“သရဏဂံုစြမ္းရည္ အသက္ရွည္”

“သရဏဂံုစြမ္းရည္ အသက္ရွည္”
••••••••••••••••••••••••••••
ေဒၚခင္ေမ ေနထိုင္သည္က ေရႊျပည္သာၿမိဳ႕၊
၅/၅-ရပ္ကြက္၊ ႏွင္းဆီပန္းၿခံ။
ယခု ေဒၚခင္ေမအသက္ ၆၀-ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။
“သရဏဂံုသံုးပါးမစြဲၿမဲခဲ့ရင္ အေဒၚ့အသက္ဟာ
၄၀-ေလာက္ကတည္းက ေသေနပါၿပီ” ဟု ေဒၚခင္ေမက
အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို မၾကာခဏ ေျပာျပေလ့ရွိသည္။
ေဒၚခင္ေမ ေျပာျပမည္ ဆိုလွ်င္လည္း ေျပာျပခ်င္စရာပင္။

ေဒၚခင္ေမအသက္ ၄၀-အရြယ္ခန္႔က ေသလုေမ်ာပါး
ေရာဂါတစ္ခုျဖင့္ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ရ၏။
ေရာဂါ ျပင္းထန္လြန္းအားႀကီးသျဖင့္
႐ုတ္တရက္ေမ့ေမ်ာသြားခဲ့သည္။
ေဒၚခင္ေမ၏ ဝိညာဥ္က ခႏၶာကိုယ္မွခြာကာ
ေဆး႐ံုႀကီးအတြင္း လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈေနမိသည္။

ထိုအခါက်မွ ဘုရားေဟာထားသည့္ တရားေတာ္မ်ား
မည္မွ်မွန္ကန္လွေၾကာင္းကို လက္ေတြ႕ျမင္ရပါေတာ့သည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆး႐ံုႀကီး အတြင္း၌ လူအေရအတြက္ထက္
“သရဲ၊ တေစၧ၊ ၿပိတၱာ” အေရအတြက္က အဆ ေပါင္းမ်ားစြာ
သာလြန္ေနေသာေၾကာင့္ပါတည္း။ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္တစ္ပါး
ေဟာၾကားေသာ တရားသံကေလးက ေဒၚခင္ေမနားထဲတြင္
တဝဲဝဲႏွင့္ ၾကားေယာင္လာမိသည္။

“ဒကာ, ဒကာမတို႔၊ အေသျမတ္ခ်င္ရင္ ေသနည္းသင္ရမယ္၊
ေရႊထီးႀကီးမိုးၿပီး ေသရေသာ္လည္း အပါယ္က်တယ္ဆိုရင္
အေသျမတ္တယ္ မေခၚဘူး၊ လမ္းေဘးမွာ ေသရတာျဖစ္ေသာ္လည္း
သုဂတိဘံုေရာက္ရင္ ဒါအေသျမတ္တယ္လို႔ ေခၚရမွာပဲ။

ဒကာ, ဒကာမတို႔ ဒုကၡအေပးဆံုး တရားကေတာ့
စြဲလမ္းတပ္မက္တဲ့ ေလာဘတရားပဲ။
ေလာဘက ပရမတၳတရားျဖစ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေဖာက္ျပန္
မေျပာင္းလဲဘူး၊ ဘယ္လို မေဖာက္ျပန္
မေျပာင္းလဲသလဲဆိုေတာ့ ေလာဘရဲ႕ သေဘာက
လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္းပဲ။

ေခြးသႏၲာန္မွာ ျဖစ္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္တာပဲ၊
လူ႔သႏၲာန္မွာျဖစ္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္တာပဲ၊
နတ္သႏၲာန္မွာျဖစ္လည္း လိုခ်င္တပ္မက္မွာပဲ၊
လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း သေဘာက ဘယ္ေသာအခါမွ မေဖာက္ျပန္ဘူး။

ေလာဘဟာ လိုခ်င္တပ္မက္ျခင္း သေဘာက ဘယ္ေတာ့မွ
မေဖာက္ျပန္သလို ေလာဘကို လက္ခံထားတဲ့သူ
မွန္သမွ်ကိုလည္း တေစၧ သရဲလို႔ေခၚတဲ့ ၿပိတၱာဘံုကို
ပို႔ေပးျခင္းအလုပ္ကေန ဘယ္ေတာ့မွ ေဖာက္ျပန္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဘူး။

လူပုဂၢိဳလ္ေတြ မဆိုထားနဲ႔ ဘုရားလက္ထက္က
“တိႆရဟန္းႀကီး” ေတာင္ မိမိစြဲလမ္းတဲ့ သကၤန္းေခါက္ထဲမွာ
ခုႏွစ္ရက္တိတိ သန္းၿပိတၱာ ျဖစ္ရေသးတယ္ မဟုတ္လား။
အဲဒါေၾကာင့္ ၿပိတၱာဘံု မေရာက္ခ်င္ရင္ ေလာဘကို
ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ထိန္းသိမ္းၾက”

