ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ေတြ အေၾကာင္းေရးရင္းဥပၸလ၀ဏ္ကုိ သတိရမိတယ္။
(Uppalavanna - meaning 'she of the lotus-like complexion)အေတာ္လွတယ္။
လွလြန္းလုိ႔ တုိင္းျပည္အသီးသီးက ရွင္ဘုရင္ေတြသေရ (သြားရည္) အေတာ္ က်ခဲ့ၾကတယ္။
ဟုိဘုရင္က လုိခ်င္၊ ဒီဘုရင္ကလုိခ်င္ဆုိေတာ့ဖေအလုပ္တဲ့သူ ဘယ္သူနဲ႔ေပးစားရမယ္ဆုိတာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္မခ်ႏုိင္လုိ႔သမီးျဖစ္သူကုိ ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီ) ၀တ္ခုိင္းလုိက္တယ္။
ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီ) လုပ္ခုိင္းလုိက္တယ္။
ပါရမီဓာတ္ခံရွိသူဆုိေတာ့ ေကာင္းတာကုိ လုပ္ခုိင္းရင္ခုိင္းတဲ့အတုိင္း လုပ္ေတာ့တာပဲ။
ျမတ္စြာဘုရားထံ ရဟန္းမ တစ္ပါးျဖစ္လာတဲ့ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီ။
(ရဟန္းမကုိ ေထရီ တတ္ေခၚရၿပီး ရဟန္းကုိ ေထရ သုိ႔မဟုတ္ မေထရ္တတ္ေခၚရတယ္)
ေနာက္ဆုံး သူ ရဟႏၱာမႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ဒါတင္လား။ မကပါဘူး။
(ရဟန္းေတာ္ေတြထဲက ရွင္ေမာဂၢလာန္ မေထရ္ တန္ခုိးအႀကီးဆုံးျဖစ္သလုိ) အမ်ဳိးသမီးရဟန္းမထဲမွာဆုိရင္ သူဟာတန္းခုိးအႀကီးဆုံးပုဂၢဳိလ္ျဖစ္လာတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အားအကုိးရဆုံး အမ်ဳိးသမီးတပည့္ႀကီးႏွစ္ဦးထဲက တစ္ဦးျဖစ္လာတယ္။
သာ၀တၳိၿမဳိ႔ေဘး ေတာထဲက တဲေလးထဲမွာပဲ တရား႐ႈမွတ္ပြါးမ်ားရင္း
သူ႔ရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ၂၄ နာရီဆုိတဲ့အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္လြန္ေစတယ္။
ေတာထဲက တဲေလးထဲမွာပဲ သူအေနမ်ားတယ္။
သူ႔ဘ၀ကုိ ေတာထဲမွာပဲ ဇာတ္ျမွဳတ္ထားပါေတာ့တယ္။
လူထူရင္ ျပႆနာထူလာတတ္တဲ့အတြက္
ျပႆနာမေတြ႔ခ်င္လုိ႔ လူမထူတဲ့ေတာအုပ္ကုိ သူေရြးခ်င္ခဲ့ဟန္တူပါရဲ႕။
ပတ္၀န္းက်င္ဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လဲ
ရဟႏၱာေထရီမႀကီး ေတာအုပ္ထဲမွာ ေနေနေတာ့
ျပႆနာမရွိေလာက္ဘူးလုိ႔ ထင္ေကာင္းထင္ႏုိင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့
လွပတဲ့ဥပၸလ၀ဏ္ကုိ ငယ္ငယ္ကတည္းက တဖက္သတ္ စြဲလန္းခဲ့ အခ်စ္ႀကီးခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ့တယ္။ သူဟာ အေနနီးစပ္သူ ေမာင္၀မ္းကြဲေတာ္စပ္သူ။နာမည္က နႏၵ တဲ့။
တစ္ေန႔နႏၵဆုိတဲ့ ဒီသူငယ္
ဥပၸလ၀ဏ္ အျပင္သြားခုိက္ သူ႔တဲထဲ တိတ္တဆိတ္၀င္သြားၿပီး
ခုတင္ေအာက္မွာ ပုန္းေနတယ္။
ဥပၸလ၀ဏ္လဲ ျပန္ေရာက္ေရာ။ ပြဲၾကမ္းပါေလေရာ။
အဓမၼျပဳက်င့္ေတာ့တာပဲ။အဓမၼျပဳက်င့္တယ္ဆုိတာ ဗလကၠာယ လုပ္တာကုိ ေျပာတာ။ဗလကၠာယလုပ္တယ္ဆုိတာက မုဒိန္းက်င့္တာတဲ့။မုဒိန္းဆုိတာကေရာ ဘာတုန္း။
အဓမၼျပဳက်င္တာကို ေျပာတာ။ အဓမၼျပဳက်င့္တယ္ဆုိတာ ..
