*** အနတၱဝါဒ အပိုင္း(၆) ***

 အနတၱဝါဒ အပိုင္း(၆)

(ဂ) အနတၱဝါဒႏွင့္ ယခုေခတ္ပညာရွင္တို႔၏ အျမင္
************************************
ေရွ႕အေနာက္တိုင္း ပညာရွင္တို႔တြင္ အနိစၥတရားကို ေကာင္းစြာသိျမင္နားလည္ေသာ ပညာရွင္သည္ကား ဥေရာပတိုက္၌ ဗုဒၶႏွင့္ တစ္ေခတ္တည္းလိုလို မေရွးမေႏွာင္း ေပၚေပါက္ခ့ဲေသာ ဂရိပညာရွင္ ဟိရာကလိတပ္ ျဖစ္၏။ သူ၏ အျမင္အားျဖင့္ ေလာက၌ မည္သည့္အရာမဆို ဘယ္အခါမွ ရပ္တည္ျခင္းမရွိ သက္ရွိသက္မ့ဲ အရာဝတၳဳအားလုံးသည္ အျမဲတေစ ေျပာင္းလဲေန၏။ အျငိမ္သက္ဆုံး ရုပ္ဝတၳဳထဲ၌ပင္ က်ြႏု္ပ္တို႔ မျမင္ရေသာ ေျပာင္းလဲလွုပ္ရွားမွုသည္ ရွိ၏။ 

 

ထို႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အရာဝတၳဳပင္ျဖစ္ေစ တစ္စကၠန္႔ႏွင့္ တစ္စကၠန္႔ မတူေခ်။ ဥပမာ က်ြႏု္ပ္တို႔သည္ ျမစ္တစ္ခုထဲသို႔ တစ္ၾကိမ္ထက္ပို၍ မဆင္းသက္ႏုိင္ေခ်။ အေၾကာင္းမူ တစ္ၾကိမ္ဆင္းသက္ျပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ဆင္းသက္သည္ဆိုေစ ဒုတိယအၾကိမ္ ဆင္းသက္ေသာျမစ္သည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ေရအလ်ဥ္မတူေသာ အျခားျမစ္တစ္ခုျဖစ္၏။ ဤသို႔ျဖင့္ ဟိရာကလိတပ္သည္ အနိစၥတရားကို ေကာင္းစြာသိျမင္ နားလည္ခ့ဲေပသည္။

သိပၸံပညာရွင္ ထြန္းကားေသာ ယခုေခတ္၌မူ စၾကာဝဠာ၌ အနိစၥတရား စိုးမိုးေနျခင္းသည္ ပိုမိုထင္ရွားလာ၏။ ကမၻာေက်ာ္ ဒႆနိကပညာရွင္ ဘာထရန္ရပ္ဆယ္အဆိုအားျဖင့္ အကယ္၍ သင္သည္ ဤကုလာထိုင္မွာ မေန႔က ကုလာထိုင္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပလိုပါက ေရွးေဟာင္း ရူပေဗဒပညာကို ေထာက္ျပရေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုေရွးေဟာင္း ရူပေဗဒပညာႏွင့္အညီ သင္ဆိုေသာစကားသည္ တိက်မွန္ကန္ျခင္းမရွိေသာ ေလာကေဝါဟာရ စကားမွ်သာျဖစ္၏။ 

 

အမွန္ဆိုေသာ္ ကုလာထိုင္၏ အေသးငယ္ဆုံး အစိတ္အပိုင္းသည္ပင္ တစ္စကၠန္႔ကို အစိတ္ေပါင္း တစ္သိန္းစိတ္၍ တစ္စိတ္မွ်ေသာ ကာလအတြင္း၌ ေျပာင္းလဲလ်က္ရွိ၏။ ယင္းကို မေန႔ကကုလာထိုင္ ျဖစ္သည္ဆိုျခင္းမွာ ယေန႔ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးသည္ အဲလိဇဗက္ဘုရင္မ လက္ထက္က အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္ႏွင့္ တူလွေခ်သည္။ အေနာက္ႏုိင္ငံ အသိပညာရွင္တို႔သည္ အမ်ားအားျဖင့္ အနိစၥတရားကို ဆင္ျခင္သုံးသပ္ရာမွ အနတၱတရားကို သိျမင္လာၾက၏။ 

