**ဗုဒၶ** အပိုင္း(၅)

 

**ဗုဒၶ**
*******
အပိုင္း(၅)
----------
ဗုဒၶသည္ မိမိႏွင့္စင္ျပိဳင္ အျခားဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို အျမဲေထာက္ထား စာနာ၍ မိမိေၾကာင့္ ထိုသူမ်ား ထိခိုက္နစ္နာမည္ကို မလိုလားေခ်။ ဂ်ိန္းဝါဒကိုစြန္႔၍ မိမိ၏ တပည့္အျဖစ္ခံယူေသာ ဥပါလိသူၾကြယ္ႏွင့္ သီဟစစ္သူၾကီးတို႔အား ဂ်ိန္းရဟန္းတို႔ကို ဆက္လက္လွဴဒါန္းရန္ သတိေပး၏ ။

 

(မဇၩိမနိကာယ္ ဥပါလိသုတ္ႏွင့္ ဝိနည္းမဟာဝဂၢခႏၶက)။ ပရိဗုိဇ္တစ္ဦးအား ေဟာၾကားရာ၌ ငါသည္ သင္တို႔ကို ငါ၏တပည့္ ျဖစ္ေစလို၍ သို႔မဟုတ္ သင္တို႔၏ဆရာႏွင့္ က်င့္စဥ္ကို ပစ္ပယ္ေစလို၍ ေဟာေျပာသည္ဟု မထင္မွတ္လင့္။ သင္တို႔၏ ဆရာသာလွ်င္ သင္တို႔၏ ဆရာျဖစ္ပါေစ။ 

 

သင္တို႔၏ က်င့္စဥ္သာလွ်င္ သင္တို႔၏ က်င့္စဥ္ျဖစ္ပါေစ ဟုမိန္႔ၾကား၏။ (ဒီဃနိကာယ္ ဥဒုမၺရိကသုတ္)။ ။ တရားေဟာေျပာရာ၌ ဗုဒၶသည္ ၾကားနာသူ၏ ဥာဏ္ပညာ အႏုအရင့္ကို ၾကည့္၍ ေဟာေျပာေလ့ရွိ၏။ ရြာသူၾကီးတစ္ဦးက ဗုဒၶသည္ လူတို႔အား အတန္းအစား မခြဲျခားဘဲ တရားေဟာေျပာပါသေလာ ဟုေမးေလွ်ာက္၏။ 

 

 ထိုအခါ ဗုဒၶက ရဟန္းသံဃာမွာ ေျမၾသဇာေကာင္းေသာ ပထမတန္းစား လယ္ေျမႏွင့္တူေၾကာင္း ဥပါသကာ ဥပါသိကာမတို႔မွာ ဒုတိယတန္းစား လယ္ေျမႏွင့္တူ၍ ဗုဒၶဝါဒီ မဟုတ္သူမ်ားမွာ တတိယတန္းစား လယ္ေျမႏွင့္တူေၾကာင္း လယ္သမားသည္ ပထမတန္းစား လယ္ေျမကို ေရွးဦးစြာ ထြန္ယက္သည္။

 

 ထို႔ေနာက္မွ ဒုတိယတန္းစား လယ္ေျမကို ထြန္ယက္ျပီးလွ်င္ တတိယတန္းစား လယ္ေျမကို ေနာက္ဆုံး ထြန္ယက္သက့ဲသို႔ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခြဲျခား၍ ေဟာေျပာဆုံးမရေၾကာင္း ိမိန္႔ၾကား၏။ (သံယုတၱနိကာယ္ ဂါမဏိသံယုတ္ ဒုတိယအသိဗႏၶကပုတၱဂါမဏိသုတ္)။ 

 

။ ျမင္းဆရာတစ္ဦးက မိမိသည္ ျမင္းမ်ားကို ယဥ္ပါးေအာင္ျပဳလုပ္ရာ၌ အခ်ိဳ႔ျမင္းမ်ားကို အႏုနည္း အၾကမ္းနည္းမ်ားျဖင့္ ယဥ္ပါးေအာင္လုပ္၍မရေသာ ျမင္းမ်ားကိုကား ဖ်က္ဆီးပစ္ရပါသည္ဟု ေလွ်ာက္၏။ 

 

