“အစြန္းသုံးပါးလြတ္တဲ့ အသားငါး” (အက်ယ္)
ထိုအသားနဲ႔ ငါး ႏွစ္ခုလံုးသည္လည္းပဲ၊ မိမိတို႔အတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီး သတ္ထားတယ္လို႔ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူး၊ မိမိတို႔အတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီး သတ္ပါတယ္လို႔ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း
မၾကားဘူး၊ မိမိတို႔အတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီး သတ္ထားပါတယ္လို႔ စိတ္ထဲမွာလည္း သံသယ မရွိဘူး၊ ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ အပ္တယ္။
ေနာက္တစ္ခု --- မိမိတို႔အတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီး သတ္တယ္လို႔ မျမင္ဘူး၊ မၾကားဘူး၊ သံသယ မ
ရွိဘူးဆိုရင္ အစြန္းသုံးပါး လြတ္တယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီလို အစြန္းသုံးပါးလြတ္ေနတဲ့ ငါးအမဲကို
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ခြင့္ျပဳထားၿပီး ျဖစ္ေနတယ္။ ကဲ ... ဒီေနရာမွာ မျမင္ဘူး
ဆိုတာက ဘာလဲ?
မျမင္ဘူးဆိုတာက ရဟန္းေတြအတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီးေတာ့ သားငါးေတြကို သတ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ယူေဆာင္လာတာကို မျမင္တာကုိ ေျပာတာတဲ့။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ---
“အသုတုတုတ အသုတုတုတ”ဆိုတာက ရဟန္းေတြအတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီးေတာ့ သားေတြ ငါး
ေတြကို သတ္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ယူေဆာင္လာတယ္လို႔ မိမိတို႔မၾကးဘူး။ အဒဲလို မၾကားတဲ့အသား
ကို အသုတလို႔ေခၚတယ္။
ျမင္လည္း မျမင္ဘူး, ၾကားလည္း မၾကားဘူး, ဒါေပမဲ့ သံသယရိွျခင္း၊ အဲဒီ သံသယရွိျခင္း (၃)ခု
က လါတ္ေနခဲ့မယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ အပရိသကႋတလို႔ ေခၚတယ္။ ဒါ ဘယ္လုိလဲဆိုေတာ့ ---
ရဟန္းေတြက ေတြ႕ၿပီ။ ပိုက္ကြန္ေတြ ေဆာက္ပုတ္ေတြ လက္နက္ေတြ စြဲကိုင္ၿပီးေတာ့ ရြာ
က ထြက္လာတဲ့ လူေတြ သို႔မဟုတ္ ေတာမွာ လွည့္လည္ က်က္စားေနတဲ့ လူေတြကို ျမင္ၿပီ။
ျမင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါက်ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ?
ေနာက္တစ္ေန႔ ဆြမ္းခံႂကြၿပီ။ ဆြမ္းခံႂကြလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါက်ေတာ့ ဒီရဟန္းေတာ္ေတြ
ကို သူတို႔က အသားငါးႏွင့္ တကြေသာ ဆြမ္းေတြကို ေရွး႐ႈေဆာင္ယူၿပီးေတာ့ လာၿပီး လွဴဒါန္း
ၾကၿပီ။
ေၾသာ္, မေန႔က တို႔ ေတာထဲမွာ သို႔မဟုတ္ ရြာျပင္မွာ လက္နက္ေတြ ကြန္ေတြနဲ႔ ထြက္လာ
တာ ဒီလူေတြကုိ တို႔ေတြ႕ၾကတယ္။ တို႔အတြက္ ရည္ၫႊန္းၿပီးေတာ့မ်ား ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ စီမံ
ထားေလသလားဆိုၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက သံသယျဖစ္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ သံသယ
ျဖစ္ၾကသလဲ?
