သဘာဝကုိျမင္လုိလွ်င္ စိတ္ကုိျပင္
ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝ ဓမၼတရားေတြဟာ``လာလွည့္ပါ၊ ၾကည့္လွည့္ပါ``လုိ႔ အျမဲတမ္း ဖိတ္ေခၚေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကည့္ျဖစ္ၾကတဲ့လူေတြက မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ လက္သည္းခြံေပၚက ေျမမႈန္ေလာက္ပါပဲ။
သည္ေနရာမွာ*ၾကည့္ေသာသူသည္ ျမင္၏`* ဆုိတဲ့စကားက အဓိပၸါယ္အျပည့္နဲ႔ အသက္ဝင္ေနပါတယ္။ၾကည့္ျဖစ္တဲ့လူေတြအေနနဲ႔ ဘာေတြကုိ ျမင္ေတြ႔ရသလဲလုိ႔ေမးရင္ မရွိတာေတြကုိပဲ ေတြ႔ေနရတယ္လုိ႔ ေျဖရမွာပါပဲ။ ့
ဘာေတြမရွိတာလဲလုိ႔ ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းထုတ္၇င္ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝေတြဟာ အၾကည့္မခံဘူး၊ ၾကည့္လုိက္တာနဲ့ သူတုိ႔ေတြခမ်ာ မရွိရွာေတာ့ဘူးလုိ႔ ထပ္ဆင့္ေျဖရမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ မရွိတာကုိ သိဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ေတာ္ရုံစိတ္ပါဝင္စားမႈနဲ႔ေတာ့ မေတြ့နုိင္ပါဘူး၊ တန္ရုံယုံၾကည္မႈနဲ႔ေလာက္လည္း မျမင္နုိင္ပါဘူး။သင့္ရုံၾကဳိးစားမႈ့ေလာက္နဲ႔လည္း မသိနုိင္ပါဘူူး။
ယုံၾကည္မႈအရင္းတည္တဲ့ ၾကဳိးစားမႈ၊ အမွတ္ရေအာက္ေမ့မႈ၊ ေစ့စပ္စူးစုိက္မႈ၊ ခြဲျခားေဝဖန္စမ္းစစ္နုိင္မႈတုိ႔ စုေပါင္းညီညြတ္ပါမွ ျမင္နုိင္၊ ေတြ႔နုိင္၊ သိနုိင္တာမ်ဳိးပါ။ မ်က္ျမင္ ျဒပ္ထည္ေနာက္မွာ ကိန္းေနတဲ့ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝေတြကုိ စိတ္ရွည္သည္းခံ ဇြဲသန္သန္နဲ႔ ထုိးေဖာက္ေမႊေႏွာက္ ၾကည့္ရႈတာမ်ုိးပါ။မ်က္ျမင္ အထည္ျဒပ္ဆုိတာမ်ုိးက မတင့္မတယ္ ရြံရွာဖြယ္အျဖစ္ နွလုံးသြင္းရတာမ်ဳိးပါ။ သုိ႔မဟုတ္ရင္ မ်က္ျမင္အထည္ျဒပ္ကလည္း တင့္တင့္တယ္တယ္နဲ႔ နွစ္သက္သာရာဖြယ္ အျမဲရွိေနသလုိ လွည့္စားတတ္ပါတယ္။
မ်က္ျမင္အထည္ျဒပ္ဟာ ေရွ့ထြက္ကာကင္းနဲ႔တူပါတယ္။သူက ေရွ့ကေန ပိတ္ဆုိ႔ကာဆီးျပီး စစ္ကစားလုိက္တာနဲ႔ တကယ့္ပင္မစခန္းျဖစ္တဲ့ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝကုိ ေလ့လာဖုိ႔အတြက္ ရပ္တန့္သြား၇ေတာ့တာ။ဒါေၾကာင့္ ကားကင္းနဲ့တူတဲ့ မ်က္ျမင္အထည္ျဒပ္ေပၚမွာ စြမ္းလမ္းေနတဲ့ စိတ္သသာဝကုိ ကာယဂတာသတိ(၃၂ ေကာ႒ာသ ကမၼ႒ာန္း)နဲံ ့ အရင္ျဖဳိရပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ ပင္မစခန္းကုိ ခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႔ရာ လမ္းေၾကာင္းပြင့္သြားရလုိ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝရဲ့အတြင္းပုိင္းကုိ ျမင္နုိင္ဖုိ႔ ျဖစ္လာေစတယ္ေပါ့။ အတြင္းပုိင္းကုိ ျမင္သာေအာင္ ရႈမွတ္ပြားမ်ားမယ္လုိ႔ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝကုိ ခ်က္ခ်င္းျမင္နုိင္ဖုိ႔ရာ ခြင့္မသာျပန္ဘူး။