ထိုအခါ ဗုဒၶက မိမိသည္လည္း လူမ်ားကို ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမရာ၌ ထိုနည္းသုံးမ်ိဳးကို သုံးသည္။ သုစရုိက္မွုမ်ား၏ အက်ိဳးကို ညြန္ျပျခင္းသည္ အႏုနည္း ဆုံးမျခင္းျဖစ္သည္။ ဒုစရုိက္မွုမ်ား၏အျပစ္ကို ညြန္ျပျခင္းသည္ အၾကမ္းနည္း ဆုံးမျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းႏွစ္နည္းျဖင့္ ဆုံးမ၍မရေသာသူကို လ်စ္လ်ဴရွုရသည္။ 

 

ထိုသို႔ လ်စ္လ်ဴရွုျခင္းသည္ ထိုသူအား အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေစေသာေၾကာင့္ သူ႔အား ဖ်က္ဆီးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု မိန္႔ၾကား၏။ (အဂၤုတၱရနိကာယ္ စတုကၠနိပါတ္ ေကသိအႆဒမၼသာရထိသုတ္)။ 

 

 ဗုဒၶသည္ က်ြတ္ထိုက္ေသာ ေဝေနယ်သတၱဝါတို႔ကို ဦးစားေပး၍ ေဟာေျပာ၏။ ဤအခ်က္ႏွင့္ဆိုင္ေသာ သုတၱန္ေဒသနာမွာ ရွင္းလင္းျပတ္သား၍ အလြန္မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေဖာ္ျပပါအ့ံ။ ။ ရဟန္းတို႔ ေလာက၌ သူနာသုံးမ်ိဳး ထင္ရွားရွိ၏။ 

 

ပထမသူနာသည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာ အစားစာ ေဆးႏွင့္သူနာျပဳကို ရရွိသည္ျဖစ္ေစ မရရွိသည္ျဖစ္ေစ ေရာဂါေဝဒနာမွ အထမေျမာက္ ဒုတိယသူနာသည္ သင့္ေလ်ာ္ေသာေဆး အစားစာႏွင့္ သူနာျပဳကို ရွိသည္ျဖစ္ေစ မရရွိသည္ျဖစ္ေစ ေရာဂါေဝဒနာမွ ထေျမာက္၏။ တတိယသူနာသည္ကား သင့္ေလ်ာ္ေသာေဆး အစားစာႏွင့္ သူနာျပဳကို ရရွိမွသာလွ်င္ ေရာဂါေဝဒနာမွ ထေျမာက္၏။

 

 ယင္းတို႔ကို မရရွိပါက ေရာဂါမွ မထေျမာက္ႏုိင္ေခ်။ ရဟန္းတို႔ ထိုသူနာသုံးမ်ိဳးတို႔တြင္ ေနာက္ဆုံး တတိယသူနာအား ေလွ်ာက္ပတ္ေသာ ေဆး ဆြမ္းႏွင့္ သူနာျပဳတို႔ကို ငါခြင့္ျပဳ၏။ ဤသူနာကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အျခားသူနာတို႔ကိုလည္း လုပ္ေက်ြးျပဳစုအပ္၏။ 

 

ရဟန္းတို႔ ထိုနည္းအတူ ေလာက၌ သူနာႏွင့္တူေသာ ပုဂၢိဳလ္သုံးမ်ိဳးရွိ၏။ ပထမပုဂၢိဳလ္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္ရသည္ျဖစ္ေစ မဖူးေျမာ္ရသည္ျဖစ္ေစ တရားေတာ္ကို ၾကားနာရသည္ျဖစ္ေစ မၾကားနာရသည္ျဖစ္ေစ အရိယာမဂ္သို႔ သက္ဝင္မည္မဟုတ္။

 

 ဒုတိယပုဂၢိဳလ္သည္ ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္၍ တရားေတာ္ကို ၾကားနာရသည္ျဖစ္ေစ ဘုရားရွင္ကို မဖူးေျမာ္ရ တရားေတာ္ကို မၾကားနာရသည္ျဖစ္ေစ အရိယာမဂ္သို႔ သက္ဝင္မည္ျဖစ္၏။ တတိယပုဂၢိဳလ္သည္ကား ဘုရားရွင္ကို ဖူးေျမာ္၍ တရားေတာ္ကို ၾကားနာရမွသာလွ်င္ အရိယာမဂ္သို႔ သက္ဝင္မည္ျဖစ္၏။

 

