**** ေျပာင္းလဲလာေသာ ဘ၀အျမင္မ်ား ****

 ကို၀ိေရ ေခါင္းစဥ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ဟဲဗီးျဖစ္ေနမလား လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္၊ သို႔ေပမယ့္ ဆရာႀကီး ဦးေရႊေအာင္ရဲ႕ “အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲျခင္း” ေခါင္းစဥ္ကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိတာေၾကာင့္ အခုလိုေပးလိုက္တာပါ၊


 ကို၀ိက မသစၥာအလင္းရဲ႕ေမြးေန႔မွာ လူတုိင္းအတြက္လက္က်န္ဘ၀သက္တမ္းမွာ ဘာေတြ လုပ္သင့္သလဲ ဆုိတာကုိ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန စိတ္ကူးပုံေဖာ္ အႀကံေပးသလိုမ်ိဳး ဘုန္းဘုန္းလဲ ကို၀ိကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပးခ်င္တဲ့မက္ေဆ့ေလးေတြ မ်ားလာတာေၾကာင့္ အခုလို ခ်ေရးလိုက္တယ္၊ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကို၀ိက နားေထာင္သူေပါ့၊ ကိုယ္တုိင္လဲ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတာမို႔ ဘုန္းဘုန္းဆုိတဲ့အသုံးအႏႈံးကို မသုံးခ်င္ပါဘူး၊ 

ဒါေၾကာင့္ ပုံမွန္ေရးေနက်အတုိင္း စာေရးသူလုိ႔ပဲ နာမ္စားအျဖစ္ သုံးပါမယ္။ ဘ၀အျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲလာတာက လူတုိင္းမွာေတာ့ ကိုယ္စီ ကိုယ္စီ ေျပာျပစရာေတြ ရွိေနမွာပါ၊ ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ရဲ႕ အေၾကာင္းကိုပဲ အဓိက တင္ျပထားပါတယ္။

စာေရးသူ၏ ဘ၀အစ
စာေရးသူရဲ႕ ငယ္ဘ၀က ေတာနယ္မွာပဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ၅ တန္းေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ရန္ကုန္က ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ရွင့္ဒါယိကာမႀကီးျဖစ္လာမယ့္ ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္က ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းဆက္ထားေပးမယ္၊ ဘ၀တစ္ခုလုံးအတြက္ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူတယ္ ဆုိၿပီး ကမ္းလွမ္းလာတယ္။ ကိုယ္တုိင္ကလဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေနရမယ္ ဆုိေတာ့ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့၊ သို႔ေပမယ့္ ကံၾကမၼာက ဒီဘက္ကို ပို႔လိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ 

ငယ္ဆရာေတာ္က မင္း သဒၵါေတြ သၿဂိဳလ္ေတြ ရွင္က်င့္၀တ္၊ ရတနာ့ဂုဏ္ရည္ ေတြအထိ သင္ေပးထားတာ စာသင္ေက်ာင္းဆက္မလိုက္ရဘူး၊ ကိုရင္၀တ္ၿပီး စာသင္တုိက္ပို႔ေပးမယ္ ဆုိၿပီး ဗီတိုအာဏာနဲ႔ သကၤန္းစီးခဲ့ရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကို၀ိ ၾကားဖူးထားတဲ့ သဒၶါပဗၺဇိတ- သာသနာေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္နုိးလြန္းလို႔ အသက္ေပးၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္ခဲ့တဲ့ အရွင္ရ႒ပါလ တို႔၊ အရွင္သုဒိန္တို႔လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မကိန္း ေအာင္းနုိင္ခဲ့ေသးတာ အမွန္ပါပဲ။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ ဘယာပဗၺဇိတ- လူ႔ဘ၀ႀကီးရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး ဒုကၡေတြကို ရင္မဆုိင္နုိင္လို႔ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ရုိး မဟုတ္တာလဲ ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒါဆုိ ဘယ္လုိေရာက္လာသလဲ လို႔ေမးရင္ မသိနားမလည္ေသး ဘ၀အေၾကာင္းေတြကုိ မစဥ္းစားတတ္ေသးဘဲ ေယာင္လည္လည္ ေရာက္လာတယ္လို႔ပဲ
 ေျပာရမွာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သာသနာ့ေဘာင္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္မွာေတာ့ စာသင္စရာ ရွိတာေတြ သင္ယူခဲ့တယ္၊ ေအာင္သင့္ေအာင္ထုိက္တဲ့ စာေမးပြဲေတြ မျဖစ္မေန ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