အခ်ဳိန္ေပးရတယ္၊ ေနရာရွာရတယ္၊ အထုိက္အေလွ်ာက္စြန္႔လြတ္၇တယ္၊ ေပေပေတေတနုိင္ရတယ္။ သည္းခံစိတ္ကုိ ေရွ႔တန္းတင္ရတယ္။ သုိ့မဟုတ္ရင္ ေပၚေၾကာ့ေန ၊ေပၚေၾကာ့စား စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ကေတာ့ သာမန္ကာလွ်ံကာေလာက္နဲ႔တြင္ လွည့္ျပန္သြားမိမွာပါ။
ကိေလသာဆုိတာမ်ဳိးက သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ`ေမာဟ`ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေမ်ာေနတတ္တာ သဘာဝပဲ။ ဒါကုိ *သတိ* ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေပၚေျပာင္းတင္ျပီးေတာ့ ရႈမွတ္မယ္ဆုိရင္လည္း နုိင္ေအာင္မွတ္၇င္မွတ္၊ မမွတ္နုိင္ရင္ေတာ့ ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ ကိ္ေလသာက ကုိယ့္ကုိ ျပန္ကုိက္ပါေလေရာ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ နဂုိကထက္ နွစ္ဆနာတတ္ပါတယ္။ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔ ေဇာ္ကန့္လန့္ၾကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနလုိက္တာ လူပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာလည္း အံမဝင္ ခြင္မက် ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒါဟာလည္း ရုပ္၊ နာမ္ သဘာဝအတြင္းသားထဲကုိ ထုိးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ဥာဏ္ကုိ၊ တဏွာက ဘက္ျပန္တြန္းကန္တဲ့ တုိက္ကြက္တစ္ခုပါပဲ။ ကုိယ္က ရုပ္၊ နာမ္ သဘာဝကုိ ရုိးရုိးေလးသိခြင့္ရေအာင္ ၾကဳိးစားတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တဏွာေပၚမွာ ဖင္ခုထုိင္ထားတဲ့စိတ္ၾကီးနဲ႔ အတင္းတုိးဝင္ေလေတာ့ တရားကုိ မတရားရွာမိပါေလေရာ။
သည္ေတာ့ သေဘာထားမမွန္တဲ့ကုိယ့္ကုိ တဏွာက ဆုံးမခြင့္ရသြားတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကုိယ့္ပုဆုိးစ ကုိယ္ျပန္နင္းျပီး လဲက်တာတုိ႔၊ ကုိယ္ထမီစ ျပန္နင္းျပီး လဲက်တာတုိ႔နဲ႔ ေယာဂီလူထြက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ကုန္က်ပါေတာ့တယ္။ အမွားဆုိတာမ်ဳိးက ၾကဳံမွသိနုိင္သလုိ၊ ျပင္လုိက္တာနဲ႔လည္း အမွန္လမ္းေပၚ ေျခတစ္လွမ္းစျပီး ခ်နုိင္ပါျပီ။
