****  နန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ေထရုပၸတၱိ  *****

နန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ပါဠိစာေပသင္႐ုိးက်မ္း ျဖစ္ေသာ သဒၵါက်မ္းကုိ နိႆယ ျပန္ဆုိေတာ္မူသျဖင့္ ထင္ရွားလာေသာ ဆရာေတာ္ ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏ နိႆယက်မ္း ႀကီးမွာ ေကာင္းမြန္ ျမင့္ျမတ္လွသျဖင့္ ေခတ္အဆက္ဆက္ စာသင္သားတုိ႔၏ လက္သုံးက်မ္းႀကီး တစ္ဆူ ျဖစ္ခဲ့ေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သၿဂႋဳဟ္ ဗားကရာ ၊ သဒၵါ နန္းေက်ာင္း ဟူ၍ ေရွးသူေဟာင္း တုိ႔ ဆုိစမွတ္ျပဳၾကေလသည္။ 


ဆရာေတာ္သည္ ျပည္မင္း၏ အမတ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေနမ်ိဳးေနာ္ရထာ၏ သားျဖစ္၍ မွူးမတ္မ်ိဳးႏြယ္မွ ေမြးဖြားလာသူ ျဖစ္သည္။

 ေမြးဖြားရာ ေဒသကုိမူ တိက်စြာ မေတြ႕ရေသးေခ်။ အခ်ိဳ႕မူ၌ ပခန္းႀကီးေက်းလက္ ဘလဘရြာသားဟု ဆုိၾကသည္။ ဖြားသကၠရာဇ္ကုိမူ မွန္နန္း ရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး-တတိယတြဲ၌ သကၠရာဇ္ ၁ဝဝ၆-ခု၊ တေပါင္းတြင္ သာလြန္မင္းတရား ႀကီးသည္ သုဓမၼာဇရပ္ေတာ္သုိ႔ ထြက္ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ သွ်င္အဂၢဓမၼအား ရဟန္းအျဖစ္သုိ႔ ေထာက္ပံ့ေတာ္မူေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကုိ ၉ဂ၆-ခုဟု ေရးမွတ္ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ 

ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးသည့္အတုိင္း ရဟန္းျပဳေသာအခါ ဘြဲ႕မည္မွာ သွ်င္အဂၢဓမၼ ျဖစ္သည္။ သွ်င္အဂၢဓမၼသည္ အင္းဝၿမိဳ႕မွ ဆရာေတာ္ သွ်င္အရိယာလကၤာရ၏ တပည့္ျဖစ္သည္။ ထုိေခတ္တြင္ အရိယာလကၤာရဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဆရာေတာ္ ႏွစ္ပါးရွိသည္။ ပထမအရိယာလကၤာရမွာ ေတာင္ဖီလာဆရာေတာ္ႏွင့္ ပညာၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္၍ ' အင္းဝပဥၥင္းေက်ာ္ ' ဟု ေခၚတြင္သည္။ 

ထုိဆရာေတာ္အား သာလြန္မင္းတရားက ၾကည္ညိဳေတာ္မူသျဖင့္ အရိယာလကၤာရဟူေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကုိ ကပ္လွဴ၍ ဒကၡိဏာဝန္ေက်ာင္းေတာ္ကုိ တင္လွဴမည္ရွိရာ မတင္လွဴရမီ ပ်ံလြန္ ေတာ္မူသျဖင့္ တပည့္ရင္းျဖစ္ေသာ က်မ္းဂန္တတ္ဆရာေတာ္ တစ္ပါးကုိ အရိယာလကၤာရဟူေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကို ထပ္မံကပ္လွဴ၍ ဒကၡိဏာဝန္ေက်ာင္းေတာ္ကုိ တင္လွဴေလသည္။