သာမေဏငယ္ဘ၀မွာ အစပ်ိဳးခဲ့မိတာကေတာ့ စာဖတ္ျခင္း၀ါသနာပါပဲ၊ ငယ္ဘ၀မွာ ကာတြန္းစာအုပ္၊ ၀တၳဳစာအုပ္မ်ိဳးစုံအပါအ၀င္၊ ႀကီးပြားေရးစာအုပ္မ်ားအဆုံး စာေပါင္းစုံ ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒီေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းေတာ့ ပ်က္စီးေတာ့မယ္၊ ဘာညာဆုိၿပီး ၾသဘာေပးခဲ့ၾကတာ မွတ္မိေနေသး၊ ဒါေပမယ့္ စာေရးသူရဲ႕ ခံယူခ်က္က စာမ်ိဳးစုံကုိ ဖတ္ရႈၿပီး ေကာင္းတာ လိုခ်င္တာကို ယူမယ္၊ မေကာင္းတာကို မယူဘူး၊ သိမ္းမထားဘူး ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ဆုိေတာ့ အဆိပ္အေတာက္ျဖစ္ေစတာမ်ိဳးေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။

 သာသနာမွာ ေနဖို႔အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာတာက သဒၶါတရား အားေကာင္းဖုိ႔ ဆုိၿပီး ဆရာသမားမ်ားက ဆုံးမေလ့ရွိၾကတယ္။ အရာရာမွာ သဒၶါတရား အေျခခံရွိထားရင္ သာသနာ့၀န္ထမ္းရွင္ရဟန္းေကာင္း ျဖစ္နိုင္ပါတယ္တဲ့။

ပညာသည္သာ အားကိုးရာ
သာမေဏဘ၀မွာ သာသနာအလကၤာရ စာေမးပြဲေအာင္ၿပီးျပန္ေတာ့ ေအာ္ သာသနာမွာ ဆက္ေနမယ္ ဆုိရင္ ဒီဘြဲ႔ရၿပီးျပန္ရင္လဲ ဓမၼာစရိယ စာခ်တန္းေလာက္ေတာ့ ေအာင္ထားမွ ျဖစ္မွာပါေလ ဆုိၿပီး ဆက္ႀကိဳးစားျဖစ္ျပန္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ ဘြဲ႔ဒီဂရီေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရလာျပန္ေတာ့လဲ ေနာက္ထပ္ေနာက္ထပ္ လိုခ်င္တာေတြ မ်ားလာတာကို သတိျပဳ ျဖစ္လာၿပီ၊ ေအာ္ ငါတစ္ေယာက္ထဲမဟုတ္ပဲ လူတုိင္း လူတုိင္းမွာ တခုၿပီးတခု လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရေအာင္ ေလ်ာက္လွမ္းရင္းနဲ႔ အသက္ေတြ ႀကီးလာတာပါလား လို႔လဲ ခံစားတတ္လာခဲ့တယ္။

လက္ရွိဘ၀မွာ ကိုယ္အစြမ္းရွိသေလာက္ အျမင့္ဆုံး ထိပ္ဆုံးအထိေရာက္ေအာင္ တက္လွမ္းမယ္၊ မတက္နုိင္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ေရာက္မွ ဘ၀ကို အနားေပးမယ္ေပါ့၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အညြန္႔တစ္လူလူနဲ႔ BA. MA. နဲ႔ PhD ဘြဲ႔ေတြဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ပန္းတုိင္ေတြ ဆႏၵေတြနဲ႔ အနာဂါတ္ဟာ လွပေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုလို မဆုံးနုိင္တဲ့ လမ္းမွာ ဆက္ေလွ်ာက္ေနရဆဲ ျဖစ္ေနတာပါ။

ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြလက္လွမ္းမွီရာ ဖတ္ျဖစ္ေလ့လာျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ရဟႏၱာႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား၊ သီဟုိရ္ရာဇ၀င္၊ ဇိနတၱပကာသနီက်မ္း၊ ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ခ်မ္းေျမ့စြာ ဘ၀ေနနည္း၊ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဘာသာေရးအေမးအေျဖ မ်ားစြာပါ၀င္တဲ့ တကၠသိုလ္ဓမၼသဘင္၊ စတဲ့စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ၿပီး ပညာကို တန္ဖုိးထားတတ္လာတယ္၊ ပညာစုံလာတဲ့အေလ်ာက္ မာန္မာနေလးေတြလဲ ေထာင္စျပဳခ်င္လာတယ္။

စာဆုိေတာ္ ရွင္မဟာရ႒သာရက “ပညာ မုန္ယုိ၊ အရြယ္ပ်ဳိက၊ မဆုိစေလာက္၊ မာန္ေစာင္ေျမာက္ခဲ့” ဆုိၿပီး သံေ၀ဂ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္ မဟုတ္လား၊ ေနာက္တဖန္ “တပိုင္းေၾကာင္ က်က္စာရရုံနဲ႔ ခက္ပါလွ သေဘာဥာဏ္၊ ထက္မာန အေျပာသန္တယ္၊ ေဒါသမာန္ ထူပြား၊ ေစာဒက တုဖက္လာလ်င္၊ သူ႔ထက္ငါ ျငင္းတဲ့လူသား၊” ဆိုျပီး စာေပက်မ္းဂန္ပိဋကတ္ေတြ တတ္ကြ်မ္းၿပီး မာန္ေထာင္ေနတဲ့ သူေတြကုိ အစြယ္ခ်ိဳးထားတဲ့ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ရဲ႕လကၤာကလဲ ရွိေသးတာကိုး။ 

ကိုယ္လဲ ပုထုဇဥ္လူသားေပမို႔ ပညာမာန္ေတြ၊ ေယာဗၺနမာန္ေတြနဲ႔ မသိမသာ မာန္တက္ခဲ့ပါတယ္၊
တဆက္ထဲမွာ ပိဋကတ္ပင္လယ္ႀကီးက မဆုံးနုိင္ပါလား၊ ေလာကႀကီးအေၾကာင္း၊ လုိခ်င္မႈေလာဘ ေတြ တဆင့္ထက္ တဆင့္မ်ားလာတဲ့အေၾကာင္း သိလာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ လူ႔ဘ၀မွာ ေလ့လာသင္ယူစရာေတြ မကုန္ခင္မွာပဲ လူတုိင္းဟာ သင္ယူရင္း ေလ့လာရင္း ေလ့လာရင္း သင္ယူရင္းနဲ႔ ဘ၀တစ္ခုကို နိဂုံးခ်ဳပ္ၿပီး လက္ေျမွာက္ခဲ့ရတယ္လို႔ ေတြးတတ္လာတယ္၊

အဲဒီမွာ ထူးထူးျခားျခားအျဖစ္ စဥ္းစားျဖစ္တာေလးကေတာ့ သာသနာ့ေဘာင္မွာလဲ မေနခ်င္ဘူး၊ လူ႔ဘ၀လဲ မသြားခ်င္ဘူး၊ ဒီဘ၀ႏွစ္ခုျခားက လြတ္တဲ့ဘ၀တခုရွိရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ ရူးမုိက္စြာ စဥ္းစားခဲ့ဖူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွေတာ့ လူ႔ေလာကထဲမွာ က်င္လည္ရမွာ သဘာ၀ပဲ မဟုတ္လား..။
ရဟန္းဘ၀ဟူသည္ ဓားသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္ပမာ
အဖဘုရားရွင္ကေတာ့ သုတၱနိပါတ္မွာ သိခီ ယထာ နီလဂီေ၀ါ ၀ိဟဂၤေမာ၊ ဟံသႆ ေနာေပတိ ယဒါ ကုဒါစနံ - တဲ့၊ ဥေဒါင္းငွက္ေတြဟာ အဆင္းသ႑ာန္က ဘယ္ေလာက္လွေနပါေစ- ဟသၤာငွက္ေတြကို အျမန္ႏႈံးမမွီနုိင္ပါဘူး၊

