စိုးရိမ္ပူေဆြးမႈ မရွိျခင္း ပ်က္စီးျခင္း၊ ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ေတြ႔ၾကံဳရေသာအခါ စိုးရိမ္ပူေဆြးမႈ မရွိျခင္းသည္ မဂၤလာတပါး ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္-ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္း၏အေၾကာင္းတရပ္ ျဖစ္သည္။
ေအာက္ပါဇာတ္ေတာ္ကို သာဓကအျဖစ္ တင္ျပအပ္ပါသည္။
လြန္ေလျပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျမိဳ႔တံခါးအနီးရွိ ရြာ၌ ပုဏၰားမ်ိဳးႏြယ္၀င္ လယ္သမားဇနီးေမာင္ႏွံ ေနထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ သား-ေခၽြးမ သမီးႏွင့္ အိမ္ေဖာ္မိန္းမႏွင့္အတူ ေနထိုင္ၾကသည္။ အားလံုးပင္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကသည္။
ဤမိသားစု၏ အႀကီးအမွဴးျဖစ္ေသာ ပုဏၰားႀကီးသည္ အလြန္တရားျပည့္၀သည္။ ေကာင္းမႈကို အလြန္ျမတ္ႏိုး သည္။ မိမိနည္းတူ တရားျပည့္၀၍ ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳၾကရန္ မိသားစုကို အစဥ္ ဆံုးမေလ့ရွိသည္။
တေန႔သ၌ ပုဏၰားႀကီးသည္ သားႏွင့္အတူ လယ္ေတာသို႔သြား၍ လယ္ထြန္သည္။ သားသည္ လယ္ထြန္ရာမွ အမႈိက္တို႔ကိုစုပံု၍ မီးရႈိ႔သည္။ ထိုစဥ္ ေျမြကိုက္ခံရကာ လဲက်ေသဆံုးသြားရွာသည္။ အဖ-ပုဏၰားႀကီးသည္ သားထံ ေျပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ အသက္မမီေတာ့ေပ။ ဤတြင္ သားအေလာင္းကို ေပြ႔ခ်ီကာ သစ္ပင္ရင္းတခု၌ ခ်ထားသည္။ ပူေဆြးငိုေၾကြးျခင္း မျပဳ။ လယ္ကို ဆက္လက္ထြန္ျမဲ ထြန္သည္။ မၾကာမီ အိမ္နီးခ်င္းေယာက်္ား တေယာက္ လယ္အနီးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ဤတြင္ ပုဏၰားႀကီးက ပုေဏၰးမအား ေျပာပါ။ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ ႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္း မပို႔ပါနဲ႔။ တအိမ္သားလံုး လာခဲ့ၾကပါ-ဟူ၍ ထိုသူအား မွာၾကားသည္။
ထိုသူသည္ အိမ္သို႔သြား၍ ပုေဏၰးမအား ေျပာၾကားသည္။ ပုေဏၰးမသည္ မွာၾကားခ်က္ကို ၾကားသိရလွ်င္ သားေသဆံုးသည္ကို ရိပ္မိလိုက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ပူေဆြးငိုေၾကြးျခင္း မရွိ။ အိမ္သားအားလံုးကိုေခၚကာ လယ္ေတာသို႔ လာခဲ့ၾကသည္။
ေရာက္လွ်င္ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ သားေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ အားလံုးပင္တရားကို ႏွလံုးသြင္းထားၾကျပီးျဖစ္သျဖင့္ ပူေဆြးျခင္းမရွိၾက။ ငိုေၾကြးျခင္း မျပဳၾက။
ပုဏၰားႀကီးသည္ သားအေလာင္း ထားေသာ သစ္ပင္ရိပ္မွာပင္ ထမင္းစားသည္။ ျပီးလွ်င္ အိမ္သားမ်ားသည္ သားအေလာင္းကို ထင္းပံုထက္သို႔ တင္ၾကသည္။ ေကာင္းစြာမီးသျဂႋဳဟ္ၾကသည္။ တဦးတေယာက္မွ် မ်က္ရည္မက်၊ ေသျခင္းတရားကိုသာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား၍ ေနၾကသည္။
ထိုသူတို႔၏ တရားတန္ခိုးေၾကာင့္ သိၾကားမင္းသည္ မေနသာ။ ထိုေနရာသို႔ ၾကြလာျပီးလွ်င္ တဦးစီကို ေမးျမန္း စံုစမ္းၾကည့္သည္။
ပုဏၰားႀကီးက-
အရွင္-ေျမြသည္ အေရေဟာင္းကို စြန္႔ခြါသြားသကဲ့သို႔ ကၽြႏ္ုပ္၏သားသည္လည္း ခႏၶကိုယ္ကို စြန္႔၍ သြားေလျပီ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ငိုေၾကြး ပူေဆြးျခင္းကုိ သားသည္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ငိုေၾကြးပူေဆြးျခင္း မျပဳပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