ကိုယ့္ဒကာႀကီး ေတြအေၾကာင္း ကိုယ္နားလည္ေနတယ္။ ဘုန္းႀကီးတို႔ ေတာဓေလ့ေပါ႔ေနာ္။
ေစ်းထဲမွာ ၾကက္ဆိုတာ အင္မတန္ ေရာင္းခဲပါတယ္။ ဆြမ္းအုပ္ထဲမွာ ၾကက္ပါလာၿပီလို႔ ဆိုလို႔
ရွိရင္ ဒီၾကက္က ဘယ္လို ျဖစ္ေပၚလာတယ္ ဆိုတာေတာ့ နည္းနည္း နားမလည္ဘူးလား? နားလည္ၾကပါတယ္။
(ေစ်းထဲမွာ)ေတာဓေလ့ေပါ႔ေလ၊ ၾကက္ဥ ေရာင္းတယ္ဆိုတာ အေလ့အထ အင္မတန္နည္း
တယ္။ ဘုန္းႀကီး ဆြမ္းအုပ္ထဲမွာ ၾကက္ဥေၾကာ္ ပါလာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ သံသယ မျဖစ္သင့္ဘူး
လား? ျဖစ္သင့္ေနၿပီေနာ္။ အလားတူပဲ၊ မနက္ျဖန္ ဆြမ္းအလွည့္က်ၿပီ။ ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္
ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ဒီေကြ႕၀မ္းကဒကာႀကီးပဲ။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။
တပည့္ေတာ္ဘုရား .. ဟိုတုန္းက နက္ျဖန္ တို႔အိမ္ ဆြမ္းအလွည့္က်ၿပီဆိုလုိ႔ရွိရင္ ညေနပိုင္း တ
ပည့္ေတာ္က ပိုက္ကြန္ယူၿပီး လယ္ေတာထဲ ထြက္ေတာ့တာပဲတဲ့။ အဲဒီလို ထြက္သြားတာ
ကို ဘုန္းႀကီးက ျမင္လိုက္တယ္။ ျမင္လိုက္ၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ေနာက္တစ္ေန႔လည္း သူက ပိုက္ကြန္
ကေန ရလာတဲ့ငါးေတြက ဆြမ္းအျဖစ္နဲ႔ ပါလာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ သံသယ မျဖစ္သင့္ဘူးလား?
တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သံသယ မရွိပါဘူး။ ဒီလုိလုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူးေနာ္။ ရဟန္းဆိုတာ သံသ
ယ ရွိသင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရွိရမွာပဲ။
သံသယရွိသင့္ပါလ်က္နဲ႔ မရွိပါဘူးဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို လိမ္ညာေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူးေနာ္။
ကဲ - အဲဒီမွာ ျမင္႐ုံနဲ႔ ကိုယ္က သံသယရွိတယ္။ ျမင္လိုက္လို႔ ခုလို သံသယရွိခဲ့ရင္ သံသယ
ရွိေနတဲ့ ဒီအသားငါးကို ခံယူဖို႔ရန္ မအပ္ဘူးတဲ့ေနာ္။
အဲဒီလို သံသယမရွိတဲ့ အသားငါး ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပ္ပါတယ္တဲ့။
ေနာက္တစ္ခု ---
အဲဒီအခါမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြက ေနၿပီးေတာ့ မအပ္ဘူးလို႔ သံသယရွိတာနဲ႔ သူတို႔က အလွဴမခံ
ၾကေတာ့ဘူး။ အလွဴမခံတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ဒကာေတြက ေနၿပီးေတာ့ ေမးမယ္။ မေမးရင္ေတာ့
ဘာမွ ေျပာခြင့္ မရွိဘူးေနာ္။
ေမးၿပီ၊ အရွင္ဘုရားတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ အလွဴမခံၾကပါသလဲ? ေမးလိုက္ၿပီး၊ အလွဴမခံရင္ ေကာင္း
တာေပါ႔ေလ။ တို႔ခ်ည္းပဲ စားရတာေပါ႔။ အလွဴရွင္ ဒကာေတြဘက္က အဲဒီပုံစံနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒီ
ဘုန္းႀကီး ငတ္ၿပီ ထင္တယ္ေနာ္။
ကဲ အရွင္ဘုရားတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ အလွဴမခံသလဲလို႔ ေမးၿပီ။ ေမးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါက်ေတာ့
ရဟန္းေတြကလည္း မိမိတို႔ ျမင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ သံသယရွိၾကလို႔ပါဆိုၿပီးေတာ့ သူတုိ႔
က ျပန္ၿပီးေတာ့ အေျဖေပးၾကတယ္။
အေျဖေပးလုိက္တဲ့စကားကုိ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္အခါက်ေတာ့ ဒကာက ဒါ လွည့္ပတ္တာ
လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေနာ္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္လဲ? အရွင္ဘုရား ဒါက ရဟန္းေတာ္တို႔အလုိ႔ငွာ
တပည့္ေတာ္ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့အသား မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါး မဟုတ္ပါဘူး။ တပည့္ေတာ္တို႔ စားဖို႔