“ေၾသာ္ - ဘုရားတရားေတာ္ေတြဟာ အၿမဲတမ္း
မွန္ကန္ေနတာပါပဲလား” ဟူေသာ အေတြးႏွင့္အတူ
ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္လိုက္မိျပန္သည္။
ေဆး႐ံုကုတင္ေတြေအာက္ႏွင့္ ထုတ္တန္းေတြေပၚပါမက်န္
သရဲတေစၧမ်ား ျပည့္ၾကပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး မိမိကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္သလို
ျဖစ္လာသျဖင့္ ေဆး႐ံုႀကီး ၿခံဝင္းႀကီးထဲ ဆင္းေလွ်ာက္လိုက္မိသည္။

ဆင္းေလွ်ာက္ရင္းမွပင္ “ငါ ကိုယ္တိုင္လည္းေသၿပီး
ၿပိတၱာမ်ား ျဖစ္ေနၿပီလား” ဟု ေတြးလိုက္မိသျဖင့္
ရင္ထဲတြင္ သိမ့္ခနဲ ေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
လူ႔ဘဝတန္ဖိုးကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ နားလည္သြားသည္။
ထိုစဥ္မွာပင္ မိမိကို လွမ္းေျပာသလိုအသံမ်ိဳး ၾကားရသျဖင့္
ေသခ်ာနားစြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ-

“နင္ မေသေသးဘူး၊ လူ႔ျပည္မွာ ေနရမယ့္ကံေတြ
ရွိေနေသးတယ္၊ ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔၊ အႏၲရာယ္ရွိတယ္၊
နင့္ခႏၶာကိုယ္ ရွိတဲ့ေနရာ ျပန္သြားေတာ့”

ဟူေသာ အသံကိုၾကားရသျဖင့္ အသံလာရာ
သစ္ပင္ျမင့္ႀကီးထက္သို႔ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ရာ ဝတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ဝတ္
အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“႐ုကၡစိုးနတ္ႀကီး ျဖစ္ရမည္” ဟု မွန္းဆမိသည္။
သတိေပးတာကို ေက်းဇူးတင္မိေသာ္လည္း
စကားကိုေတာ့ နားမေထာင္မိ။ အသြင္သစ္၊
အျမင္သစ္ႏွင့္ အ့ံၾသစရာမ်ားခ်ည္း ျဖစ္ေနသည့္အတြက္
ေဆး႐ံုႀကီး တစ္ပတ္လံုး လွည့္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာမိသည္။

သို႔ႏွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ွုေနရာ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ကား
အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး ၿပိတၱာငါးေယာက္ခန္႔ ေဒၚခင္ေမကို
ဝိုင္းဝန္းခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ၾကၿပီးလွ်င္-

“မင္း- ငါတို႔နဲ႔ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့၊ ဟိုမွာေတြ႕လား၊
အဲဒီထဲမွာ တစ္သက္လံုးေနရမယ္” ဟု
တစ္ေယာက္ကေျပာၿပီး လက္ညိႇဳးထိုးျပသျဖင့္
လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ခပ္ေဝးေဝး ေနရာတစ္ခုေသာ
ေရႊေရာင္ေတာက္ေနေသာ လိုဏ္ဂူႀကီးတစ္ခုကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။

သို႔ေသာ္ ေဒၚခင္ေမ စိတ္ထဲတြင္ ထိုေနရာသို႔
လံုးဝ သြားခ်င္စိတ္မရွိ။ သို႔ေသာ္ ထိုၿပိတၱာငါးေယာက္က
သူ႔ကို မလွဳပ္ႏိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကသည္။
ေဒၚခင္ေမက ရွိသမွ်အားႏွင့္ ႐ုန္းၾကည့္ေသးသည္။
ဘယ္လိုမွ မရ။ ဒီၾကားထဲ ေခါင္းေဆာင္ၿပိတၱာ
ေျပာလိုက္ေသာ စကားက အသည္းတုန္၊ ရင္တုန္စရာ
ေကာင္းလွသည္။ သူေျပာလိုက္သည္က...။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ- ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္
ဆြဲထားၾကေဟ့။ သိပ္မလိုေတာ့ဘူး။
မၾကာခင္မွာ သူ႔ခႏၶာနဲ႔ သူနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေတာ့မွာ” တဲ့။
မည္မွ် ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ စကားပါနည္း။
ဤေနရာ၌ စိတ္ပညာစာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ဖတ္ရေသာ
“နာမ္လြင့္ျခင္း” ဟူေသာ အေၾကာင္းေလးကို
ယခုျဖစ္ရပ္ႏွင့္ဆက္စပ္ စဥ္းစားႏိုင္ရန္ အနည္းငယ္ တင္ျပပါမည္။