ပုေဏၰးမႀကီးကလည္း-
ကၽြႏ္ုပ္၏သားသည္ မေခၚယူရဘဲ ဘ၀တပါးမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံ ေရာက္လာပါသည္။ ယခုလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ခြင့္မျပဳဘဲ ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းသြားပါသည္။ အလိုအေလ်ာက္လာ၍ အလိုအေလ်ာက္ ျပန္သြားရာ ငိုေၾကြးျခင္းျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳးရွိမည္နည္း။ ငိုေၾကြးလွ်င္လည္း သားက သိမည္မဟုတ္ပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
ႏွမကလည္း-
ေမာင္သည္ ေသဆံုးေနျပီျဖစ္ရာ ေဆြမ်ိဳးတို႔ ငိုေၾကြးသည္ကို အဘယ္မွာလွ်င္ သိႏိုင္ပါမည္နည္း။ မိမိသြားရာ လားရာဘ၀သို႔သာ သြားေပျပီ။ ကၽြန္မ ငိုေၾကြး၍ အက်ိဳးထူးပါမည္ေလာ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
သားလုလင္၏ ဇနီးမယားကလည္း-
အရွင္၊ ေသသူကို စိုးရိမ္တမ္းတ ငိုေၾကြးေနေသာသူသည္ ေကာင္းကင္ရွိ လမင္းကို ေပးပါ၊ ေပးပါ-ဟု ေတာင္းရမ္းငိုေၾကြးေနေသာ သူငယ္ႏွင့္ မတူပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ငိုေၾကြးျခင္း မျပဳပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
အိမ္ေဖာ္ မိန္းမကလည္း-
ေသလြန္သည့္အတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းျဖင့္ အေၾကာင္းမထူးပါ။ ကြဲသြားေသာ အိုးသည္ တဖန္ျပန္၍ မဆက္စပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထို႔အတူ ေသသူအတြက္ ငိုေၾကြးေသာ္လည္း ျပန္၍ မရွင္လာႏိုင္ေတာ့ပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
သိၾကားမင္းလည္း ဤ ၅-ဦး၏ တရားျပည့္၀ေသာစကားကို ၾကားရေသာအခါ လြန္စြာေလးစားၾကည္ညိဳသြားသည္။ သူတို႔အား စိန္၊ ေရႊ ရတနာမ်ား ေပးအပ္ကာ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြါသြားေလသည္။
အကိုး။ ။ ၅၅၀-ဥရဂဇာတ္။
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ဇူလိုင္လ)
လြန္ေလျပီးေသာအခါ ဗာရာဏသီျမိဳ႔တံခါးအနီးရွိ ရြာ၌ ပုဏၰားမ်ိဳးႏြယ္၀င္ လယ္သမားဇနီးေမာင္ႏွံ ေနထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ သား-ေခၽြးမ သမီးႏွင့္ အိမ္ေဖာ္မိန္းမႏွင့္အတူ ေနထိုင္ၾကသည္။ အားလံုးပင္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကသည္။
ဤမိသားစု၏ အႀကီးအမွဴးျဖစ္ေသာ ပုဏၰားႀကီးသည္ အလြန္တရားျပည့္၀သည္။ ေကာင္းမႈကို အလြန္ျမတ္ႏိုး သည္။ မိမိနည္းတူ တရားျပည့္၀၍ ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳၾကရန္ မိသားစုကို အစဥ္ ဆံုးမေလ့ရွိသည္။
တေန႔သ၌ ပုဏၰားႀကီးသည္ သားႏွင့္အတူ လယ္ေတာသို႔သြား၍ လယ္ထြန္သည္။ သားသည္ လယ္ထြန္ရာမွ အမႈိက္တို႔ကိုစုပံု၍ မီးရႈိ႔သည္။ ထိုစဥ္ ေျမြကိုက္ခံရကာ လဲက်ေသဆံုးသြားရွာသည္။ အဖ-ပုဏၰားႀကီးသည္ သားထံ ေျပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ အသက္မမီေတာ့ေပ။ ဤတြင္ သားအေလာင္းကို ေပြ႔ခ်ီကာ သစ္ပင္ရင္းတခု၌ ခ်ထားသည္။ ပူေဆြးငိုေၾကြးျခင္း မျပဳ။ လယ္ကို ဆက္လက္ထြန္ျမဲ ထြန္သည္။ မၾကာမီ အိမ္နီးခ်င္းေယာက်္ား တေယာက္ လယ္အနီးမွ ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ဤတြင္ ပုဏၰားႀကီးက ပုေဏၰးမအား ေျပာပါ။ အခါတိုင္းကဲ့သို႔ ႏွစ္ေယာက္စာ ထမင္း မပို႔ပါနဲ႔။ တအိမ္သားလံုး လာခဲ့ၾကပါ-ဟူ၍ ထိုသူအား မွာၾကားသည္။