အတြက္ တပည့္ေတာ္တို႔ျပဳျပင္ စီမံထားတဲ့ အသားငါးသာ ျဖစ္တယ္။ မင္းေယာက္်ားအစရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ တပည့္ေတာ္တို႔ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့ အသားငါးသာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဒကာက
အေလွ်ာက္ေကာင္းခဲ့ရင္ေပါ႔ေနာ္။ အဲဒါဆိုရင္ အပ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒါ တကယ္ဟုတ္မွေနာ္။ ဒကာကေနၿပီးေတာ့ ၀ိနည္းနားလည္လို႔ ငါတို႔ ဒီလုိေလွ်ာက္
ရင္ေတာ့ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြ အလွဴခံမယ္ဆိုၿပီး က်ိတ္၀ိုင္းထိုင္လိုက္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ အပ္ပါ႔
လား? မအပ္ဘူးေနာ္။
ဒကာက နားလည္လို႔ တခ်ဳိ႕ ဒီလို လွည့္ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္တာလည္း မရွိဘူးလား? ရွိႏုိင္ပါ
တယ္။ ဒကာႀကီးေတြ ေလွ်ာက္ဖူးတယ္ထင္တယ္။ ကဲ...ေလွ်ာက္တဲ့စကား ရွိခဲ့ရင္ေတာ့ လွည့္
ပတ္တာပဲ။ လွည့္ပတ္တဲ့စကားက ဘာျဖစ္လို႔ သူက ဒီမွာ လွည့္သလဲ? သူ႕အသက္ကို
ေတာင္ သတ္ရဲတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္က ဒီလို လွည့္ပတ္ဖို႔ရန္အတြက္ေတာ့ ၀န္ေလးပါဦးမ
လား? ၀န္မေလးပါဘူးေနာ္။ ကဲ ေနာက္တစ္ခု ---
ရဟန္းေတြ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ မျမင္လိုက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၾကားလုိက္တယ္။ ဘယ္လို ၾကားသလဲ?
ကဲ - ျမင္ေတာ့ မျမင္လိုက္ဘူး ၾကားလုိက္ၿပီေနာ္။ လူေတြ ပိုက္ကြန္ေတြ လက္နက္ေတြ လက္စြဲ
ၿပီးေတာ့ ရြာကေန ထြက္လာၾကတယ္လို႔ ၾကားလိုက္တယ္။ သို႔မဟုတ္ ေတာထဲမွာ လွည့္လည္
ေနၾကတယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ၾကားလိုက္ၿပီ။ ၾကားလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ခါမွာက်ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ?
ေနာက္တစ္ေန႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြကလည္း ရြာထဲကို ဆြမ္းခံႂကြၿပီ။ ဆြမ္းခံႂကြလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ခါမွာ
ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြကို အသားငါးနဲ႔ တကြေသာ ဆြမ္းေတြကို ေရွး႐ႈေဆာင္ယူၿပီးေတာ့ လွဴဒါန္းၾက
ၿပီ။
အဲဒီရဟန္းေတြက မူလက ၾကားထားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီအသားငါးအေပၚ၌ သံသယျဖစ္လာ
ၿပီ။ သံသယျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာျဖစ္သလဲ?
ရဟန္းေတာ္ေတြ အတြက္ေပါ႔။ နက္ျဖန္ ဆြမ္းေကြၽးမယ္၊ ဆြမ္းေလာင္းမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္
ျဖင့္ ျပဳုျပင္စီမံမ်ား ထားေလသလားဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သံသယျဖစ္သြားၾကတယ္။ အဲဒီလို သံသယျဖစ္လာတဲ့အတြက္ ဘာျဖစ္သလဲ? သံသယျဖစ္ခဲ့လို႔ရွိရင္ေတာ့ -
ဤအသားသည္ အၾကားျဖင့္ သံသယရွိတဲ့ အသား မည္ပါေပ၏။
ထို သံသယရွိေနတဲ့ အသားငါးကို အလွဴခံယူျခင္းငွာ မအပ္ပါ။
အဲဒီလို သံသယရွိေနရင္ ဒီလိုအသားငါးမ်ဳိးကို အလွဴခံရမလား? အလွဴ မခံရဘူးတဲ့ေနာ္။
ကဲ ဒကာႀကီးေတြ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကေနၿပီး ၾကက္႐ိုက္ခ်က္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္က မျမင္ဖူးဘဲထား။ ဒါေပမဲ့ ၾကက္ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံေလးၾကားလိုက္တယ္ ဆို
ၾကပါစို႔ေနာ္။အဲဒီလိုဆိုလို႔ရွိရင္ေကာသံသယမျဖစ္သင့္ဘူးလား?
ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီ
အခါမွာ စားရင္ေကာ အတူတူပဲ မအပ္ဘူးေနာ္။ ကဲ ေနာက္တစ္ခု ---
ဒီလို သံသယမရွိတဲ့ အသားငါးျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပ္တယ္ေနာ္။ ေနာက္တစ္ခု ဘာလဲ?