 ရဟန္းတို႔ ထိုပုဂၢိဳလ္သုံးမ်ိဳးတြင္ ေနာက္ဆုံး တတိယပုဂၢိဳလ္အား တရားေဟာျခင္းကို ငါခြင့္ျပဳ၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အျခားသူတို႔အားလည္း တရားေဟာၾကားအပ္၏။ (အဂုၤတၱရနိကာယ္ တိကနိပါတ္ ဂိလာနသုတ္) ဤေဒသနာ၌ ဗုဒၶဝါဒသည္ အမွန္တရားကို လက္ဝါးၾကီးအုပ္ထားေသာ ပုဂၢိဳလ္က်မ္းစာ က္ုးကြယ္မွုဝါဒ မဟုတ္ေၾကာင္း ထင္ရွား၏။

 

 ဗုဒၶသည္ က်ြတ္ထိုက္ေသာ သူတို႔ကို ဦးစားေပး၍ ေဟာေျပာေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ႏွင့္ ေဝးေသာသူတို႔ကို လ်စ္လ်ဴမျပဳေခ်။ သူတို႔စရုိက္ကိုၾကည့္၍ သင့္ေလ်ာ္ေသာ တရားကို ေဟာေလ့ရွိ၏။ သူတို႔၏ မူလရွိရင္းစြဲ ယုံၾကည္ခ်က္ကို ေဝဖန္ျပစ္တင္ျခင္းမျပဳဘဲ အမွန္တရားကို သိမ္ေမြ႔စြာ ေထာက္ျပေလ့ရွိ၏။

 

 ဂဂၤါျမစ္ထဲ၌ ေရခ်ိဳးျခင္းျဖင့္ မေကာင္းမွု အညစ္အေၾကး ကင္းစင္သည္ဟု ယူဆေသာ ျဗာဟၼဏတစ္ဦးအား အျပစ္မတင္ဘဲ ဤအယူမွာ သင္တို႔၏ အယူျဖစ္သည္။ ငါ၏ သာသနာ၌မူ မဂၢင္၈ပါးသည္ ကိေလသာအညစ္အေၾကး စြန္႔ပစ္ရာ ေရအိုင္ျဖစ္သည္ စသည္ျဖင့္ ေဟာၾကား၏။

 

 (သံယုတၱနိကာယ္ ျဗာဟၼဏသံယုတ္)။ ။ ထိုသို႔ အျခားအယူဝါဒမ်ားအေပၚ၌ ဗုဒၶ၏ သေဘာထားၾကီးမွုသည္ ဗုဒၶေဒသနာမ်ားကို ေလ့လာရာ၌ က်ြႏု္ပ္တို႔ သတိျပဳရမည့္ အခ်က္ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶက မည္သို႔မွ် မေဝဖန္ဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနမွုေၾကာင့္ ပိဋကတ္ထဲသို႔ မသိမသာ ဝင္ေရာက္၍ ဘုရားေဟာ တရားေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ေနေသာ အယူဝါဒမ်ား ရွိရေပမည္။

 

 ဥပမာ မိဘတို႔က သားသမီး အလိုရွိၾကျခင္း၏။ အေၾကာင္းတစ္ပါးမွာ ဘဝတစ္ပါးသို႔ ေျပာင္းသြားကုန္ေသာ ငါတို႔အား အလွဴ၏အဖို႔ကို ေပးေဝလတၱ႔ံဟူေသာ ယုံၾကည္ခ်က္ျဖစ္၏ ဟူေသာစကား (အဂၤုတၱရနိကာယ္ ပဥၥကနိပါတ္ ပဥၥဌာနသုတ္)ျဖင့္ ထိုယုံၾကည္ခ်က္သည္ ဗုဒၶမေပၚမီက ရွိျပီးျဖစ္၍ ေနာက္မွ ဗုဒၶစာေပထဲသို႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ စကားျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွား၏။ 

 

က်ြတ္ထိုက္ေသာ (ဝါ) အသိဥာဏ္ရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔ကို ေဟာေျပာဆုံးမရာ၌မူ ဗုဒၶသည္ ေရွးအစဥ္အလာ ယုံၾကည္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပြင့္လင္းျပတ္သား၏။ ဇာတ္ဝါဒကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မရွုတ္ခ်ေသာ္လည္း ရဟန္းေဘာင္၌ ထိုဝါဒကို လုံးဝလက္မခံေခ်။ 

 

