တယ္။ အေၾကာင္းေလးပါး ပ်က္စီးခ်ိန္မွာ ရုပ္ပ်က္စီးပါတယ္။
အေၾကာင္းေလးပါးဆိုတာ ကံ၊
စိတ္၊ ဥတု၊ အဟာရပါ။ အာရံုနဲ႔ဒြါရ တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္ နာမ္ျဖစ္ပါတယ္။ အာရံုနဲ႔ဒြါရတို႔ ပ်က္ခ်ိန္မွာ
နာမ္ပ်က္ပါတယ္။ ဘယ္စိတ္ေပၚေပၚ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တာပဲ။
ေရွ႕စိတ္ကို ေနာက္စိတ္နဲ႔ျမင္ေအာင္ရွဳပါ။ ေရွ႕နာမ္ကို
ေနာက္ဉာဏ္နဲ႔ ျမင္ေအာင္ရွဳပါ။သစၥာေလးပါးစလံုး မိမိရထားတဲ့ခႏၶာကို မွီ၏။ မဂၢင္ငါးပါးနဲ႔ တရားအားထုတ္ေနသူဟာ အာရုဏ္
တက္ေနတဲ့ သူပဲ။ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္မွဳအတြက္ သစၥာတရားနာ၊ သစၥာနဲ႔ေလ်ာ္စြာအားထုတ္၊ သစၥာတရားေဟာတဲ့ ဆရာလည္းေတြ႕ၿပီ၊ ေထာင္ႏိုင္တဲ့ ဉာဏနားလည္းပါၿပီဆိုရင္ သစၥာနဲ႔ေလ်ာ္စြာ အားထုတ္ရမယ့္ကိစၥ ကိုယ့္ကိစၥပဲ။ သားေရးသမီးေရး၊ စီးပြားေရး မိမိ ၿပီးလိုတဲ့အခ်ိန္ၿပီးပါတယ္။ တရားအသိကို သိႏိုင္ဖို႔ ခဲယမ္းသလို၊ သိတဲ့အတိုင္း လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔လည္း ခဲယဥ္းပါတယ္။
တရားဆိုတာသစၥာ၊ သစၥာမဟုတ္ရင္ တရားမဟုတ္။ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းက်ိဳး
ေပးမယ္၊ မေကာင္းတာလုပ္ရင္ မေကာင္းက်ိဳးေပးမယ္၊ အေၾကာင္းညီညႊတ္တိုက္ဆိုင္ခ်ိန္မွာ
အက်ိဳးေပးမယ္။ ဒါဟာ ဓမၼ၊ ဒါဟာ သစၥာ။ ဓမၼတစ္ခု သမုဒရာ၊ ဓမၼအကုန္ သမုဒေရာ၊ တစ္ခုသိရင္ အားလံုးသိမယ္။ တစ္ေလာကလံုး ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တာ ဘာမွမရွိ။
သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ
အားလံုး ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တယ္။ စီးပြားရွာရင္ လွဴဖို႔ဆိုၿပီးရွာပါ။ ရွိတဲ့ဥစၥာ လွဴဖို႔ထားပါ။ ပိုင္ဆိုင္မွဳအားလံုးဟာ လွဴဖို႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ရွာေဖြပါ။ အဲဒီစိတ္နဲ႔ ရွာေဖြရင္ ရွာေနစဥ္မွာလည္း
ကုသိုလ္ပြားတယ္။ သဘာ၀အမွန္တရားကို ၾကည့္သူျမင္တယ္။
နည္းနည္းေလးပဲဆိုၿပီး မေကာင္းမွဳေတြ မျပဳမိၾကပါေစနဲ႔၊ မျဖစ္စေလာက္ေလး ကုသိုလ္ပဲ ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မလုပ္ပဲ မေနၾကပါနဲ႔၊ ေစတနာ အဆင့္အတန္းျမင့္ရင္ ဘ၀အဆင့္အတန္း
ျမင့္မယ္။ ေစတနာေအာက္တန္းက်ရင္၊ ဘ၀ေအာက္တန္းက်မယ္။
ေစတနာသည္ ကံ၊ ကံရွိလို႔
ခ်မ္းသာတာ၊ သူမ်ားခ်မ္းသာတာကို မစၦရိယစိတ္ မထားၾကနဲ႔။ ေလာကမွာ အက်င့္ျမတ္ကို က်င့္
သံုးေနသူေတြဟာ လူမသိ၊ မထင္ရွားေပမဲ့ သူရဲ႕စင္ၾကယ္မွဳ သီလကို သမၼာေဒ၀ နတ္ေတြသိပါတယ္။ ဓမၼနဲ႔ေလ်ာ္တဲ့ ဉာဏ္အလုပ္ လုပ္ႏိုင္မွ တို႔တစ္ေတြ ကံဇာတ္သိမ္းမယ္။