 အဲဒီလိုပဲ လူ႔ဘ၀ဟာ ရဟန္းဘ၀နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ သံသရာထြက္ေျမာက္ရာလမ္းမွာ ဘယ္လုိမွ ယွဥ္လို႔ မရနုိင္ပါဘူး တဲ့၊ သို႔ေပမယ့္ ခြ်င္းခ်က္ေတာ့ ရွိေသးတယ္၊ ရဟန္းဘ၀ဆုိတာ ႀကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလ်ာက္ရသလို သီလ သမာဓိ ပညာ သိကၡာသုံးပါးကို လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းနုိ္င္ပါမွ တစ္ဖက္ကမ္းကုိ ျမန္ျမန္ေရာက္နုိင္မွာပါ၊ ပကတိ လူသားေတြထက္ သာလြန္ျမင့္ျမတ္တာပါ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ အခုေခတ္ ရိပ္သာမ်ားမွာ ဒုလႅဘရဟန္းခံၿပီး ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊
အကယ္၍သာ ႀကိဳးတန္းေပၚ ေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နုိင္ဘူး ဆုိလ်င္ေတာ့ ေခ်ာက္နက္နက္ႀကီးထဲ က်ၿပီး ျပန္တက္ဖို႔ သိပ္စဥ္းစားစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ 

ဆုိလိုတာက ေလ်ာက္နုိင္ရင္ ေကာင္းေကာင္း ေလ်ာက္ပါ၊ နိဗၺာန္နဲ႔ နီးမယ္၊ မေလ်ာက္နုိင္ရင္္ ပန္းတုိင္ ပိုေ၀းမယ္ လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက အတန္တန္ သတိေပး ဆုံးမေတာ္မူခဲ့တယ္။ေကာင္းေကာင္းမေနနုိင္ရင္ အ၀တ္သကၤန္းပတ္ထားတာပဲ (အသြင္ပဲ) ထူးျခားမယ္၊ အက်င့္ေတာ့ ထူးျခားမလာဘူးလို႔ဆုိလိုပါတယ္၊လူေတြအတြက္လဲ ေကာင္းေကာင္း
 ေလ်ာက္သူအတြက္လမ္းဆုံးပန္းတုိင္နီးနိုင္သလို ျဖစ္သလိုေနသူမ်ား
ကေတာ့ ေ၀းၿပီးရင္း ေ၀းေနဆဲေပါ့။

နက္နဲျခင္း ဓမၼခရီးဆီသို႔
အသက္ ၂၅ ၀န္းက်င္က ေပါ့၊ ဘုန္းႀကီးဘ၀မွာ ေနမယ္ဆိုရင္ ေန႔စဥ္ စာ၀ါခ်စရာရွိတာ စာ၀ါခ်ေပးၿပီး ဘုရားရွိခိုး၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြား၊ ပုတီးစိပ္၊ ပ႒ာန္းရြတ္ကာ ေနမယ္ေပါ့၊ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ဘ၀မွာ ျပည့္စုံလုံေလာက္ၿပီ၊ သံသရာအတြက္ သိပ္ၿပီး မပူပန္ရေတာ့ဘူး လို႔ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္အထိ အဲဒီအသိေလာက္ပဲ ရွိခဲ့တာကိုး၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ္နဲ႔ ရင္းနွီးတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြက ၀ိပႆနာ တရားေတြ အားထုတ္ၿပီး သူတို႔ မသိတဲ့ မရွင္းလင္းတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အားကုိးတႀကီးနဲ႔ ေမးတာခံရတယ္၊ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ ကုိယ္တုိင္ ဘာမွ မေျဖနုိင္ခဲ့ဘူး၊ ဘုရားစာေပေတြ ပိဋကတ္ ေတာ္ေတြ သင္ထားေပမယ့္ စာသိ သညာသိနဲ႔ ေက်နပ္ခဲ့တာကုိ ကိုယ့္ဘာသာ ရွက္စိတ္၀င္လာတယ္၊ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆုိၿပီး ဓမၼခရီးကုိ ကိုယ္တိုင္ေလ်ာက္လွမ္းျဖစ္ေတာ့မွ ေအာ္ ငါသိထားတာေတြဟာ အေပၚယံသက္သက္ျဖစ္ၿပီး ဘာမွ မဟုတ္ေသးပါလား ဆုိတာ သတိထားမိလာျပန္တယ္။ အထူးသျဖင့္ စိတ္ရဲ႕ သိမ္ေမြ႔ႏူူးညံ့လာပုံ၊ ေလာကဓံကို ခံနိုင္ရည္ ရွိလာပုံေတြ လက္ေတြ႔ခံစားရခ်ိန္မွာေတာ့ ျမတ္စြာဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္အေပၚမွာ အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္တတ္လာတယ္။

