္“ဥာဏ္မ်က္ေစ႔၏အဆုံးအျဖတ္သာ အမွန္"

 ္“ဥာဏ္မ်က္ေစ႔၏အဆုံးအျဖတ္သာ အမွန္"
*********************************
``ဗုဒၶဝါဒ´´သည္…
္တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူအား
မစဥ္းစားပဲ အရမ္းမဲ႔ ယုံၾကည္ ရန္
အတင္း မတိုက္တြန္းပါ။

ဤတရားတို႔ကား အကုသိုလ္တရားတို႔
တည္း။ဤတရားတို႔ကားအျပစ္ ရွိေသာ
တရားတို႔တည္း။ဤတရားတို႔ကားပညာရွိ
တို႔ကဲ႔ရဲ ႔တတ္ေသာတရားတို႔တည္း။

ဤတရားတို႔ကိုျပည့္စုံေစအပ္ ေဆာက္တည္
အပ္ကုန္သည္ ရွိေသာ္အစီးအပြားမရွိျခင္း
ငွာ ဆင္းရဲျခင္းငွာ ျဖစ္ကုန္၏ဟု သင္ တို႔
သည္ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ဥာဏ္ျဖင့္သိေသာ
အခါ၌မူပယ္စြန္႔ၾကကုန္ ရာ၏"
ဟုျမတ္စြာဘုရားရွင္္မိန္႔ဆိုေဟာၾကား
ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။ ပကတိမ်က္ေစ႔သည္ တကယ့္ဓမၼ
ကိုမျမင္ နိုင္။ပကတိမ်က္ေစ႔ျဖင့္ျမင္ ရ
သည့္တိုင္ဥာဏ္မ်က္ေစ႔အဆုံးအျဖတ္သာအမွန္ျဖစ္ေလ၏။

ပကတိမ်က္ေစ႔၏ ျမင္ နိုင္ စြမ္းရည္သည္ကန္႔သတ္မႈရိွ၏။ပကတိမ်က္ေစ႔၏
အျမင္ အာရံုသည္တစ္ဦးနွင့္တစ္ဦးမ်ားစြာ
မကြာျခားလွ။သို႔ေသာ္ဥာဏ္မ်က္ေစ႔၏
ျမင္ နိုင္ စြမ္းရည္သည္လူတို႔၌ကြာျခားလြန္းလွသည္။

မည္မ်ွအထိအ ေသးဆုံးအနုစိပ္မွ မည္မ်ွအႀကီးဆုံး စႀကာဝဠာအထိသာ
ျမင္ နိုင ္သည္ဟုကန္႔သတ္ခ်က္မရွိ။ဥာဏ္မ်က္ေစ႔ျဖင့္ရႈျမင္ နိုင ္သူ၏အျမင္ နွင့္ပကတိမ်က္ေစ႔ျဖင့္ ရႈျမင္ သူတို႔၏ အျမင္ တို႔၏
ကြာျခားမႈသည္ အတိုင္းအဆမရွိ။ပကတိ
မ်က္ေစ႔ျဖင့္ျမင္ ရပါမွလက္ခံမည္ဟုဆိုသူသည္
လူသားအသိဥာဏ္၏ သဘာဝျဖစ္ေသာေဝဖန္ စိစစ္ ပိုင္းျခား ထိုးထြင္းသိျမင္ျခင္းဟူေသာ ~``ဝိဘဇၨ´´~ ကို မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းသာျဖစ္ေပမည္။

လူသားသည္ေလာကတစ္ခြင္ အတြင္းအျပင္ ကို ဂဃနဏေေလ႔လာ၏။ၿခံဳငုံသုံးသပ္၏။စဥ္းစားေတြးေတာဆင္ျခင္ျခင္း
ျဖင့္ မမွားနိုင္ေသာအ ေျဖကိုထုတ္ယူနိုင္ေသာစြမ္းရည္ ရွိ၏။မ်က္ေစ႔ျဖင့္မျမင္ေသာအ ေျဖကိုထုတ္ယူနိုင္ေသာစြမ္းရည္ ရွိ၏။

မ်က္ေစ႔ျဖင့္မျမင္ေသာ္လည္းမွန္သည္မွားသည္ဟုစြတ္စြဲႏုိင္ သတ္မွတ္နိုင္ေသာဥာဏ္မ်က္ေစ႔ရွိေသာသတၱဝါျဖစ္ေန၏။