အထက္ေဖာ္ျပပါ ႏွစ္ပါးလုံးမွာ သာလြန္မင္းတရား လက္ထက္မွာပင္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ ကုိ အတူရရွိၾကသည္ျဖစ္၍ သွ်င္အဂၢဓမၼ၏ ဆရာမွာ မည္သည့္ အရိယာလကၤာရဘြဲ႕ရ ဆရာေတာ္ ျဖစ္သည္ကုိ တိက်ေသာ အမွတ္အသား မေတြ႕ရေပ။ သုိ႔ရာတြင္ ဒုတိ္ယသွ်င္အရိယာလကၤာရ ဆရာေတာ္မွာ ေကာင္းမႈေတာ္ႀကီး တည္လုပ္၍ ေလးမ်က္ႏွာတြင္ တည္ေဆာက္ေသာ ေက်ာင္း မ်ားကုိ အပ္ႏွင္းခိ်န္တြင္ ေပးအပ္ေသာ ဘြဲ႕ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သွ်င္အဂၢဓမၼ၏ ဆရာသည္ ပတမ အရိယာလကၤာရဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ ဆရာေတာ္ပင္ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ 

သွ်င္အဂၢဓမၼဟူေသာ ဘြဲ႕မည္တြင္ အလကၤာရဟူေသာ ဘြဲ႕ကုိ ထပ္ဆင့္၍ လွဴဒါန္း သျဖင့္ ရဟန္းျဖစ္၍ မၾကာျမင့္မီပင္ ' သွ်င္အဂၢဓမၼာလကၤာရ ' ဟု ထင္ရွားလာခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကုိယ္တုိင္ သဒၵါနိႆယနိဂုံး၌-


အာဒိမွိ၊ ရဟန္းျဖစ္စ ေရွးကာလ၌။ အဂၢဓေမၼာတိ၊ အဂၢဓမၼဟူ၍။ ဝိႆုေတာ၊ ေက်ာ္ ေစာထေသာ။ အထပစၧာ၊ ထုိ႔ေနာင္မွ။ အလကၤာေရာတိ၊ အလကၤာရဟူ၍။ ဝိႆုေတာ၊ ေက်ာ္ေစာထေသာ။
ဟူ၍ ေရးသားေတာ္မူခဲ့၏။ 

ထုိဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကုိ မည္သည့္ခုႏွစ္တြင္ ရရွိသည္ဟု မသိရေသာ္လည္း သာလြန္မင္း တရား လက္ထက္မွာပင္ ရရွိသည္ဟု ဆုိနုိင္ေပသည္။ သကၠရာဇ္ ၁ဝ၁ဝ-ခုႏွစ္တြင္ သာလြန္မင္း တရား၏ သားေတာ္ မင္းရဲရႏၲမိတ္ေခၚ ပင္းတလဲမင္း သည္ ထီးနန္းအေမြကုိ ဆက္ခံစုိးစံေလသည္။ 

ထုိမင္းလက္ထက္တြင္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားျဖစ္ေသာ မင္းရဲသီဟသူႏွင့္ မိဖုရား စႏၵာေဒဝီတုိ႔က အဓိကအားျဖင့္ ကုိးကြယ္ေတာ္မူသည္။ ေက်ာင္းလည္း ေဆာက္လုပ္ လွဴဒါန္းသျဖင့္ ထုိေက်ာင္း မွာပင္ သီတင္းသုံးေတာ္မူရသည္။
ထုိအခါ သွ်င္အဂၢဓမၼာလကၤာရသည္ ' အိမ္ေရွ႕မင္းဆရာေတာ္ ' ဟုလည္းေကာင္း၊ 'အိမ္ေရွ႕မင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ ' ဟုလည္းေကာင္း အမည္တြင္လာျပန္သည္။ ဆရာေတာ္သည္ ' တိသာသနေလာက ' ဟူေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကုိ ရရွိေတာ္မူေၾကာင္းကုိ သဒၵါနိႆယနိဂုံး၌-


