ကိေလသာ
------------
"ကိေလသာ" စိတ္ကိုပူေလာင္ေၾကာင္း ႏွိပ္စက္ေၾကာင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။
အဲဒီကိေလသာက……
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန ဒိ႒ိ ဝိစိကိစၧာ ထိန ဥဒၶစၥ အဟိရိက အေနာတၱပၸလို႔ ဆယ္ပါးရွိတယ္။
ကိုယ္ႏွုတ္ႏွင့္လြန္က်ဳးျခင္းဆိုတဲ့ ဝီတိကၠမအဆင့္။
စိတ္ထဲမွာ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာျခင္းဆိုတ့ဲ ပရိယု႒ာနအဆင့္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွ ေပၚလာျပီး မတိုက္ဆိုင္ရင္ ေပၚမလာဘဲ စိတ္သႏၲာန္မွာ အစဥ္ကိန္းေနတ့ဲ အႏုသယအဆင့္။
ဒီသုံးဆင့္မွာ………
ဝီတိကၠမကိေလသာက အၾကမ္းစား သူ႔ကို သီလႏွင့္သတ္လို႔ရတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာတ့ဲ ပရိယု႒ာနကိေလသာကေတာ့ အလတ္စား သူ႔ကို သမာဓိလို႔ေခၚတ့ဲ သမထႏွင့္ သတ္လို႔ရတယ္။
စိတ္အစဥ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတ့ဲ အႏုသယကိေလသာ အဆင့္က်ေတာ့ ဝိပႆနာပညာ မဂ္ပညာႏွင့္မွ သတ္လို႔ရတယ္။
ဘယ္ေလာက္သီလေစာင့္ေစာင့္ ဘယ္ေလာက္သမထပြားပြား အႏုသယကိေလသာက အေရးမစိုက္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္တာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ ေလးဆယ္ရွိေနျပီ ဘယ္ကိေလသာမွွ မကုန္ဘူး။ ဒီေလာက္တရားအားထုတ္ေနတာ တျခားကိေလသာေတြ မကုန္ရင္ေန။ ငါရွိတယ္ဆိုတ့ဲအစြဲ ဒိ႒ိကိေလသာေလးေတာ့ ကုန္သင့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္အားထုတ္ျပီး ငါစြဲေလးေတာင္ မျပဳတ္ၾကတာဟာ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ သူတို႔ အားထုတ္ေနတာဟာ ဝိပႆနာမဟုတ္ဘဲ သမထျဖစ္ေနလို႔။
အႏုသယကိေလသာရ႕ဲသေဘာကို
ဥပမာအားျဖင့္………
သစ္သား မီးျခစ္ဗူး ေဘးမွာကပ္ထားတ့ဲ ယမ္းမွုန္႔ပါတ့ဲစကၠဴႏွင့္ မီးျခစ္ဆံ ။ သူတို႔ႏွစ္ခုမွာ အစကတည္းက မီးေတာက္မပါ။ ႏွစ္ခုပြတ္တိုက္ပါမွ မီးထေတာက္သက့ဲသို႔ အႏုသယကိေလသာလည္း ထိုနည္းအတူပင္။
-----------
သီဟိုဠ္က်ြန္းမွာ ရဟႏၲာလို႔ ေက်ာ္ၾကားတ့ဲ မေထရ္ၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။
ပိဋကတ္သုံးပုံလည္းတတ္ တရားလည္းက်င့္ ဒါေပမယ့္ သူက်င့္ေနတာက ဝိပႆနာမဟုတ္ဘူး။ သမထျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ပဲရတယ္။ ေျမလွ်ိဳး မိုးပ်ံ လိုရာဖန္ဆင္း အကုန္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမဂ္ဖိုလ္မွမရဘူး။ဒါကို သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး။ သူ႔ဒကာ ဒကာမေတြလည္း မသိဘူး။ ရဟႏၱာၾကီးလို႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။
