ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေထရုပၸတၱိအက်ဥ္း
၁။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အေလာင္းလ်ာကို ဗဒုံမင္းတရားၾကီး၏ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာေန ဦးေအာင္ထြန္း၊ ေဒၚေရႊအိတ္တုိ႔မွ ၁၂၆၁ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လျပည့္ေက်ာ္ ၁၁ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔လည္ ၂နာရီ ၃၀မိနစ္တြင္ မီးရွဴးသန္႔စင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူပါသည္။ ငယ္မည္မွာ ေမာင္လွေဘာ္ျဖစ္ၿပီး ေမြးခ်င္း ၈ ဦးရွိပါသည္။၂။ ၁၂၆၉ ခုႏွစ္တြင္ ဥယ်ာဥ္ေတာ္ရြာ ေဂြးပင္ေတာရ ဆရာေတာ္ ဦးဇာဂရ ထံတြင္ ရွင္၀ိမလအမည္ျဖင့္ ရွင္သာမေဏျပဳပါသည္။
၃။ ၁၂၇၂-ခုႏွစ္တြင္ ကိုရင္ ၀ိမလ၏ သကၤန္းကို ၾကဳိးတန္း၌ လွန္းထာစဥ္ ပ်ားမ်ားအုံဖြဲ႔၍ နိမိတ္ထူးျပခဲ့ပါသည္။
၄။ ၁၂၈၇ ခုႏွစ္တြင္ အမရပူရၿမိဳ႕ရွိ မဂၤလာေက်ာင္းတုိက္၊ တုိက္အုပ္ ဆရာေတာ္ ဦးသုဇာတ ထံတြင္ ပရိယတၱိစာေပကို သင္ယူခဲ့ပါသည္။
၅။ မဂၤလာတုိက္အနီးရွိ ဇရပ္ႀကီးတြင္ အဘိဓမၼာပါရဂူ ပထမေက်ာ္ ဆရာႀကီး ဦးအုန္းထံတြင္ အဘိဓမၼာည၀ါ စာေပမ်ားကို ဆက္လက္သင္ယူခဲ့ၿပီး သာမေဏဘ၀ကပင္ အဘိဓမၼာက်မ္းဂန္မ်ားကို ေကာင္းစြာ တတ္ေျမာက္ခဲ့ပါသည္။
၆။ ၁၂၈၁- ခုႏွစ္တြင္ မဂၤလာေက်ာင္းတုိက္၊ တုိက္အုပ္ဆရာေတာ္ ဦးသုဇာတကုိ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာျပဳ၍ ရဟန္းအျဖစ္ကို ခံယူေတာ္မူပါသည္။
၇။ ရဟန္းအျဖစ္ကို ေရာက္ရွိၿပီးေနာက္ သိမ္မွထြက္၍ မဂၤလာေက်ာင္းတုိက္အတြင္းရွိ မိမိေနထုိင္ရာ မကုဋေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္ၿပီး ေခၽြးစုိေနသည့္ သကၤန္းကို တန္းေပၚ၌ လွန္းထားစဥ္ ပ်ားမ်ားအုံဖြဲ႔ကာ ဒုတိယ အႀကိမ္ စြဲျပန္ၿပီး နိမိတ္ထူးျပခဲ့ပါသည္။
၈။ စာေပသင္ၾကားမႈကို အားရ တင္းတိမ္ျခင္းမရွိဘဲ က်မ္းတတ္ အေက်ာ္ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ (၁) ေခမာသီ၀ံဆရာေတာ္၊ (၂) ဘုရားႀကီးတုိက္ ဆရာေတာ္ ဦခႏၲီ (၃) ေရႊေရးေဆာင္တုိက္ ဆရာေတာ္ အရွင္ အာဒိစၥရံသီတုိ႔ထံ၌ ပရိယတၱိစာေပကို ဆက္လက္ သင္ယူခဲ့ပါသည္။
၉။ ၁၂၈၂ ခုႏွစ္တြင္ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕မွ သီလရွင္ ေဒၚ၀ိစာရီက ရဟန္းအစ္မျပဳ၍ ဒုတိယအႀကိမ္ သိမ္ထပ္ေတာ္မူပါသည္။
၁၀။ ဦး၀ိမလသည္ မဂၤလာတုိက္အတြင္းရွိ အလယ္ ပိဋကတ္တုိက္ ေက်ာင္းအသစ္ႀကီးတြင္ သီတင္းသုံးၿပီး ျမန္မာျပည္ တစ္ခြင္မွ စာသင္သားမ်ားစြာတုိ႔အား အႏွစ္ ၃၀ တုိင္ေအာင္ အဘိဓမၼာဆုိင္ရာ `မာတိကာ ဓါတုကထာ ယမုိက္ပ႒ာန္း´ အစရွိသည့္ က်မ္းႀကီးမ်ားကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ သုံးေခါက္ပုိ႔ခ်ခဲ့ပါသည္။ ခႏၶာဉာဏ္ေရာက္ တရားမ်ားကိုလည္း ေဟာၾကားခဲ့ပါသည္။