 

အနတၱတရားႏွင့္ အလြန္နီးစပ္ေသာ ယူဆခ်က္ကို အစဦးစြာ ေရးသားတင္ျပေသာ ပုဂၢဳိလ္မွာ နာမည္ထင္ရွားေသာ ျပင္သစ္ဒႆနိကဆရာ ဟင္နရီဗတ္ဂဆန္ ျဖစ္၏။ သူသည္ စၾကာဝဠာထဲ၌ ရွိရွိသမွ်မွ် အရာဝတၳဳအားလုံး အျမဲေျပာင္းလဲေနသည္ဆိုေသာ စကားကိုပင္ လက္မခံဘဲ အရာဝတၳဳမ်ားမရွိ ေျပာင္းလဲမွုသာရွိသည္ ဆို၏။

 

 စိတ္ဝိညာဏ္သည္ သခၤါရအနိစၥတရားသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားခ့ဲ၏။ က်ြႏု္ပ္တို႔သည္ လူတို႔၌ စိတ္ဝိညာဏ္ရွိသည္ ထိုစိတ္ဝိညာဏ္သည္ ဝမ္းသာျခင္း ဝမ္းနည္းျခင္း ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ေတာင့္တျခင္းစေသာ ေဝဒနာမ်ားကို ခံစားသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ စိတ္သည္ အျမဲေျပာင္းလဲေန၍ ထိုေျပာင္းလဲမွုကို မသိမျမင္ေသာေၾကာင့္ စိတ္အစဥ္ရွိသည္။

 

 ထိုစိတ္တို႔ကို ခံစားေသာ မေျပာင္းလဲဘဲ ျမဲေသာဝိညာဏ္ (ဝါ) အတၱရွိသည္ဟု ယုံၾကည္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ မေျပာင္းလဲေသာ စိတ္မရွိ။ မေျပာင္းလဲေသာ အတၱကိုလည္း ရွာ၍မရအပ္ေခ်။ စင္စစ္ အတၱ သို႔မဟုတ္ တစ္စုံတစ္ခု ေျပာင္းလဲသည္ဟု ဆိုျခင္းသည္ပင္ လြဲမွား၏။ အေၾကာင္းမူ အျမဲေျပာင္းလဲေနေသာ စၾကာဝဠာ၌ ေျပာင္းလဲမွုမွတစ္ပါး အျခားဘာမွ်မရွိေခ်။ 

 

ထို႔ေၾကာင့္ ဗတ္ဂဆန္၏ အဆိုကား စိတ္တို႔ကို စုစည္းဆက္စပ္ထားေသာ ျမဲေသာ အမာခံ အတၱဝိညာဏ္ဟူ၍ မရွိ။ ဥပမာ စိတ္တို႔သည္ ပုတီးေစ့မ်ားႏွင့္တူလွ်င္ ယင္းတို႔ကို ဆက္စပ္သည့္ ဝိညာဏ္တည္းဟူေသာ ပုတီးၾကိဳးသည္မရွိ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္အစဥ္သည္ ျမစ္ေရအလ်င္က့ဲသို႔ပင္ အျမဲေျပာင္းလဲလ်က္ရွိ၏။ ပိုမိုထင္ရွားေစရန္ ဗတ္ဂဆန္သည္ စိတ္တို႔ကို ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားေပၚ၌ ေပၚလာေသာ အရုပ္ကားမ်ားႏွင့္ ပုံခိုင္း၍ျပ၏။ 

 

ပိတ္ကားေပၚ၌ သြားလာလွုပ္ရွားေနေသာ အရိပ္သ႑ႎာန္မ်ားသည္ စင္စစ္ ရုပ္ေသဓာတ္ပုံမ်ားကို စုေပါင္းထားသည့္ ဖလင္ကားလိပ္ကို ရုပ္ရွင္ျပစက္ျဖင့္ အလ်င္အျမန္လွည့္၍ ျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔အတူ လူသည္ အျမဲေျပာင္းလဲေနေသာ ရုပ္နာမ္ခႏၶာ ျဖစ္ေသာ္လည္း သႏၱတိပညတ္ ဖုံးလႊမ္းေနေသာေၾကာင့္ တစ္ေပါင္းတစ္စည္း တစ္ဆက္တည္း ျဖစ္ေနသညဟု အျမင္မွားေနျခင္းျဖစ္၏။ 

 

မည္သို႔ျဖစ္ေစ အတၱဝါဒီတို႔သည္ ဗတ္ဂဆန္ႏွင့္ ယခုေခတ္ရူပေဗဒပညာရွင္တို႔၏ စကားေၾကာင့္ အျမင္ေျပာင္းလဲၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ ဗတ္ဂဆန္သည္ စိႏၱာမယဥာဏ္သက္သက္ျဖင့္ အသို႔လွ်င္ ရုပ္နာမ္တရား၏ ေနာက္ကြယ္ရွိ ပရမတၳတရားကို သိျမင္ႏုိင္ပါအ့ံနည္း။ 

 

ထို႔အတူ ရုပ္တရားကိုသာ ေစ့ငုေသခ်ာစြာ ေလ့လာေသာ ရူပေဗဒဆရာသည္ နာမ္တရားအေၾကာင္းကို အဘယ္မွာ အကုန္အစင္ နားလည္ႏုိင္ပါမည္နည္း။ အသိအလိမၼာ ဥာဏ္ပညာအားျဖင့္ သတၱေလာက၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ လူသားသည္ အႏွစ္အမာခံ အတၱကင္းေသာ ရုပ္နာမ္တရား ႏွစ္ပါးမွ်သာ ျဖစ္ႏုိင္ပါမည္ေလာ။ စသည္ျဖင့္ ေစာဒကတက္ၾကေပလိမ့္မည္။

အတၱဒိ႒ိ စြဲကပ္ျခင္း၏ မူလအေၾကာင္းရင္းျဖစ္ေသာ မိမိကိုယ္မိမိ အထင္ၾကီးမွု၏ အေျခခံ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားသည္ ေရွးပေဝသဏီမွစ၍ ယေန႔အထိ မ်ားစြာေသာလူတို႔၌ အခိုင္အမာ စြဲျမဲလ်က္ရွိ၏။ လူသည္ မဟာျဗဟၼာၾကီးမွ ဆင္းသက္ေသာ သို႔မဟုတ္ ထာဝရဘုရားသခင္ အထူးဖန္ဆင္းထားေသာ သတၱဝါျဖစ္၏။ 

 

ကမၻာေပၚရွိ သစ္ပင္ေရေျမ တိရစၦာန္တို႔သည္ လူအား အက်ိဳးျပဳရန္ ျဖစ္ေပၚလာၾက၏။ ဤကမၻာသည္ လူတို႔မီွတင္းေနထိုင္ရာ ကမၻာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျခားျဂိဳလ္နကၡတ္တာယာ အားလုံးသည္ လူတို႔၏ ကမၻာကိုဝန္းရံ၍ လွည့္ပတ္သြားလာၾကရ၏။ လူသည္ ဤကမၻာသို႔ ေရာက္ရွိလာရာ၌ ဦးတည္ခ်က္ရွိ၏။ 

 

သို႔ျဖစ္၍ လူသည္ ေသေသာ္လည္း အခ်ည္းအႏွီးမျဖစ္ အနိစၥတရားႏွင့္ မရဏတရားသည္ လူ၏ ရုပ္နာမ္တရားကို ဖ်က္ဆီးႏုိင္ေသာ္လည္း လူ၏ အႏွစ္အမာခံဓာတ္ျဖစ္ေသာ အတၱဝိညာဥ္ကိုကား စိုးစိမွ် လွုပ္ေျခာက္ႏုိင္သည္ မဟုတ္။ ထိုအတၱဝိညာဥ္၏ အစြမ္းျဖင့္ လူသည္ အေကာင္းအဆိုး အမွန္အမွားကို ခြဲျခားသိျမင္၍ အတၱေလာက၌ အတုမရွိ အဓိပတိျဖစ္၏။ 

 

ဤသို႔ ဂုဏ္ထူးဝိေသသႏွင့္ ျပည့္စုံေသာလူသည္ အသခၤတ နိစၥ အမတဓာတ္ (ဝါ) အတၱရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ မုခ်ျဖစ္ရေပမည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အတၱဝါဒ၏ မူလပင္မ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျဖစ္ေသာ လူတို႔၏ အမ်ိဳးဇာတိ မာန္မာနသည္ သိပၸံပညာထြန္းကားေသာ ယခုေခတ္၌ မ်ားစြာအားနည္းက်ဆင္းခ့ဲရေပျပီ။

