*** ပညတ္၊ ပရမတ္၊ အစာမေၾကေရာဂါ...။ ****

ယေန႔ေခတ္တြင္ တရားဘက္ လုိက္စားသူတုိ႔ မ်ားျပားလွသျဖင့္ ၀မ္းေျမာက္ရေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အေဟာတရား၊ အဖတ္တရား၊ အနာတရား ေလာက္သာ မၿပီးေစဘဲ “ကုိယ့္က်င့္တရား” ဆုိက္ထိရန္ လုိေပသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ တရားေဆြးေႏြးဖူးသည္။ 


ယင္းသုိ႔ ေဆြးေႏြးရာတြင္ ဂုိဏ္းဂဏကုိ ေရွ႕တန္းတင္သူမ်ား၊ ပရမတ္ႏွင့္ပညတ္နယ္အစာမေၾကသူမ်ား၊ ပုဂိၢဳလ္ႏွင့္စာအုပ္ႀကီး ကုိးကြယ္ေနသူ မ်ားကုိ အမ်ားအျပားပင္ ေတြ႔ေနရသျဖင့္ အားမလုိ အားမရျဖစ္မိရပါ၏။

အႏွီပုဂိၢဳလ္တုိ႔သည္ ဗုဒၶ၏တရားစာေပတုိ႔ကုိ ေလ႔လာရာ၌ အာကုိ ဦးတည္ခ်က္ထား၍ ေလ႔လာလုိက္စားေနၾကပါသနည္း။ သူတကာ အထင္ႀကီးေစလုိေသာ ၾကြား၀ါလုိေသာ ဆႏၵထက္ ပုိရန္အခ်က္မရွိေတာ့ ေပ။ တခါက တရားသမားအဘုိးႀကီး တဦးႏွင့္ေတြ႔ရာ သူက ေမးပါသည္။

“ဗုဒၶဟာ အတၱ၀ါဒီလား၊ အနတၱ၀ါဒီလား”

“အနတၱ၀ါဒီပါ”

“ဒါျဖင့္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္စဥ္ေတြ ေရးထားတဲ့ ဇိနတၳပကာသနီ စာအုပ္ႀကီးဟာ မီး႐ႈိ႕ပစ္လုိက္႐ုံေပါ႔”
သူ႔အေျပာကုိ ၾကားလုိက္ရေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္မွာ လန္၍သြားမိသည္။ “ ေၾသာ္…ဒီအဘုိးႀကီးသည္ တရားလုိက္စားသည္ကားမွန္၏။ 

သုိ႔ေသာ္ ပရမတ္ႏွင့္ပညတ္နယ္္အစာမေၾကျဖစ္ေနရွာပါတကား” ဟု သနားစိတ္ျဖစ္ခဲ့ရေသးသည္။ မွန္ပါသည္။ ပရမတ္နယ္က ၾကည့္လွ်င္ ဘုရားေလာင္းျဖစ္စဥ္ဘ၀မ်ားသည္ ဥပါဒ္၊ ဌီ၊ ဘင္ အေနအားျဖင့္ ခ်ဳပ္ပ်က္ခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ေလသည္။ ပရမတ္နယ္က ေျပာၾကစုိ႔ဆုိလွ်င္ “ဇိနတၳပကာသနီစာအုပ္”ဟုပင္ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ ျပစရာမရွိပါေပ။ 

အ႒ကလာပ္႐ုပ္ ၈-ခုေပါင္းစုေနေသာ ႐ုပ္အဖြဲ႔အစည္းတုိ႔သာျဖစ္ေခ်သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ပညတ္နယ္က ၾကည့္လွ်င္ကား ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ စာအုပ္စေသာ အေခၚအေ၀ၚပညာတုိ႔သည္၎၊ ထုိေယာက္်ား မိန္းမစသူတုိ႔၏ ဘ၀မ်ားသည္၎ အထင္အရွားရွိေနရသည္သာျဖစ္ေလသည္။