စိဟနံ၊ တံဆိပ္အမည္ကား။ တိသာသနံမွိ၊ သာသနာေတာ္သုံးပါး၌။ အာေလာဘူ တတၱာ၊ ပညာေရာင္ရွိသည္အျဖစ္ေၾကာင့္။ တိသာသနေလာေကာတိ၊ တိသာသနေလာကဟူ ၍။ ဝိႆုေတာ၊ ေက်ာ္ေစာထေသာ။

ဟူ၍ ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ဆရာေတာ္သည္ ပါဠိစာေပ သင္ၾကားမႈသမုိင္းတြင္ အေက်ာ္ၾကားဆုံး ျဖစ္ေသာ သဒၵါ နိႆယက်မ္းႀကီးကို ထုိမင္းလက္ထက္မွာပင္ ေရးသားသည္ဟု ဆုံးျဖတ္ရေပသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ထုိက်မ္းၿပီးနိဂုံး၌ ေနာင္အခါ ျပည္မင္းလက္ထက္၌ ရရွိေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ကုိ ထည့္သြင္းထားျခင္း မရွိေသးေသာေၾကာင့္တည္း။ သုိ႕ေသာ္လည္း ထုိက်မ္းႀကီးမွာ ျပည္မင္း လက္ထက္ေလာက္ ေရာက္မွ ေရးသား ၿပီးစီးသည္ဟု ခန္႔မွန္းရေပသည္။ 

သကၠရာဇ္ ၁ဝ၂၃-ခုႏွစ္တြင္ ညီေတာ္ျပည္မင္းသည္ ' မဟာပဝရ ဓမၼရာဇာ ေလာက ဓိပတိ ' ဟူေသာ နာမံေတာ္ျဖင့္ မင္းျပဳေတာ္မူသည္။ ျပည္မင္းတရားသည္ ထီနန္းစုိးစံစဥ္ ဇာတာေတာ္ မသန္႔သည္ဟူ၍ အယူရွိေသာေၾကာင့္ ရန္ေအာင္ျမင္ဘုရား အေနာက္ ရမၼဝတိီ အရပ္၌ ယာယီနန္းေတာ္ကုိ ေဆာက္လုပ္၍ စံေတာ္မူသည္။ နန္းေတာ္ကုိ ' ဘံုစံဝတီ ' ဟု သမုတ္ေတာ္မူသည္။ 

သာသနာလကၤာရစာတမ္းတြင္မူ ' ဘုံသာဝတီ ' ဟု ရွိသည္။
ျပည္မင္းတရားသည္ ထုိဘုံစံဝတီနန္းေတာ္တြင္ အနည္းငယ္မွ် စံေနေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ထုိနန္းေတာ္ကုိ ဖ်က္၌ ေရႊစည္းခုံ အေနာက္ေတာင္ယြန္း ေက်ာင္းရံေလးေက်ာင္းႏွင့္တကြ
 ေဆာက္ေတာ္မူ၏။ ထုိေက်ာင္းကုိ အဂၢါဝရဘုန္းေတာ္ႀကီးအား တင္လွဴေတာ္မူသည္။ ဘုံစံဝတီ နန္းမႀကီးကုိကား ဆရာေတာ္ သွ်င္အဂၢဓမၼာလကၤာရအား တင္လွဴေတာ္မူသည္။ ဆရာေတာ္၏ တတိယေျမာက္ဘြဲ႕ျဖစ္ေသာ ' ရတနာလကၤာရ ' ဟူေသာ ဘြဲ႕တံဆပ္ေတာ္ကုိလည္း ေပးအပ္ေတာ္ မူသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး- တတိယတြဲ၌-

ဘုံစံဝတီနန္းမကုိကား ေနာင္ေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းဆရာေတာ္ တိသာသနေလာကဘုန္း ႀကီးအား သကၠရာဇ္ ၁ဝ၂၇-ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လျပည့္ေက်ာ္ ငါးရက္ တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းယိမ္းေက်ာ္ ရွစ္နာရီ တစ္ပါဒ္တြင္ ႏွစ္ေက်ာင္း တစ္ခ်ိန္တစ္ခါတည္း လွဴေတာ္မူသည္။ ရတနာလကၤာရ ဟူေသာ တံဆိပ္ကုိလည္း ေပးအပ္ေတာ္မူသည္။
ဟု ပါရွိေပသည္။