ခုနက အတိုင္းပဲေနာ္။ အကယ္၍ ဒကာ ဒကာမေတြကလည္း နားလည္လို႔ ေမးျမန္းၾကၿပီ။အရွင္ဘုရားတို႔ ဘာျဖစ္လို႔ အလွဴမခံၾကသလဲ? ေမးၾကည့္ၾကတယ္။ ေမးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါ
က်ေတာ့လည္း မိမိတို႔ သံသယရွိတဲ့အေၾကာင္း ရဟန္းေတာ္ေတြက ျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာျပၾက
တယ္။ ေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ဒကာ ဒကာမေတြကလည္း အရွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ ဒီအသားေတြ ငါးေတြကို ရဟန္းေတာ္တို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္စီမံထားတာ
မဟုတ္ပါဘူး။ တပည့္ေတာ္တို႔ စားဖို႔ရန္အတြက္ ျပဳျပင္စီမံထားတာပါ။ မင္းခ်င္းေယာက္်ား အစရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ ျပဳျပင္စီမံထားတဲ့ အသားငါးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေလွ်ာက္ထား ခဲ့ၾကမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ေတာ့ ဒါ အပ္ပါတယ္။ ဒါ သံသယမရွိသင့္ေတာ့ဘူး
ေနာ္။
ဒီေနရာမွာလည္း ခုနကလို ဒကာက ၀ိနည္းနားလည္လို႔ က်ိတ္၀ိုင္းထိုင္တဲ့ ပုံစံဆိုရင္ေတာ့ အပ္
ပါ႔မလား? မအပ္ဘူးေနာ္။ ေနာက္တစ္ခု ---
ရဟန္းေတာ္တို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ သတ္တယ္လုိ႔ မျမင္ဘူး။ ရည္ရြယ္ၿပီး သတ္တယ္ဆိုတာလည္း ၾကားလည္း မၾကားဘူး။ တစ္နည္းေျပာရင္ေတာ့ ခုနက ပိုက္ကြန္ေတြ ေဆာက္ပုတ္
ေတြ ယူၿပီးေတာ့ သြားတာကိုျမင္လည္း မျမင္ဘူး၊ ၾကားလည္မၾကားဘူး။ ဒါေပမဲ့လို႔ ရြာထဲ ဆြမ္းခံေရာက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ခါမွာ ဒီရဟန္းေတာ္ရဲ႕ သပိတ္ကို ဒကာေတြကယူတယ္။ ဒါ ေရွးေရွးယဥ္
ေက်းမႈပဲေနာ္။ ယူၿပီးတဲ့ အခ်ိန္အခါက်ေတာ့ အသားငါးႏွင့္တကြ စီမံထားတဲ့ ဆြမ္းေတြကို သပိတ္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီးေတာ့ ရဟန္းေတြကို လာကပ္ၿပီ။ လာကပ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါ သပိတ္ထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီအသားငါးေတြ ေတြ႕ၿပီ၊ ေတြ႕ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ?
ေရွးယခင္က ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာ အမ်ားအားျဖင့္ သပိတ္ဖုံးကို အသုံးမျပဳၾကဘူးေနာ္။ သပိတ္ဖုံး အသုံးမျပဳတဲ့အခါက်ေတာ့ သပိတ္ႀကီးက ပြင့္လ်က္သားႀကီးဆိုေတာ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္
လို႔ရွိရင္ မျမင္ဘူးလား? ျမင္ေနတယ္။
အလွဴရွင္ဆိုတာကလည္း သူလွဴတာ ဘာလွဴတယ္ဆိုတာေလး နည္းနည္း ေဖာ္ျပခ်င္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္ေနာ္။ ေအာက္ကေန အသာေလး ဆြမ္းေလးနဲ႔ ဖုံးမထားဘူး။ သူကလည္း အေပၚ
ေဖာ္ထားျပန္တယ္။ အေပၚေဖာ္ထားေတာ့ ရဟန္းေတာ္ကလည္း သူက နည္းနည္း သံသယႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္ေနၿပီ။ ျမင္ေနလိုက္တဲ့ အခ်ိန္အခါက်ေတာ့ဘာျဖစ္လာသလဲ?