က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ဤဇိနတၳပကာသနီက်မ္းႀကီးကုိ ျပဳစုရာ၌ သုေမဓာရွင္ရေသ႔ဘ၀မွစ၍ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္သည့္တုိင္ေအာင္ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ျဖစ္လာခဲ့ရေသာ အတၱအစဥ္အတန္းကုိ အသားေပးေရးသားခဲ့သည္မဟုတ္ေပ။ 

“ဘုရားျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု နိယတဗ်ာဒိတ္ပန္းကုိ ပန္ဆင္ရၿပီးေနာက္၌ပင္ ခႏၶာကုိယ္ကုိရင္း၍၎၊ အသားအေသြးအသက္တုိ႔ကုိႏွင္း၍၎၊ ပါရမီဆယ္ပါး၊ စြန္႔ျခင္းႀကီးငါးပါး၊ စရိယသုံးပါးတုိ႔ကုိ ျဖည့္ဆည္းပူးခဲ့ရသည္။ ယင္းသုိ႔ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္သျဖင့္သာ အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေသာ ဘုရားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။ ဘုရားျဖစ္လိမ့္မည္ဆုိ႐ုံမွ်ျဖင့္ ေက်နပ္္၍ ဘာမွ်မလုပ္ဘဲေနလွ်င္ ဘုရားျဖစ္လာမည္ မဟုတ္ေခ်။ 

ထုိက္ထုိက္တန္တန္္ အလုပ္ကုိလုပ္ေသာေၾကာင့္သာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူခဲ့သည္။ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္မွန္းသူသည္ အလုပ္ကုိလည္း ႀကိဳးႀကိဳးပမ္းပမ္းလုပ္ရေပမည္ ဟူေသာ အခ်က္ကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကီး ေဖာ္ၫႊန္းထားျခင္းျဖစ္၏။

 အေလာင္းေတာ္၏ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္မ်ားကုိ အားက်နည္းယူလ်က္ သူေတာ္စင္တုိ႔သည္လည္း ပါရမီတုိ႔ကုိ ျဖည့္ဆည္းပူးကာ နိဗၺာန္တည္းဟူေသာ ေခါင္တုိင္စခန္းသုိ႔ အအေရာက္လွမ္းႏုိင္္ၾကပါေစဟူေသာ ရည္ရြယ္႐ုိးရင္းႏွလုံးသြင္းဆႏၵျဖင့္ ေရးသားေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ဤအဘုိးႀကီးကပင္ (ေခတ္ေပၚ၀ါဒမ်ားႏွင့္ မိမိလုိရာဗုဒၶ၀ါဒအခ်ဳိ႕ကုိ ေရာေမႊ၍ စာအုပ္မ်ားေရးေနေသာ ဘုန္းႀကီးတပါးကုိ ၫႊန္ျပလ်က္) “ဦးက….အဲဒိဘုန္းႀကီးေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြမွ ဖတ္လုိ႔ရတယ္”ဟု အၫြန္႔တက္လုိက္ပါေသးသည္။ တရားအလုပ္ဟူသည္ အစြဲျပဳတ္္ရန္ အားထုတ္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ 

အစြဲမျပဳတ္သမွ် ငရဲဒုကၡတုိ႔ျဖင့္ ၀ဲလည္ေနၾကရဦးမည္သာ မဟုတ္ပါေလာ။ ပုဂိၢဳလ္စြဲျဖင့္ သဲသဲမဲမဲစြဲေနသမွ် တရားသမားေလာ။ မတရားသမားျဖစ္မည္ေလာဆုိသည္ကုိ စာ႐ႈသူတုိ႔ ေ၀ဖန္ၾကည့္ၾကရန္သာ လုိေပေတာ့သည္။

တခါကလည္း ေခတ္ပညာတတ္တဦးက အဂၤလိပ္လုိ ေရးသားထားေသာ “၀ိသုဒိၶမဂ္”စာအုပ္ႀကီးကုိ ထုတ္ျပကာ “ဒီလုိစာအုပ္မ်ဳိးေရးတာ ျမန္မာဘုန္းႀကီးထဲက တပါးမွမရွိေသးဘူး”ဟုဆုိေလသည္။ “အင္း ဤသူသည္လည္း အျခားတပါးေသာ စာေပကုိ အထင္ႀကီး၍ စာအုပ္ႀကီးကုိးကြယ္ေနသူသာတည္း”ဟုေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္မိပါသည္။ 

