တရားသိေနသူ။

    
လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ မ်က္စိရွိေနၾကပါတယ္၊ မ်က္စိေလး -ႏွစ္လံုး ဖြင့္လိုက္လို႔ရွိရင္ျမင္စရာ အာ႐ံုေလးက မ်က္စိထဲမွာ ေပၚလာပါတယ္၊ ဥပမာ - ပန္းပြင့္ကေလးကို ၾကည့္တယ္ဆို
လို႔႐ွိရင္ ပန္းပြင့္ကေလးနဲ႔ မ်က္လံုးေလး ဆုံလိုက္တဲ့အခါ ပန္းပြင့္ကေလးကို ျမင္တယ္ဆိုတဲ့အသိစိတ္ေလး ေပၚလာပါတယ္။
အဲဒီ ျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚလာတာကို ျမတ္စြာဘုရားက

“စကၡဳံ စ ပဋိစၥ ႐ူေပ စ ဥပၸဇၨတိ စကၡဳ၀ိညာဏံ ” တဲ့၊ စကၡဳံ စ - စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ကိုလည္းေကာင္း
ေလာကမွာ ျမင္တတ္တဲ့ မ်က္စိကေလး၊ ရူေပ စ - အဆင္းအာ႐ံုကို လည္းေကာင္း၊ ပဋိစၥ- အ
ေၾကာင္းျပဳ၍၊ စကၡဳ၀ိညာဏံ- ျမင္သိစိတ္ကေလးသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္ေပၚလာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

         ျမင္သိ စိတ္ကေလး ျဖစ္တယ္ဆိုတာက “ေဟတုပၸဘ၀” အေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာ
တဲ့ အက်ိဳးတရားေလးတစ္ခုပါ၊ အဲဒီ ျမင္သိစိတ္ကေလး ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ ဒီမွာ အေၾကာင္းႏွစ္ခုကို
ျမတ္စြာဘုရား ျပထားပါတယ္၊ မ်က္စိရယ္ ျမင္စရာအာ႐ံုရယ္။ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္စရာအာ႐ံု ဒီႏွစ္ခုကို
အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာဒီျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚလာတာလို႔ အေၾကာင္းနဲ႔အက်ိဳး ဒီႏွစ္ခုကို ေဟာ
တာပါ။ ကဲ.. ဒါျဖင့္ မ်က္စိမွိတ္ထားမယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ ျမင္သိစိတ္ မေပၚပါ။ ျမင္စရာအာ႐ံု မ႐ွိဘူး
ဆိုရင္လည္း ျမင္သိစိတ္ မေပၚပါ။ မ်က္စိလည္း႐ွိရမယ္၊ ျမင္သိစိတ္လည္း ရွိရမယ္၊ ျမင္စရာအာ
႐ံုနဲ႔ မ်က္စိဆံုမိတာ ျဖစ္ရပါမယ္၊ အနည္းဆံုး အဲဒီ အေၾကာင္းႏွစ္ခု ေပါင္းဆံုတဲ့ အခါမွာ ျမင္မႈျဖစ္
ေပၚလာပါတယ္။

         သာမန္အားျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီႏွစ္ခုဟာ အဓိကအေရးႀကီးလို႔ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္စရာအာ႐ံု
ဒီႏွစ္ခုကိုသာ အေၾကာင္းအေနနဲ႔ သုတၱန္ေတြမွာ ေဟာထားေသာ္လည္း အျခားအေၾကာင္းေတြလည္း
ရွိေသးပါတယ္။ ဥပမာ-ပန္းပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္ ျမင္ဖို႔ရာအတြက္-မ်က္စိရွိတယ္၊ ပန္းပြင့္ေလးရွိတယ္၊
သို႔ေသာ္ မ်က္စိနဲ႔ ပန္းပြင့္ၾကားမွာ အေမွာင္ဖံုးေနမယ္ဆိုရင္ မျမင္ႏိုင္ပါ။ အဲဒီေတာ့..အလင္းေရာင္
ေလးရဲ႕ အကူအညီ လိုအပ္လာပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔လို႔ ညေမွာင္မိုက္ထဲ ခရီးသြားတဲ့အခါ က်ေတာ့
ဓာတ္မီးကေလးနဲ႔ သြားၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတ္မီးကေလး ထိုးၾကည့္မွျမင္ရတာ၊ အဲဒီေတာ့
အလင္းေရာင္ေလး ကလည္း အေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ ေအး.. ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ မ်က္စိလည္း
ရွိရမယ္၊ ျမင္စရာ အာ႐ံုကလည္း ရွိရမယ္၊ ေဟာ... အလင္းေရာင္ေလးကလည္း ရွိရပါမယ္။

