"သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အတိတ္၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ႏွင့္ ယေန ့ေခတ္ ဆင္ျခင္ဖြယ္"

"သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏
အတိတ္၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ႏွင့္ ယေန ့ေခတ္ ဆင္ျခင္ဖြယ္"
=================================

သူမ်ားဆဲတာကို အျပစ္မေျပာဘူး။
ဦးဇင္းက အတိတ္က သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တဲ့ အျပစ္ကိုသိတယ္။
ငါ့ကုိက မေကာင္းတဲ့ကံ၊ သူမ်ားကို ဆဲခဲ့လို ့အခုငါခံ။
အတိတ္အေၾကာင္း သိခ်င္လား ဒကာၾကီး။
ဦးဇင္းက ေ၀ႆဘူဘုရားလက္ထက္က ရွင္ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
 

 

ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္သူ ဘုရင္။ ပိဋကတ္သံုးပံု
ေျပာင္းျပန္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္
လွန္ခဲ့တယ္။ အတတ္မ်ိဳးစံုလည္း တတ္ခဲ့တယ္။
ဘုရင္ကလည္း အၾကီးစား၊ ဦးဇင္းအတိတ္က ကံေျပာတာ။
သူမ်ားကို ဆဲခဲ့တာ ေျပာတာ။

ကုိယ့္ထက္ တတ္တဲ့သူ မရွိဘူးလို ့
ဒီလို မာန္မာနတရားေတြ
လက္မၾကီးေထာင္ခဲ့တယ္။
အစြယ္ၾကီးခ်ိတ္ခဲ့တယ္။
မာန္ေတြ မာန္ေတြ၊ ငါ့ထက္တတ္တဲ့သူ
မရွိဘူးလို ့ဒီလို အစြယ္ၾကီး ခ်ိတ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေတာ့ ဘုရင္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ဒကာၾကီးရဲ ့
ပိဋကတ္သံုးပံု ႏႈတ္ငံု အာဂုံေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ရွင္ဘုရင္။
ပိဋကတ္သံုးပံု ႏႈတ္ငံုေဆာင္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့
သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ားေတြ ၾကည့္လိုက္တဲ့
အခ်ိန္ခါက်ေတာ့ ငါ့ေလာက္ စာမတတ္ပါဘူးလို ့
ဒီလိုသြားျပီးေတာ့ ျပစ္မွားတယ္၊ သံဃာေတြကုိ။
ငါုေလာက္ မတတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါေမးလိုက္ခ်င္တယ္၊
အဲဒီလို ဒကာၾကီးေရ။ ငါေမးလိုက္ရင္
ငါ့အေမး မခံႏိုင္ပါဘူး၊ ငါ့ေလာက္ မတတ္ပါဘူး၊

အဲဒီလို သြားျပီးေတာ့ ၀စီေဗဒကံ မ်က္ျခင္းေၾကာင့္မလို ့
ဦးဇင္းက အတိတ္ကာလတုန္းက
သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား အဲဒီလို ဆဲခဲ့တယ္။
အခုလည္း ဦးပဇင္းကို ဘာတတ္တာလဲကြာဆို
အဆဲခံရတာ။ ဦးပဇင္းကံက အတိတ္က
မေကာင္းခဲ့လို ့ ဦးပဇင္းက ဆဲခဲ့လို ့အခု
သူမ်ားက ကိုယ့္ဆဲတာ။ ကုိယ္က မေကာင္းတာ ဒကာၾကီး။
သူမ်ားက မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးပဇင္းရဲ ့ကံပါ။

ငါ့ေလာက္မတတ္ပါဘူး၊ ငါေမးလိုက္ရင္
အေမးမခံႏိုင္ဘူးပါဘူးဆိုတဲ့ ေလာဘ ေဒါသ
ေမာဟ မာနတရားေတြ ေထာင္လႊားျပီးေတာ့ လာခဲ့တယ္။

အဲဒီဘ၀က က်သြားျပန္ေတာ့ ဒကာၾကီးေရ
ငါ့ေလာက္မတတ္ဘူးဆိုတဲ့ဟာ ငရဲက်သြားတာပဲ။
ငရဲမွာ ခံလိုက္ရတာ မေျပာခ်င္ဘူး ဒကာၾကီးေရ။
အဲေတာ့ သိေတာ့ ေၾကာက္တာေပါ့ ဒကာၾကီးရာ။

အတိတ္က ခံလာရတဲ့ဟာေတြ ျမင္ေတာ့ ေၾကာက္တယ္။
အတိတ္က ခံလာရတဲ့ဟာ မျမင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေၾကာက္ဘူး။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေရာင္းေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရင္း ငါဒီကေန ့ဘယ္ေလာက္ရမလဲ
ဒါပဲတြက္ျပီးေတာ့ ေနတာ ေသေတာ့ အပါယ္ဆင္းမွာကို မသိဘူး။
ဘာေၾကာင့္ မသိသလဲဆိုေတာ့ သြားရာလမ္းေၾကာင္း မသိဘူး။
မသိၾကေတာ့ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေနတာေပါ့။

စာတတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက စာနဲ ့ႏႈိင္းတယ္။
စာနဲ ့မႏိႈင္းနဲ ့ခႏၶာနဲ ့ႏိႈင္း။ ထိုင္ေနတုန္း ခႏၶာထဲၾကည့္
သေဘာေတြ ့လိမ့္မယ္။ စာနဲ ့သြားမဟပ္လိုက္နဲ ့၊
စာက ပညတ္၊ ခႏၶာက ပရမတ္။
ပရမတ္သေဘာတရားကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္။
ကုိယ္သိရမွာက ခႏၶာကိုၾကည့္ သေဘာသိမယ္။

ဘုရားအသိကို အဂၢသာ၀က မဟာသာ၀က မသိႏိုင္ဘူး။
အဂၢသာ၀ကအသိကို ပကတိသာ၀က မသိဘူး။
ပကတိသာ၀ကအသိကို အနာဂမ္က သိပါမလား။
အနာဂမ္အသိကို သကဒါဂမ္က သိပါမလား။
သကဒါဂမ္ အသိကို ေသာတာပန္က သိပါမလား။
ေသာတာပန္အသိကို အႏၶပုထုဇဥ္က သိပါမလား။

အဲ အခုပုဂၢိဳလ္ေတြက ေသာတာပန္လည္းမဟုတ္
ဘာမွလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ ့ေပတံေတြနဲ ့ေထာက္လိုက္ၾကတာ။
ကုိယ္ကလည္း ဘာမွမသိဘူး။ စာအုပ္ကေလးၾကည့္ျပီး
ေပတံနဲ ့ေထာက္လို ့ဘယ္ရမလဲ၊ ခႏၶာကုိၾကည့္ျပီး ေထာက္။
ခႏၶာအသိနဲ ့ေထာက္လိုက္ရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္။
မက်င့္လည္း မက်င့္ဘဲနဲ ့ေပတံနဲ ့ေထာက္လို ့ရမလား။

ဦးပဇင္း ၀စီေဗဒကံထိုက္လို ့အခုထက္ထိ
စာကို ပါဠိလို မရြတ္တတ္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို ့အခုလာေရာက္တဲ့ ဒကာဒကာမေတြ
ကုိယ္လည္း မသိဘဲနဲ ့သူမ်ားမ်ား
ေပတံနဲ ့မေထာက္လိုက္နဲ ့၊
၀စီေဗဒကံမ်ား မမ်က္လိုက္နဲ ့၊
စာမတတ္တဲ့ေကာင္ပဲ သြားမလုပ္လိုက္နဲ
့ေနာက္မ်ား ကုိယ္စာမတတ္ဘဲျဖစ္လိမ့္ဦးမယ္။
၀စီေဗဒကံ မ်က္တိုင္းရွိတယ္။
အဲဒီေတာ့ မမ်က္ၾကနဲ ့။

၀ိပႆနာဟာ အျမတ္ဆံုးတရားပဲ။
က်င့္တုန္းမ်ား ေသသြားနတ္ျပည္သြားတာပဲ။
မက်င့္ဘဲနဲ ့နာရုံပဲနာျပီးမ်ား မေနၾကနဲ ့၊
က်င့္ၾက က်င့္ရင္ အပါယ္ဘယ္ေတာ့မွ မသြားဘူး။
မက်င့္ဘဲပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ နာရုံသက္သက္နဲ ့တို ့လည္း
သိထားတာပဲလို ့မလုပ္နဲ ့၊ ေသေတာ့
လူးလွိမ့္ေသရမယ္သာ မွတ္။