ရဟန္းတို႔သည္ အဂၤဝိဇၨာ ယၾတာ ေဗဒင္ ဓာတ္ရုိက္ျခင္းစေသာ ေလာကီအတတ္ပညာမ်ားကို ေလ့လာသင္ၾကား ပို႔ခ်ျခင္း မျပဳၾကရေခ်။ (သုတၱနိပါတ္ တုဝဋကသုတ္ႏွင့္ ဝိနည္းစူဠခႏၡက) နကၡတ္ကို င့ံလင့္ေသာ သူမိုက္အား အက်ိဳးသည္ယုတ္၏။

 

 ေကာင္းကင္ ၾကယ္ နကၡတ္တို႔သည္ အဘယ္အကိိ်ဳးျပဳလတၱ႔ံနည္း (ဧကနိပါတ္ နကၡတၱဇာတ္) မဂၤလာရွိေသာအမည္ကို အလိုရွိသည္ ရဟန္းတစ္ပါးအား အမည္နာမမည္သည္ ပညတ္မွ်သာျဖစ္၍ အမည္ျဖင့္ ကိစၥျပီးသည္မဟုတ္။ အလုပ္လုပ္မွသာ ကိစၥျပီးေၾကာင္း ေဟာၾကား၏။ အခါတစ္ပါး၌ ဗုဒၶသည္ ရဟန္းအေပါင္း ျခံရံလ်က္ တရားေဟာေနစဥ္ ရုတ္တစ္ရက္ ေခ်ဆတ္ေတာ္မူ၏။ 

 

ထိုအခါ ရဟန္းတို႔က ဇီဝတု အရွင္ဘုရားသည္ အသက္ရွည္စြာ ေနရပါေစသတည္း ဟုဆိုၾက၏။ ဗုဒၶက ရဟန္းတို႔ ေခ်ဆတ္ေသာသူကို ဇီဝတုဟု ဆိုကာမွ်ျဖင့္ အသက္ရွည္မည္မဟုတ္ေၾကာင္း ရဟန္းတို႔ကေလွ်ာက္ေသာ္ ဗုဒၶက သို႔ျဖစ္လွ်င္ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေခ်ဆတ္ေသာအခါ ဇီဝတုဟုဆိုေသာရဟန္းအား ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစ ဟုပညတ္ေတာ္မူ၏။ (ဝိနည္းပိဋကတ္ စူဠခႏၶက)
ဗုဒၶ၏ အထိေရာက္ဆုံး သင္ျပဆုံးမနည္းမွာ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ နမူနာစံျပမွုျဖစ္၏။ငါဘုရားကို ျမင္ေသာသူသည္ တရားကိုျမင္သည္ ဆိုေသာစကားမွာ မွန္လွ၏။ 

 

ဗုဒၶ၏ ၾကင္နာသိမ္ေမြ႔ေသာ အေျပာအဆို အျပဳအမူႏွင့္ စိတ္ေနသေဘာထားသည္ မ်ားစြာေသာ လူတို႔ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္း ယုံမွားစရာမရွိေခ်။ မူလပထမက ရန္လိုေသာ သူတို႔႔သည္ပင္ ေနာက္ဆုံး၌ ဗုဒၶကို ၾကည္ညုိေလးစားလာၾက၏။ မိမိကိုဆဲေရးေသာ ျဗာဟၼဏတစ္ဦးအား ဗုဒၶက သည္းခံ၍ ေဟာေျပာဆုံးမေသာ စကားသည္ အထူးမွတ္သားဖြယ္ေကာင္း၏။ 

 

ဗုဒၶက ျဗာဟၼဏ သင္သည္ သင္၏ထံသို႔လာေသာ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းတို႔အား ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ ေပးကမ္းသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုသူတို႔သည္ သင္ေပးကမ္းသည္ကို မခံယူပါက ထိုစားဖြယ္ခဲဖြယ္မ်ားသည္ သင့္အဖို႔သာလွ်င္ ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

 

 ထို႔အတူ သင္၏ဆဲေရးျခင္းကို ငါတို႔က တု႔ံျပန္ျခင္းျဖင့္ မခံယူကုန္။ ထိုသို႔မခံယူသျဖင့္ သင္၏ ဆဲေရးျခင္းသည္ သင့္အဖို႔သာလွ်င္ျဖစ္သည္ စသည္ျဖင့္ မိန္႔ၾကား၏။ ထိုျဗာဟၼဏသည္ ရဟန္းျပဳ၍ ေနာက္ဆုံး၌ ရဟႏၲာျဖစ္သြား၏။ (သံယုတၱနိကာယ္ ျဗာဟၼဏသံယုတ္ အေကၠာသ ဘာရဒြါဇသုတ္)။