ဆရာေတာ္သည္ ထုိနန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကိီးကုိ အလွဴခံခ်ိန္၌ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၄ဝ-ေက်ာ္မွ်သာ ရွိေပေသးသည္။ ထုိႏွစ္မ်ားအတြင္း ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ သုံးထပ္မွ် ရရွိခဲ့ေပသည္။ ဆရာေတာ္သည္ ထုိဘုံစံဝတီ နန္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၌ သီတင္းသုံးေသာအခါမွစ၍ ' နန္းေက်ာင္း ဆရာေတာ္ ' ဟူ၍ ေခၚတြင္ထင္ရွားလာခဲ့ေလသည္။ 

ျပည္မင္းတရားသည္ ဆရာေတာ္၏ ဖခင္ႀကီး ေနမ်ိဳးေနာ္ရထာအား ေျမႇာက္စားအား ထားဘိသကဲ့သုိ႔ ဆရာေတာ္အားလည္း အထူးသျဖင့္ ၾကည္ညိဳေတာ္မူ၏။ ျပည္မင္းတရားက ဆရာေတာ္အား ေနာင္လာေနာက္သားတုိ႔အတြက္ သိမွတ္လြယ္စိမ့္ေသာငွာ ရာဇဝင္စာေတာ္ကုိ ျပဳစုေတာ္မူပါ၊ ဟု ေလွ်ာက္ထား ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ ေရးသားေတာ္မူရာ ထုိရာဇဝင္က်မ္းကုိ ' နန္းေက်ာင္းရာဇဝင္ ' ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလသည္။ 

ဆရာေတာ္သည္ ထုိအခ်ိန္က မိမိခမည္းေတာ္ႀကီးမွာလည္း ေနမ်ိဳးေနာ္ရထာဘြဲ႕ျဖင့္ ဝန္ျပဳရသူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဆရာေတာ္၏ ပညာအရည္အေသြးမွာလည္း ေတာက္ေျပာင္သူ
 ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း လူျပဳပါအမူ မွဴးမတ္စည္းစိမ္ကုိ ဧကန္ရရွိႏုိင္သူ ျဖစ္၏။ မိမိႏွင့္ မိတ္ေဆြျဖစ္ေသာ ရဟန္းလူထြက္မ်ားသည္ပင္ မင္းမႈထမ္းမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ၾက၏။ ထုိအထဲမွ သတုိးမင္းႀကီးဘြဲ႕ခံ ရဟန္းလူထြက္ အမတ္ႀကီးသည္ တစ္ေန႔သ၌ မွဴးမတ္တုိ႔ အေဆာင္ အေယာင္ အခင္းအက်င္းမ်ားႏွင့္တကြ ဆရာေတာ္၏ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာ၏။ 

သတုိးမင္းႀကီးက ဆရာေတာ္အား အရွင္ဘုရား- အရွင္သည္ လူျဖစ္လွ်င္ ဤမွ်ေလာက္ စည္းစိမ္ကုိ ရရိွလိမ့္မည္၊ ဟု ေလွ်ာက္ထားေလသည္။ ထုိအခါ ဆရာေတာ္က ဤမွ်ေလာက္ စည္းစိမ္သည္ ငါတုိ႔ အိမ္သာတစ္ခါတက္ကုိမွ် မတန္ေလ၊ အိမ္သာ တစ္ႀကိမ္တက္လွ်င္ပင္ အသုဘကမၼ႒ာန္း မ်ားစြာ ပြားမ်ားရသည္ မဟုတ္တုံေလာ၊ ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေၾကာင္း ဆရာစဥ္စကားျဖင့္ ထင္ရွားခဲ့ေလသည္။ 