ကုိယ့္ဘက္က ရုိးရုိးသားသားရႈျမင္တတ္ဖုိ႔ သိပ္ျပီးေတာ့လုုိအပ္ပါတယ္။ သဘာဝတရားက ရုိးတယ္၊ စိတ္က ဆန္းတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ သဘာဝတရားက အတၱနယ္ရဲ့ အျပင္ဘက္က အနတၱတရား။
မည္သူရဲ့ ခ်ဴပ္ကုိင္လႊမ္းမုိးမႈကုိမွ် မခံတဲ့တရား။ သူ႔မွာ ဘက္လုိက္မႈမရွိဘုူး၊ တရားဆုိတဲ့အတုိင္း တကယ္ကုိ တရားမွ်တတယ္။ အဲဒီေတာ့ သဘာဝတရားဘက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္မွာမဟုတ္လုိ႔ ကုိယ့္ဘက္က ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပင္ရမွာ။ အဆန္းၾကဳိက္တဲ့စိတ္ကုိ ရုိးေအာင္ျပဳျပင္ယူရမယ္။ လုိခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကုိ မလုိခ်င္ေတာ့ေအာင္ သိမ္းသြင္းယူရမယ္။
အရာရာေပၚမွာ လႊမ္းမုိးခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကုိ လႊမ္းမုိးခြင့္မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းယူရမယ္။ငါဆုိတာ တကယ္ေတာ့ မရွိပါလားဆုိတာကုိ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝေတြရဲ့ အေျပာ ၊အျပေတြကတစ္ဆင့္ သင္ယူရမယ္။ သည္ေတာ့မွ စိတ္က ရုိးသားလာမယ္။သိမ္ေမြ႔လာမယ္၊ နာခံလာမယ္၊ထင္ရာစုိင္းဘဝကေန လြတ္ေျမာက္လာမယ္၊ အရုိင္းထည္ ဘဝကေန အယဥ္ျဖစ္လာမယ္။ အဲဒီအခါဆုိရင္ သဘာဝတရားနဲ႔ တည့္သြားျပီေပါ့။
ညီမွ်ျခင္းရဲ႔ ဟုိဘက္မွာ အနတၱရွိ၇င္ ညီမွ်ျခင္းရဲ့ ဒီဘက္မွာလည္း အနတၱတရားကုိ လက္ခံတဲ့စိတ္ရဲ့ သဘာဝရွိဖုိ႔လုိတာေပါ့။ အဲဒီက်ေတာ့မွ သေဗၺသခၤါရ အနိစၥာ(အလုံးစုံေသာ ျပဳျပင္စီရင္အပ္ေသာ တရားေတြဟာ မျမဲပါလား)။ သေဗၺသခၤါရာ ဒုကၡ(အလုံးစုံေသာ ျပဳျပင္စီရင္အပ္ေသာ တရားေတြဟာ ဒုကၡေတြခ်ည္းပါလား)ဆုိတာကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကဳိဆုိေနမိပါလိမ့္မယ္။
သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သေဗၺဓမၼာ အနတၱာဆုိတဲ့(အလုံးဆုံေသာ တရားဓမၼေတြဟာ အစုိးမရပါလား)ဆုိတာကုိ ဥာဏ္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ သက္ဝင္သိျမင္ ယုံၾကည္ျပီးသကာလ သဗၺညဳတဘုရားရွင္ ကုိယ္္ေတာ္ျမတ္ၾကၤီးရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္အစုံ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၱကုိ ၾကည္ညဳိတမ္းတလုိ႔ မဆုံးနုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။။။
ျမသန္းစံ၏ အပၸမာဒစကားဦးမ်ားစာအုပ္မွ.............