ဥာဏ္မ်က္ေစ႔၏သ ေဘာျဖစ္ေသာဥာဏ္ျဖင့္ရႈျမင္ျခင္းသည္သာလ်ွင္ အမွန္တရား သစၥာတရားကိုရႈျမင ္နိုင ္ရာ တစ္
ခုတည္းေသာ အ ေၾကာင္းျဖစ္ ရ ေလသည္။

ေလာကဓမၼ၌ပကတိမ်က္ေစ႔ျဖင့္ရႈျမင္သမ်ွသည္တစ္ခုမ်ွ အမွန္မရနိုင္။ပကတိမ်က္ေစ႔ျဖင့္ရႈျမင္ေတ႔ြ ႔ရမွလက္ခံယုံၾကည္
သူသည္ မသိမႈျဖင့္ အတိၿပီးေသာေမာဟလူသား သာျဖစ္ေလမည္။

ပကတိမ်က္ေစ႔ျဖင့္ သူ ငါ သတၱဝါ ပုဂၢိဳလ္ ေယာက်ား မိန္းမ စသည္ ရွိ၏။ဥာဏ္မ်က္ေစ႔ျဖင္႔အဆုံးမရွိ ရႈျမင္ေသာအခါဝယ္ ေလာကတစ္ခြင္ သည္ ``သ ေဗၺဓမၼာ´´အားလုံးတရားေတြႀကီးပဲသာျဖစ္ေလ ေတာ့၏။ 

ဥာဏ္မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာ္သူမရိွ ငါမရိွ။
ွ ပကတိမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာ္တည္ျငိမ္၏။
ဥာဏ္မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာ္အခ်ိန္တိုင္းေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေန၏။
ပကတိမ်က္စိျဖင့္ေလာက၌ခ်မ္းသာရိွသည္ဟုျမင္၏။
ဥာဏ္မ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေလ ေသာ္ ေလာက၌ခ်မ္းသာျခင္းဟူသည္
ျမဴမႈန္မ်ွပင္ မရိွေလတကား။

ပကတိအာရံုတို႔ျဖင့္သာအာရုံခံစားသိရိွနိုင္မွလက္ခံမည္ဟုဆိုသူ
သည္လူကိုတိရစာၦန္
သတၱဝါေအာက္နိွမ့္ခ်ေျပာဆိုမိေၾကာင္းသူ သတိျပဳမိမည္မဟုတ္။

တိရစာၦန္သတၱဝါတစ္ေကာင္၏အျမင္ အာရုံ အၾကားအားရုံ
အနံ႔ခံအာရုံတို႔သည္လူထက္မ်ားစြာျမင့္မား
ၿပီး အ ေမွာင္ ထဲတြင္ လူမျမင္ နိုင္ သည္ကိုျမင္ နိုင္ေသာအျမင္ အာရုံရိွ၏။အေဝးမွလူမၾကားနိုင္ေသာအသံကိုအာရုံခံနိုင္ေသာအၾကား
အာရုံရိွ၏။

အ ေဝးမွလူအနံ႔မခံနိုင္ေသာအန႔ံကိုအန႔ံခံနိုင္ေသာအန႔ံခံအာရုရုံရိွ၏။
အျမင္ျဖင့္သာဆုံးျဖတ္ပါမူလူသည္
တိရစာၦန္သတၱဝါျဖစ္ေသာေခြးေၾကာင္ တို႔ေလာက္မ်ွမျမင္ မသိနိုင္ ။က်ြနု္ပ္တို႔လူသားတို႔အတြက္အတိုင္းအဆမရိွထိုးထြင္းသိျမင္ နိုင္ စြမ္းေသာဥာဏ္မ်က္ေစ့သာလ်ွင္ အားကိုးရာရိွေလ ေတာ့၏။

ဤအားကိုးရာရိွေသာေၾကာင့္လူနွင့္တိရစာၦန္ကြာ
ျခားေနရျခင္းျဖစ္ေလသည္။ 

ဆရာ ဓမၼပါလ ၏ ဤခရီးေဝးသလား-စာအုပ္မွထုတ္နႈတ္တင္ျပပါသည္။