ရဟန္းေတာ္တုိ႔အတြက္မ်ား ျပဳျပင္စီမံထားေလသလားဆုိၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲ သံသယ ျဖစ္လာၾကတယ္။
ဤကဲ့သို႔ သံသယရွိျခင္းသည္ကား၊ ျမင္ျခင္းၾကားျခင္းဆိုတဲ့ ထိုအစြန္းႏွသ္ဘက္မွလြတ္ေသာသဲသယရွိျခင္း မည္ပါေပ၏။
ျမင္လို႔ သံသယရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ၾကားလို႔ သံသယရွိတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္ျခင္းၾကားျခင္း ဒီႏွစ္မ်ဳိးမွ လြတ္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ သံသယပဲ။ အိမ္မွာ ၾကက္႐ိုက္ခ်က္တာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူး၊ ၾကားလည္းမၾကားဘူး၊ ဒါေပမဲ့ စားပြဲထဲမွာ ေရာက္လာၿပီဆို
လို႔ရွိရင္ေတာ့ သံသယ မရွိဘူးလား? ဒကာႀကီး။
ျမင္ျခင္း ၾကားျခင္းဆုိတဲ့ ႏွစ္ပါးမွ လြတ္ၿပီးေတာ့ သံသယရွိပုံပဲ။ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ သတ္တယ္
ဆုိတာလည္း မျမင္ဘူး။ မိမိတုိ႔အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီးသတ္တယ္ဆုိတာလည္း မၾကားဘူး။ ဒါေပ
မဲ့ သံသယရွိေနတယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ?
အထူးသျဖင့္ ေတာအရပ္ေဒသေတြမွာကေတာ့ မသတ္မျဖတ္ဘဲနဲ႔ စားရဖ႔ုိဆုိတကေတာ့ အခက္အခဲေတြမ်ားစြာ ရွိတတ္ပါတယ္ေနာ္။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္း၀ိုင္းထဲမွာ ဒီၾကက္သားတစ္ခု ပါ
လာၿပီ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ေတာ့ သံသယေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူးလား? ေတာေဒသအလုိက္ ျဖစ္သင့္တာ
ေျပာတာပါေနာ္။ သံသယ ျဖစ္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ မိမိက သံသယမရွိပါဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ လိမ္ၿပီး စားလုိက္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖို႔က်ေတာ့ သံသယရွိခဲ့ရင္ ဘာျဖစ္လဲ?
သံသယျဖစ္ေလာက္တဲ့ အသားျဖစ္ခဲ့ရင္ အလွဴခံဖုိ႔ရန္အတြက္ေတာင္ မအပ္ဘူးေနာ္။
အၾကင္အသားငါးသည္ကား ဤသုိ ယုံမွားသံသယမရွိ။ ထိုကဲ့သုိ႔ေသာ အသားငါးသည္ကား။
ရဟန္းေတာ္တုိ႔အား အပ္စပ္ပါေပ၏။
သံသယတကယ္မရွိတာ ေျပာတာေနာ္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ လိမ္ၿပီးေတာ့ သံသယမရွိပါဘူးဆုိတဲ့ လုပ္တဲ့ပုံစံမ်ဳိးကေတာ့ ရဟန္းျဖစ္ရင္ အာပတ္သင့္မွာပဲ၊
လူျဖစ္လည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ပါဏာတိပါတကံ ျဖစ္ပါတယ္။
တပည့္ေတာ္တုိ႔က ဒီအသားငါးေတြကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ စားဖုိ႔စီမံထားတာ၊ ရဟန္းေတြအတြက္
ရည္ရြယ္ၿပီး စီမံထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ တစ္နည္း မင္းခ်င္းေယာက္်ား အစရွိတဲ့ ဧည့္သည္
ေတြအလုိ႔ငွာ စီမံထားတဲ့ အသားငါးသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရားတုိ႔အတြက္ တပည့္ေတာ္
ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ စီမံထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လည္း ရဟန္းေတာ္ေတြအတြက္ မရည္
ရြယ္တာလည္း ျဖစ္ရမယ္ေနာ္။ မိမိတုိ႔စားဖုိ႔ဆုိၿပီးေတာ့ မိမိတုိ႔ သတ္ျဖတ္ထားတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္
ပါေစ။ သို႔မဟုတ္ ဧည့္သည္ေတာ္ မင္းခ်င္းေယာက္်ား အစရွိတဲ့ ဧည့္သည္တုိ႔အလုိ႔ငွာသတ္
ျဖတ္ထားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ပါေစ။
မွန္ေနခဲ့ရင္ေပါ႔ ရဟန္းေတာ္အတြက္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ဦးတည္ခ်က္ မရွိဘူး။ ေယာဂီတုိ႔အတြက္ ရည္ရြယ္ဦးတည္ခ်က္ မရွိဘူး။
ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္
(အာမဂႏၶသုတၱန္)
Buddhavasa Tiloka
ဓမၼစာေပမ်ား တစ္ဆင့္မွ်ေ၀ျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ပြားမ်ားနိဳင္ ႀကပါေစ .....
No comments:
Post a Comment