"ရွင္ေခ်ာင္ေသၾကပ္၊ရွင္ၾကပ္ေသေခ်ာင္" ကိုေလ့လာပါ။

 

သာသနာေတာ္၌ ဆရာေတာ္မ်ား ဆံုးမထားေသာ စကားတစ္ရပ္ ရွိပါသည္။ ၎မွာ"ရွင္ေခ်ာင္ေသၾကပ္၊  ရွင္ၾကပ္ေသေရွာင္" ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ ရဟန္း၀တ္ၿပီးသီလသိကၡာပုဒ္မ်ား မေစာင့္ထိန္းဘဲ၊ သြားကာ၊ လာကာ၊ စားကာ၊ ေသာက္ကာႏွင့္ ရဟန္းစဥ္က  ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိေနလွ်င္  ေသလွ်င္ငရဲက်မည္ျဖစ္၍  အေသၾကပ္မည္။


  ရဟန္းစဥ္က  သီလသိကၡာပုဒ္မ်ားကို  ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္း  ေစာင့္စည္းထိန္းသိမ္း၍  ေကာင္း
မြန္စြာေနလွ်င္  ေသသည့္အခါ  သုဂတိ လားရမည္ျဖစ္၍  အေသေခ်ာင္မည္။ ထို ့ေၾကာင့္ရဟန္း၀တ္မည္ဆိုလွ်င္  မိမိကို  က်က်နန  သြန္သင္ျပသ ဆိုဆံုးမမည့္  ဆရာေကာင္းကိုရွာေဖြဆည္းကပ္ပါ။  ထိုသို ့ေက်ာင္းမ်ိဳးကို ေရြးခ်ယ္ပါ။

      ရဟန္းခံ၍  သာသနာ့ေဘာင္သို ့  ၀င္ေရာက္လာျခင္းသည္၊ လူ၀တ္ေၾကာင္အျဖစ္၌ေစာင့္ထိန္းေနသည့္  ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ထက္သာေသာ  သာသနာတြင္း၌သာ ေစာင့္ထိန္း၍
ရသည့္  ၂၂၇ ပါးေသာ  အဓိသီလမ်ားကို  ေစာင့္ထိန္းရန္  ၀င္ေရာက္လာသည္ဟု  သေဘာေပါက္ေစခ်င္ပါသည္။  ထို ့ေၾကာင့္  မိမိေစာင့္ထိန္းရမည့္  သီလသိကၡာပုဒ္မ်ားကိုသိရွိနားလည္  ရပါမည္။  

သင္ၾကား၊ ေလ့လာ၊ ဖတ္မွတ္ ရပါမည္။ သိကၡာပုဒ္ ၂၂၇ ပါးကို
အာပတ္အမ်ိဳးအစား၊ (အျပစ္အႀကီးအငယ္)အားျဖင့္ 

၁။ ပါရဇိက၊ 

၂။ သံဃာဒိသိသ၊္ 

၃။ထုလႅစၥဥ္း၊ 

၄။ ပါစိတ္၊ 

၅။ ပါဋိေဒသနီ၊ 

၆။ ဒုကၠဋ္၊ 

၇။ ဒုဗၻာသီ၊ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

 ထိုခုႏွစ္
မ်ိဳးတို ့တြင္ ၁။ ပါရာဇီကသည္ အျပစ္အႀကီးဆံုးျဖစ္၍  လူထြက္ရ၏။  ၇။ ဒုဗၻာသီသည္အျပစ္အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။

      ရဟန္းျဖစ္သူသည္  ယေန ့ေမြးဖြားေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္မွစ၍  အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ကိုယ္လက္အဂၤါ ႀကီးငယ္တို ့ကို သာယာေသာစိတ္ျဖင့္ ကိုင္ျခင္း၊ ပြတ္သပ္ျခင္း၊ စသည္မ်ားကိုျပဳလွ်င္ ၂။ သံဃာဒိသိသ္ အာပတ္သင့္၏။ သံဃာ(၂၀)ျဖင့္ ကုစားမွ စင္ၾကယ္၏။