ပါဠိ၊ ျမန္မာ၊ ဟိႏီၵ၊ သကၠတ မည္သည့္စာေပႏွင့္ပင္ ေဖာ္ျပထားထား သိနားလည္ ေရးသည္သာ အဓိက ျဖစ္သင့္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ အဂၤလိပ္္လုိေရးသားထားမွသာ အဆင့္အတန္းျမင့္သည္။ ျပည့္စုံသည္။ မွန္ကန္ေလးနက္သည္ဟု ဆုိရန္ မရွိပါေခ်။

“လြတ္ကင္းအက္တ္ ခ်ဲလ္ဒင္းေအာ့ဖ္ အားသားလင့္ဒ္စ္”ဟူေသာ စာအုပ္ကေလးကုိ ကြ်န္ေတာ္ၾကည့္ဖူးပါသည္။ ထုိစာအုပ္နိဒါန္းတြင္ “ကမၻာႀကီးတြင္ ရာသီဥတု ကြဲျပားျခားနားလ်က္ရွိသည္။ လူတုိ႔၏အေလ့အထမ်ား၊ ေနထုိင္နည္္းမ်ားႏွင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းမႈမ်ားလည္း ကြဲျပားလ်က္ရွိေခ်သည္” ဟုေတြ႔ရပါသည္။ ဤအဆုိသည္ မွန္သင့္သေလာက္မွန္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူအနီးကပ္ဆုံး စံထုိးၾကည့္မိပါသည္။ စာေရးသူတြင္ အကုိတေယာက္ရွိ၏။ 

သူက အသားျဖဴ၍သြယ္သြယ္ခန္႔ခန္႔ေခ်ာသည္။ စာေရးသူကား အသားညိဳညဳိ၀၀တုတ္တုတ္ အညာရုပ္ေပါက္လ်က္ရွိသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ၂ ေယာက္ကုိ ညီအကုိပါဟု မသိသူမ်ားအား ေျပာျပလွ်င္ မည္သူကမွ် မယုံေပ။ တရုတ္ႏွင့္ကုလားလုိ ကြဲျပားေနမႈေၾကာင့္ ရီက်ဲက်ဲလုပ္၍သာ ေနတတ္ၾကသည္။ 

“စာေရးသူတုိ႔ ၂ ေယာက္ ဘယ္သူက ေခ်ာတုံး”ဟုေမးလွ်င္ စာေရးသူမဲပုံး၌ မဲထည့္မည့္သူမရွိေပ။ ယင္းသုိ႔တၿပီးကား တေျမတေရထဲေသာက္တမေအထဲက ေပါက္ဖြားခဲ့ေသာ စာေရးသူတုိ႔သည္ (ရာသီဥတုမကြဲျပားပါဘဲ) ဘာေၾကာင့္မ်ား ထုိကဲ့သုိ႔ ကြဲျပားေနရပါသနည္း။

ဗုဒၶျမတ္စြားကား အေၾကာင္းအက်ဳိးဆက္စပ္၍ ခြဲျခားေ၀ဖန္ျပတတ္ေသာ ၀ိဘဇၨ၀ါဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီး ျဖစ္ေတာ္မူေခ်သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အသက္တုိ-ရွည္၊ ႐ုပ္ရည္ လွ-မလွ၊ ဥစၥာ ေပါ- ရွား အက်ဳိးေပးကြဲျပားရာ၌ “ကမၼံ သေတၱ ၀ိဘဇၨတိ”ဟု မိန္႔ျမြက္ေတာ္မူခဲ့ေပသည္။ 