(တခ်ဳိ႔ ဗမာစကား ရွင္းလုိ႔မရ)ထားပါေတာ့ ။
ရဟႏၱာေထရီမႀကီးဆုိေတာ့ အားမမွ်လုိ႔သာ ျဖစ္သြားတယ္။
ဒီကိစၥမွာ ဖီလင္မလာ၊ သာယာမႈ ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။
မုဒိန္းက်င့္တဲ့သူငယ္ကေတာ့ ေျမမ်ဳိၿပီး အ၀ီစိငရဲက်သြားတယ္လုိ႔ စာေပမွာ ဆုိပါတယ္။
ဥပၸလ၀ဏ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မွတ္မိေနတဲ့ ေနာက္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုက
ႏြားသူခုိးေတြ ႏြားခုိးလာၿပီး ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမ တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေတာထဲေရာက္လာတယ္။ အမဲဖ်က္က်တယ္။ ခုတ္က်၊ ထစ္က်၊ ေ၀စုခြဲက်တယ္ေပါ့။
ႏြားသူခုိးေခါင္းေဆာင္က
(ေက်ာမလုံလုိ႔ ဟုိဟုိဒီဒီၾကည့္လုိက္ေတာ့)
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔
တရား႐ႈမွတ္ေနတဲ့ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမကုိ ေတြ႔သြားတယ္။
ေသခ်ာစူးစုိက္ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်သြားတယ္။
ဒီေနရာမွာ သေဘာက်တယ္ဆုိတာ အထက္ကေဖာ္ျပခဲ့တဲ့
သူ႔ေမာင္၀မ္းကြဲ နႏၵဆုိတဲ့သူငယ္ သေဘာက်နည္းမ်ဳိး သေဘာက်သြားတာမဟုတ္ဘူး။
ၾကည္ညဳိသြားတာ။ ေစတနာသဒၶါတရားေတြ ႏြားသူခုိးႀကီး ရင္မွာ ေပါက္ဖြားသြားတာ။
ၾကည္ညဳိသြားတာ။ ေစတနာသဒၶါတရားေတြ ႏြားသူခုိးႀကီး ရင္မွာ ေပါက္ဖြားသြားတာ။
ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္အရ
မေကာင္းတဲ့အကုသုိလ္လုပ္ငန္းလုပ္ရင္း ေကာင္းတဲ့ကုသုိလ္ကုိ
အေထာက္အပံ့ျပဳသြားတဲ့ သေဘာလားေတာ့ မသိဘူး။
ႏြားသူခုိးေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ။
သစ္ရြက္ႀကီးႀကီးတစ္ရြက္ကုိ အနီးနားက သစ္ပင္က ခူးတယ္။
ႏြားသား (အမဲသား) တစ္ခါခ်က္ေလာက္ ထုတ္တယ္။
ေျခေဖာ့ေဖာ့ နင္းသြားကာ မ်က္စိမွိတ္ တရားရႈတ္မွတ္ေနတဲ့ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမ ေရွ႕မွာ
အမဲသားထုတ္ကုိ ခ်ထားခဲ့တယ္။ လွဴဒါန္းခဲ့တယ္ေပါ့။
ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမ တရားရႈမွတ္ၿပီး မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့
အမဲသားထုတ္ကို ေတြ႔တယ္။
အေကာင္းေလးမ်ား (စား) ရရင္ကုိယ္ျမတ္ႏုိး (ၾကည္ညဳိ) တဲ့သူကုိ သတိရတတ္တယ္ဆုိတဲ႔ နိယာမအတုိင္း
အမဲသားထုတ္ရတဲ့ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမ သူျမတ္ႏုိးၾကည္ညဳိတဲ့
သူ႔ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သတိရမိတယ္။
သူ႔ဆရာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ သတိရမိတယ္။
သူ႔စိတ္က ျမတ္စြာဘုရားထံ တမ္းေရာက္သြားတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ေန႔မနက္မွာ အက်အန ခ်က္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားလွဴတယ္။
သူေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ျမတ္စြာဘုရား အျပင္ၾကြေနခုိက္ သြားႀကဳံတယ္။ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးနဲ႔ေတြ႔တယ္။ ဘုန္းႀကီးနာမည္က ဥဒါယီ။ဥဒါယီ ဆုိတာ (ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ႏွာကိစၥမွာ) နာမည္ႀကီး။
ဆုိေတာ့ ဥပၸလ၀ဏ္ကုိေတြ႔တာနဲ႔ ဥပၸလ၀ဏ္၀တ္ထားတဲ့
ခါးက သကၤန္းကုိ ဇြတ္အလွဴခံတယ္။
ဥပၸလ၀ဏ္ေမာင္၀မ္းကြဲ အာနႏၵလုိေတာ့ မၾကမ္းဘူး။
ခါးကသကၤန္းကုိ အလွဴခံရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္က သကၤန္းကုိ လုိခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ထားပါေတာ့။
ခါးကသကၤန္းကုိ အလွဴခံရျခင္းရည္ရြယ္ခ်က္က သကၤန္းကုိ လုိခ်င္လုိ႔မဟုတ္ဘူး။ ထားပါေတာ့။
ေျပာခ်င္တာက
ျမတ္စြာဘုရား ဥပၸလ၀ဏ္လွဴခဲ့တဲ့ အမဲသားကုိ
စားတဲ့အေၾကာင္း၊ မစားတဲ့အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းထဲမွာ မပါေပမဲ့
စားတဲ့အေၾကာင္း၊ မစားတဲ့အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းထဲမွာ မပါေပမဲ့
အမ်ဳိးသမီးတပည့္ေတြထဲမွာ တန္ခုိးအရာမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့
ရဟႏၱာမႀကီးလဲျဖစ္တဲ့ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမႀကီးဟာ
အကယ္၍သာ ျမတ္စြာဘုရား (ႏြားသား) အမဲသားမစားဘူးဆုိရင္
ႏြားသူခုိးေတြဆီက ရတဲ့ (ႏြားသား) အမဲသားကုိ
လွဴဘုိ႔ စိတ္ကူးေပၚေပါက္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
ဒီဇာတ္လမ္း ဒီအျဖစ္အပ်က္အရ
ျမတ္စြာဘုရား (ႏြားသား) အမဲသားစားတယ္လုိ႔ မွတ္ယူရမွာပါ။
မွန္ပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားက သူ႔ရဲ႕ တပည့္သာ၀က ရဟန္းေတြကုိ
ဟုိဟာမစားနဲ႔။ ဒီဟာစား၊ အသီးအႏွံနဲ႔ အရြက္ပဲစား၊ အသားငါး မစားနဲ႔လုိ႔ လုံး၀ မေျပာခဲ့ပါဘူး။
ရဟန္းဆုိတာ ဆြမ္းခံစားရတာ၊ လွဴတာစားရတာဆုိေတာ့
ဟုိဟာမစားခ်င္ဘူး၊ ဒီဟာမစားခ်င္ဘူးလုိ႔ ဂ်ီးမ်ားပုိင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။
အရြက္လွဴေတာ့ အရြက္စားလုိက္ရတာပဲ။ အသားလွဴေတာ့ အသားစားလုိက္ရတာပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ ဗုဒၶ၀ါဒကုိ ေကာက္ခ်က္ခ်မယ္ဆုိရင္
အသီးအႏွံ အရြက္ေတြခ်ည္း စားရမဲ့၀ါဒလဲ မဟုတ္ဘူး။
အသားငါးခ်ည္းစားရမဲ့၀ါဒလဲ မဟုတ္ပါဘူး။
အသီးအႏွံနဲ႔ အရြက္ကုိသာ စားရမယ္ဆုိရင္ လွဴမဲ့ တန္းမဲ့သူေတြ အသီးအႏွံ အရြက္ကုိတကူးတက စီမံေပးရမွာျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ဒုကၡေပးရာေရာက္ပါတယ္။
အသားကုိပဲ စားရမယ္ဆုိရင္လဲ ထုိ႔အတူပါပဲ။
ဒီေတာ့ ရွိတာစား၊ ရတာစား၊ လွဴတာစားတာျမတ္စြာဘုရား၀ါဒပါ။
အဲ၊ ဒါေပမဲ့
ၾကက္တစ္ေကာင္ကုိ ကုိယ့္အတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး ကုိယ္စားဘုိ႔
ကုိယ့္ေရွ႔မွာသတ္ကာ ကုိယ့္ကုိ ဧည့္ခံ ျပဳစု ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းတာမ်ဳိးကုိေတာ့မစားရဘူးလုိ႔
ျမတ္စြာဘုရားက ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။
ဒီလုိမ်ဳိး ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သတ္တာကုိ တစ္ဦးဦးကေျပာလုိ႔ ၾကားသိရရင္လဲ မစားပါနဲ႔တဲ့။ဒီလုိမ်ဳိးအသားမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေနမလားလုိ႔ သံသယရွိေနရင္ေတာင္မစားပါနဲ႔လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာစာေပမွာ ရြံစရာေကာင္းတဲ့ ေခြးသား၊ ေျမြသားလုိ အသားမ်ဳိးနဲ႔အသားႀကီးမ်ား စာရင္း၀င္တဲ့ ဆင္သား။ ျမင္းသား၊ က်ားသား စတဲ့ အသားႀကီး ၁၀ မ်ဳိးကုိရဟန္းေတာ္မ်ား လုံး၀ မစားရဘူးလုိ႔ ေတြ႔ရပါတယ္။အမဲသား (ႏြားသား) ကေတာ့ အသားႀကီး (၁၀) မ်ဳိး စာရင္းထဲ မပါပါဘူး။
No comments:
Post a Comment