ျပႆနာတစ္ခု ျဖစ္လာရင္ လူမိုက္ေတြက သူမ်ားကိုပံုခ်တယ္၊ တတ္ေယာင္ကားေတြကေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ ဓမၼသေဘာ နားလည္သူေတြကေတာ့ အေၾကာင္းတရား
ေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားျဖစ္လာတာလို႔ ျမင္ႏိုင္ၾကတယ္။ မိမိရင္ထဲက ကိေလသာအျမစ္ကို ရေအာင္ႏုတ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြ႕ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကိုယ္ျပဳေနတဲ့ အျပဳအမူေတြဟာ သာသနာျပဳေနတာလား?၊ သာသနာဖ်က္ေနတာလား?၊ အၿမဲစီစစ္ေနပါ။
မၿပီးႏိုင္တဲ့အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြဟာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲ၊ ၿပီးေအာင္လုပ္ႏိုင္မွ အရိယာ၊ တရားအလုပ္ထက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွမရွိ။ “သီလက်င့္၀တ္ တစ္ပါးတတ္က လူနတ္ဦးခိုက္ ပူေဇာ္
ထိုက္၏။ တရားတစ္လံုးသိၿပီး တစ္လံုးပိုင္လွ်င္ အားလံုးပိုင္ပါတယ္။
“ေယာဓမၼံ ပႆဒၶိ၊ ေသာမံ
ပႆဒၶိ၊ ေယာပဋိစၥ သမုပၸႏၵံ၊ ပႆဒၶိ၊ ေသာမံ ပႆဒၶိ” အေၾကာင္းအက်ိဳးျမင္လွ်င္ ဓမၼကိျမင္တာ
ပဲ။ ဘုရားကလည္း ပုထုဇဥ္ကေန အရိယာျဖစ္သြားတာပါ။ ဘက္ေပါင္းစံုက ျပည့္စံုေနဖို႔အတြက္
ပရိယတၱိ၊ ပဋိပတၱိ၊ ပဋိေ၀ဋ သံုးရပ္စလံုး ေပါင္းစည္းညီညႊတ္ေနရမယ္။
၁၇၉၂ ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ ေျပာခဲ့တဲ့စကားက “ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ ထိုးထြင္းသိတဲ့
မိမိတို႔ကို သင္ၾကားဆံုးမမယ့္ဆရာကို ရွာၾက” လို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မကယ္ႏိုင္ဘူး၊ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ” မိမိကိုသာမိမိ အားကိုးၿပီး ဆရာရွာေတြ႕ေအာင္
လုပ္ေဆာင္ရမယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္အေပါင္းတို႔ကလည္း ဆရာကို ဦးထိပ္ထား ဆရာ့စကား အၿမဲတမ္း လိုက္နာက်င့္သံုးေနၾကကာ ေလာကဓံမေရာက္ခင္ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္၊
ေဘးမေရာက္ခင္ ႀကိုတင္ျပင္ဆင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကယ္ႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကၿပီး ျမတ္
နိဗၺာန္ကို ရေရာက္ႏိုင္ၾကပါေစ ကုန္သတည္း။ ။
{၂၁.၇.၂၀၀၉ ေန႔၊ မဂၤလာတိုက္ (ေမွာ္ဘီ)၌ ဆရာေတာ္ဥဴးသုမဂၤလ ေဟာၾကားေတာ္မူေသာ
ေရႊၾသ၀ါဒ အႏွစ္ခ်ဳပ္တရားမွ ေကာက္ႏုတ္ေရးသားပူေဇာ္ပါသည္။ }
ပို့ေရးသားသူ.... ဦးသိန္းေ၀
ဓမၼနဒီဆိုဒ္မွ ျပန္လည္မွ်ေ၀သည္..။
No comments:
Post a Comment