ဆရာေတာ္သည္ ဤကဲ့သုိ႔ လူ႕ဘဝ လူ႕စည္းစိမ္ကုိ ျမတ္ႏုိး စုံမက္ေတာ္မမူဘဲ စာေပ ေရးသားျပဳစျုခင္း အလုပ္ကုိသာ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေတာ္မူ၏။ ဆရာေတာ္ ေရးသားေသာ က်မ္း စာမ်ားမွာ မာတိကာအရေကာက္၊ ဓာတုကထာအရေကာက္၊ ယမုိက္ ၁ဝ-က်မ္းအရေကာက္၊ ပ႒ာန္း ၂၄-က်မ္းအရေကာက္၊ မူလဋီကာဒြါရကထာအဖြင့္နိႆယ၊ အဘိဓမၼတၴသဂၤဟအ႒ကထာ နိႆယ၊ သၿဂႋဳဟ္က်မ္း႐ုိးႀကီးတုိ႔ ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္သည္ မင္းအဆက္ဆက္ ကုိးကြယ္ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း ခံရသည့္အေလ်ာက္ သကၠရာဇ္ ၁ဝ၆၁-ခုႏွစ္တြင္ နန္းတက္ေသာ မာန္ေအာင္ရတနာေခၚ စေနမင္း လက္ထက္တြင္ လည္း ဆရာေတာ္သီတင္းသုံးရာ ဘုံစံဝတီေက်ာင္းတုိက္ႀကီးအတြင္း သုံးထပ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျပန္ေလသည္။ 

မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး၌ သကၠရာဇ္ ၁ဝ၆၅-ခုႏွစ္၊ ေႏွာင္းတန္ခူးလတြင္ ဆရာေတာ္သီတင္းသုံးရာျဖစ္ေသာ ဘုံစံဝတီေက်ာင္းေတာ္ကုိ တင္လွဴေၾကာင္း ဆုိေလသည္။

 ျမန္မာမင္းလက္ထက္ ထုံးတမ္းအရ မင္းဆရာေတာ္မ်ား ပ်ံေတာ္မူလွ်င္ ေနာက္ထပ္ မင္းႀကိဳက္ ဆရာေတာ္ တစ္ပါးအား ထပ္မံ တင္လွဴေလ့ရွိသျဖင့္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ သုံးထပ္ရ ဘုံစံဝတီ နန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးသည္လည္း ထုိႏွစ္အတြင္းဝယ္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသျဖင့္ ေနာက္ထပ္ တင္လွဴသည္ဟု ယူဆဖြယ္ ရွိ၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဆရာေတာ္သည္လည္း ထုိႏွစ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာပင္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည္ဟု ဆုံးျဖတ္သင့္ေပေတာ့သည္။ 

 ကိုးကား 

 ရဟန္းစာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ၊ ေရးသားသူ ဘုန္းႏြယ္(ေရစႀကိဳ)၊ အရွင္ဧသိက(ဘုန္းႏြယ္) စာေပေရာင္ျခည္ေက်ာင္း၊ ေအာင္ေျမသာသူေဌးတိုက္ ေရစႀကိဳၿမိဳ႕။

ဆက္လက္ေလ့လာရန္

၁) မွန္နန္းရာဇဝင္ေတာ္ႀကီး- တတိယတြဲ၊ သာသနာလကာၤ ရစာတမ္း၊ နန္းေက်ာင္းမူ သဒၵါႀကီး နိႆယ-ဒုတိယတြဲ၊ ပခန္းအေၾကာင္း သိေကာင္းစရာ၊ ပိဋကတ္သမုိင္းစာတမ္း၊ သာသန ဗဟုႆုတပၸကာသနီက်မ္း၊

 ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္ၾကီးးမ်ား၏ ေထရုပၸတၱိမ်ားကို ရွာေဖြေတြ႕ ရွိသမွ်ျပန္လည္ ဒါနျပဳ မွ်ေ၀ေစလိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္... အမ်ားသူငါ သိေစရန္...တင္ျပလိုက္ရပါသည္။

 http://buddhismworld.ning.com/profiles/blogs/6371237:BlogPost:233069