တိရစၦာန္ ျဖစ္ေနသူဟာ ငရဲေလာက္ေတာ့ မဆင္းရဲပါ။ သို႔ေသာ္..ဘုရားပြင့္ၿပီးေတာ့ တရားေဟာေနတဲ့အခ်ိန္ တိရစၦာန္ဘံု ေရာက္ေနတယ္၊ ႏြားျဖစ္ေနတယ္၊ ေခြးျဖစ္ေနတယ္၊ ၾကက္ျဖစ္ေနတယ္၊ ၀က္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ တရားနာလို႔ သိရမယ့္တရားကို သိႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။
တိရစၦာန္ဘံုဆိုတာ ငရဲေလာက္ေတာ့ မဆင္းရဲပါ၊ သို႔ေသာ္ တို႔တေတြ ရထားသလို ေနထိုင္သြားလာ မရေတာ့ ဆင္းရဲပါတယ္။ တိရစၦာန္ဘ၀ဟာ အင္မတန္မွ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ လူေတြအႏိုင္က်င့္တာ ခံေနရတာဟာ တိရစၦာန္ေတြပဲ။ လူေတြက တိရစၦာန္ေတြကို အႏိုင္က်င့္ၿပီး သတ္ျဖတ္စားေသာက္ၾကပါတယ္။
ၾကက္ေတြ ၀က္ေတြ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ၾကိဳးနဲ႔ပူးၿပီး ခ်ည္ထား႐ံုမကဘူး၊ ေဇာက္ထိုးဆြဲထားေသးပါတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ား ၾကက္ေတြ ျခင္းထဲထည့္ၿပီး အရွင္လတ္လတ္ ကားေပၚကပစ္ခ်တာ
ေတြေတာင္ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္က တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ ဒုကၡကို “အညမညခါဒိကာ ဒုဗၺလခါဒိကာ” တဲ့။
တိရစၦာန္ေတြဆိုတာ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇင္း အခ်င္းခ်င္းသတ္ၿပီး
ေတာ့ စားေနၾကတာတဲ့။ ဖား- ဖားခ်င္းစား၊ ငါး- ငါးခ်င္းစား ဆိုတာလိုအေကာင္ႀကီးရင္ အေကာင္
ငယ္ကို စားပစ္တာပဲ။ တိရစၦာန္ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း စားၾကတယ္တဲ့၊ အားရွိတဲ့ အေကာင္က အားနည္းတဲ့အေကာင္ကို စားပစ္ၾကပါတယ္၊ အေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ဘံု ျဖစ္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက တိရစၦာန္ေလာကဟာ ငရဲၿပီးရင္ေတာ့ အဆိုးဆံုးပဲတဲ့၊ အင္မတန္ဆိုးတဲ့ဘ၀၊ လူေတြက ထင္ေကာင္းထင္ၾကပါမယ္၊အိမ္ေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ကေလးေတြ,
ေခြးကေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔မွာ ဘာအလုပ္အကိုင္မွမရွိဘူး၊ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ စားေနၾကရတယ္။
အနည္းစုကေလးကိုၾကည့္ၿပီး ထင္ေကာင္းထင္ၾကမယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေမြးထားတဲ့ ေခြးေတြမ်ားခ်မ္းခ်မ္းသာသာ က်က်နန ေနၾကရတယ္။ ေမြးတာမွစပါယ္႐ွယ္ ေမြးထားတာ။ စပါယ္ရွယ္ေခြးစာ ေကၽြးရတယ္၊ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားတဲ့အခါလည္း ကားႀကီးစီးၿပီး သြားရတယ္။ အိပ္တဲ့အခါမွာလည္း လူ႔အိပ္ယာ
မွာလိုပဲအိပ္ရတယ္။ ဒါ ကံေကာင္းတဲ့ တိရစၦာန္တစ္ခ်ိဳ႕ပါ၊ ခ်မ္းသာတဲ့လူက ေမြးထားတဲ့ ေခြးတစ္
ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ကံေကာင္းတာမ်ိဳး ရွိေတာ့ရွိတယ္။
သို႔ေသာ္ တိရစၦာန္ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္လိုပဲ တရားေဟာေဟာ၊ နားလည္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတၱိ အသိဉာဏ္က သူတို႔မွာ မရွိပါဘူး။ သူတို႔အေတြးထဲမွာ စားဖို႔အိပ္ဖို႔နဲ႔ ကာမကိစၥ ဒါပဲရွိပါတယ္၊ ဆန္႔က်င္ဖက္ အေကာင္လာရင္ ကိုက္ဖို႔၊ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဒါေလာက္ပဲ သူတို႔မွာ စဥ္းစားတတ္ပါတယ္။
ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္ ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အခြင့္အေရး မ႐ွိပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ တိရစၦာန္ဘ၀ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘုရားပြင့္ တရားေဟာေနေသာ္လည္း တိရ စၦာန္ ျဖစ္ေနသူဟာ အခြင့္အေရး
ဆံုး႐ႈံးေနပါတယ္။ ။
{ ၁၃၆၈ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲ လျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္၊ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး၊ ဥကၠံၿမိဳ႕၌ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D) ေဟာၾကားေသာ ရွစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္
ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
http://www.damanady.tk/ (ဓမၼနဒီ)တြင္လည္း ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment