ဗာရာဏသီ မင္းတစ္ပါး ရွိတယ္။သူ့ကို စားဖိုမွ ူးက အစားေကာင္းအေသာက္ေကာင္းေတြနဲ့ခ်က္ျပီးေတာ့
ေကၽြးပါတယ္။စားဖိုးမွ ူးက မင္းၾကီးေပးမယ့္ ဆုေတာ္ လာဘ္ေတာ္ေတြကိုလည္း သိတ္ျပီးေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းၾကီးက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ခ်က္ကပ္ကပ္ ေကာင္းတယ္လို ့ေက်းဇူး စကား တစ္ခြန္း
ေတာင္ မေျပာပါဘူုး။
ဒီေတာ့ စားဖိုမွူးက "ဒီမင္း အရသာကိုသိတတ္တဲ့ ဇိ၀ွါဥာဏ္ဓါတ္ မရွိတာျဖစ္မယ္" ဆိုုျပီး အရသာမရွိတဲ့
ခပ္ညံ့ညံ့ အစားအစာကို ခ်က္ကပ္ပါတယ္။ မင္းၾကီးကအစားညံ့မွန္းသိေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာပဲ ဆင္ျခင္ျပီး
စားပါတယ္။
မင္းၾကီး က ဘာမွ မေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ စားဖိုမွ ူးက " ဒီမင္း ေကာင္းတာ ဆိုးတာကို မသိဘူး " ဆိုျပီး
မင္းၾကီးကိုခပ္ညံ့ညံ့ ကပ္ျပီး က်န္တာကို သူ ့အတြက္ တိုတို ထားပါတယ္။
မင္းၾကီးက စာဖိုးမွ ူး တိုတိုထားတာကို သိပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ စာဖိုးမွူး တိုတာကိုပဲ "ဪ ေလာဘဆို
တာ အံ့ၾသ ဖို ့ေကာင္းလိုက္တာ။ မင္းျဖစ္တဲ့ ငါ ့မွာ စားဖိုမွ ူးေလာဘေၾကာင့္ ထမင္းေကာင္းေကာင္းေတာင္
မစားရပါလား" လို ့ဆင္ျခင္ျပီး သံေ၀ဂဥာဏ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စားဖိုမွ ူးတိုတာကိုပဲ သံေ၀ဂ ျဖစ္ျပီး ေတာထြက္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္လိုက္တာ
ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
မသိတဲ့သူက ခိုးျပီး သိတဲ့သူကေတာ့ သူတစ္ပါး ခိုးတာကို သံေ၀ဂယူရင္း ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ျပီး
တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားပါတယ္။ဒါ က သိတာ နဲ့ မသိတာ ကြာျခားတာကို ျပတာပါ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ မွာ သိဖို ့အေရးၾကီးပါတယ္။ အဓိက တရားခံကေတာ့ မသိတာပါပဲ။ခိုးတယ္ ဆိုတာ
ပစၥည္းရွိတာ မရွိတာနဲ့မဆိုင္ပါဘူး။ရာထူးရွိတာ မရွိတာနဲ့ မဆိုင္ပါဘူး။ သိတာ မသိတာနဲ့ ဆိုင္ပါတယ္။
သိဖို ့အတြက္ဆိုရင္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ပစ္မွ ရမွာပါ။ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရိပ္သာေတြအမ်ားၾကီး
ရွိပါ္တယ္။ကိုယ္နဲ့နီးစပ္ရာ ရိပ္သာ တစ္ခုခုကို ဇြတ္ေပေတျပီး၀င္ပစ္လိုက္ပါ။ တရားအားထုတ္ရင္း
အားထုတ္ရင္းနဲ့ ကိုယ္တခါမွ မသိဖူးတဲ့အသိေတြ ၀င္လာပါမယ္။က်င့္ျပီးရတဲ့ အသိဟာ စာနဲ့ေရးျပဖို ့သိတ္
ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ျပီးရတဲ့ အသိက သူမ်ားေရးျပ ေျပာျပတာထက္ ပိုရွင္းပါတယ္။
၀ိပႆနာ အားထုတ္ျပီး သိလာတဲ့အသိဟာ ကိုယ့္ဘ၀ ကို ေရွ ့ဆက္ျပီးဘယ္လိုေနထိုင္သြားရမယ္ဆိုတာ
အလိုလို သိလာပါတယ္။
ခိုးခိုးေနၾကတာကို အျပစ္ေပးရံု အျပစ္ယူရံုနဲ ့ေတာ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ သိေအာင္လည္း လုပ္ေပးဖို ့လိုပါ
တယ္။မသိေသးရင္ေတာ့ အာရံုေတြနဲ့ေတြ ့ရင္ျပန္ခိုးဦးမွာပါ။
တကယ္လို ့ ကိုယ္က သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားကိုအားထုတ္ပစ္လိုက္ဖို ့ပါပဲ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏ ခ်စ္ေသာ ေလာကဓံ စာအုပ္မွ ေကာက္နတ္ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ။