https://www.facebook.com/tar.waka/posts/1430568473894068
ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝ ဓမၼတရားေတြဟာ``လာလွည့္ပါ၊ ၾကည့္လွည့္ပါ``လုိ႔ အျမဲတမ္း ဖိတ္ေခၚေနၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မၾကည့္ျဖစ္ၾကတဲ့လူေတြက မ်ားလြန္းလွပါတယ္။ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ လူေတြကေတာ့ လက္သည္းခြံေပၚက ေျမမႈန္ေလာက္ပါပဲ။
သည္ေနရာမွာ*ၾကည့္ေသာသူသည္ ျမင္၏`* ဆုိတဲ့စကားက အဓိပၸါယ္အျပည့္နဲ႔ အသက္ဝင္ေနပါတယ္။ၾကည့္ျဖစ္တဲ့လူေတြအေနနဲ႔ ဘာေတြကုိ ျမင္ေတြ႔ရသလဲလုိ႔ေမးရင္ မရွိတာေတြကုိပဲ ေတြ႔ေနရတယ္လုိ႔ ေျဖရမွာပါပဲ။ ့
ဘာေတြမရွိတာလဲလုိ႔ ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းထုတ္၇င္ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝေတြဟာ အၾကည့္မခံဘူး၊ ၾကည့္လုိက္တာနဲ့ သူတုိ႔ေတြခမ်ာ မရွိရွာေတာ့ဘူးလုိ႔ ထပ္ဆင့္ေျဖရမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ မရွိတာကုိ သိဖုိ႔ဆုိတာကလည္း ေတာ္ရုံစိတ္ပါဝင္စားမႈနဲ႔ေတာ့ မေတြ့နုိင္ပါဘူး၊ တန္ရုံယုံၾကည္မႈနဲ႔ေလာက္လည္း မျမင္နုိင္ပါဘူး။သင့္ရုံၾကဳိးစားမႈ့ေလာက္နဲ႔လည္း မသိနုိင္ပါဘူူး။
ယုံၾကည္မႈအရင္းတည္တဲ့ ၾကဳိးစားမႈ၊ အမွတ္ရေအာက္ေမ့မႈ၊ ေစ့စပ္စူးစုိက္မႈ၊ ခြဲျခားေဝဖန္စမ္းစစ္နုိင္မႈတုိ႔ စုေပါင္းညီညြတ္ပါမွ ျမင္နုိင္၊ ေတြ႔နုိင္၊ သိနုိင္တာမ်ဳိးပါ။ မ်က္ျမင္ ျဒပ္ထည္ေနာက္မွာ ကိန္းေနတဲ့ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝေတြကုိ စိတ္ရွည္သည္းခံ ဇြဲသန္သန္နဲ႔ ထုိးေဖာက္ေမႊေႏွာက္ ၾကည့္ရႈတာမ်ုိးပါ။မ်က္ျမင္ အထည္ျဒပ္ဆုိတာမ်ုိးက မတင့္မတယ္ ရြံရွာဖြယ္အျဖစ္ နွလုံးသြင္းရတာမ်ဳိးပါ။ သုိ႔မဟုတ္ရင္ မ်က္ျမင္အထည္ျဒပ္ကလည္း တင့္တင့္တယ္တယ္နဲ႔ နွစ္သက္သာရာဖြယ္ အျမဲရွိေနသလုိ လွည့္စားတတ္ပါတယ္။
မ်က္ျမင္အထည္ျဒပ္ဟာ ေရွ့ထြက္ကာကင္းနဲ႔တူပါတယ္။သူက ေရွ့ကေန ပိတ္ဆုိ႔ကာဆီးျပီး စစ္ကစားလုိက္တာနဲ႔ တကယ့္ပင္မစခန္းျဖစ္တဲ့ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝကုိ ေလ့လာဖုိ႔အတြက္ ရပ္တန့္သြား၇ေတာ့တာ။ဒါေၾကာင့္ ကားကင္းနဲ့တူတဲ့ မ်က္ျမင္အထည္ျဒပ္ေပၚမွာ စြမ္းလမ္းေနတဲ့ စိတ္သသာဝကုိ ကာယဂတာသတိ(၃၂ ေကာ႒ာသ ကမၼ႒ာန္း)နဲံ ့ အရင္ျဖဳိရပါတယ္။