ဤေနရာတြင္ “ဘုရားေဟာ စာေပကုိ ေလ႔လာၿပီးမွ အျခားစာေပကုိ ေလ႔လာေ၀ဘန္ရမည့္အစား ယခုေတာ့ တျခားစာေပကုိ ေလ႔လာၿပီးမွ ဘုရားစာေပကုိ ေလ႔လာေ၀ဘန္ေနၾကေတာ့ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘယ္မွာဟန္ပါဦးမလဲ”ဟု အမိရင္းဘာသာႏွင့္စာေပကုိ အထင္ေသးသူမ်ားအား ရည္ၫႊန္း၍ ဆရာသမားတုိ႔ ေ၀ဘန္ေျပာၾကားဘူးသည္ကုိ သတိရလာမိပါသည္။

“ပိဋကတ္ စာေပေတြ ေလ႔လာက်က္မွတ္ေနလုိ႔ နိဗၺာန္မေရာက္ႏုိင္ဘူး”ဟု အာေဘာင္အာရင္းသန္သန္ႏွင့္ ေျပာေလ႔ရွိေသာ ဓမၼမိတ္ေဆြတဦးကုိလည္း ေတြ႔ရဖူးသည္။ သူ႔အေျပာမွာ ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းလွေပသည္။ သူ႔အေျပာႏွင့္ဆုိလွ်င္ ပိဋကတ္စာအုပ္ေတြအားလုံးကုိ သိမ္းက်ဳံး မီး႐ႈိ႕ပစ္လုိက္ရန္သာ ရွိေခ်ေတာ့သည္။ ထုိဓမၼမိတ္ေဆြ၏ အာေဘာ္လုိက္ရန္သာ ရွိေခ်ေတာ့သည္။ ထုိဓမၼမိတ္ေဆြ၏ အာေဘာ္မွာ ပိဋကတ္စာေပေတြေလ႔လာက်က္မွန္ေန႐ုံႏွင့္ နိဗၺာန္မေရာက္ႏုိင္။ 

ထုိစာေပ၌ ပါရွိေသာ က်င့္စဥ္အတုိင္းက်င့္မွသာ နိဗၺာန္ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ဆုိဟန္ရွိပါသည္။ ပိဋကတ္စာေပကုိ ေလ႔လာက်က္မွတ္ျခင္းေၾကာင့္ နိဗၺာန္မေရာက္သည့္တုိင္ အက်ဳိးယုတ္သည္ဟုကား မဆုိႏုိင္ေခ်။

 ေလးပါဒရွိေသာ ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကုိေလ႔လာက်က္မွတ္ပါလ်က္ မရရွိေသာ အသွ်င္စူဠပန္မေထရ္ကဲ့သုိ႔ ပရိယတိၱဥာဏ္ညံ႔ဖ်င္းလွေသာ ပုဂိၢဳလ္မ်ားသည္ ၀ိပႆနာစြမ္းျဖင့္ မဂ္ဖုိလ္ကုိ ဆုိက္ေရာက္ၾကသလုိ ေရွးေရွးဘ၀မ်ားက ပါဠိပိဋကတ္စာေပမ်ားကုိ သင္အံေလ႔က်က္ခဲ့သျဖင့္ ပဋိသမိၻဒါပတၱရဟႏၱာမ်ား (ရဟႏၱာျဖစ္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ပိဋကတ္သုံးပုံ မသင္ယူရဘဲ အလုိလုိ အာဂုံႏႈတ္တက္ရလာေသာ ရဟႏၱာမ်ား)အျဖစ္ျဖင့္ ဒုကၡဇာတ္သိမ္းေတာ္မူၾကေသာ ပုဂိၢဳလ္တုိ႔လည္း အမ်ားအျပားပင္ ရွိခဲ့ေပသည္။ 

 ဤသုိ႔ ကိေလသာ ကင္းကြာ ရဟႏၱာျဖစ္သည္ႏွင့္ ပိဋကတ္သုံးပုံ အာဂုံႏႈတ္တက္အလုိလုိရလ်က္ သြားၾကသည္မွာ ပါဠိပိဋကတ္စာေပမ်ားကုိ သင္အံေလ႔လာခဲ့ျခင္း၏ အက်ဳိးေက်းဇူးမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။