တစ္ခါေသာ္ ဗုဒၶသည္ သစၥကပရိဗုိဇ္အား တရားေဟာ၏။ တရားေဟာေနစဥ္ သစၥကပရိဗုိဇ္သည္ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကားျဖတ္၍ အရွင္ေဂါတမသည္ ေန႔အခါ၌ အိပ္စက္သည္ မဟုတ္ပါသေလာ။ ထိုသို႔အိပ္စက္ျခင္းကို ေမာဟဖုံးလႊမ္း၍ ေတြေဝေနျခင္းဟု အခ်ိဳ႕ေသာ သမဏျဗာဟၼတို႔ကဆိုကုန္သည္ စသည္ျဖင့္ ျပက္ရယ္ျပဳ၏။ 

 

 ထိုသို႔ မထီမ့ဲျမင္ ျပက္ရယ္ျပဳျခင္း ခံရေသာ္လည္း ဗုဒၶသည္ စိုးစိမွ်မတုန္လွုပ္ဘဲ ဆက္လက္၍ တရားေဟာ၏။ တရားျပီးဆုံးေသာအခါ၌လည္း သစၥကသည္ဗုဒၶတရားကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ဟန္မရွိ ။ ဗုဒၶ၏ တပည့္အျဖစ္ကို မခံယူ။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶ၏ သည္းခံႏုိင္မွုကို မ်ားစြာအ့ံၾသရကား အို အရွင္ေဂါတမ အ့ံၾသဖြယ္ေကာင္းလွပါေပ၏။ 

 

က်ြႏု္ပ္သည္ ပုရာဏကႆပင အဇိတေကသကမၺလစေသာ ဆရာတို႔ႏွင့္ စကားေျပာဆိုဖူးပါ၏။ သူတို႔သည္ က်ြႏု္ပ္၏စကားကို မႏွစ္သက္ပါက ေဒါသထြက္ေသာအမူအရာ ႏွလုံးမသာေသာ လကၡဏာကို ထင္စြာျပၾကပါကုန္၏။ အရွင္ေဂါတမမူကား က်ြႏု္ပ္က ထိပါးပုတ္ခတ္၍ ေျပာပါေသာ္လည္း အေရအဆင္းသည္ ျပိဳးျပိဳးျပက္ျပက္ ေတာက္ပ၏။ မ်က္ႏွာအဆင္းသည္ ၾကည္လင္၏။

 

 ပူေဇာ္အထူးကို ခံေတာ္မူထိုက္ေသာ ဘုရား၏ ၾကည္လင္ျခင္းက့ဲသို႔ ပါတည္း စသည္ျဖင့္ ခ်ီးက်ဳးေျပာဆိုေလသည္။ (မဇၩိမနိကာယ္ မဟာသစၥကသုတ္)။ မေထရ္တစ္ပါးသည္ မိမိၾကဳံေတြ႔ခ့ဲရေသာ ဗုဒၶ၏ ၾကင္နာမွုကို မေမ့ႏုိင္ေခ်။ ထိုမေထရ္သည္ ရဟန္းမျပဳမီက အိမ္မွႏွင္ထုတ္ခံရသျဖင့္ ဗုဒၶသီတင္းသုံးေသာ ေက်ာင္း၏ ဥယ်ာဥ္တံခါးဝ၌ ေနရ၏။ 

 

ဗုဒၶသည္ သူ႔ကို ၾကင္နာစြာပြတ္သပ္၍ လက္ကိုကိုင္ျပီးလွ်င္ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ထဲသို႔ ေခၚသြား၏ ထို႔ေနာက္ ေျခေဆး၍သုတ္ရန္ ပုဆိုးၾကမ္း တစ္ထည္ေပးေတာ္မူ၏။ (ေထရဂါထာ ပႏၴကမေထရ္ဝတၳဳ) ဗုဒၶသည္ ရဟန္းသံဃာတို႔၏။ ခ်မ္းသာမွုကို လိုလား၏။ ဝါက်ြတ္ေသာအခါ မိမိအားဖူးေျမာ္ရန္ ရပ္ေဝးမွလာကုန္ေသာ ရဟန္းတို႔အား က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ ေနခ့ဲၾကပါ၏ေလာ။ 

 