 

 လူ၏ ဇာတိမာနကို အျပင္းအထန္ ပထမထိုးႏွက္ခ့ဲေသာ သိပၸံပညာေတြ႔ရွိခ်က္မွာ သိပၸံဆရာၾကီး ဒါဝင္ တင္ျပေသာ သတၱဝါမ်ိဳးစုတို႔၏ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲမွု ျဖစ္စဥ္ျဖစ္၏။ ထိုသဘာဝျဖစ္စဥ္ကို သိပၸံပညာရွင္အားလုံးလိုလို လက္ခံယုံၾကည္ၾက၏။ ဒါဝင္၏ အဆိုအားျဖင့္ လူသတၱဝါမ်ိဳးစုသည္ မူလအစက တိရစၦာန္မ်ိဳးစုမ်ား၌ ပါဝင္၍ တိရစၦာန္ဘဝမွ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲကာ ယခုလက္ရွိ အဆင့္အတန္းသို႔ ေရာက္ရွိလာခ့ဲ၏။ 

 

ဘူမိေဗဒပညာရွင္တို႔၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ကမၻာေျမၾကီး၏ အသက္သည္ ႏွစ္ေပါင္းသန္းႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ သုံးေထာင္အၾကား၌ရွိ၏။ လူသည္ ကမၻာႏွင့္အတူ တစ္ခ်ိန္တည္း ေပၚေပါက္လာသည္ မဟုတ္။ လူသတၱဝါမ်ိဳးစုတို႔၏ အသက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅သန္းခန္႔ ရွိသည္ဟု ပညာရွင္တို႔ ခန္႔မွန္းၾက၏။ 

 

သို႔ျဖင့္ လူသည္ ကမၻာေပၚ၌ တိရစၦာန္မ်ိဳးစုမ်ား ေပၚေပါက္ျပီးေနာက္ ကာလပရိေစၦဒ မ်ားစြာၾကာမွ ေပၚေပါက္လာျခင္း ေရွးဦးပထမ၌ တိရစၦာန္မ်ိဳးစုတစ္စု ျဖစ္ခ့ဲျခင္း ႏွစ္ေပါင္းသိန္းသန္းၾကာမွ လိမၼာယဥ္ေက်းေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိခ့ဲျခင္းမွာ လူကို အလြန္အမင္း အထင္ၾကီးဖြယ္ရာ အခ်က္မ်ားမဟုတ္ေခ်။ 

 

ဘူမိေဗဒ သတၱေဗဒပညာမ်ားက့ဲသို႔ပင္ နကၡတၱေဗဒပညာသည္ လူသား၏ ဇာတိမာနကို ရုိက္ခ်ိဳးခ့ဲ၏။ ၁၆၁၀ ျပည့္ႏွစ္၌ နကၡတၱေဗဒပညာရွင္ ဂါလီလီအို သည္ နကၡတ္မွန္ေျပာင္းျဖင့္ ၾကည့္ရွုေလ့လာျပီးလွ်င္ လူတို႔၏ ကမၻာကို ေနကလွည့္ပတ္သြားလာသည္ မဟုတ္။ ကမၻာကသာလွ်င္ ေနကိုလွည့္ပတ္သြားလာရေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာ၏။

 

 ထိုေၾကညာခ်က္ေၾကာင့္ အတၱစြဲ မာနစြဲရွိေသာ လူတို႔သည္ တုန္လွုပ္ေခ်ာက္ခ်ား၍ ဂါလီလီအိုသည္ ခရစ္ယာန္အာဏာပိုင္တို႔၏ ဖိႏွိပ္မွုကို ခံရ၏။ ထိုမွေနာက္၌ နကၡတ္ပညာရွင္တို႔ ဆက္လက္ေလ့လာရာမွ ေလာကဓာတ္ စၾကာဝဠာအေၾကာင္း သိပၸံပညာ၏။ ေတြ႔ရွိခ်က္မ်ားသည္ မာနဖုံးလႊမ္း၍ အတၱစြဲရွိေသာ လူတို႔အဖို႔ သာ၍စိတ္တုန္လွုပ္ဖြယ္ရာျဖစ္၏။