၁၁။ ၁၂၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီး ဦးအုန္း ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ အၿပီး မသတ္ခဲ့ေသာ `အဘိဓမၼာည၀ါတံခြန္´ က်မ္းႀကီးကို ဆက္လက္ျပဳစုခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္ `ယမကမဥၥရီက်မ္းႏွင့္ ပုထုဇၨနအလင္းျပက်မ္း´ တုိ႔ကို ျပဳစုခဲ့ပါသည္။
၁၂။ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး ဆရာေတာ္၏ ဆုံးမဩ၀ါဒ ေပးမႈကို ခံယူကာ မိမိရဟန္းကိစၥၿပီးေရးကို အနည္းငယ္သာ က်ိန္းစက္၍ သန္းေခါင္ခ်ိန္မွစၿပီး သဒၶါႏွင့္ ၀ီရိယကို စြဲကုိင္လ်က္ ၀ိပႆနာကမၼ႒ာန္းကို ပြားမ်ား အားထုတ္ေတာ္မူပါသည္။ ဆရာေတာ္သည္ အခ်ိန္ကို ေလးစား တိက်စြာ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိပါသည္။
၁၃။ ၁၂၉၂ ခုႏွစ္တြင္ လယ္တီစာခ် ဓမၼကထိက ဦးပဒုမ မက်န္းမာ၍ ၎ကိုယ္စား ေညာင္းေလးပင္ျမဳိ႕၊ ျပည္လုံးခ်မ္းသာ ဗုဒၶပူဇနိယ သဘင္၌ အဘိဓမၼာတရားမ်ားကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။ ၉ ႏွစ္တုိင္တုိင္ ဆက္လက္ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါသည္။
၁၄။ ၁၂၉၄ ခုႏွစ္မွစ၍ ၁၃၀၃ ခုႏွစ္အထိ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ တရားဓမၼမ်ားကို ပုိ႔ခ်ၿပီး ၀ါဆုိခါနီးမွ အမရပူရျမဳိ႕သုိ႔ ျပန္ၾကြေလ့ရွိပါသည္။
၁၅။ စစ္ကာလအတြင္း၌ မုိးကုတ္ၿမိဳ႕ ေဘာ္ဘတန္းရြာတြင္ သီတင္းသုံးၿပီး ဝိပႆနာတရားကိုသာ အားထုတ္ေနခဲ့ပါသည္။
၁၆။ စစ္ႀကီးၿပီးေသာ္ အမရပူရျမဳိ႕၌ ၀ါတြင္း ကာလပတ္လုံး သီတင္းသုံးၿပီး ပရိယတ္စာေပပုိ႔ခ်မႈကို ၁၃၁၆ ခုႏွစ္မွစ၍ မျပဳေတာ့ဘဲ တရားေဟာမႈကိုသာ ျပဳခဲ့ပါသည္။
၁၇။ ၁၃၁၇ ခုႏွစ္တြင္ မႏၲေလးျမဳိ႕တြင္ တရားဓမၼမ်ားကို ႏွစ္စဥ္ ႂကြ၍ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
၁၈။ ၁၃၂၄ ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလဆန္း ၅ ရက္ေန႔တြင္ `အဂၢမဟာပ႑တ´ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ကို နုိင္ငံေတာ္အစုိးရ သာသနာေရးဌာနမွ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းပါသည္။
၁၉ ။ ၁၃၂၄ ခုႏွစ္၊ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေက်ာ္(၄)ရက္တြင္ (ခရစ္ ၁၉၆၂-ခု ေအာက္တိုဘာ လ ၁၇-ရက္) ဗုဒၶဟူးေန႔၊ မြန္းလြဲ (၁) နာရီ၊ မိနစ္(၂၀)အခ်ိန္တြက္ ခႏၶာဝန္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူပါသည္။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေနာက္ဆံုး မိန္႔ဟဩဝါဒေတာ္
(ေန႔ ၁-နာရီ၊ ၁၅ -မိနစ္)
"ခႏၶာရွိတဲ့သူတိုင္း ခံစားရမည့္ ေဝဒနာေတြကို ေက်ာ္လြန္ေအာင္ (ေဝဒနာျဖစ္ပ်က္တို႔ရဲ႕ အဆံုးကို ေတြ႔ေအာင္) ရႈၾက၊ မေမ့မေလ်ာ့ေနရစ္ၾက…"။
၂၁။ ၁၃၂၄ ခု၊ ျပာသုိလျပည့္ေန႔တြင္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသၿဂႋဟ္ရာ - ရုပ္ကလာပ္ေတာ္၏ ထူးျခားခ်က္ (၁၅)ခ်က္မွာ -