ဒီေနရာမွာအသိပညာမ်ားျပားလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာသာမာန္
ကိစၥေတြအစ ဘယ္အရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေတြ႔ လက္ေတြ႔မႀကဳံဖူးရင္ မယုံနုိင္ပဲ လက္မခံတတ္ၾကတာပါပဲ၊ ဓမၼခရီးကို တစတစ တုိး၀င္ မိခ်ိန္မွာေတာ့ ဘ၀ကိုေနေပ်ာ္တတ္လာတယ္၊ သႏၵိ႒ိကဂုဏ္ေတာ္၊ အကာလိကဂုဏ္ေတာ္၊ ပစၥတၱံ ေ၀ဒိတဗၺဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္ ၾကည္ညိဳတတ္လာတယ္။

ဓမၼခရီးမွာ တစတစေလ်ာက္လွမ္းရင္း မၿမဲတဲ့အပ်က္တရားေတြျမင္တတ္လာၿပီး မိမိအပါအ၀င္ ေလာကႀကီးကို ေၾကာက္တတ္၊ အျပစ္ျမင္တတ္လာတယ္၊ ဒီဘ၀ႀကီးကုိ ဆက္ေလ်ာက္ရမွာ ၿငီးေငြ႔ လာေတာ့တယ္၊ ဒီဘ၀ကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လိုစိတ္ေတြ မၾကာခဏျဖစ္တတ္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ ဥေပကၡာတရားကို လက္ကို္င္ထားတတ္လာျပန္ေရာ.. ဒါကပဲ ဘ၀ထြက္ေျမာက္ေရး လမ္းစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဘဂၤဉာာဏ္၊ ဘယဉာဏ္၊ အာဒီန၀ဉာဏ္၊ နိဗၺိဒါဉာဏ္၊ မုဥၥိတုကမ်တာဉာဏ္၊ ပဋိသခၤါ၊ သခၤါရုေပကၡာဉာဏ္စတာေတြပဲ မဟုတ္လား.. ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႕ နက္နဲျခင္း သေကၤတတစ္ခုပဲလို႔ နားလည္လိုက္မိတယ္၊
ေနာက္ဆုံးမွာ ထူးျခားမႈေလး ရွိေသးတယ္။ 

ယာ သိခါပတၱာ၊ သာ သာႏုေလာမာ သခၤါရုေပကၡာ၊ ၀ု႒ါနဂါမိနီ ၀ိပႆနာ တိ စ ပ၀ုစၥတိ- ဆုိတဲ့စာသားေလးကုိ ၁၅ ႏွစ္သား ကုိရင္ဘ၀ကတည္းက အဘိဓမၼာ သၿဂိဳလ္မွာ က်က္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဘာမွန္း မသိခဲ့ နားမလည္ခဲ့ဘူး၊ အခုေနာက္ပိုင္းက်မွ ဥေပကၡာဥာဏ္ရဲ႕ေနာက္ပိုင္း အသိမ္ေမြ႔ဆုံးျဖစ္တဲ့ အနဳေလာမပိုင္းမွာ ျဖစ္တဲ့ ဥာဏ္ကို ၀ု႒ာနဂါမိနီ ၀ိပႆနာဥာဏ္ဟု ေခၚဆုိေၾကာင္း သိရျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည္ႏူးသြားမိတယ္၊ လက္ေတြ႔နဲ႔ စာေတြ ႔ဟာ တစ္ထပ္ထည္းပဲ ဆုိတာ သိေစခ်င္ရုံသက္သက္ပါ။