စၾကာဝဠာႏွင့္ ႏွုိင္းစာေသာ္ လူတို႔၏ ကမၻာသည္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႏွင့္ ဆီးေစ့ပမာ ဘာမွ်မထင္ရွားေခ်။ သိပၸံပညာေက်ာ္ ဆာဂ်ိမ္းစ္ဂ်င္းစ္၏ အဆိုအားျဖင့္ တစ္စကၠန္႔ကို ခုႏွစ္စိတ္စိတ္၍ တစ္စိတ္ရွိေသာ အခ်ိန္ကာလအတြင္း၌ ကမၻာကို တစ္ပတ္ပတ္ႏုိင္ေသာ အလင္းေရာင္သည္ စၾကာဝဠာကို တစ္ၾကိမ္ပတ္၍သြားရန္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္သန္းတစ္သိန္း ၾကာေပလိမ့္မည္။ 

 

 စၾကာဝဠာအတြင္းရွိ နကၡတ္တာယာတို႔၏ ဦးေရသည္ သန္းေပါင္းတစ္ေထာင္ကို ႏွစ္သန္းႏွင့္ေျမွာက္ ထိုရလဒ္ကို သန္းတစ္ေထာင္ႏွင့္ထပ္ေျမွာက္၍ ရေသာကိန္းဂဏန္းႏွင့္ ညီမွ်၏။ လူတို႔၏ကမၻာသည္ ထိုမွ်မ်ားျပားလွေသာ ၾကယ္နကၡတ္တာယာတို႔တြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္၏။ 

 

သိပၸံပညာရွင္တို႔၏ ယူဆခ်က္အရ ဤစၾကာဝဠာသည္ လူႏွင့္တိရစၦာန္ သတၱဝါမ်ား ၾကာရွည္ေလးျမင့္ အသက္ရွင္ေနရန္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ စၾကာဝဠာမဟုတ္ေခ်။ စၾကဝဠာ၌ သက္ရွိမ်ား ျဖစ္ထြန္းရန္ သပၸာယျဖစ္ေသာ ေနရာဌာနမ်ား အလြန္နည္းပါး၏။ သက္ရွိတို႔သည္ စၾကာဝဠာ၌ မေတာ္တဆ အမွတ္မထင္ ျဖစ္ေပၚခ့ဲ၍ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔၌ အမွတ္မထင္ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ရမည္ မုခ်ျဖစ္၏။ 

 

သတၱေလာကျဖစ္ေပၚသည္မွ ခ်ဳပ္ျငိမ္းသည္အထိ အခ်ိန္ကာလသည္ ႏွစ္ေပါင္း ကုေဋကုဋာ အသေခ်ၤႏွင့္အနႏၱ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း စၾကာဝဠာ၏ အစအဆုံးမရွိေသာ အခ်ိန္ကာလႏွင့္စာေသာ္ အလြန္တိုေတာင္းသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ 

 

တစ္နည္းဆိုေသာ္ စၾကာဝဠာ၌ သတၱေလာက၏ ျဖစ္စဥ္သည္ ေမွာင္းမည္းေသာ ေကာင္းကင္ျပင္၏ တစ္ေနရာ၌ တစ္ခဏမွ် အေရာင္လက္၍ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာ ပိုးစုန္းၾကဴးမီး၏ ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း မဟာသမုဒၵရာ၏ တစ္ေနရာ၌ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရပြက္ျဖစ္စဥ္ႏွင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း တူလွေခ်သည္။

ဘာထရန္ရပ္ဆယ္သည္ ကမၻာၾကီး အၾကြင္းမ့ဲပ်က္စီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္မည့္ပုံကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသား၏။