“တပုိင္းေၾကာင္ က်က္စာရ႐ုံႏွင့္၊ ခက္ပါလွ သေဘာဥာဏ္၊ တက္မာန အေျပာသန္သည္၊ ေဒါသမာန္ထူပြား၊ ေစာဒက တုဖက္လာလွ်င္၊ သူ႔ထက္ငါ ျငင္းတဲ့လူစား”ဟု လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးသည္ လူသားတုိ႔၏စရုိက္၊ အထူးသျဖင့္ တရားသမားတုိ႔၏ စရုိက္ကုိ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ႏွိမ္ခ်ေရးျပခဲ့သည္။ 

“ပိဋကတ္အစြယ္ေထာင္လွ်င္၊ အပါယ္ေဘာင္ ေရာက္ပါလိမ့္ေလး” ဟု ေနာက္ဆုံးသတိေပးေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနရာတကာ၌ အာေဘာ္မလြန္မိေစရန္ႏွင့္ အစြဲျပင္းမထားရန္ သတိျပဳသင့္ၾကေပသည္။ယေန႔ေခတ္တြင္ တရားေတာ္မ်ား ျပန္႔ပြားထြန္းကားသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါ၏။ 

သုိ႔ရာတြင္ ဂုိဏ္းဂဏအမည္တပ္၍ သူ႔တရားကမွ အမွန္၊ ငါ႔တရားကမွ အမွန္ဟု အခ်င္းခ်င္းတရားျငင္းလ်က္ရွိၾကသည္မွာလည္း မဖြယ္မရာ ကိစၥတရပ္သာျဖစ္ေခ်သည္။ တရားျငင္းရာမွ ဓားခ်င္းပါရသည့္ အျဖစ္မ်ားပင္ ၾကားသိေနရသည္။ ဗုဒၶေဟာျပခဲ့သည့္ တရားေတာ္အားလုံး၏အခ်ဳပ္မွာ “၀ိမုတၱိရသ” တစ္မ်ဳိးတည္းျဖစ္ေၾကာင္းကုိ တရားလုိက္စားေနသူတုိ႔ မ်က္ျခည္မျပတ္ၾကေစရန္ သတိေပးလိုေပသည္။ 

မည္သည့္နည္းျဖင့္ တရားရရ ၀ိမုတၱိခ်မ္းသာ(နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ) ဆုိက္ရန္သာအဓိကျဖစ္သည္။ ေ၀ေနယ်တို႔အႀကဳိက္လုိက္၍ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္းရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ထားရွိခဲ့ေသာ္လည္း မိမိတို႔ႀကဳက္ႏွစ္သက္ရာ နည္းတစ္ခုခုျဖင့္ ၀ိမုတၱိစခန္း တက္လွမ္းၾကရန္သာျဖစ္ပါသည္။

အခ်ဳပ္ဆိုရလွ်င္“ကုိယ္မွာမတတ္၊ စာမွာတတ္ ဂါဟတ္ကုိက္တတသည္” ဟု ဒီပဲရင္းဆရာေတာ္ႀကီး သတိေပးမိန္႔မွာေတာ္မူသကဲ့သုိ႔ အေဟာတရား အဖတ္တရား အနာတရားတုိ႔ႏွင့္သာ ၿပီးေနပါလွ်င္ “ငါေတာ္၊ ငါတတ္” အထင္ေရာက္၍ ဘ၀င္ေျမာက္ကာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိ တည္းဟူေသာဂါဟတရားသုံးပါးက မိမိကိုယ္ကုိ မ်ဳိ၀ါး၍ သြားတတ္ေပသည္။ ထုိဂါဟတရားတုိ႔မွ လြတ္ေျမာက္၍ ၀ိမုတၱိရသ (နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ)ကုိသုံးေဆာင္ရန္ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ားကုိ ႀကဳိးစားထုတ္သင့္ၾကပါသတည္း။

(ဓမၼလြင္ျပင္ဆိုဒ္မွေရးသူအမည္ေဖၚျပမထားသည္ကို
တဆင့္တင္ျပသည္)