**** အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္ ****

အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္
-----------------------
အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္ ေကာင္းေသာလုပ္ငန္းမ်ားကို ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ ယင္းလုပ္ငန္းမ်ား မပ်က္ျပားသြားရေလေအာင္ ခိုင္မာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး ထိုဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ျခင္းပင္ျဖစ္၏။


 ထို႔ေၾကာင့္ အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္ က်န္ပါရမီတို႔ကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ပ့ံပိုးေသာအားျဖင့္ အားျဖည့္ေပးေသာ ပါရမီပင္ျဖစ္၏။ပ့ံပိုးေေသာအားျဖင့္ အားျဖည့္ျခင္းဟူသည္ ထိုပါရမီတို႔၏ ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားကို ဖယ္ရွားႏွိမ္ႏွင္းေပးျခင္း ျဖစ္၏။
ထို႔ေၾကာင့္ က်န္ပါရမီမ်ားမရွိဘဲႏွင့္ အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူ၍ သီးျခားျဖစ္သည္ မဟုတ္ ။

အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္ ခိုင္မာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျဖစ္ေလရာ ခိုင္မာေသာဆုံးျဖတ္ခ်က္ မပါဝင္ဘဲႏွင့္လည္း အျခားေသာပါရမီမ်ား ျဖစ္ေပၚလာမည္ မဟုတ္ ထို႔ေၾကာင့္ ပါရမီအားလုံးတို႔အတြက္ ေမာင္းႏွင္အားအျဖစ္ျဖင့္ အဓိ႒ာန္ပါရမီကို ယူရ၏။ 

အမွန္အားျဖင့္ အဓိ႒ာန္ပါရမီတည္းဟူေသာ ေမာင္းႏွင္အားေၾကာင့္သာ ဒါန သီလ စေသာ ပါရမီမ်ားသည္ တေရြ႕ေရြ႕လွုပ္ရွားၾကျပီး တျဖည္းျဖည္းရင့္က်င့္လာျခင္း ျဖစ္၏။ 

ကုသိုလ္ေကာင္းမွုမ်ားကို လုပ္ရာ၌ ခိုင္မာေသာဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ပ့ံပိုးေပးမွသာ ယင္းေကာင္းမွုသည္ အထြတ္အထိပ္သို႔လည္း ေရာက္၏။ ပါရမီသေဘာကိုလည္း ေဆာင္၏။ လူတို႔သည္ ဒါနကို ျဒပ္ရွိ အေနျဖင့္လည္း ျပဳတတ္ၾက၏။

 ျဒပ္မ့ဲအေနျဖင့္လည္း ျပဳတတ္ၾက၏။ ျဒပ္ရွိအေနျဖင့္ ျပဳျခင္းဟူသည္မွာ မိမိ၏ ပစၥည္းဥစၥာကိုျဖစ္ေစ မိမိ၏ ကာယအားႏွင့္ ဥာဏအားကိုျဖစ္ေစ လွဴဒါန္းျခင္း ျဖစ္၏။ မိမိ၏ ပစၥည္းဥစၥာကိုလွဴလွ်င္ အာမိသဒါနျဖစ္၏။ မိမိ၏ ကာယအားဥာဏအားကိုလွဴလွ်င္ ဓမၼဒါနျဖစ္၏။

 အမွန္အားျဖင့္ ဒါန၏အႏွစ္သာရမွာ စြန္႔လြတ္ျခင္းႏွင့္ အနစ္နာခံျခင္းျဖစ္၏။
ပုထုဇဥ္တို႔ ဓမၼတာအတိုင္း စြန္႔လြတ္ရဖန္ မ်ားလာေသာအခါ ျဖစ္ေစ အနစ္နာခံရဖန္မ်ားလာေသာအခါ ျဖစ္ေစ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မ်ား၌ စိတ္ကြက္စရာမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေစ ဒါယကာမ်ားဘက္က စိတ္ကြက္လာတတ္၏။ 

 ေစတနာပ်က္လာတတ္၏။ ဤသို႔ ျဖစ္လာျခင္းသည္ အဓိ႒ာန္တည္းဟူေသာ ေမာင္းႏွင္အား ေလ်ာ့လာျခင္းပင္ျဖစ္၏။
 ေမာင္းႏွင္အား ေလ်ာ့လာသည္ႏွင့္အမွ် ဒါန၏ အရွိသည္လည္း ေလ်ာ့လာ၏။ ေမာင္းႏွင္အား ရပ္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳက္နက္ ဒါန၏ အရွိန္သည္လည္း ရပ္သြား၏။ 