         ေနာက္တစ္ခု သတိထားမိဖုိ႕ လုိေသးတယ္။ “သတိမမူ ဂူမျမင္” တဲ့၊ သတိမူရင္ ျမဴေတာင္
ျမင္တယ္လို႕ ဆိုၾကပါတယ္၊ သတိမထားရင္မျမင္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ အဲဒါေၾကာင့္ မို႔   မ်က္စိ
ရယ္, အဆင္းအာ႐ံုရယ္, အလင္းရယ္, ႏွလံုးသြင္းမႈဆိုတဲ့ မနသိကာရရယ္၊ ေလးခု
ျဖစ္သြားပါတယ္၊ အဲဒီေလးခုသည္ အေၾကာင္းတဲ့၊ ျမင္သိစိတ္ကေလးသည္ အက်ိဳး၊ အေၾကာင္းကို
မွီတည္ၿပီး ဒီအက်ိဳးတရားေလးကျဖစ္လာတာပါ။ အဲဒီ ျမင္သိစိတ္ကေလးဟာ နဂိုတုန္းက မ်က္စိ
နဲ႔႐ူပါ႐ံု မဆံုခင္က ဘယ္ေနရာမွာမွ မရွိပါ။  

          ဥပမာတစ္ခုေျပာရေအာင္၊  ခုေခတ္ဆိုရင္ေတာ့  လူေတြအသိမ်ားတဲ့ ဂစ္တာေလးတစ္ခု
ဆိုပါေတာ့ ဂစ္တာေလးကို တီးမယ္ဆိုလို႔ရွိရင္ ဂစ္တာထဲမွာ အသံေလးေတြက ဘယ္နားမွာ ရွိေန
သလဲ၊ ၾကိဳးထဲမွာလား, အိုးထဲမွာလား, တီးတဲ့လူရဲ႕ လက္ထဲမွာလား, ဘယ္မွာမွ ႐ွိေနတာ မဟုတ္ပါ။
ၾကိဳးထဲမွာလည္း အသံေတြ႐ွိေနတာ မဟုတ္ပါ၊ အိုးထဲမွာလည္း အသံေတြ႐ွိေနတာ မဟုတ္ပါ၊ တီးတဲ့
လူရဲ႕ လက္ထဲမွာလည္း အသံ႐ွိေနတာ မဟုတ္ပါ၊ သို႔ေသာ္ ၾကိဳးရယ္, အိုးရယ္, တီးတဲ့လူရယ္သံုးခု
ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါမွ အသံထြက္လာတာပါ။

         အဲဒါလိုပဲ မ်က္စိ, အဆင္းအာ႐ံု, အလင္း, ႏွလံုးသြင္းမႈလို႔ ဆိုတာေတြ ေပါင္းလိုက္တဲ့အခါ
ျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚလာတာ၊ နဂိုတုန္းက တစ္ေနရာမွာ ႐ွိေနတာ မဟုတ္ပါ။  

         “ ေယ ဓမၼာ ေဟတုပၸဘ၀ါ၊ ေတသံ ေဟတုံ တထာဂေတာ အာဟ” ။ ဒီေနရာမွာ အေၾကာင္း
တရားကို ေဟာလိုက္တာ၊ ေယ ဓမၼာ- အၾကင္ အက်ိဳးတရားေတြဟာ၊ ဒုကၡသစၥာဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရား
ေတြဟာ၊ ေဟတုပၸဘ၀ါ- အေၾကာင္းကေန စတင္ၿပီး ျဖစ္လာၾကတာပါ၊  အေၾကာင္းကို  စြဲၿပီးေတာ့
ျဖစ္ၾကတာပါ၊ အေၾကာင္းမ႐ွိဘဲနဲ႔ လံုး၀မျဖစ္ပါ။ တို႔တစ္ေတြသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အရာမွန္သမွ်
အေၾကာင္းေပၚမွာ စြဲမီွၿပီး ျဖစ္ေနတာခ်ည္းပါပဲ၊ အဲဒီ အေၾကာင္းကို စြဲမွီၿပီးေတာ့ ျဖစ္ေနတာ၊ မျဖစ္
ခင္က တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနတာ (လံုး၀)မဟုတ္ပါ။ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ေရာ တစ္ခါထဲ ေပ်ာက္သြားၾက
တာပါပဲ၊ အဲဒါကို အနိစၥလို႔ ေခၚပါတယ္။