စ်ာန္အဘိညာဥ္ဆိုတ့ဲ သမာဓိက စိတ္ထဲမွာ ထၾကြလာမယ့္ ပရိယု႒ာနကိေလသာကို သတ္ထားေတာ့ ကိုယ္ေရာႏွုတ္မွာပါ ကိေလသာေတြက ေပၚမလာဘူး။ အဲသလို မေပၚလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္ရွိေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ ရဟႏၱာလို႔ထင္တာပါ။
ဝါေတာ္ ၆၀ဆိုေတာ့ သက္ေတာ္ ၈၀ ရွိေနျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက တရားနည္းနာခံဖူးတ့ဲ တပည့္တစ္ပါးက ရဟႏၲာျဖစ္ေနျပီ။
စ်ာန္အဘိညာဥ္လည္းရတယ္။ ဆရာရ႕ဲစိတ္ကို သူ႔ရ႕ဲစိတ္ႏွင့္ ပိုင္းျခားၾကည့္လိုက္မွ ဆရာဟာ သက္ေတာ္ ၈၀ ေတာင္ရွိေနျပီ။ အခုအခ်ိန္ထိ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ သိသြားတယ္။ ငါသာအသိမေပးရင္ ငါ့ဆရာဟာ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္ ေသရေတာ့မယ္ဆိုျပီး။ သတိေပးရေအာင္ ေရာက္လာတယ္။ တပည့္က ဆရာကိုျပန္ျပီး တရားျပရမွာဆိုေတာ့ ခက္သား။ တိုက္ရုိက္မေလွ်ာက္ရဲဘူး။ ပရိယာယ္ႏွင့္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒီတပည့္ရ႕ဲဘြ႕ဲအမည္က ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ပါ။
ဆရာအရွင္ အဘိညာဥ္ အသုံးျပဳေသးတယ္ဆိုရင္ လန္းဆန္းစြင့္ကားေနတ့ဲ ၾကာပန္းၾကီးတစ္ပြင့္ေပၚမွာ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပတ့ဲ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကျပေနဟန္ကို ဖန္ဆင္းျပီး။ ဆရာကိုယ္တိုင္ စိုက္ျပီးၾကည့္ပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့။ ေျပာတ့ဲအတိုင္း လုပ္ၾကည့္ေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာျပီ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ တိုင္တိုင္ စ်ာန္တန္ခိုးႏွင့္ ငုတ္ကြယ္ေနတ့ဲ ႏွစ္သက္စြဲလန္းတ့ဲ တဏွာဓာတ္ေတြဟာ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ ဒီက်မွ သူ႔ကိုယ္သူ ပုထုဇဥ္မွန္းသိသြားတယ္။ သိသိျခင္းပဲ တပည့္ဆီမွ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းျပီးက်င့္တာ ခဏႏွင့္ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားတယ္။
---------------------
ငါကဆရာပဲ သူကတပည့္ပဲ သူ႔အဆုံးအမကို ယူစရာမလိုဘူးဆိုတ့ဲ အယူအဆ မရွိပဲ ကိုယ့္အမွားကို ျပင္ျပီး နည္းမွန္လမ္းမွန္ကို ခ်က္ျခင္း ျပင္ျပီးက်င့္ၾကံႏုိင္တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ဗုဒၶက သုဝစ = ဆုိဆုံးမလြယ္သူ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးမွ မဂ္ဖိုလ္ရႏုိင္တယ္။
ကိုယ့္အမွားကို သဘာဝႏွင့္ သာဓကႏွင့္ ဘယ္လိုပင္ ေထာက္ျပဆုံးမေပမယ့္ လက္မခံပဲ ဆရာစြဲ ငါစြဲၾကီးသူကို ဒုဗၺစ = အေျပာခက္အဆိုခက္ရွိသူ။ ဤသူသည္ မဂ္ဖိုလ္ရဖို႔မလြယ္ပါ။