ဒါဆုိရင္ ပင္မစခန္းကုိ ခ်ဥ္းကပ္ဖုိ႔ရာ လမ္းေၾကာင္းပြင့္သြားရလုိ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝရဲ့အတြင္းပုိင္းကုိ ျမင္နုိင္ဖုိ႔ ျဖစ္လာေစတယ္ေပါ့။ အတြင္းပုိင္းကုိ ျမင္သာေအာင္ ရႈမွတ္ပြားမ်ားမယ္လုိ႔ ဆုိျပန္ေတာ့လည္း ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝကုိ ခ်က္ခ်င္းျမင္နုိင္ဖုိ႔ရာ ခြင့္မသာျပန္ဘူး။
အခ်ဳိန္ေပးရတယ္၊ ေနရာရွာရတယ္၊ အထုိက္အေလွ်ာက္စြန္႔လြတ္၇တယ္၊ ေပေပေတေတနုိင္ရတယ္။ သည္းခံစိတ္ကုိ ေရွ႔တန္းတင္ရတယ္။ သုိ့မဟုတ္ရင္ ေပၚေၾကာ့ေန ၊ေပၚေၾကာ့စား စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ကေတာ့ သာမန္ကာလွ်ံကာေလာက္နဲ႔တြင္ လွည့္ျပန္သြားမိမွာပါ။
ကိေလသာဆုိတာမ်ဳိးက သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ`ေမာဟ`ေရစီးေၾကာင္းမွာ ေမ်ာေနတတ္တာ သဘာဝပဲ။ ဒါကုိ *သတိ* ဆုိတဲ့ ေရစီးေၾကာင္းေပၚေျပာင္းတင္ျပီးေတာ့ ရႈမွတ္မယ္ဆုိရင္လည္း နုိင္ေအာင္မွတ္၇င္မွတ္၊ မမွတ္နုိင္ရင္ေတာ့ ဒဏ္ရာရသြားတဲ့ ကိ္ေလသာက ကုိယ့္ကုိ ျပန္ကုိက္ပါေလေရာ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးက်ရင္ နဂုိကထက္ နွစ္ဆနာတတ္ပါတယ္။ ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔ ေဇာ္ကန့္လန့္ၾကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနလုိက္တာ လူပတ္ဝန္းက်င္ထဲမွာလည္း အံမဝင္ ခြင္မက် ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။
ဒါဟာလည္း ရုပ္၊ နာမ္ သဘာဝအတြင္းသားထဲကုိ ထုိးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာေတာ့မယ့္ ဥာဏ္ကုိ၊ တဏွာက ဘက္ျပန္တြန္းကန္တဲ့ တုိက္ကြက္တစ္ခုပါပဲ။ ကုိယ္က ရုပ္၊ နာမ္ သဘာဝကုိ ရုိးရုိးေလးသိခြင့္ရေအာင္ ၾကဳိးစားတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ တဏွာေပၚမွာ ဖင္ခုထုိင္ထားတဲ့စိတ္ၾကီးနဲ႔ အတင္းတုိးဝင္ေလေတာ့ တရားကုိ မတရားရွာမိပါေလေရာ။
သည္ေတာ့ သေဘာထားမမွန္တဲ့ကုိယ့္ကုိ တဏွာက ဆုံးမခြင့္ရသြားတာေပါ့။ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ကုိယ့္ပုဆုိးစ ကုိယ္ျပန္နင္းျပီး လဲက်တာတုိ႔၊ ကုိယ္ထမီစ ျပန္နင္းျပီး လဲက်တာတုိ႔နဲ႔ ေယာဂီလူထြက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ကုန္က်ပါေတာ့တယ္။ အမွားဆုိတာမ်ဳိးက ၾကဳံမွသိနုိင္သလုိ၊ ျပင္လုိက္တာနဲ႔လည္း အမွန္လမ္းေပၚ ေျခတစ္လွမ္းစျပီး ခ်နုိင္ပါျပီ။
