္တိုင္လည္း တျဖည္းျဖည္းလံုးပါးပါးကာ ကြယ္လြန္ခဲ့ရေလသည္။
ကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူျဖစ္လာရသည္ျဖစ္၍ လူႏွင့္ကုသိုလ္၊ ကုသိုလ္ႏွင့္လူသည္ ခြဲ၍မရေခ်။ ကုသိုလ္လမ္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ လူသည္ လူ႔လမ္းေၾကာင္းမွ ဖယ္ခြာသြားရမည္ျဖစ္သည္။
(တိပိဋကဓရ၊ ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
ကုသိုလ္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ရ၊ ကုသိုလ္ကို ကိုယ္က ေမ့ရင္ ကုသိုလ္က ကိုယ့္ကိုေမ့လိမ့္မည္၊ ကုသိုလ္က ကိုယ့္ကိုေမ့လွ်င္ ေဘးေတြ႕လိမ့္မည္။
(ေရႊဟသၤာေတာရစံေက်ာင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)
ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏
‘သီလအစြမ္း အ့ံမခန္း’ မွမွ်ေဝပါတယ္။
Photo - YBA
ဥပေစၧဒက ကံႏွင့္လြတ္သြားသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးပါမည္။
စာဖတ္သူအားလံုး ေဘးရန္ေၾကာင့္ၾကဆင္းရဲကင္း၍ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ေကာင္းက်ိဳးလိုရာဆႏၵ ျပည့္ဝၾကပါေစ။ ။
No comments:
Post a Comment