၁။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ ေဆးသြင္းရာတြင္ ေသြးစိမ္းမ်ား အထက္သို႔ (၄)လက္မခန္႔ ေထာင္၍ ပန္းထြက္ျခင္း၊ ထို႔ေနာက္ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို (၇)ရက္တိုင္တိုင္ ေန႔စဥ္ ေဆးထိုးတိုင္း ေသြးစိမ္းမ်ားထြက္ျခင္း။
၂။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္မွာ ေဆးသြင္းစက ညိဳမည္းသြားေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းအသားေတာ္မွာ သက္ေတာ္ရွိစဥ္ကကဲ့သို႔ ဝင္းထိန္ ေတာက္ပလာျခင္း။
၃။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္၏ အသားေတာ္မ်ားမွာ သက္ေတာ္ရွိစဥ္ကကဲ့သို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ ေနျခင္း။
၄။ သက္ေတာ္ရွိစဥ္က ခ်ခဲ့ေသာ ဆံေတာ္မ်ား ဓာတ္ေတာ္ကဲ့သို႔ လံုးသြားျခင္း။
၅။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္မွ ေျခသည္း၊ လက္သည္းမ်ား ရွည္ထြက္လာျခင္း။
၆။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္မွ ဆံေတာ္မ်ား ရွည္ထြက္ျခင္း။
၇။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ဗဟို စံေက်ာင္း မ႑ပ္မွ ဦးေက်ာ္သိန္း၊ ေဒၚတင္လွတို႔၏ မ႑ပ္သို႔ ပင့္ေဆာင္လာစဥ္ မ်ားလွစြာေသာ လူအုပ္ႀကီးအေပၚမွ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ပ်ားေကာင္မ်ားသည္ ဤရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို ပူေဇာ္ဖူးေျမာ္လ်က္ ပင့္ေဆာင္လာေသာ လမ္းစဥ္အတိုင္း ပ်ံသန္းလိုက္လာၿပီး ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ထားရွိသည့္ မ႑ပ္မုခ္ထိပ္တြင္ ဝင္ေရာက္စြဲအံုၾကျခင္း။
၈။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသၿဂႋဟ္ရာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ မီးမစြဲဘဲ က်ိန္းစက္ဘိသကဲ့သို႔ စင္းစင္းပင္ တည္ရွိျခင္း။
၉။ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္ကို မီးသၿဂႋဟ္ရာ မီးစြဲေလာင္ေသာ္လည္း ရုန္းျခင္း၊ ေကြးျခင္း၊ မရွိဘဲ ပကတိ က်ိန္းစက္သကဲ့သုိ႔ တည္ရွိျခင္း။
၁၀။ မီးသၿဂႋဟ္စဥ္ ရုပ္ကလာပ္ေတာ္မွ မေကာင္းေသာ အနံ႔မ်ား မထြက္ျခင္း။
၁၁။ မီးသၿဂႋဟ္စဥ္က ေကာက္ယူထားေသာ အရိုးေတာ္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္း ဓာတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္လာျခင္း။
၁၂။ မီးသၿဂႋဟ္ၿပီးေနာက္ အုတ္ပလႅင္မွ အရိုးေတာ္တစ္ပိုင္း ဓာတ္ေတာ္တစ္ပိုင္း ရရွိျခင္း။
၁၃။ မီးသၿဂႋဟ္ၿပီးေနာက္ အုတ္ပလႅင္ဖ်က္ၿပီးမွ အေရာင္စံု အရြယ္စံု ဓာတ္ေတာ္မ်ား ရရွိျခင္း။
၁၄။ မီးသၿဂႋဟ္ၿပီးေနာက္ သက္ေတာ္ရွိစဥ္သကဲ့သို႔ အၾကည္ဓာတ္ မပ်က္ မီးမခဘဲ မ်က္လံုးေတာ္ က်န္ရွိျခင္း။
၁၅။ မီးသၿဂႋဟ္ၿပီးေနာက္ ခ်ိတ္ဆက္ျဖစ္ေသာ လက္ဆစ္ရိုးေတာ္မ်ား ရရွိျခင္း။
တို႔ျဖစ္ၾကပါသည္။
No comments:
Post a Comment