---------------------------------
(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)
"ကိေလသာ" စိတ္ကိုပူေလာင္ေၾကာင္း ႏွိပ္စက္ေၾကာင္းလို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္။
အဲဒီကိေလသာက……
ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန ဒိ႒ိ ဝိစိကိစၧာ ထိန ဥဒၶစၥ အဟိရိက အေနာတၱပၸလို႔ ဆယ္ပါးရွိတယ္။
ကိုယ္ႏွုတ္ႏွင့္လြန္က်ဳးျခင္းဆိုတဲ့ ဝီတိကၠမအဆင့္။
စိတ္ထဲမွာ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာျခင္းဆိုတ့ဲ ပရိယု႒ာနအဆင့္။
အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွ ေပၚလာျပီး မတိုက္ဆိုင္ရင္ ေပၚမလာဘဲ စိတ္သႏၲာန္မွာ အစဥ္ကိန္းေနတ့ဲ အႏုသယအဆင့္။
ဒီသုံးဆင့္မွာ………
ဝီတိကၠမကိေလသာက အၾကမ္းစား သူ႔ကို သီလႏွင့္သတ္လို႔ရတယ္။
စိတ္ထဲမွာ ထၾကြေသာင္းက်န္းလာတ့ဲ ပရိယု႒ာနကိေလသာကေတာ့ အလတ္စား သူ႔ကို သမာဓိလို႔ေခၚတ့ဲ သမထႏွင့္ သတ္လို႔ရတယ္။
စိတ္အစဥ္မွာ ကိန္းေအာင္းေနတ့ဲ အႏုသယကိေလသာ အဆင့္က်ေတာ့ ဝိပႆနာပညာ မဂ္ပညာႏွင့္မွ သတ္လို႔ရတယ္။
ဘယ္ေလာက္သီလေစာင့္ေစာင့္ ဘယ္ေလာက္သမထပြားပြား အႏုသယကိေလသာက အေရးမစိုက္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ တရားအားထုတ္တာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ ေလးဆယ္ရွိေနျပီ ဘယ္ကိေလသာမွွ မကုန္ဘူး။ ဒီေလာက္တရားအားထုတ္ေနတာ တျခားကိေလသာေတြ မကုန္ရင္ေန။ ငါရွိတယ္ဆိုတ့ဲအစြဲ ဒိ႒ိကိေလသာေလးေတာ့ ကုန္သင့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္အားထုတ္ျပီး ငါစြဲေလးေတာင္ မျပဳတ္ၾကတာဟာ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ သူတို႔ အားထုတ္ေနတာဟာ ဝိပႆနာမဟုတ္ဘဲ သမထျဖစ္ေနလို႔။
အႏုသယကိေလသာရ႕ဲသေဘာကို
ဥပမာအားျဖင့္………
သစ္သား မီးျခစ္ဗူး ေဘးမွာကပ္ထားတ့ဲ ယမ္းမွုန္႔ပါတ့ဲစကၠဴႏွင့္ မီးျခစ္ဆံ ။ သူတို႔ႏွစ္ခုမွာ အစကတည္းက မီးေတာက္မပါ။ ႏွစ္ခုပြတ္တိုက္ပါမွ မီးထေတာက္သက့ဲသို႔ အႏုသယကိေလသာလည္း ထိုနည္းအတူပင္။
-----------
သီဟိုဠ္က်ြန္းမွာ ရဟႏၲာလို႔ ေက်ာ္ၾကားတ့ဲ မေထရ္ၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။
ပိဋကတ္သုံးပုံလည္းတတ္ တရားလည္းက်င့္ ဒါေပမယ့္ သူက်င့္ေနတာက ဝိပႆနာမဟုတ္ဘူး။ သမထျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စ်ာန္အဘိညာဥ္ပဲရတယ္။ ေျမလွ်ိဳး မိုးပ်ံ လိုရာဖန္ဆင္း အကုန္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမဂ္ဖိုလ္မွမရဘူး။ဒါကို သူကိုယ္တိုင္လည္း မသိဘူး။ သူ႔ဒကာ ဒကာမေတြလည္း မသိဘူး။ ရဟႏၱာၾကီးလို႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။