         “ အဟုတြာ-ဘယ္ေနရာမွာမွ ထင္ရွားရွိေနတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ သေမၻာတိ- အေၾကာင္းေတြ
ေပါင္းဆံုလို႔ ျဖစ္လာရပါတယ္၊ ခုနက ျမင္သိစိတ္ေလးဟာ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွ ႐ွိေနတာ
မဟုတ္ပါ၊ သို႔ေသာ္ မ်က္စိရယ္, ျမင္စရာအာ႐ံုရယ္, အလင္းေရာင္ရယ္, ႏွလံုးသြင္းမႈရယ္၊ အဲဒီ
ေလးခု ဆံုလိုက္တာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ျမင္သိစိတ္ေပၚလာပါတယ္၊ ၾကားသိစိတ္၊ နံသိစိတ္၊
လ်က္သိစိတ္၊ ထိသိစိတ္၊ ၾကံသိစိတ္ေတြအားလံုးလည္း ဒီတိုင္းပဲလို႔ မွတ္ရပါမယ္။

         ``ေဟတုံ ပဋိစၥ သမၻဴတာ-အေၾကာင္းရွိတဲ႔အခါမွာ ေပၚလာပါတယ္၊ ေဟတုဘဂၤါ နိ႐ုဇၥ်ေရ-
အေၾကာင္း ခ်ဳပ္သြားတာနဲ႔ ခ်ဳပ္သြားပါတယ္၊ အနိစၥလို႔ ေခၚပါတယ္။ အဟုတြာ- ဘယ္ေနရာမွာ
ရွိေနတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ သေမၻာတိ- အေၾကာင္းေတြ တိုက္ဆိုင္ၿပီးတဲ့ အခါမွာ ေပၚလာပါတယ္၊
ဟုတြာ - အေၾကာင္းေတြ တိုက္ဆိုင္လို႔ ျဖစ္ေပၚလာၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာလည္း၊ ပဋိေ၀တိ-ေပ်ာက္ကြယ္
၍သြားတယ္၊ မၿမဲပါ၊ ျမင္သိစိတ္ေလးဟာ သူ႔ဟာေလးနဲ႔သူျဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားတာပါ။

       *** ျမတ္စြာဘုရားက လူတိုင္းလူတိုင္း သိႏိုင္တဲ့ သဘာ၀တရားေတြကိုေဟာတာျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြ ႐ႈဆင္ျခင္ေနတာကိုပဲ တရားအားထုတ္တယ္လို႔ေခၚပါတယ္။ မ်က္စိႀကီးမွိတ္ၿပီးေတာ့
ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္ေနမွ တရားအားထုတ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ တရားဓမၼကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္ေနလို႔ရွိရင္
ဘယ္လိုအေနအထားမ်ိဳးပဲ ေနေန- တရားအားထုတ္တာပါပဲ။ *** မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္
ကာ ဟိုေတြးဒီေတြး ေတြးေနတယ္ဆိုရင္ တရားအားထုတ္တာ မဟုတ္ပါ-  မတရားအားထုတ္ေနတာ
ျဖစ္ပါတယ္။

         ေအး ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ တရားဓမၼဆိုတာ သဘာ၀အတိုင္း မိမိသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အရာေတြကို
ေခၚတယ္။ အဲဒီ သဘာ၀တရားေတြကို ဆင္ျခင္စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ေနတာပါ။ အဲဒီလို   ႐ႈမွတ္ၿပီး
သဘာ၀တရားေတြကို သိေနတာသည္ပင္လွ်င္ တရားအားထုတ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ တရားသိေနတယ္
လို႔ေခၚပါတယ္။ ။

          ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္ပရိတ္သတ္တို႔တစ္ေတြ လူ႕ဘ၀ရၿပီး
ကံေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ခိုက္မွာ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားကို က်င့္ႀကံၾကိဳးကုတ္ အားထုတ္ကာ
ျမတ္နိဗၺာန္ကို ရေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း။

 { ၁၃၆၈ ခုႏွစ္၊ တပို႔တြဲ လျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္၊ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီး၊ ဥကၠံၿမိဳ႕၌   အရွင္နႏၵမာ
   လာဘိ၀ံသ (Ph.D) ေဟာၾကားေသာ ရွစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တရားေတာ္မွ ေကာက္ႏုတ္
         ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }

 http://www.damanady.tk/2014/05/blog-post_9268.html