ထိုစာအုပ္တြင္ နာမ္လႊင့္ျခင္း ဟူေသာအခန္း၌
ေရးသားထားသည္မွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္သည္
ေလ့က်င့္ထားေသာ စိတ္ပညာ၏ အစြမ္းျဖင့္ ညည
ေရာက္လွ်င္ သူ၏နာမ္ကို ႐ုပ္မွခြာကာ ကမၻာအရပ္ရပ္သို႔
လွည့္ပတ္ကာ ေလွ်ာက္သြားေလ့ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ သတ္မွတ္ထားေသာ ျပန္ေရာက္သင့္သည့္
အခ်ိန္မွာေတာ့ မိမိခႏၶာကိုယ္ ရွိရာသို႔ ျပန္ေရာက္ရသည္။

တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ထိုသူသည္ အလည္လြန္သြားၿပီး
ျပန္ေရာက္သင့္သည့္အခ်ိန္တြင္ ခႏၶာကိုယ္ဆီ ျပန္မေရာက္သျဖင့္
အၿပီးတိုင္း ေသဆံုးသြားခဲ့ရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္
သူ႔အေလာင္းကိုေတြ႕မွ ေသဆံုးမွန္း သိၾကရသည္။
ယခု ျဖစ္ရပ္တြင္လည္း မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားက
ေဒၚခင္ေမကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ အဆက္ျပတ္သြားရန္၊
တစ္နည္းအားျဖင့္ အၿပီးတိုင္ ေသသြားရန္
လုပ္ေဆာင္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွပါသည္။

ေဒၚခင္ေမ စိတ္ထဲတြင္လည္း ဤပံုစံအတိုင္းဆိုလွ်င္
ေနာက္တစ္ခဏ ၾကာလွ်င္ပင္ မိမိ ေသဆံုးရေတာ့မည္
ျဖစ္ေၾကာင္း အလိုလိုသိေနသည္။
ဤမေကာင္းဆိုးဝါးမ်ား လက္မွ လြတ္ေအာင္
ဘာကိုအားကိုးရမည္နည္း။ ေဟာ သတိရပါၿပီ။
“ဘုရား, တရား, သံဃာ သရဏဂံုသံုးပါး” ရွိေနတာပဲ။
တျခား ဘာအားကိုစရာမ်ား ရွာစရာလိုဦးမလဲ။

ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳအားထားေသာ သဒၶါစိတ္တို႔က
ျပည့္လွ်ံသည္အထိ ျဖစ္လာသည္။ တခဏမွ် မဆိုင္းေတာ့ပါ။
ဆရာေတာ္မ်ားေဆာက္တည္ေပးထားသည့္ အတိုင္းပင္
သရဏဂံုသံုးပါးကို ရြတ္ဆိုေဆာက္တည္လိုက္ပါေတာ့သည္။

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ။
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ။
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ။
သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္
ေဒၚခင္ေမကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားၾကေသာ မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားမွာ
တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဆြဲယူကိုင္ေပါက္ပစ္လိုက္သကဲ့သို႔
သူမႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝး ေနရာမ်ားဆီသို႔ ေအာ္ဟစ္
ညည္းညဴရင္း လြင့္စင္က်သြားသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။
အခ်ဳပ္အေႏွာင္မွ လြတ္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေဒၚခင္ေမတစ္ေယာက္
မိမိခႏၶာရွိရာ ေဆး႐ံုထဲသို႔ ဒေရာေသာပါး ေျပးဝင္ရေတာ့သည္။

မိမိခႏၶာကိုယ္နား ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က
တြန္းလွဲလိုက္သလို ခႏၶာကိုယ္ေပၚ လဲက်သြားသည္ကိုပဲ
သတိထားမိလိုက္သည္။ ခဏအၾကာမွာပင္ ေဒၚခင္ေမ
သတိျပန္ရလာခဲ့ၿပီ။ သတိရလာေတာ့ ေဒၚခင္ေမကိုၾကည့္ၿပီး
အနားမွာ ေစာင့္ေနၾကသည့္ ခင္ပြန္းႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို
ဆရာဝန္ႀကီး ေျပာလိုက္ေသာစကားက

“လူနာေရာ၊ ခင္ဗ်ာတို႔ေရာ အားလံုးကံေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊
ေနာက္ထပ္ ငါးမိနစ္ရွိတဲ့အထိ သတိျပန္မလည္ရင္
ဒီလူနာ အသက္ရွင္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး” ဟူ၏။
ေဒၚခင္ေမတစ္ေယာက္ သရဏဂံုစြမ္းရည္ျဖင့္ အသက္ရွည္ခဲ့ျခင္း ပါတကား။

-【ေမတၱာရွင္(ေရႊျပည္သာ)၏ “သရဏဂံုအစြမ္း
အ့ံမခန္းျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား” မွ ေကာက္ႏွဳတ္ပူေဇာ္မွ်ေဝပါသည္။】

Dhamma Dãna Source ►
မူရင္းဓမၼဒါန - zahan mon &
www.facebook.com/youngbuddhistassociation.mm