ကုိယ့္ဘက္က ရုိးရုိးသားသားရႈျမင္တတ္ဖုိ႔ သိပ္ျပီးေတာ့လုုိအပ္ပါတယ္။ သဘာဝတရားက ရုိးတယ္၊ စိတ္က ဆန္းတယ္၊ ဘယ္ေတာ့မွ သဟဇာတျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ သဘာဝတရားက အတၱနယ္ရဲ့ အျပင္ဘက္က အနတၱတရား။
မည္သူရဲ့ ခ်ဴပ္ကုိင္လႊမ္းမုိးမႈကုိမွ် မခံတဲ့တရား။ သူ႔မွာ ဘက္လုိက္မႈမရွိဘုူး၊ တရားဆုိတဲ့အတုိင္း တကယ္ကုိ တရားမွ်တတယ္။ အဲဒီေတာ့ သဘာဝတရားဘက္ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပင္မွာမဟုတ္လုိ႔ ကုိယ့္ဘက္က ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပင္ရမွာ။ အဆန္းၾကဳိက္တဲ့စိတ္ကုိ ရုိးေအာင္ျပဳျပင္ယူရမယ္။ လုိခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကုိ မလုိခ်င္ေတာ့ေအာင္ သိမ္းသြင္းယူရမယ္။
အရာရာေပၚမွာ လႊမ္းမုိးခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကုိ လႊမ္းမုိးခြင့္မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းယူရမယ္။ငါဆုိတာ တကယ္ေတာ့ မရွိပါလားဆုိတာကုိ ရုပ္သဘာဝ၊ နာမ္သဘာဝေတြရဲ့ အေျပာ ၊အျပေတြကတစ္ဆင့္ သင္ယူရမယ္။ သည္ေတာ့မွ စိတ္က ရုိးသားလာမယ္။သိမ္ေမြ႔လာမယ္၊ နာခံလာမယ္၊ထင္ရာစုိင္းဘဝကေန လြတ္ေျမာက္လာမယ္၊ အရုိင္းထည္ ဘဝကေန အယဥ္ျဖစ္လာမယ္။ အဲဒီအခါဆုိရင္ သဘာဝတရားနဲ႔ တည့္သြားျပီေပါ့။
ညီမွ်ျခင္းရဲ႔ ဟုိဘက္မွာ အနတၱရွိ၇င္ ညီမွ်ျခင္းရဲ့ ဒီဘက္မွာလည္း အနတၱတရားကုိ လက္ခံတဲ့စိတ္ရဲ့ သဘာဝရွိဖုိ႔လုိတာေပါ့။ အဲဒီက်ေတာ့မွ သေဗၺသခၤါရ အနိစၥာ(အလုံးစုံေသာ ျပဳျပင္စီရင္အပ္ေသာ တရားေတြဟာ မျမဲပါလား)။ သေဗၺသခၤါရာ ဒုကၡ(အလုံးစုံေသာ ျပဳျပင္စီရင္အပ္ေသာ တရားေတြဟာ ဒုကၡေတြခ်ည္းပါလား)ဆုိတာကုိ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ၾကဳိဆုိေနမိပါလိမ့္မယ္။
သည့္ေနာက္မွာေတာ့ သေဗၺဓမၼာ အနတၱာဆုိတဲ့(အလုံးဆုံေသာ တရားဓမၼေတြဟာ အစုိးမရပါလား)ဆုိတာကုိ ဥာဏ္ထဲမွာ နင့္နင့္နဲနဲ သက္ဝင္သိျမင္ ယုံၾကည္ျပီးသကာလ သဗၺညဳတဘုရားရွင္ ကုိယ္္ေတာ္ျမတ္ၾကၤီးရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္အစုံ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၱကုိ ၾကည္ညဳိတမ္းတလုိ႔ မဆုံးနုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။။။
ျမသန္းစံ၏ အပၸမာဒစကားဦးမ်ားစာအုပ္မွ.............
https://www.facebook.com/tar.waka/posts/1430568473894068
No comments:
Post a Comment