အခက္အခဲမရွိဘဲ ဆြမ္းရၾကပါ၏ေလာ။ စသည္ျဖင့္ ေမးျမန္းေလ့ရွိ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္လည္၍ ရဟန္းတို႔၏ ေနေရးထိုင္ေရး အေျခအေနကို ၾကည့္ရွု႕ေတာ္မူေလ့ရွိ၏။ တစ္ခါေသာ္ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ဝမ္းသက္ေရာဂါ ျဖစ္၍ မိမိ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္၌ လူးလိမ့္၍ အိပ္ရ၏။ 

 

ဗုဒၶသည္ အရွင္အာနႏၵာႏွင့္အတူ ေက်ာင္းစဥ္လွည့္လည္ရင္း ထိုသူနာရဟန္းကိုျမင္၍ ေမးျမန္းစုံစမ္းျပီးလွ်င္ အရွင္အာနႏၵာအား အာနႏၵာသြားေခ်။ ေရေဆာင္ယူခ့ဲေလာ ဤရဟန္းကို ေရခ်ိဳးကုန္အ့ံ ဟုမိန္႔ေတာ္မူ၏။ ထို႔ေနာက္ အရွင္အာနႏၵာႏွင့္အတူ ရဟန္း၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေရသြန္းေလာင္း၍ ေဆးေၾကာေပး၏။ ေဆးေၾကာျပီးေသာ္ ဗုဒၶႏွင့္ အရွင္အာနႏၵာတို႔သည္ သူနာရဟန္းကို ခ်ီမ၍ ေညာင္ေစာင္းေပၚ၌ တင္ထားၾက၏။ 

 

ထို႔ေနာက္ ဗုဒၶသည္ ရဟန္းတို႔ကို စည္းေဝးေစျပီးလွ်င္ ရဟန္းတို႔ သင္တို႔အား လုပ္ေက်ြးမည့္ အမိအဖတို႔ မရွိၾကကုန္။ သင္တို႔သည္ အခ်င္းခ်င္း မလုပ္ေက်ြးလွ်င္ အဘယ္သူသည္ လုပ္ေက်ြးလတၱံ႔နည္း။ ငါဘုရားအား လုပ္ေက်ြးေသာရဟန္းသည္ နာဖ်ားေသာ ရဟန္းအားလည္း လုပ္ေက်ြးရာ၏။ စသည္ျဖင့္ ေဟာေတာ္မူ၏။ (ဝိနည္းပိဋကတ္ မဟာခႏၶကသုတ္)

ဗုဒၶ၏ ဘဝျဖစ္စဥ္၌ ဗုဒၶ၏ ေမတၱာ ဂရုဏာ ၾကီးမားပုံကိုျပေသာ အျခားျဖစ္ရပ္မ်ား ရွိခ့ဲတန္ရာ၏။ ယင္းတို႔ကို ပိဋကတ္စာေပ၌ မ်ားမ်ားစားစား မေတြ႔ရျခင္းမွာ ပိဋကတ္ဆရာမ်ားက ဗုဒၶ၏ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို ေဒသနာမ်ားေလာက္ ဂရုမျပဳခ့ဲၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ရေပမည္။

 

 အထက္ပါျဖစ္ရပ္သည္ပင္ မိမိႏွင့္ သီတင္းသုံးေဖာ္ သူနာရဟန္းကို လုပ္ေက်ြးျပဳစုရန္ ပ်က္ကြက္ေသာ ရဟန္းအား ဒုကၠဋ္အာပတ္သင့္ေစဟု အဘယ္ေၾကာင့္ ဗုဒၶကပညတ္ခ့ဲေၾကာင္း ေဖာ္ျပရန္ဝိနည္းပိဋကတ္၌ ထည့္သြင္းထားခ့ဲၾကဟန္တူ၏။ 

 

 အကယ္၍ ထိုပညတ္ခ်က္ မရွိခ့ဲပါမူ ဗုဒၶက သူနာရဟန္းတစ္ပါးအား ကိုယ္တိုင္ၾကင္နာစြာ ျပဳစုေတာ္မူေသာ သာဓကကို ပိဋကတ္၌ က်ြႏု္ပ္တို႔ ေတြ႔ရမည္မဟုတ္ေခ်။ 

 

(----ဆက္ရန္){ဦးေအးေမာင္} အဆင္ေျပသလို တင္ေပးပါမည္။

 

 Ko Latt ေဖ့ဘုတ္မွ ကူးယူမွ်ေ၀သည္။