စ်ာန္အဘိညာဥ္ဆိုတ့ဲ သမာဓိက စိတ္ထဲမွာ ထၾကြလာမယ့္ ပရိယု႒ာနကိေလသာကို သတ္ထားေတာ့ ကိုယ္ေရာႏွုတ္မွာပါ ကိေလသာေတြက ေပၚမလာဘူး။ အဲသလို မေပၚလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္ရွိေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ ရဟႏၱာလို႔ထင္တာပါ။
ဝါေတာ္ ၆၀ဆိုေတာ့ သက္ေတာ္ ၈၀ ရွိေနျပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဆီက တရားနည္းနာခံဖူးတ့ဲ တပည့္တစ္ပါးက ရဟႏၲာျဖစ္ေနျပီ။
စ်ာန္အဘိညာဥ္လည္းရတယ္။ ဆရာရ႕ဲစိတ္ကို သူ႔ရ႕ဲစိတ္ႏွင့္ ပိုင္းျခားၾကည့္လိုက္မွ ဆရာဟာ သက္ေတာ္ ၈၀ ေတာင္ရွိေနျပီ။ အခုအခ်ိန္ထိ ပုထုဇဥ္ဆိုတာ သိသြားတယ္။ ငါသာအသိမေပးရင္ ငါ့ဆရာဟာ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္ ေသရေတာ့မယ္ဆိုျပီး။ သတိေပးရေအာင္ ေရာက္လာတယ္။ တပည့္က ဆရာကိုျပန္ျပီး တရားျပရမွာဆိုေတာ့ ခက္သား။ တိုက္ရုိက္မေလွ်ာက္ရဲဘူး။ ပရိယာယ္ႏွင့္ပဲ ေလွ်ာက္ရတယ္။ ဒီတပည့္ရ႕ဲဘြ႕ဲအမည္က ဓမၼဒိႏၷမေထရ္ပါ။
ဆရာအရွင္ အဘိညာဥ္ အသုံးျပဳေသးတယ္ဆိုရင္ လန္းဆန္းစြင့္ကားေနတ့ဲ ၾကာပန္းၾကီးတစ္ပြင့္ေပၚမွာ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပတ့ဲ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ကျပေနဟန္ကို ဖန္ဆင္းျပီး။ ဆရာကိုယ္တိုင္ စိုက္ျပီးၾကည့္ပါလို႔ ေလွ်ာက္ထားေတာ့။ ေျပာတ့ဲအတိုင္း လုပ္ၾကည့္ေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လာျပီ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ တိုင္တိုင္ စ်ာန္တန္ခိုးႏွင့္ ငုတ္ကြယ္ေနတ့ဲ ႏွစ္သက္စြဲလန္းတ့ဲ တဏွာဓာတ္ေတြဟာ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ ဒီက်မွ သူ႔ကိုယ္သူ ပုထုဇဥ္မွန္းသိသြားတယ္။ သိသိျခင္းပဲ တပည့္ဆီမွ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းျပီးက်င့္တာ ခဏႏွင့္ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားတယ္။
---------------------
ငါကဆရာပဲ သူကတပည့္ပဲ သူ႔အဆုံးအမကို ယူစရာမလိုဘူးဆိုတ့ဲ အယူအဆ မရွိပဲ ကိုယ့္အမွားကို ျပင္ျပီး နည္းမွန္လမ္းမွန္ကို ခ်က္ျခင္း ျပင္ျပီးက်င့္ၾကံႏုိင္တ့ဲ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ဗုဒၶက သုဝစ = ဆုိဆုံးမလြယ္သူ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးမွ မဂ္ဖိုလ္ရႏုိင္တယ္။
ကိုယ့္အမွားကို သဘာဝႏွင့္ သာဓကႏွင့္ ဘယ္လိုပင္ ေထာက္ျပဆုံးမေပမယ့္ လက္မခံပဲ ဆရာစြဲ ငါစြဲၾကီးသူကို ဒုဗၺစ = အေျပာခက္အဆိုခက္ရွိသူ။ ဤသူသည္ မဂ္ဖိုလ္ရဖို႔မလြယ္ပါ။
---------------------------------
(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)
No comments:
Post a Comment