      ဤ အာပတ္သင့္ေသာ  သိကၡာပုဒ္မွာ ဒုလႅဘရဟန္းတို ့ အတြက္ အလြန္သင့္တတ္ေသာ အာပတ္တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ခတၱခဏ ၀တ္ေသာ ဒုလႅဘ
ရဟန္းတို ့၌ သမီး၊ ဇနီးမယား၊ မိခင္မ်ား ရွိတတ္သည္။ ထို မာတုဂါမမ်ားအား၊ လူ၀တ္ေၾကာင္တုန္းက ထံုးစံအတိုင္း ကိုင္တြယ္သံုးသပ္ ၾကပါသည္။ ရဟန္းသည္ မိခင္ပင္ျဖစ္
ေစ မည္သည့္အမ်ိဳးသမီးကိုမွ် လံုး၀ မကိုင္ေကာင္းပါ။ ကိုင္လွ်င္ အာပတ္သင့္=အျပစ္ျဖစ္=အကုသိုလ္ ျဖစ္ပါသည္။ 

သာယာေသာ ရာဂစိတ္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္သံုးသပ္ လွ်င္ေသာ္
လည္းေကာင္း၊ ရိုးရိုးစိတ္ျဖင့္ ကိုင္တြယ္ေနစဥ္ သာယာေသာ ရာဂစိတ္ ျဖစ္သြားလွ်င္
ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလြန္ႀကီးေသာ သံဃာဒိသိသ္ အာပတ္သင့္ပါသည္။ ထိုအာပတ္
အကုသိုလ္ စင္ၾကယ္ေအာင္ ၀ါသ္ေဆာက္တည္=ဒဏ္ထမ္းၿပီး သံဃာအပါး (၂၀)ထံ၌
ကုစားမွ အာပတ္ ျပန္စင္ၾကည္ သြားပါသည္။ သို ့မဟုတ္က လူျပန္ထြက္လည္း ထိုအာပတ္မွာ မစင္ၾကည္ဘဲ ပါသြားတတ္ပါသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္၀တ္လွ်င္ ထိုအာပတ္ကိုယ္ေပၚ ျပန္ေရာက္ လာပါသည္။ ဤမွ်ေၾကာက္စရာေကာင္းပါသည္။


      ဤအေၾကာင္းကို ဆရာဘုန္းႀကီးကလည္း ေျပာမျပ၊ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္လည္း မသိရွာၾကေသာ ဒုလႅဘရဟန္းတို ့သည္ ရဟန္းခံၿပီးေနာက္ ဇနီးမယား၊ သားသမီးတို ့ကို  လက္ဆြဲလ်က္ ဘုရားဖူးလွည့္လည္ၾကသည္။ ရဟန္းဘ၀ဟူသည္ ဘာအကုသိုလ္မွ် မျဖစ္ေအာင္ထိုင္ေနပါမည္ဆိုၿပီး ထိုင္ေနရံုမွ်ျဖင့္ မသိနားမလည္လွ်င္ အာပတ္ေတြသင့္ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေနပါသည္။


      ရဟန္းေတာ္တို ့သည္ မိမိခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ သကၤန္း၊ သပိတ္၊ တို ့ကို(၁၀) ရက္အတြင္း
မွာ အဓိဌာန္တင္၊ ၀ိကပၸနာျပဳဟူေသာ အမွဳတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ထားရပါသည္။ အာပတ္အျပစ္
ျဖစ္တတ္သည္ဟု မသိ၍ျဖစ္ေစ၊ ေမ့ေန၍ျဖစ္ေစ ၎အမွဳကိုမျပဳဘဲ (၁၀) ရက္လြန္သြားလွ်င္ ၎သကၤန္း၊ သပိတ္ကိုလည္း စြန္ ့ရပါသည္။ ပါစိတ္အာပတ္လည္း သင့္သြားပါသည္။


"ပါစိတ္ဟူသည္=ငရဲသို ့ က်ေရာက္ေစသည္" ဟု အဓိပၸါယ္ ရပါသည္။ ၎သကၤန္းသပိတ္
တို ့ကိုမစြန္ ့၊ ေဒသနာၾကား အာပတ္မေျဖဘဲ ဆက္လက္ကိုင္တြယ္ေနလွ်င္ ကိုင္တိုင္း ကိုင္
တိုင္း အာပတ္ေတြ ထပ္သင့္ေနပါသည္။ ဤကား ဘာမွ်မလုပ္ဘဲ ထိုင္ေနရံုျဖင့္ အာပတ္သင့္ အကုသိုလ္ ျဖစ္ေနပါသည္။

      ယခုေခတ္ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္သူတို ့ကား သိမ္က ထြက္လာၿပီးေနာက္ မိမိ မိသားစုမ်ား
ယူလာေသာ ပစၥည္း၊ အသံုးအေဆာင္၊ အေဆာင္အေယာင္မ်ားၿဖင့္ မိမိအိပ္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၌ ရွဳပ္ေထြးေပြလီ ေနတတ္သည္။ အပ္သည္၊ မအပ္သည္၊ သံုးေကာင္းသည္၊ မသံုးေကာင္းသည္ကို မသိရွာၾက။

 ညေနအခ်ိန္က်လွ်င္ ထိုဒုလႅဘရဟန္းတို ့၏ ဇနီးမယား၊ သားသမီးမ်ားသည္ က်က်နန ဖီးလိမ္းျပဳျပင္၍ မိမိတို ့ ဒုလႅဘရဟန္းမ်ားဆီသို ့ လာေတြ ့ၿပီး ျပဳစုယုယၾကသည္။ ထို ့ေၾကာင့္ ယခုေခတ္ ဒုလႅဘရဟန္းတို ့ကား ကုသိုလ္ရဖို ့ထက္၊ အျပစ္ရဖို ့ကမ်ားတတ္သည္။ ဤသည္ကို ဂရုစိုက္ ဆင္ျခင္ၾကဖို ့ လိုပါသည္။

      ရဟန္းတို ့အတြက္ ဆြမ္း၊ သကၤန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆး၊ ယင္းပစၥည္းေလးပါး စားေသာက္
သံုးစြဲျခင္းအတြက္ အျပစ္မျဖစ္ရန္ အနည္းဆံုး တစ္ေန ့တစ္ႀကိမ္ဆင္ျခင္ရသည္။ မဆင္ျခင္
က"ေၾကြးတင္ရ၊ အပါယ္က်၊ ၿပိတၱာျဖစ္ရ" သည္။ ဤပစၥည္းေလးပါး ဆင္ျခင္မွဳကို "ပစၥယသႏၷႆိတသီလ" ဟုေခၚသည္။ ၂၂၇-ပါးေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားကို"ပါတိေမာကၡသီလ" ဟု
ေခၚသည္။  ထိုသီလမစင္ၾကယ္ေသာ ရဟန္းကို လွဴဒါန္းထားေသာ ဆြမ္းသည္ မီးရဲေနေသာသံခဲႏွင့္တူသည္။

"မီးရဲေနသည့္ သံခဲကိုစားလွ်င္ ဒီတစ္ဘ၀သာ ေသမည္။ သီလမရွိ
ဘဲ ဆြမ္းစားက အပါယ္ငရဲက် ဘ၀ဆက္ခါေသမည္။" သကၤန္းသည္ မီးရဲေနသည့္ သံျပားႀကီးႏွင့္တူသည္။ ေနရာေက်ာင္းသည္ မီးရဲေနသည့္ သံအိုးႀကီးႏွင့္တူသည္။ လူ၀တ္ေၾကာင္
မ်ား လက္အုပ္ခ်ီ၍ ရွိခိုးၾကျခင္းသည္ လွံျဖင့္ ၀ိုင္းထိုးသည္ႏွင့္ တူသည္။

      သာသနာ့ေဘာင္၀င္ ရဟန္းမ်ားသည္ သီလသိကၡာမ်ားလံုျခံဳေအာင္ မထိန္းသိမ္းဘဲ၊ မည္သည့္ ေကာင္းမွဳကိုျပဳျပဳ အပါယ္က်မွဳကို မပိတ္ပင္ မတားဆီးႏိုင္ပါ။ ထို ့ေၾကာင့္ မိမိတို ့ ေခတ္ေပၚ အေနအားျဖင့္ ရဟန္းခံၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ အတြင္း ေရာက္လာပါက
ဥပဇၩာယ္ဆရာ( ဘုန္းႀကီး)ႏွင့္ မိမိကိုယ္တိုင္က အပါယ္မက်ေရး ဆင္ျခင္၊ ေနထိုင္၊ စားေသာက္၊ က်င့္ႀကံၿပီး မဂ္၊ဖိုလ္၊ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ ၾကပါေစ။ ။

{ ေမာ္ကၽြန္းအရွင္ပ႑ိတ(ဓမၼစရိယM.A, Dip in Eng)၏ ရွင္ျပဳ ရဟန္းခံ နည္းလမ္းမွန္ ကို မွီျငမ္းေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။ }


 http://www.damanady.tk/2014/05/blog-post_18.html