ထိုအခါ ဒါနသည္ ပါရမီဒါန မဟုတ္ေတာ့ သာမန္ဒါနသာ ျဖစ္ေလေတာ့၏။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒါနကို ပါရမီဒါနျဖစ္ရေလေအာင္ တကယ္တမ္း ေဆာင္ရြက္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ စိတ္ကြက္စရာ အေၾကာင္းမ်ားစြာကို ေတြ႕ၾကံဳရေသာ္လည္း ယင္းစိတ္ကြက္စရာမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ေအာင္ အားထုတ္ရ၏။ ယင္း စိတ္ကြက္စရာမ်ားသည္ ဒါနပါရမီ၏ အႏၲရာယ္မ်ား ျဖစ္ၾက၏။ 

ယင္း အႏၲရာယ္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ႏုိင္ဖို႔ လို၏။ ပယ္ရွာႏုိင္ျခင္းသည္ပင္ အဓိ႒ာန္ပါရမီ ျဖစ္၏။ ဒါန၏ အႏၲရာယ္မ်ားကို အဓိ႒ာန္ပါရမီက ဖယ္ရွားေပး၏။ ဒါနလမ္းေၾကာင္းကို ေျဖာင့္ျဖဴးေအာင္ ခင္းက်င္းေပးမွသာ ဒါနသည္ သူ၏လမ္းအတိုင္း ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။

ပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ေအာင္သြားႏုိင္ပါမွလည္း ဒါနသည္ ပါရမီ ေျမာက္မည္ျဖစ္၏။ ဒါနကို ပါရမီေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ အဓိ႒ာန္က လမ္းရွင္းေပးသက့ဲသို႔ ျဖစ္၏။ ခႏၲီက ပတ္ဝန္းက်င္၏ ဆြဲေဆာင္မွုမွန္သမွ်ကို တြန္းလွန္ေပးသက့ဲသို႔ ျဖစ္၏။ ဥေပကၡာက ဒါနအေနျဖင့္ မိမိ၏ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္း တည့္တည့္မတ္မတ္ သြားရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးရသက့ဲသို႔ ျဖစ္၏။

 ေနကၡမၼက ဒါနက ရရွိလာမည့္ အက်ိဳးတရားဟူသမွ်၌ ဒါယကာအေနျဖင့္ (အလွဴရွင္ဟူေသာ ထင္ေပၚေက်ာ္ေဇာျခင္း၌) စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိဘဲ စြန္႔လြတ္ျခင္းႏွင့္ အနစ္နာခံျခင္း သက္သက္၌သာ စိတ္ဝင္စားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပး၏။ ထိုအခါ ဒါနသည္ ပါရမီသေဘာကို ေဆာင္ေလေတာ့၏။ 

ဤသို႔ ေဆာင္ပါမွလည္း ဒါနသည္ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ လုပ္ငန္းျဖစ္ႏုိင္ပါ၏။ သို႔မဟုတ္ပါက ဒါနသည္ သူလိုငါလို သာမန္ပုဂၢိဳလ္တို႔၏။ လုပ္ငန္းသာျဖစ္ေခ်မည္။ သီလကိုေဆာက္တည္ရာ၌လည္း ပါရမီသီလျဖစ္ရေလေအာင္ အဓိ႒ာန္က က်ဳးလြန္ဖြယ္မ်ားရာျဖစ္ေသာ ဒုစရုိက္မ်ားႏွင့္ ဒုရာဇီဝမ်ားကို ၾက႕ံၾကံ႕ခိုင္ခိုင္ ႏွိမ္နင္းေပး၏။ 

ခႏၲီကဆြဲေဆာင္မွုမ်ားကို ၾက႕ံၾကံ႕ခံ၏။ ဥေပကၡာက သီလအား မိမိလမ္းအတိုင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားႏုိင္ေအာင္ တည့္မတ္ေပး၏။ ထိုအခါ သုစရုိက္ႏွင့္ သမၼာအာဇီဝကိုက်င့္ေသာ အားျဖင့္ ပါရမီသေဘာကို ေဆာင္ေလ၏။

အမွန္အားျဖင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္မာမွသာ ျမင့္ျမတ္သူမ်ားသည္ မိမိတို႔ေတြ႕ၾကံဳရေသာ အခက္အခဲဟူသမွ်ကို ေက်ာ္လႊားျပီး မိမိတို႔ရည္ရြယ္ထားသည့္ ပါရမီလမ္းအတိုင္း ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ သြားႏုိင္ၾက၏။ ထိုတြင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခိုင္မာျခင္းသည္ အဓိ႒ာန္ပါရမီေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း ကိုယ့္လမ္းကို သြားႏုိင္ျခင္းသည္ ဥေပကၡာပါရမီေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ မည္သည့္အက်ိဳးကိုမွ် မေမွ်ာ္ကိုးပဲ ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းသည္
 ေနကၡမပါရမီေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ 