ကမၻာသည္ လူတို႔ေနထိုင္ရာဌာနအျဖစ္ အတန္ၾကာေအာင္ တည္ရွိေနေပမည္။ အျမဲထာဝရ တည္ရွိေနမည္ကား မဟုတ္။ ေလထုသည္ အာကာသထဲသို႔ တစတစ လြင့္ပါးသြားေပမည္။ ဒီေရေၾကာင့္ ကမၻာသည္ အျမဲတဖက္တည္း မ်က္ႏွာမူ၍ ကမၻာတစ္ျခမ္းသည္ အလြန္ပူလ်က္ က်န္တစ္ျခမ္းမွာ အလြန္ေအးေနေပမည္။ လသည္ ကမၻာႏွင့္တိုက္မိေပမည္။ ဤအျဖစ္မ်ိဳးမ်ားႏွင့္ လုံးဝမေတြ႔ၾကဳံရသည္ဆိုေစ ဆာဂ်ိမ္းစ္၏ အဆိုအားျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔၌ ေနသည္ ေပါက္ကြဲ၍ ကမၻာၾကီးပ်က္စီးရမည္ အမွန္ျဖစ္၏။ 

 

ထိုသို႔ ကမၻာပ်က္စီးရန္ ႏွစ္ေပါင္းကုေဋကုဋာ လိုေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ လူတို႔သည္ လာမည့္ေဘးအတြက္ ျပင္ဆင္မွု ျပဳလုပ္ႏုိင္၏။ နကၡတ္ပညာႏွင့္ေရာကတ္ ပညာသည္ တိုးတက္လာႏုိင္၏။ နကၡတ္ပညာရွင္တို႔သည္ လူတို႔ေနထိုင္ႏုိင္ေသာ ျဂိဳလ္ကိုေတြ႔ရွိ၍ လူတို႔သည္ အလင္းေရာင္၏ အရွိန္ႏွုန္းတမွ် လ်င္ျမန္ေသာအဟုန္ျဖင့္ ထိုျဂိဳလ္ရွိရာသို႔ သြားႏုိင္ၾကရာ၏။ 

 

သို႔ရာတြင္ သိပၸံပညာ မည္မွ်တိုးတက္ေစကာမူ လူတို႔သည္ စၾကာဝဠာထဲ၌ လွည့္လည္သြားလာရျခင္းျဖင့္ သတၱေလာကကို အျမဲအသက္ဆက္ ေပးေနႏုိင္မည္ မဟုတ္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာမိုဒိုင္နမစ္ ဒုတိယနိယာမတရား အရ စြမ္းအင္သည္ အလြန္သိပ္သည္းေသာ အေျခမွ သိပ္သည္းမွုနည္းပါးေသာ အေျခသို႔ အျမဲေျပာင္းလဲလ်က္ရွိရကား ေနာက္ဆုံး၌ သတၱေလာကသည္ အၾကြင္းမ့ဲ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရမည္သာျဖစ္၏။

ဤေနရာ၌ ဗုဒၶသည္ တစ္ေန႔ေန႔၌ ေနေပါက္ကြဲ၍ ကမၻာၾကီးပ်က္စီးမည့္အေၾကာင္း ယခုေခတ္ သိပၸံပညာရွင္တို႔၏ အဆိုကို လြန္ခ့ဲေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ေက်ာ္ခန္႔က တင္ၾကိဳေဟာေျပာခ့ဲေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ေပ၏။

ရဟန္းတို႔ သခၤါရတရားသည္ မျမဲကုန္။ ယင္းတို႔၌ အလြန္ျငီးေငြ႔ထိုက္ကုန္၏။ ယင္းတို႔မွ က်ြတ္လြတ္ထိုက္ကုန္၏။ ကမၻာေျမၾကီးႏွင့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္တို႔သည္ ေနခုႏွစ္စင္း ထြက္ေပၚလာေသာအခါ၌ အလွ်ံညီးညီး မီးခဲၾကီးျဖစ္ကုန္လတ့ံ။ 

 

ဤမဟာပထဝီေျမၾကီးသည္ အလွ်ံေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္၍ ေလာင္က်ြမ္းပ်က္စီးလတၱ႔ံ။ ဘာတစ္ခုမွ် မရွိကုန္လတၱ႔ံ။ ထိုအရာ၌ အရိယာပုဂၢိဳလ္တို႔ကိုထား၍ အဘယ္သူသည္ သိႏုိင္လိမ့္မည္ ယုံၾကည္ႏုိင္လိမ့္မည္နည္း။ (အဂုၤတၱရနိကာယ္ သတၱကနိပါတ္ သတၱသူရိယသုတ္)။

 

 (---ဆက္ရန္) (ဦးေအးေမာင္)

 

Ko Latt ေဖ့ဘုတ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀သည္။