“ အတၱကိလမထာႏုေယာဂအက်င့္ ” ဆိုတာ။

        
 အတၱကိလမထာႏုေယာဂအက်င့္ဆိုတာ မိမိကိုယ္ကို ပင္ပန္းေအာင္ျပဳလုပ္တဲ့အက်င့္ပါ။
ဘာေၾကာင့္ ဒီအက်င့္ကို က်င့္ၾကသလဲဆိုေတာ့ မိမိကိုယ္ကို သင့္ေလ်ာ္တဲ့ ကာမဂုဏ္ေတြျဖင့္
ေကၽြးေမြးျပဳစု ထားရင္ တပ္မက္လိုခ်င္တဲ့ ကိေလသာေတြ ျဖစ္ပြားတယ္။ 


အ၀တ္အစား အစရွိ ေသာ ကာမဂုဏ္ေတြကို မေပးဘဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲေအာင္က်င့္မွ တပ္မက္လိုခ်င္တဲ့ ကိေလသာေတြ
ကင္းၿငိမ္းမယ္။ အဲဒီ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းမွ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း အစရွိေသာ ဆင္းရဲခပ္
သိမ္း ၿငိမ္းမယ္ စသည္ျဖင့္ ဒီလိုလည္း ေတြးေခၚယူဆၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္လုပ္တဲ့ အက်င့္
ကို က်င့္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

         က်င့္ၾကပံုကေတာ့.. ပူတဲ့အခါ မပူရေအာင္၊ ေအးတဲ့အခါလည္း မေအးရေအာင္ ျခင္၊ မွက္၊
ပရြက္ဆိပ္ စသည္တို႔ မကိုက္ရေအာင္၊ ကိုယ္အဂၤ ါလံုၿခံဳေအာင္ အ၀တ္သကၤန္းကို လူ၊ ရွင္ရဟန္း
ေကာင္းေတြလည္း ၀တ္ရံုၾကရတာပါ။ သို႔ေပမယ့္ ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ က်င့္တဲ့သူကေတာ့ အဲဒီလို
အ၀တ္ကိုမ၀တ္ဘဲ၊ မသံုးဘဲ ကိုယ္တံုးလံုးနဲ႔ အပင္ပနးခံၾကတယ္။

         ေအးတဲ့အခါ ေရေအးထဲမွာငုပ္ၿပီး စိမ္ေနတယ္၊ ပူတဲ့အခါ ေနပူထဲမွာ ေနတယ္။ အရပ္ေလး
မ်က္ႏွာက မီးပံုႀကီးေလးခုႏွင့္ အပူငါးမ်ိဳးကို ခံစားတယ္။ အဲဒါကို ပဥၥာတပအပူငါးမ်ိဳးအက်င့္ ေခၚ
တယ္။ အိပ္ရာေနရာေကာင္းနဲ႔ မေနဘဲ ေျမျပင္ေပၚမွာပဲ ေနၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဆူးေတြေပၚမွာ
ေတာင္ အခင္းတမ်ိဳးမ်ိဳးခင္းၿပီး ေလ်ာင္းအိပ္တယ္။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အ
ဆင္းရဲခံ ေနတာလည္း ရွိၾကတယ္။ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး အဆင္းရဲခံေနတာလည္း ရွိၾကတယ္။ သစ္
ကိုင္းမွာ ေျခႏွစ္ဖက္ျဖင့္ခ်ိတ္ၿပီး ေဇာက္ထိုး ဆြဲေနတာလည္းရွိၾကတယ္။

         ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္း ၿငိမ္းေအာင္ သင့္ေတာ္တဲ့ အစာတို႔ ေရတို႔ ဆိုတာကို လူ၊ ရွင္ရ
ဟန္းေကာင္းေတြလည္း သံုးေဆာင္ၾကရတာပါ။ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ က်င့္တဲ့သူကေတာ့
အစာတို႔ ေရတို႔ကို လံုး၀ျဖတ္ၿပီး ေနတာလည္း ရွိၾကတယ္။ တစ္ရက္ျခား၊ ႏွစ္ရက္ျခား၊ သံုးရက္
ျခား အစာျဖတ္ၿပီး ေနတာလည္းရွိၾကတယ္။ ေလးရက္ျခား၊ ငါးရက္ျခား၊ ေျခာက္ရက္ျခား၊ ခုႏွစ္
ရက္ျခား အစာျဖတ္ၿပီး ေနတာေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ ဟင္းရြက္စိမ္းတို႔ ျမက္တို႔ကို စားေနတာ
လည္း ရွိၾကတယ္။ ( ၉၁-ကပၸါထက္က ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပင္ ဒီလိုအက်င့္ေတြကို
က်င့္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေသခါနီးက်ေတာ့ ငရဲဂတိ နိမိတ္ထင္တဲ့ အခါက်မွ မွားမွန္းသိၿပီး အဲဒီအက်င့္ကို
စြန္႔လိုက္သျဖင့္ နတ္ျပည္သို႔ေရာက္ေၾကာင္းမ်ားကို ဧကနိပါတ္ေလာမဟံဇတ္ ( အမွတ္ ၉၄ ) အ
ဌကထာမွာျပထားတယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မူလပဏၰာသ မဟာသီဟနာဒသုတ္ (စာမ်က္ႏွာ ၁၁၀ )
စသည္ မွာလည္း ျပဆိုထားပါတယ္။ )

         ဒီလို ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ျပဳတဲ့ အက်င့္မ်ိဳးေတြကို အတၱကိလမထာႏုေယာဂအက်င့္  ေခၚ
တယ္။ ဒီ ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ ျပဳလုပ္တဲ့ အက်င့္မ်ိဳးေတြကို ဘုရားမပြင့္မီ ကတည္းက နိဂဏၭနာဋ
ပုတၱဂိုဏ္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက က်င့္ၾကတယ္၊ ယခုေခတ္ ဂ်ိန္းဘာသာ၀င္ေတြ ဆိုတာဟာ အဲဒီ
 နိဂဏၭနာဋပုတၱဂိုဏ္း၀င္ေတြပဲ။ ဒီ အတၱကိလမထအက်င့္ကို ဟိုေခတ္တုန္းက အက်င့္ေကာင္း
အေနနဲ႔ အမ်ားက ယံုၾကည္ယူဆၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ အဲဒီ ဒုကၠရစ
ရိယာအက်င့္ကို က်င့္ေနရာမွ အစာအဟာရၾကမ္းမ်ားကို ျပန္သံုးေဆာင္တဲ့အခါ အလြန္ရင္းႏွီးတဲ့
ပဥၥ၀ဂၢီေတြကေတာင္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို “ ပဓာန၀ိဗၢႏၷ-ပဓာန အက်င့္မွန္မွ ထြက္တယ္၊
တရားထူးကို မရႏိုင္ေတာ့ဘူး ” လို႔  အထင္လႊဲၿပီး စြန္႔ပစ္သြားၾကေသးတာပဲ။

         ဘုရားေလာင္း ဒုကၠစရိယ အက်င့္ကို က်င့္တာကေတာ့ အကုသိုလ္ ကံေဟာင္းေတြ  ကုန္
ေစရန္အတြက္ က်င့္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ အဲဒီ အက်င့္ျဖင့္ ဉာဏ္ထူးတရားထူးကို ရလိမ့္မယ္ထင္ၿပီး
က်င့္ခဲ့တာပါ။ “ ဒီအက်င့္ဟာ တရားထူးသိဖို႔ လမ္းမဟုတ္ဘူး။ တရားထူးသိဖို႔ လမ္းက အျခားအ   က်င့္လမ္း ျဖစ္ေလသေလာ ” စသည္ျဖင့္ ဆင္ျခင္ဆံုးျဖတ္ၿပီး အဲဒီ ဒုကၠရစရိယာ အက်င့္လမ္းကို
လည္း စြန္႔ပယ္လိုက္တယ္။

          မဇၩိမပဋိပဒါေခၚတဲ့ အလယ္လမ္းအက်င့္ျဖင့္ က်င့္ႀကံအားထုတ္မွ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္
ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တရားသေဘာကို နားလည္ၾကၿပီး တဆင့္ထက္တဆင့္ ျမင့္သထက္
ျမင့္ကာ လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ခ်မ္းသာေပါင္းစံု ခံစား စံစားၿပီး နိဗၺာန္ထိေအာင္ ရရွိ၊ ေရာက္
ရွိႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။

 { ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ “ ဓမၼစၾကာ ” 
   တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္ ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }

http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။