ေလာက၌ လူေကာင္းျဖစ္ေစ လူဆိုးျဖစ္ေစ မည္သူမဆို ဓမၼႏွင့္အညီ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ လိုၾကသည္ခ်ည္းျဖစ္၏။ သူမတရားဟူ၍ ႎမည္သူမွ် အေျပာမခံလိုၾက။ သူတရားတယ္ဟူ၍သာ အေျပာခံလိုခ်င္ ၾကသူခ်ည္းျဖစ္၏။ ဤကမၻာမွာ လူ႔ဘဝ၏ ဗီဇဓမၼတာ ျဖစ္၏။ 

လူဘဝ၏ ဗီဇဟူသည္ ကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးတရားသာျဖစ္၏။ 
သို႔ရာတြင္ ေကာင္းေသာလုပ္ငန္းမ်ားကို ေဆာင္ရြက္ရာ၌ မိမိအဆင့္အရ မက္ေမာ ေလာက္ဖြယ္ကို မေတြ႔ေသးလွ်င္ ထိုက္တန္သေလာက္ အနစ္နာခံႏုိင္ ၾကေသာ္လည္း မက္ေမာေလာက္ေသာ အခြင့္အေရးႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ရေသာအခါ မိမိဘက္က အသာမရလွ်င္ ရေအာင္ယူတတ္ၾက၏။ 

ဤသည္မွာ မိမိတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ မခိုင္မာမွုေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ စိတ္ဓာတ္ မခိုင္မာလွ်င္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္လည္း မခိုင္မာေခ်။ ဆုံျဖတ္ခ်က္ မခိုင္မာျခင္းသည္ အဓိ႒ာန္ပါရမီ ပ်က္ျပားျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အဓိ႒ာန္ပါရမီ ပ်က္ျပားလွ်င္ ရရွိမည့္ အက်ိဳးတရား၏ ဆြဲေဆာင္မွုကို မတြန္းလွန္ႏုိင္။ ထိုအခါ မူလက မိမိရည္ရြယ္ထားသည့္အတိုင္း လုပ္ငန္းကို အျပီးသတ္ေအာင္ မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ မိမိ၏ မူလရည္ရြယ္ခ်က္မွ ေသြဖယ္သြားေလ၏။ 

ထိုအခါ လုပ္ငန္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ရရွိမည့္ အက်ိဳးတရားကို မရလွ်င္ရသည့္နည္းျဖင့္ ရေအာင္ၾကိဳးစားေတာ့၏။
 
ယွဥ္ဘက္မ်ားကို နင္းမွရမည္ဆိုလွ်င္ နင္းေတာ့၏။ အထက္လူၾကီးမ်ားကို ခစားရမည္ဆိုလွ်င္လည္း နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ ခစားေတာ့၏။ ထိုအခါ လုပ္ငန္းျပီးေျမာက္ေရးသာ ပဓာနဟူေသာ မိမိ၏ မူလရည္ရြယ္ခ်က္ ေနကၡမၼသည္ ပ်က္ေလေတာ့၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ေနကၡမၼပ်က္ျပားျခင္းသည္လည္း အဓိ႒ာန္ပါရမီအေပၚ၌ တာဝန္ရွိေလ၏။ သို႔ျဖစ္ေလရာ ေနကၡမၼပါရမီ ျဖစ္ေျမာက္ေရး၌လည္း အဓိ႒ာန္ပါရမီသည္ မ်ားစြာျပ႒ာန္း၏။ 

အမွန္အားျဖင့္ မည္သည့္ေကာင္းမွုကို လုပ္သည္ျဖစ္ေစ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခိုင္မာျခင္းတည္းဟူေသာ အဓိ႒ာန္ပါရမီ မပ်က္စီးပါမွလည္း မည္သည့္ အက်ိဳးကိုမွ် ေမွ်ာ္ကိုးျခင္းမရွိဘဲ တာဝန္အရ ေစတနာသန္႔သန္႔ျဖင့္ လုပ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ေနကၡမၼပါရမီ ျဖစ္ႏုိင္၏။
-------------------------------

(ဦးေရႊေအာင္)

 https://www.facebook.com/ko.latt.5015/posts/233788493490225:0