ထိုသူသည္ အိမ္သို႔သြား၍ ပုေဏၰးမအား ေျပာၾကားသည္။ ပုေဏၰးမသည္ မွာၾကားခ်က္ကို ၾကားသိရလွ်င္ သားေသဆံုးသည္ကို ရိပ္မိလိုက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ပူေဆြးငိုေၾကြးျခင္း မရွိ။ အိမ္သားအားလံုးကိုေခၚကာ လယ္ေတာသို႔ လာခဲ့ၾကသည္။
ေရာက္လွ်င္ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ သားေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကရသည္။ သို႔ရာတြင္ အားလံုးပင္တရားကို ႏွလံုးသြင္းထားၾကျပီးျဖစ္သျဖင့္ ပူေဆြးျခင္းမရွိၾက။ ငိုေၾကြးျခင္း မျပဳၾက။
ပုဏၰားႀကီးသည္ သားအေလာင္း ထားေသာ သစ္ပင္ရိပ္မွာပင္ ထမင္းစားသည္။ ျပီးလွ်င္ အိမ္သားမ်ားသည္ သားအေလာင္းကို ထင္းပံုထက္သို႔ တင္ၾကသည္။ ေကာင္းစြာမီးသျဂႋဳဟ္ၾကသည္။ တဦးတေယာက္မွ် မ်က္ရည္မက်၊ ေသျခင္းတရားကိုသာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား၍ ေနၾကသည္။
ထိုသူတို႔၏ တရားတန္ခိုးေၾကာင့္ သိၾကားမင္းသည္ မေနသာ။ ထိုေနရာသို႔ ၾကြလာျပီးလွ်င္ တဦးစီကို ေမးျမန္း စံုစမ္းၾကည့္သည္။
ပုဏၰားႀကီးက-
အရွင္-ေျမြသည္ အေရေဟာင္းကို စြန္႔ခြါသြားသကဲ့သို႔ ကၽြႏ္ုပ္၏သားသည္လည္း ခႏၶကိုယ္ကို စြန္႔၍ သြားေလျပီ။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ငိုေၾကြး ပူေဆြးျခင္းကုိ သားသည္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ငိုေၾကြးပူေဆြးျခင္း မျပဳပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
ပုေဏၰးမႀကီးကလည္း-
ကၽြႏ္ုပ္၏သားသည္ မေခၚယူရဘဲ ဘ၀တပါးမွ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ထံ ေရာက္လာပါသည္။ ယခုလည္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ခြင့္မျပဳဘဲ ဘ၀တပါးသို႔ ေျပာင္းသြားပါသည္။ အလိုအေလ်ာက္လာ၍ အလိုအေလ်ာက္ ျပန္သြားရာ ငိုေၾကြးျခင္းျဖင့္ အဘယ္အက်ိဳးရွိမည္နည္း။ ငိုေၾကြးလွ်င္လည္း သားက သိမည္မဟုတ္ပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
ႏွမကလည္း-
ေမာင္သည္ ေသဆံုးေနျပီျဖစ္ရာ ေဆြမ်ိဳးတို႔ ငိုေၾကြးသည္ကို အဘယ္မွာလွ်င္ သိႏိုင္ပါမည္နည္း။ မိမိသြားရာ လားရာဘ၀သို႔သာ သြားေပျပီ။ ကၽြန္မ ငိုေၾကြး၍ အက်ိဳးထူးပါမည္ေလာ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
သားလုလင္၏ ဇနီးမယားကလည္း-
အရွင္၊ ေသသူကို စိုးရိမ္တမ္းတ ငိုေၾကြးေနေသာသူသည္ ေကာင္းကင္ရွိ လမင္းကို ေပးပါ၊ ေပးပါ-ဟု ေတာင္းရမ္းငိုေၾကြးေနေသာ သူငယ္ႏွင့္ မတူပါေလာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ငိုေၾကြးျခင္း မျပဳပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
အိမ္ေဖာ္ မိန္းမကလည္း-
ေသလြန္သည့္အတြက္ ငိုေၾကြးျခင္းျဖင့္ အေၾကာင္းမထူးပါ။ ကြဲသြားေသာ အိုးသည္ တဖန္ျပန္၍ မဆက္စပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထို႔အတူ ေသသူအတြက္ ငိုေၾကြးေသာ္လည္း ျပန္၍ မရွင္လာႏိုင္ေတာ့ပါ-ဟူ၍ ေျပာၾကားသည္။
သိၾကားမင္းလည္း ဤ ၅-ဦး၏ တရားျပည့္၀ေသာစကားကို ၾကားရေသာအခါ လြန္စြာေလးစားၾကည္ညိဳသြားသည္။ သူတို႔အား စိန္၊ ေရႊ ရတနာမ်ား ေပးအပ္ကာ ထိုေနရာမွ ထြက္ခြါသြားေလသည္။
အကိုး။ ။ ၅၅၀-ဥရဂဇာတ္။
( ျမတ္မဂၤလာ ၂၀၀၃-ခု ဇူလိုင္လ)
No comments:
Post a Comment