ေကၽြးပါတယ္။စားဖိုးမွ ူးက မင္းၾကီးေပးမယ့္ ဆုေတာ္ လာဘ္ေတာ္ေတြကိုလည္း သိတ္ျပီးေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းၾကီးက ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေအာင္ခ်က္ကပ္ကပ္ ေကာင္းတယ္လို ့ေက်းဇူး စကား တစ္ခြန္း
ေတာင္ မေျပာပါဘူုး။
ဒီေတာ့ စားဖိုမွူးက "ဒီမင္း အရသာကိုသိတတ္တဲ့ ဇိ၀ွါဥာဏ္ဓါတ္ မရွိတာျဖစ္မယ္" ဆိုုျပီး အရသာမရွိတဲ့
ခပ္ညံ့ညံ့ အစားအစာကို ခ်က္ကပ္ပါတယ္။ မင္းၾကီးကအစားညံ့မွန္းသိေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာပဲ ဆင္ျခင္ျပီး
စားပါတယ္။
မင္းၾကီး က ဘာမွ မေျပာတဲ့အခါက်ေတာ့ စားဖိုမွ ူးက " ဒီမင္း ေကာင္းတာ ဆိုးတာကို မသိဘူး " ဆိုျပီး
မင္းၾကီးကိုခပ္ညံ့ညံ့ ကပ္ျပီး က်န္တာကို သူ ့အတြက္ တိုတို ထားပါတယ္။
မင္းၾကီးက စာဖိုးမွ ူး တိုတိုထားတာကို သိပါတယ္။ ၾကာလာေတာ့ စာဖိုးမွူး တိုတာကိုပဲ "ဪ ေလာဘဆို
တာ အံ့ၾသ ဖို ့ေကာင္းလိုက္တာ။ မင္းျဖစ္တဲ့ ငါ ့မွာ စားဖိုမွ ူးေလာဘေၾကာင့္ ထမင္းေကာင္းေကာင္းေတာင္
မစားရပါလား" လို ့ဆင္ျခင္ျပီး သံေ၀ဂဥာဏ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စားဖိုမွ ူးတိုတာကိုပဲ သံေ၀ဂ ျဖစ္ျပီး ေတာထြက္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္လိုက္တာ
ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
မသိတဲ့သူက ခိုးျပီး သိတဲ့သူကေတာ့ သူတစ္ပါး ခိုးတာကို သံေ၀ဂယူရင္း ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ျပီး
တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ရသြားပါတယ္။ဒါ က သိတာ နဲ့ မသိတာ ကြာျခားတာကို ျပတာပါ။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ မွာ သိဖို ့အေရးၾကီးပါတယ္။ အဓိက တရားခံကေတာ့ မသိတာပါပဲ။ခိုးတယ္ ဆိုတာ
ပစၥည္းရွိတာ မရွိတာနဲ့မဆိုင္ပါဘူး။ရာထူးရွိတာ မရွိတာနဲ့ မဆိုင္ပါဘူး။ သိတာ မသိတာနဲ့ ဆိုင္ပါတယ္။
သိဖို ့အတြက္ဆိုရင္ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ပစ္မွ ရမွာပါ။ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရိပ္သာေတြအမ်ားၾကီး
ရွိပါ္တယ္။ကိုယ္နဲ့နီးစပ္ရာ ရိပ္သာ တစ္ခုခုကို ဇြတ္ေပေတျပီး၀င္ပစ္လိုက္ပါ။ တရားအားထုတ္ရင္း
အားထုတ္ရင္းနဲ့ ကိုယ္တခါမွ မသိဖူးတဲ့အသိေတြ ၀င္လာပါမယ္။က်င့္ျပီးရတဲ့ အသိဟာ စာနဲ့ေရးျပဖို ့သိတ္
ခက္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ျပီးရတဲ့ အသိက သူမ်ားေရးျပ ေျပာျပတာထက္ ပိုရွင္းပါတယ္။
၀ိပႆနာ အားထုတ္ျပီး သိလာတဲ့အသိဟာ ကိုယ့္ဘ၀ ကို ေရွ ့ဆက္ျပီးဘယ္လိုေနထိုင္သြားရမယ္ဆိုတာ
အလိုလို သိလာပါတယ္။
ခိုးခိုးေနၾကတာကို အျပစ္ေပးရံု အျပစ္ယူရံုနဲ ့ေတာ့ မလံုေလာက္ပါဘူး။ သိေအာင္လည္း လုပ္ေပးဖို ့လိုပါ
တယ္။မသိေသးရင္ေတာ့ အာရံုေတြနဲ့ေတြ ့ရင္ျပန္ခိုးဦးမွာပါ။
တကယ္လို ့ ကိုယ္က သိခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၀ိပႆနာ တရားကိုအားထုတ္ပစ္လိုက္ဖို ့ပါပဲ။
ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏ ခ်စ္ေသာ ေလာကဓံ စာအုပ္မွ ေကာက္နတ္ေဖၚျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ။
No comments:
Post a Comment