ဒီေနရာမွာ ၀ိသုဒၶိမဂ္မွာလာတဲ့ ဘဂၤဥာဏ္ရဲ႕ အက်ိဳးတရား (၈) ပါးထဲက လက္ေတြ႔ဘ၀နဲ႔ ကိုက္ညီတာေလးေတြကုိ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။
ဇီ၀ိတနိကႏၱိ ပရိစၥာေဂါ- ကုိယ့္အသက္ကို တြယ္တာမႈ ကင္းလာတတ္တယ္၊
၀ိသုဒၶါ ဇီ၀ိတတာ- အသက္ေမြးမႈကုိ စင္ၾကယ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းခ်င္လာတယ္၊
ဥႆုကၠပဟာနံ-ကိစၥႀကီးငယ္ အမ်ားစုမွာ ေၾကာင့္ၾကပူပင္မႈ ဗ်ာပါရေတြ နည္းနည္းခ်င္း ကင္းလာတယ္၊

၀ိဂတဘယတာ-ကိုယ့္ကိုယ္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နည္းလာလို႔ ေၾကာက္တတ္တဲ့စိတ္လည္း နည္းလာတတ္တယ္၊
ခႏၱီေသာရစၥ ပဋိလာေဘာ- အရာရာမွာ သည္းခံနုိ္င္စြမ္းအား ေကာင္းလာၿပီး ေကာင္းမႈမွန္သမွ်ကို လုပ္ခ်င္လာတတ္တယ္၊
အရတိ ရတိသဟနတာ- သစ္ပင္၀ါးပင္ေအာက္မွာျဖစ္ေစ၊ တိုးတက္ ေခတ္မွီေနတဲ့ အေဆာက္အဦးေပၚမွာျဖစ္ေစ ဘ၀ကို ေအးခ်မ္းစြာ ျဖတ္သန္းတတ္လာတယ္..
ဒါေတြ ဟာလဲ နက္နဲျခင္းကို ရွာေဖြရင္းက ေတြ႔ရွိခံစားလာရတဲ့ သႏိၱရသေတြပဲေပါ့။

စာလဲ ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားပါၿပီ၊ ဒီေဆာင္းပါးကုိ အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ကို ေရာက္ဖုိ႔အတြက္ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးမွာ အျမင္မ်ား အေတြးမ်ားဟာ အသက္အရြယ္အလိုက္၊ ေလာကဓံအလိုက္ တဆင့္ခ်င္း တဆင့္ခ်င္း တုိးတက္ ေျပာင္းလဲေနတယ္ ဆုိတာကုိ သတိျပဳမိေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္၊ တျခားမရုိးသားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား၊ ကိုယ္ရည္ေသြးျခင္းမ်ားလို႔ မထင္မွတ္ေစခ်င္ပါ။ ဗုဒၶဘာသာတို႔အတြက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းဟာ ေျဖာင့္ျဖဴးစြာရွိၿပီးသားပါ၊ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဘ၀အျမင္မ်ားကို သတိထားၾကည့္ၿပီး သံသယကင္းကင္း ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့သာ လမ္းမွန္ကို ရွာေဖြေလွ်ာက္လွမ္းဖို႔ လိုပါတယ္။

ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးထက္ ဘ၀ကုိတန္ဖိုးရွိစြာ ျဖတ္သန္းေရးက အေရးႀကီးတယ္ ဆုိေပမယ့္ ေအာင္ျမင္မႈေရာ တန္ဖိုးရွိတာေရာ ႏွစ္ခုစလုံး စုံလင္ေအာင္ စြမ္းနုိင္ရင္ေတာ့ ေကာ ပန ၀ါေဒါ-ဘာေျပာစရာ လိုေတာ့မလဲ၊ အတုိင္းထက္အလြန္ေပါ့၊ ဘ၀ကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး တန္ဖိုးရွိစြာ ျဖတ္သန္း နုိင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္..
ကုိ၀ိ tag လိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကရဲ႕ စာသားေလးေတြနဲ႔ ဒီေဆာင္းပါးနဲ႔ ကိုက္ညီေနတာမို႔ တခ်ိန္ထဲ ခံစားလို႔ရေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္…

One day is exactly the same for me as any other day.
I’m neither happy nor unhappy about the coming new year.
So instead of saying ‘Happy New Year’ to you,
I would rather say ‘Happy every day’, if such a thing could be.
It is the same for me with my birthday;
I don’t know why I should feel happier on my birthday.
But I don’t mind people saying ‘Happy Birthday to you’.
(Sayadaw U Jotika)

ေမတၱာျဖင့္
ပန္းကမၻာ
အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ
http://www.dhammaflavour.net/ မွတဆင့္တင္ျပသည္။