သိလို ့ေျပာတာ။ ေသမွာကေတာ့ က်ိန္းေသတယ္၊
ဒီရုပ္နဲ ့ဒီနာမ္ျဖစ္လာ ေသမွာပဲ။
ေသပင္ေသရျငားေသာ္လည္း
အသိေလးနဲ ့ေသရရင္ မျမတ္ဘူးလား။
အသိမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ေမာဟနဲ ့ေသလို ့ရွိရင္
လူေရာ နတ္ေရာ ျဗဟၼာေရာ သီလရွင္ေရာ ဘုန္းၾကီးေရာ
ေမာဟနဲ ့ေသမယ္ဆိုလို ့ရွိရင္ ရုပ္လည္းမသိ နာမ္လည္းမသိ
ပညတ္ ပရမတ္လည္း မသိ၊ သေဘာတရားလည္း မသိ
မသိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မွန္သမွ်ကေတာ့
ေလးဘက္ေထာက္ လွိမ့္သာခ်ေတာ့။

လူေသလို ့လူျဖစ္မယ္မ်ား ထင္သလား၊
ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူး။ လူေသလို ့လူျဖစ္တာ၊
လူေသလို ့နတ္ျဖစ္တာ၊ လူေသလို ့ျဗဟၼာျဖစ္တာ၊
လူေသလို ့နိဗၺာန္ျဖစ္တာ၊ ဒါကတစ္မ်ိဳးစီ စိတ္ေတြ။
စိတ္ေတြ စိတ္ေတြ၊ လူေသလို ့အပါယ္က်တာ စိတ္ေတြပဲ။
အဲေတာ့ လူေတာ့ လူပဲ ေခၚေ၀ၚသမုတ္ထားတာ ပညတ္ပဲ။
စိတ္ကရွိေသးတယ္ ျပိတၱာစိတ္ တိရစၧာန္စိတ္ ငရဲစိတ္၊
လူစိတ္ နတ္စိတ္ ရွိေသးတယ္၊ ျဗဟၼာစိတ္ရွိေသးတယ္၊
နိဗၺာန္စိတ္ ရွိတယ္။ အဲဒီစိတ္ေတြက သူ ့စိတ္နဲ ့သူ
ဘုရားက စိတ္ပဲေဟာတယ္။

စိတ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမသိဘူး၊ ပညတ္ၾကီးၾကည့္ျပီးေတာ့ ေတာေျပာ ေတာင္ေျပာ
မေျပာၾကနဲ ့၊ က်င့္တဲ့သူေတြက အေသခံက်င့္ျပီးေတာ့
လုပ္ၾကတာ၊ မက်င့္တဲ့သူေတြက ေတာေျပာေတာင္ေျပာ
ေျပာေတာ့ မစားရဘဲနဲ ့အျပစ္ခံရမယ္။ ဒီသာသနာၾကီး
မွီတဲ့အခ်ိန္ခါမယ္ မဂ္တားဖိုလ္တားေတာ့ မခံၾကနဲ ့။
ကုိယ္လည္း ဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး၊
ကုိယ္ကသိတယ္လို ့ထင္ေနတယ္၊ မသိဘူး၊
သိတယ္ဆိုလို ့ရွိရင္ သူမ်ားအတင္းမေျပာဘူး။
သိရင္ေၾကာက္တယ္ ၊ ကုိယ့္အျပစ္သာေျပာတယ္၊
သူမ်ားအတင္းမေျပာဘူး။

(သဲအင္းဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ၂၆-၃-၁၉၆၉ ေန ့တြင္
ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ မဂ္ေလးပါးတရားေတာ္မွ)

ေမတၱာျဖင့္ ေ၀မွ်သူ
အႏိႈင္းမဲ့စာတိုေပစမ်ား
(www.infinitydhamma.com)

 

 ဓမၼစာေပမ်ား တစ္ဆင့္မွ်ေ၀ျခင္းျဖင့္ ကုသိုလ္ပြားမ်ားနိဳင္ ႀကပါေစ .....